Bomma op bezoek

Vandaag is mijn bomma in ons nieuwe appartementje op bezoek geweest. Met dank aan mijn broertje die zo vriendelijk is geweest haar een lift te geven vanuit het verre Limburg. We hadden voor koffie en taart (geen Limburgse vlaai, maar het leek er toch op) gezorgd, want een bezoekje van de bomma is niet compleet zonder koffie en taart. Al een geluk dat mijn vriendje gisteren het koffiezetapparaat na jaren inactiviteit heeft uitgekuist. 😉

Toen ik nog een mini-yabje was, zorgde mijn bomma voor mij wanneer mijn mama er niet was. Ze woonde naast mijn ouderlijk huis en daar woont ze nu nog steeds. Vroeger waren we erg close, maar helaas is die band in de loop der jaren verwaterd. Ik probeer haar nog steeds te zien als de energieke oma met wie ik samen kleurwedstrijdjes hield (en ja, natuurlijk won ik altijd…), maar de tol der jaren valt van haar gezicht af te lezen. Het lichaam sputtert tegen, allerlei kleine en minder kleine (ouderdomssuikerziekte) kwaaltjes steken de kop op. Het ergste is echter dat ze geestelijk fel achteruit gegaan is. Ze is in de war, weet soms niet meer goed wie ik ben en ziet mensen die er niet zijn. Ze vraagt twee tot drie keer hetzelfde en beseft van zichzelf niet dat ze in herhaling valt.

En ik moet bekennen: het hele ouderdomsproces jaagt mij angst aan. Het lijkt me vreselijk te beseffen dat je lichaam niet meer mee wilt. Of te merken dat je vergeetachtig begint te worden. Niet meer zelfstandig te kunnen zijn en voor de gewoonste zaken (een bad nemen, eten klaarmaken) op een ander aangewezen te zijn. Gelukkig kan mijn bomma met externe hulp (dienstencheques, familiehulp, de nabijheid van familie,…) in haar eigen huis blijven wonen. Maar ik weet dat er een dag zal komen dat thuiszorg niet meer mogelijk is. En ik vrees dat het haar hart zal breken om het huis te moeten achterlaten waarin ze geboren is, waarin ze haar kinderen heeft grootgebracht en waar haar man gestorven is.

Ik ben blij dat we samen deze gezellige namiddag hebben kunnen doorbrengen. En dat mijn bomma ons appartementje mooi vond. “Amai, zoiets heb ik nog nooit gezien. Amai, je hebt toch wel geluk dat je zo mooi woont.” In sappig Limburgs dialect, natuurlijk. Want wie weet is ze er binnenkort niet meer. 87 worden, het is niet iedereen gegeven.

Werkmannen

Ja, deze ochtend hebben we weer de dagelijkse portie werkmannen moeten binnenlaten. “Ja, we hadden gebeld naar de verantwoordelijke van de bouwfirma, maar hij nam niet op.” Tja, dat verbaast ons al lang niet meer. Je moet het toch maar durven. Afspraken maken met mensen om in het gebouw te komen werken en dan vervolgens die mensen voor gesloten deur laten staan en niet eens je telefoon opnemen. Wat als mijn vriend en ik nu in het buitenland zaten? Dan konden die werkmannen gewoon rechtsomkeer maken. Ben ik nu de enige die vindt dat zoiets niet kan?

Het goeie nieuws is dat we vanavond een trapleuning in de trappenhal zullen hebben. Maakt de tocht omhoog en omlaag weer een beetje minder spannend. 😉

Het appartement

Vandaag brengen ze EINDELIJK de slaapkamer en de eetkamer! Op ditzelfde moment zijn de mensen van de meubelwinkel waarschijnlijk de tafel aan het ineen steken. (Allez, dit in de veronderstelling dat alles zonder problemen met de verhuislift langs het raam binnen geraakt is.) Ik kan niet wachten tot ik vanavond thuis ben om het resultaat te bewonderen. ‘t Zal handig zijn om een kleerkast te hebben. Kunnen we onze kleren eindelijk op een vaste plek verzamelen. Tot nu toe lagen ze her en der verspreid over het appartement (tot in de keukenkasten toen). En de eettafel komt net op tijd voor het bezoekje van de collega’s van mijn vriend, vanavond. We gaan hen een kaastafel voorschotelen en dan is een tafel toch wel praktisch. Jaja, de inrichting vordert, langzaam, maar zeker.

Met dank aan mijn vriendje die hiervoor speciaal een vrije dag heeft moeten nemen.

Mijn tong doet pijn

En dat is mijn eigen stomme schuld. Ik at namelijk te veel ananas en van te veel ananas eten krijg ik pijn aan mijn tong. En ‘t is niet dat ik dat niet weet of zo, maar telkens laat ik mij verleiden: nog één stukje, oei mijn tong begint al een beetje te tintelen, ach nog één stukje, dat zal het verschil niet maken. En nu voelt mijn tong aan alsof ze in brand staat en het bloedt zelfs een beetje. Berouw komt na de zonde.

Attack of the marketeers

Mmm, deze blog moet beslist één of andere populariteitsdrempel overschreden hebben, want ik begin nu ook mailtjes te krijgen met de vraag of ik geen zin heb om deel te nemen aan “mond-tot-mond” campagnes (van de comment-spammers van FluzzParadise) en hey, of ik die mysterieuze “Welkom vreemdeling”–borden al gezien heb en of ik daar niets over wil schrijven en alstublieft, hier zijn nog een paar fotootjes die ik kan gebruiken.

Beste marketing guys and girls, ik ben níet geïnteresseerd om mij voor jullie kar te laten spannen. Op dit blog zal u dus nooit gesponsorde berichten, neen zelfs geen banners vinden. Zelfs geen Google adsense komt erop. Alleen mijn eigen schrijfsels volledig onbaatzuchting en zonder enig winstbejag neergepend. Misschien vindt u hier héél af en toe een link naar een leuk reclamefilmpje, maar daar trek ik dan ook de grens. Yab.be reclamevrij!

Zó grappig

Mijn vriendje die achter zijn laptop één of ander spelletje zit te spelen en bijna een halve meter in de lucht springt van het verschieten als er weer eens uit onverwachte hoek een monster op zijn scherm opduikt. :-))

Beschamend

Vandaag hebben mijn vriend en ik voor de allereerste keer écht gekookt in ons appartementje. En ja, wij wonen hier al vanaf begin februari, maar verder dan een paar gaten prikken in een microgolfovengerecht zijn we nooit geraakt. Als verzachtende omstandigheid wil ik hierbij aanhalen dat we allebei de luxe hebben om ‘s middags in een bedrijfsrestaurant te kunnen eten en in de weekends geven we graag de Leuvense horeca een steuntje in de rug. Toegegeven, wij zijn soms ook een beetje lui.

Omdat we niet al te ambitieus van start wilden gaan met onze eerste maaltijd, kozen we voor een pasta met een simpel sausje op basis van bruschetta (niet het Italiaanse broodje, maar wel een kruidenmengsel verkrijgbaar bij Oil&Vinegar en olijfjes. Onder het motto: less is more en experimenteren is pas leuk als er volk komt eten. 😉

Enfin, we zijn geen van beiden met buik- en/of darmkrampen naar het toilet moeten spurten, dat maakt van onze eerste maaltijd een succes.