Een hele tijd geleden schreef Greet een stukje over littekens. Omdat achter elk litteken een verhaal schuil gaat, pik ik haar idee en krijgen jullie vandaag te lezen waar ik zoal gekrast en gedeukt ben.
- Mijn oudste litteken, moet wel datgene zijn dat zich net onder de wenkbrauw van mijn linkeroog bevindt. Als kind was ik nogal gesteld op avontuur en op een goeie dag ontsnapte ik aan het ouderlijk toezicht op weg naar de paarden die achter onze tuin in een mooie grote weide stonden. Zo’n weide is meestal voorzien van stevig prikkeldraad om de paarden daar te houden waar ze horen. In een poging om zo dicht mogelijk bij de paarden te geraken, heb ik onder de prikkeldraad willen doorkruipen. Dit op het eerste zicht fantastische plan faalde echter jammerlijk waardoor ik in de prikkeldraad bleef hangen en ei zo na een oog verloor. Ik herinner mij niets meer van dit hele voorval, maar ik vermoed dat de wonde vrij spectaculair geweest moet zijn.
- Ik beschik over een mooi rijtje littekens boven de knokkels van mijn linkerhand, boven elke knokkel eentje. Op een mooie zonnige lentedag fietste ik ‘s middags opgewekt naar de basisschool op mijn vouwfietsje. Plots zag ik daar een helicopter blinken in de lucht. Blijgezind wierp ik mijn hoofd in mijn nek om dit vliegende wonder te bekijken en pats, boem, patat, daar lag ik op de grond te bloeden. Op zich waren de wonden helemaal niet groot, maar de plaats van de wondes zorgde ervoor dat ze heel langzaam dichtgroeiden en het is dus nooit meer volledig goed gekomen.
- Ik heb een broertje dat zes jaar jonger is. Toen hij nog een peuter was, was hij een bijzonder aaibaar kind met mooie blauwe ogen en prachtige krulletjes (de blauwe ogen en de krulletjes heeft hij nog altijd, aaibaar is hij iets minder tegenwoordig). Hij moet anderhalf of zo geweest zijn toen het accident zich voordeed. Ik pakte hem op en op de één of andere manier haakte het metalen stukje van de gesp van zijn sandaal dat je normaal door het leren riempje met gaatjes steekt, zich vast aan de binnenkant van mijn rechterdij. Gevolg: een snee van meer dan een centimeter diep en ongeveer een middelvinger lang. Het ding heeft ongeveer nog een hele dag gebloed en het litteken is nu nog altijd stevig zichtbaar. Daarna heb ik mijn broertje nooit meer opgepakt. 😉
- Toen ik nog jong en ontstuimig was, was ik aan het spingen in de zetels, ondanks het feit dat dit mij al ettelijke keren uitdrukkelijk verboden was. Ik gleed uit en viel met mijn kin op de armlening waarbij mijn voortanden in mijn onderlip doordrongen. Gevolg: stevige snee aan de binnenkant van mijn onderlip, veel bloed en genaaid worden zonder verdoving bij de dokter. Je ziet niks van het litteken omdat het aan de binnenkant van mijn lip zit, maar ik voel de aanwezigheid nog altijd als ik er met mijn tong over ga.
- In mijn jonge jaren was ik nogal een driftkikker. Naar het schijnt is iets daarvan blijven plakken, maar ik kan u verzekeren dat ik er tegenwoordig beter in slaag mijn lichtontvlambaarheid onder controle te houden (écht waar). Wat ik mij herinner van het accident is dat ik om de één of andere reden heel boos was, heel erg verschrikkelijk boos. Zo boos dat deze boosheid naar een uitweg zocht en ik heel hard op de deur klopte. Zo hard dat het gebloemde glas van de deur (het was zo’n ouderwetse deur met twee ruitjes in) waartegen ik geklopt had, het begaf en mij een snee in mijn rechterpols opleverde. Ik besef dat dit een redelijk domme move was en dat als er een groter stuk glas op die plaats mijn lichaam was binnengedrongen dit niet zo’n prettige afloop had kunnen hebben. Daarna heb ik dan ook nooit meer op glazen voorwerpen geklopt.
- En dan was er die keer dat ik tijdens de examenperiode aan de unief omvergereden ben door een auto aan een kruispunt. Ik stak over aan de Naamsepoort, de wagen die van de Naamsesteenweg kwam en rechts de ring opdraaide zag mij niet en pats ik lag op de grond. Souvenirs van dit voorval: litteken op mijn kin, een kroon op mijn achterste kies en een deuk in mijn linkerdij die gelukkig enkel zichtbaar is onder de juiste lichtinval.