afscheid

Het einde van een tijdperk

Gisteren heb ik voor de allerlaatste keer vergaderd samen met de andere leden van mijn (ex-)studentenvereniging. Gezellig buiten op een bankje in het park voor het Arenbergkasteel. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd en als er vragen of problemen zijn, mogen ze natuurlijk altijd bij mij aankloppen. Na de vergadering zijn we nog iets gaan drinken op een terrasje, genietend van de zachte avond. Een waardige afsluiter van bijna acht jaar (wow, zo lang?) inzet. Ik mag mij nu officieel alumnus noemen.

Ik had verwacht dat het afscheid mij zwaarder zou vallen, maar het deed me niet zoveel. Ik was het laatste jaar toch al aan het uitbollen en het werd tijd om de fakkel door te geven aan de jongere generatie. Als alles een beetje goed gaat, is dit ook mijn laatste jaar als student. Misschien komt het door het feit dat we nu eindelijk onze eigen stek hebben, want ik heb het gevoel dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. De heimwee naar het studentenleven is ook veel minder fel dan vroeger. Niets duurt voor eeuwig, al zouden we dat soms wel willen.

Tijd om iets nieuws te zoeken om mij voor te engageren. Er staan nog zoveel dingen op mijn TODO-lijstje, dus dat kan geen probleem zijn.

Wuif eens een collega uit

Maandag vertrekt één van de collega’s waarmee ik het beste opschiet, voor een half jaar met vrouw en kind naar het buitenland. Zijn zeer geleerde vrouw heeft namelijk een beurs voor een postdoc in Frankrijk gekregen. En hij gaat met haar mee.

Vrijdag na het werk organiseerde hij een kleine afscheidsdrink. Binnen acht weken is hij alweer terug in het land, dus het afscheid valt nogal mee. 😉 Niet dat je mij hoort klagen over zijn voortreffelijke initiatief. ‘s Ochtends een examen, daarna enkele uurtjes gaan werken en vervolgens onder het genot van een drankje en een goed gesprek dat examen doorspoelen. Dat kan deugd doen. Zo deugd dat ik natuurlijk weer ben blijven plakken en daardoor de planning voor ‘s avonds wat in de war raakte en we veel te laat bij mijn ouders in het verre Limburg waren. Shame on me.

Ben trouwens benieuwd of dat telewerken zal meevallen. We schaffen ons alvast een headsetje aan om collega C skypegewijs op de vingers te tikken. 😉

Begrafenissen zijn niet leuk

Maar dat wist u waarschijnlijk al. Zaterdagochtend ben ik naar de begrafenis van de vader van mijn vriendin geweest. Ik was eerst niet van plan om er iets over te schrijven, want de laatste tijd staan er nogal veel zwaarmoedige berichtjes op deze blog. Maar leven en dood zijn nu eenmaal twee kanten van dezelfde medaille, onlosmakelijk met elkaar verbonden.

We zijn dus naar de begrafenis geweest. De kerk zat afgeladen vol. Er bleef geen stoel leeg. De mis heeft mij, als ongelovige ketter, zeer ontroerd. Zo’n afscheidsritueel, die plechtige manier om afscheid te nemen van een mens, ik denk dat het niemand koud laat. Vooral op de momenten dat zijn vier dochters aan het woord kwamen, kreeg ik het even moeilijk. Heel triest, maar ergens toch ook mooi. Verdrietig mooi. Ik denk dat de dochters en de mama die nu zonder hun rots in de branding verder moeten, zich door veel mensen gesteund voelden in deze moeilijke tijd.

Na de begrafenis zijn we met de aanwezige vrienden nog iets gaan drinken op de gezondheid van de overledene. Op een mooi leven dat veel te vroeg geëindigd is. En mijn leven, tja, dat ging gewoon verder.