Ha, nu leest u het ook eens op een ander, zie.

PS: Soms is het fijn, ongenuanceerd te zijn.

Pffft, de vermoeidheid wil maar niet uit mijn lijf. Nochtans ben ik deze week al elke avond vóór twaalf uur in bed geraakt. Ik denk dat ik nog de naweeën voel van die zotte examenweek van een weekje geleden. En die nerdbarbecue vorig weekend waar we tot de laatste man zijn blijven plakken, zal er ook wel iets mee te maken hebben.

Need sleep.

‘t Was te denken. Het verhaal van die gestoorde vent Karr klonk al ongeloofwaardig van bij het begin. Nu blijkt dat zijn DNA niet overeenstemt met het DNA gevonden op de plaats van de moord. Wat ons terug breng bij de usual suspects: de ouders van JonBenet…

Na ons geslaagde (en droge) middaguitstapje van gisterenmiddag, waren mijn collega’s en ik van plan om vandaag opnieuw tijdens de middagpauze te genieten van een muzikaal intermezzo. De weergoden staken ons echter stokken in de wielen. De twee dappere collega’s die toch nog de regenbuien durfden trotseren, kwamen zo nat als een hoentje de bureau binnengedropen. Gelukkig was ik bijtijds van gedachten veranderd. Ik heb namelijk een bloedhekel een regen en koulijden.

Rotweer.

Goed, een tijdje geleden dacht ik er sterk over om de anonimiteit van dit blogje achter mij te laten. Per slot van rekening staat er niets op dit blog wat de mensen niet van mij mogen weten. Maar toen begon ik een beetje verder na te denken. Tot nu toe is deze blog steeds zorgvuldig verborgen gebleven voor mijn IRL vrienden en familie. Slechts twee personen die mij uit het “echte leven” kennen hebben dit blogje per toeval gevonden en zij hebben mij beloofd het niet verder te vertellen.

En toen begon ik nog een stapje verder te denken, als ik een blog onder mijn werkelijke naam begin, is de kans zeer groot dat ook collega’s zullen meelezen. En misschien vind ik dat wel niet zo leuk. Niet dat mijn collega’s geen toffe mensen zijn, maar ze moeten nu ook weer niet alles van mij weten. Hetzelfde geldt voor mijn familie en schoonfamilie. Ik wil hier ongeremd kunnen typen dat ik leuke sex met mijn vriendje gehad heb en ik vermoed dat zulke eerlijkheid wel eens aanleiding tot awkward situaties kan geven, wanneer bvb (ik zeg maar wat) de oma van mijn vriend zo’n berichtje leest. Niet dat ik nu geen zelfcensuur toepas, maar toch.

En eigenlijk vind ik dit kleine bloggeheimpje wel leuk. Deze blog heeft mij bovendien al in contact gebracht met een paar leuke en toffe mensen die ik zonder nooit had ontdekt. Yab zwaait even naar Joke, Peter, Lynn en Pieter. En dat is meer dan ik gehoopt had, toen ik hiermee begon.

Dus na rijp beraad, denk ik dat ik dit blogje voorlopig “anoniem” zal blijven. (Ok, dat is natuurlijk een illusie, met de informatie die ik hier al blootgegeven heb, valt wel het één en ander bijeen te puzzelen.) Het zal alleszins verborgen blijven voor IRL vrienden, familie en collega’s. En bijgevolg blijf ik voorlopig bij Blogger, ondanks de beperkingen van dit platform.

Hihi.

Deze ochtend was ik te laat, maar geen erg, mijn trein was ook te laat. De trein kwam net het station van Leuven binnen gereden toen ik eraan kwam. Just in Time, heet dat dan. 😉

Bvlg en Tom hebben mij gemeld dat er problemen zijn met de ATOM-feed (http://yab.be/atom.xml) voor deze blog. Bij nader onderzoek blijkt dat mijn berichten inderdaad onvolledig doorkomen en dit terwijl ik nochtans in de settings heb aangegeven dat het volledige bericht gepubliceerd moet worden. In het verleden werkte dit perfect, dus ik heb niet dadelijk een idee waaraan het probleem te wijten is.

Maar goed, niet getreurd, er is een alternatief: http://yab.be/rss.xml. In de RSS-feed krijgen jullie wel de volledige berichten te zien. Lang leve de work around. 😉

Schitterend stuk uit de suite van Peer Gynt, geschreven door Edvard Grieg. Voor het eerst gehoord in de lessen Muzikale Opvoeding in het middelbaar en meteen verkocht. Nu op Klara via streaming audio.

Oproerkraaiers van uw slag kunnen we hier gerust missen. Het ga je goed in Libanon.