Genève – 8 mei 2016

Terwijl mijn vriend en ik heerlijk in ons bed lagen te soezen, was onze vriendin bij het krieken van de dag al onderweg naar de luchthaven. Jammer dat haar business trip overlapte met ons verblijf in Aubonne, maar niets aan te doen. Als de plicht roept… We hadden alleszins het maximum uit onze tijd samen gehaald en uiteraard zullen we in de toekomst nog naar Aubonne terug keren. En op zich gaf haar afwezigheid ons de mogelijkheid onze andere vrienden te bezoeken die in Meyrin wonen.

We namen de trein van Allaman naar Genève alwaar we onze vrienden en hun twee schattige dochters ontmoetten op de afgesproken plek: onder de grote wereldkaart in het station van Genève. Het was een dubbel feestelijke dag: ons weerzien na bijna twee jaar viel samen met de verjaardag van onze vriend. Na dikke knuffels en kussen uitgewisseld te hebben, gingen we op zoek naar lockers in het station van Genève. Mijn vriend en ik hadden uiteraard cadeaus uit België mee, maar het leek ons beter om die voorlopig achter te laten en deze op te pikken na ons bezoek aan Genève. Gelukkig zijn alle grote stations in Zwitserland uitgerust met goed functionerende lockers. Een gemak!

Zondag 8 mei vond de marathon van Genève plaats. We liepen naar het parcours om wat dappere lopers aan te moedigen en een beetje van de feestelijke sfeer op te snuiven. Onze vrienden stelden voor het middagmaal te nuttigen bij Vapiano, een Italiaans fast food restaurant waar je aan de toog je eten bestelt, dat vervolgens ter plekke voor jou bereid wordt (dit geldt niet voor de pizza’s, die mag je gaan halen wanneer je het signaal krijgt dat ze klaar zijn). Mijn risotto was lekker en het was fijn om rustig samen met onze vrienden te eten. Blijkbaar wordt in Genève de Dag des Heren erg serieus genomen, want veel restaurants zijn dicht op zondag en de meeste mensen eten dan thuis. Veel volk was er dus niet, wat maakte dat we op ons gemak konden bijpraten.

Helaas bleek al snel dat de oudste dochter van onze vrienden (4 jaar oud) een beetje ziekjes was. Ze zag bleek en was erg hangerig. Even zag ik onze afspraak helemaal de mist in gaan, maar onze vrienden weten van aanpakken en trokken naar een apotheker voor een medicijn om de symptomen wat te onderdrukken. Omdat de vierjarige wat ziekjes was, zetten onze vrienden haar in de buggy van hun tweejarige dochter. Die dochter weigerde echter consequent op het buggy board te gaan staan, waardoor ze uiteindelijk de hele tijd gedragen moest worden. Niet ideaal om een wandeling langs het meer te maken, maar blijkbaar hebben de meeste ouders goed getrainde armspieren.

Langs het meer liepen we in de richting van de werkplek van onze vriendin. Onze vriendin heeft één van de coolste jobs ter wereld: ze werkt op een research project dat het menselijk brein probeert in kaart te brengen. De kantoren waarin ze werkte, waren ongelooflijk high tech, met veel glas en schitterende architectuur. Not bad, not bad at all!

Na het korte bezoek aan haar werkplek (uiteraard helemaal verlaten op een zondag) liepen we terug naar de mooie botanische tuin van Genève. We vonden een plek op een terras om iets te drinken, maar het self service systeem was nogal verwarrend. Het duurde even voordat we door hadden aan welke toog we moesten zijn voor een drankje. En echt vriendelijk waren ze er ook al niet.

Na ons drankje boden we de kinderen een ritje op de draaimolen in het park aan. De vierjarige leek ondertussen aan de beterhand en welk kind zit nu niet graag op een draaimolen? Ik vroeg de vierjarige op voorhand op welk toestel ze wilde zitten en ging samen met haar het trapje op (het was een draaimolen met twee verdiepingen). Helaas, ze zat nog geen seconde in de vliegende kikker toen ze er alweer uit wilde. Ze was vast van plan te ontsnappen richting haar mama en ik kon haar niet overtuigen om alsnog bij mij te komen zitten. Dus deed ik dan maar alleen een paar rondjes in de kikker (draaimolens zijn saai, geen idee wat ik daar als kind zo leuk aan vond).

Na dit ietwat onfortuinlijk kikkerincident wilde de vierjarige toch samen met haar mama en haar zus op een schildpad plaatsnemen. Tja, kinderen, ze weten soms zelf niet wat ze willen.

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. We namen de tram terug naar het station van Genève om de cadeautjes op te halen en onze vrienden waren zo vriendelijk om ons voor het avondmaal bij hen thuis uit te nodigen. Een tweede tramrit bracht ons tot in Meyrin en toen konden we eindelijk de cadeautjes open maken! Het speelgoed viel in de smaak bij de meisjes en de pralines van Bittersweet natuurlijk ook. Voor de jarige had ik een exemplaar van Het smelt gekocht. Ik heb het boek zelf niet gelezen, dus geen idee of de hype terecht is, maar goed, een debuterende auteur mogen we wel een duwtje in de rug geven, nietwaar?

We aten samen boterhammetjes (ik kreeg per ongeluk een glas appelsap over me heen, gelukkig zijn havaianas tegen alles bestand) en keken samen met de kinderen gezellig naar Donald Duck en de Chipmunks. Nadat de kinderen te slapen waren gelegd, werden de gesprekken serieuzer. Hét onderwerp van de voorbije dagen en weken was natuurlijk de terreurdreiging in België en dat de aanslagen in Zaventem en Maalbeek de moeilijke balans tussen veiligheid en privacy wel eens naar de verkeerde kant zouden kunnen laten overhellen (man, dat zijn veel werkwoorden in één zin).

We hadden elkaar nog veel te vertellen, maar het was zo stilletjesaan tijd om naar Aubonne terug te keren. Per slot van rekening wachtte ons nog een vrij lange tram- en treinrit. Beide verliepen super vlotjes. Alleen had onze vriend de wandelafstand tussen het station van Allaman en hun huis lichtelijk verkeerd ingeschat. De wandeling van zo’n tien minuten die ons in het vooruitzicht werd gesteld, bleek in werkelijkheid een wandeling van zo’n drie kwartier te zijn. Door de donkere velden, zonder ook maar de minste verlichting. En zo waren we eens te meer blij dat we over smartphones beschikken die ons de juiste weg wijzen en tegelijkertijd gebruikt kunnen worden om ons pad te verlichten. We moesten noodgedwongen het privé-erf van een boerderij oversteken om op de juiste weg te geraken, maar uiteindelijk bereikten we zo rond half twaalf zonder kleerscheuren het huis van onze vrienden. We klopten op het venster van de leefruimte om de kinderen niet wakker te maken en werden door onze vriend langs daar binnen gelaten.

Na hem fijntjes gewezen te hebben op zijn foute inschatting wensten we elkaar goeienacht. De volgende dag (onze laatste dag) moesten we immers vroeg uit de veren voor een bezoekje aan Yvoire.

Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Annecy – 6 mei 2016

Met de ganse bende samen ontbijten en genieten van heerlijke Franse en Zwitserse kazen, I can get used to that! Aan de andere kant heeft zo’n gezin wel vijf keer zoveel tijd nodig om klaar te geraken voor een uitstapje. 😉

Onze bestemming van de dag: Annecy! Een prachtig middeleeuws Frans stadje gelegen aan het Lac d’Annecy en gerenommeerd om wille van de twee kanalen en de rivier Thiou die het oude stadscentrum zijn charme geven. Het leek me verstandig om voor de autorit van een uur van plaats te ruilen met het zoontje van onze vrienden zodat ik niet meer tegen de rijrichting in moest zitten. And guess what: it worked!

Onze eerste indruk van Annecy viel eerlijk gezegd dik tegen. Het was een hel om een parkeerplaats te vinden. Het parkeergeleidingssysteem werkte niet, waardoor we totaal niet wisten op welke parking er nog een parkeerplaatsvrij was. Spoiler: er was nergens nog een parkeerplaats vrij. Na op een drietal parkings tevergeefs rondjes gereden te hebben, stelde onze vriend voor dat we met z’n allen zouden uitstappen. Hij zou dan een stuk van het centrum wegrijden in de hoop daar een parkeerplek te vinden.

Een goed idee, want de kinderen (inclusief mezelf) begonnen het zo langzamerhand beu te worden. Net zoals gisteren was de zon van de partij en van zodra ze uit de auto waren, wandelden we meteen naar de oever van het meer om een boottochtje te regelen. We kochten tickets voor de boottocht van 13u. Omdat het ondertussen al half twaalf was, gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. Veel tijd op overschot hadden we niet, maar de zoektocht naar een restaurant bracht ons wel langs een prachtig kanaal.

Ons oog viel op het gigantische terras van Brasserie des Européens. Het terras was voor het grootste deel leeg. We vonden een schitterend plekje in de zon en wachtten tot onze vriend ons zou vervoegen. Niet veel later schoof hij bij aan tafel. Hij had nog een flink eind moeten stappen om terug in het historische centrum te geraken. Het werd ons al snel duidelijk waarom het terras zo leeg was. Blijkbaar begon de service pas om 12u. We werden een beetje zenuwachtig, omdat we vreesden ons boottochtje te zullen missen. Toen we dan eindelijk konden bestellen, stelde de ober ons gerust: hij zou aan de keuken vragen er vaart achter te zetten. We zorgden ervoor dat de bestelling niet al te ingewikkeld was: een kindermenu voor de kinderen en een Thaise viscurry voor de volwassenen. De gerechten kwamen snel en water lekker. Omdat we heel erg beschut zaten, werd het zelfs een beetje té warm op het terras. De pannenkoeken die de kinderen als dessert kregen, moesten ze helaas half laten liggen om de boot niet te missen.

Stipt om 13u stonden we aan de aanmeerplaats van onze boot. Op het nippertje, maar we hadden het gehaald. De boottocht op het Lac d’Annecy was werkelijk prachtig. Majesteuze bergen, mooie kastelen, zeilboten op het meer, honderden parapentes in de lucht, ik schoot aan een hoog tempo foto’s. Pluim voor de erg vriendelijke bestuurder van de boot, die alle kindjes aan boord de gelegenheid gaf om even aan het stuur te zitten. Mét bijpassende kapiteinspet op hun hoofd. Echt superleuke foto’s kunnen maken van glunderende gezichtjes.

Na de boottocht konden de kinderen zich uitleven in de speeltuin en mochten ze een ritje maken op als paarden vermomde go-carts. Het besturen van deze neppaarden bleek niet zo evident, want er deden zich verschillende botsingen voor.

Na de overtollige energie verbruikt te hebben, trokken we richten het oude centrum. We genoten van de fijne wandeling langs de met bloemen versierde straten en de mooie kanalen. Op zo’n schitterende zomerdag mocht een ijsje natuurlijk niet ontbreken. We vonden een mooi terras en plaatsten onze bestelling. Ik ging voor een kolonel: een citroensorbet met wodka. Vlakbij ons terras stond een dame volledig uitgedost in Delfts blauw standbeeld te spelen. We maakten een leuke foto van de drie kindjes met het standbeeld en lieten een centje achter in het potje van Delfts blauw porselein. In ruil kregen de kinderen en snoepje.

We waren net op het gemak van ons ijsje aan het genieten toen we geroep en commotie hoorden in de buurt van de Delftse dame. Blijkbaar had een minderjarig boefje het potje met muntstukken mee gegrist en had hij het op een lopen gezet. De standbeelddame zelf kon onmogelijk in haar ongetwijfeld zware outfit de achtervolging inzetten. Gelukkig waren er behulpzame burgers in de buurt die achter de dief aangingen. Ze slaagden er blijkbaar ook in hem te pakken te krijgen, want het porseleinen potje werd na enkele minuten terug voor de voeten van de dame geplaatst (die nog steeds roerloos stond, bewondering voor haar toewijding). Of er munten uit het potje verdwenen waren, was mij niet duidelijk, maar voor de zekerheid liet ik de kinderen nog wat extra muntstukken in het potje gooien.

Terwijl wij getuigen waren van dit drama, was onze vriendin druk bezig met kleren passen. De prijzen in Frankrijk zijn een pak schappelijker dan in Zwitserland, dus ze wilde graag van de gelegenheid gebruik maken om haar kleerkast wat aan te vullen. Ik kon haar uiteraard geen ongelijk geven. 😉 Het passen duurde echter langer dan verwacht en ze voelde zich genoodzaakt de assistentie van haar man in te roepen. Terwijl zich in het pashok ongetwijfeld zware onderhandelingen afspeelden, trokken wij met de drie kinderen naar de speeltuin. Het was echter veel te heet in de speeltuin (wellicht te wijten aan een combinatie van het gebruikte kunstgras en de ligging van de speeltuin ingesloten tussen de gebouwen). Bovendien was er te veel volk voor te weinig speeltuigen. De kinderen waren het dan ook snel beu en schakelden over in zaag-modus.

Nadat onze vriendin (eindelijk) een paar outfits naar haar smaak gevonden had, wandelden we naar het kasteel van Annecy. Helaas waren we te laat voor een bezoekje en konden we het kasteel enkel nog van de buitenkant bewonderen. Gelukkig was het uitzicht over de daken van Annecy dat we vanaf de heuvel waarop het kasteel gebouwd stond, erg de moeite.

We wandelden door de gezellige straatjes van Annecy naar beneden en kochten onderweg twee flessen champagne. We hadden namelijk iets te vieren: mijn vriend en ik waren op deze dag exact 17 jaar samen. Ja, ik kan het zelf amper geloven. We wilden graag op dit heuglijke feit klinken samen met onze vrienden.

Terwijl onze vriend vertrok om de auto te gaan halen, dronken we nog een glaasje rosé op een terrasje. Ik kocht voor de drie kinderen nog een yoghurtijsje in zo’n zelf opschep winkeltje, maar het was daar zo’n verschrikkelijke chaos, dat mijn eigen zin in een ijsje snel over was.

We kregen bericht van onze vriend dat hij onderweg was en liepen naar het stadhuis van Annecy waar we door hem opgepikt werden. De avond sloten we af in de tuin van onze vrienden, genietend van een assortiment heerlijke kazen, vergezeld van de fles champagne die we in Annecy gekocht hadden. Alweer een fantastische avond.

Lac de Joux – 5 mei 2016

De afspraak was dat we onze eerste dag in Aubonne lekker zouden uitslapen. We konden het allemaal gebruiken. Vooral onze gastvrouw was erg moe van het harde werken. Onze vriendin heeft dan ook een veeleisende fulltime job (waarbij 14 uren per dag werken zeker geen uitzondering is) die ze combineert met haar gezin met drie kinderen.

We ontbeten gezellig samen en overliepen de plannen voor de komende dag. Met z’n zevenen in de wagen van onze vrienden (gelukkig hebben ze zo’n busje waar zeven personen in passen), trokken we richting Lac de Joux, een dik half uur rijden van Aubonne.

Eerste stop van de dag: Espace Horloger in Vallée de Joux. Na ons bezoek aan het Patek Philippe Museum een paar jaar geleden, was ik erg benieuwd naar de collectie van dit museum. Espace Horloger had een paar mooie stukken, maar die verdwenen (uiteraard) in het niets bij de pracht en praal die we bij Patek Philippe hadden mogen aanschouwen. De focus lag in Espace Horloger meer op het ambacht van de horlogemaker. Het museum had kosten nog moeite gespaard om te investeren in nieuwe technologieën: 3D-filmpjes, fancy touch screens en andere. Toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. De kinderen waren niet echt geboeid en waren het al snel beu en misschien was er gewoon té veel informatie om het allemaal goed op te nemen.

Het museum was ook niet bepaald druk bezocht, want ons groepje van zeven was er helemaal alleen. De drie kinderen in ons gezelschap werkten duidelijk danig op de zenuwen van de dame die het museum beheerde, want om de haverklap kwam ze inspecteren om er zeker van te zijn dat ze niks kapot maakten. Terwijl ze zich wel verveelden, maar eigenlijk wel braaf waren.

Na het bezoek besloten we iets te gaan eten aan de oever van het mooie Lac de Joux. Veel eetgelegenheden waren er niet en de helft bleek dan nog eens gesloten te zijn. Gelukkig vonden we een plekje op het zonnige terras van Restaurant du Lac. Ondertussen was het al 14u gepasseerd, dus vreesden we dat de keuken gesloten zou zijn. Gelukkig bleek dat niet het geval, al was de filet de perche waarop we ons oog hadden laten vallen wel uitverkocht. Dus stelden we ons tevreden met de filet de féra, ‘s ochtends gevangen in het meer. Zeker niet slecht. Al waren het vooral de haarfijn gesneden frietjes die bij de kinderen in de smaak vielen.

Vervolgens reden we naar de Dent de Vaulion om het allerlaatste stukje naar de top te voet te beklimmen. Boven hadden we een fenomenaal uitzicht op het Lac de Joux en het Lac Brenet aan de ene kant en het Lac Léman met de besneeuwde bergtoppen aan de andere kant. Prachtig. We maakten wat groepsselfies, genoten van het zonnetje en speelden met de kinderen.

Op de terugweg naar huis gebruikten de kinderen mijn vriend als canvas om vol te hangen met allerlei stickertjes die ze ergens uit een toeristisch boekje plukten. Ik maakte bijzonder enthousiast foto’s van het spektakel. Iets té enthousiast, zo bleek. Het voortdurend door de zoeker kijken in combinatie met de bochtige wegen en het feit dat ik tegen de rijrichting in zat, had als resultaat dat ik kotsmisselijk werd. De kleine stop onderweg om fonduekaas uit een kaasautomaat (I kid you not) te draaien, kon niet veel helpen. Even vreesde ik dat ik onderweg zou moeten stoppen om mijn maag te ledigen. Gelukkig kwamen we net op tijd aan bij het huis van onze vrienden en kon ik wat bekomen van de rit.

Mijn misselijkheid trok gelukkig snel genoeg weg om te kunnen genieten van de heerlijke Zwitserse kaasfondue. We hadden de tuintafel van onze vrienden zo gepositioneerd dat we optimaal konden genieten van de avondzon. Het uitzicht op het Lac Léman en de bloeiende kastanjeboom waren de kirsch in de kaasfondue. 😉 Wat een prachtige plek om te wonen! Onze vrienden hebben het toch maar getroffen. Hieronder enkele foto’s van het uitzicht vanaf hun terras:

Nadat we de kinderen hun verhaaltje hadden voorgelezen en de rust in huis wederkeerde, brachten we de rest van de avond door met een glaasje wijn op de bank. Gewoon gezellig bijpraten. Het deed deugd!

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.

Aubonne – 9 november 2014

Langer dan verwacht uitgeslapen. Gelukkig waren de kaasfondue en de wijn van de dag voordien goed verteerd geraakt. Het ontbijt werd meteen een brunch waarna we in de auto stapten om een wandeling in het Arboretum van Aubonne te maken.

De zon liet het wat afweten. De lucht zag er grijs en dreigend uit en de meest bergtoppen hadden zich verstopt achter het dikke wolkendek. Gelukkig bleef het droog. De wandeling was echt prachtig. Het Arboretum bleek een groot en uitgestrekt park te zijn met mooie bomen in herfstkleuren en vijvers met dikke karpers in. We genoten met z’n allen van de gezonde buitenlucht. We wandelden langs de rivier de Aubonne en vroegen ons af waarom er zo weinig water in het stuwmeer zat.

Onderweg stopten we bij enkele menhirs die samen een stenen tafel vormden om de kinderen een broodje te laten eten. Ik probeerde een mooie foto van hen samen te maken, maar na een stuk of twintig foto’s waarop altijd wel iemand een gekke bek trok, heb ik het opgegeven.

Op de terugweg lieten mijn vriend en ik ons afzetten in het centrum van Aubonne. De kinderen hadden geen zin meer om nog verder te wandelen, maar onze benen waren nog niet moe. We wandelden langs de charmante volkstuintjes en door de leuke straatjes van Aubonne en kwamen zelfs Schotse hooglanders tegen. Jammer dat het zondag was, waardoor het dorp een beetje een verlaten indruk gaf.

Op ons gemak wandelden we terug naar het huis van onze vrienden. Onze gastheer had lekkere spaghetti gemaakt die er na al dat wandelen bijzonder vlotjes inging bij mij.

‘s Avonds moesten onze vrienden naar de dansles en kregen wij de Belangrijke Opdracht om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend had er niet zoveel vertrouwen in, maar alles ging supervlotjes. Iedereen poetste braaf de tandjes en daarna kropen ze samen in het bed van de oudste voor een verhaaltje (waarnaar ze niet echt luisterden, maar kom). Na het verhaaltje verhuisden de jongste twee naar hun eigen kamer. Daarna geen gepiep meer gehoord. Waarschijnlijk ook moe van de wandeling.

Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ons lekker gezellig in de zetel te nestelen met een boek. Daar hebben we thuis nooit tijd voor! We waren alleszins ontspannen genoeg om na de thuiskomst van onze vrienden enkele van onze eigen salsamoves te demonstreren.