Terwijl ik foto’s maakte van sympathieke modellen, trof mijn vriend op zijn eentje alle voorbereidingen voor het etentje. Hij koos het gerecht, zorgde voor de hapjes én het dessert (niemand die neen zegt tegen de gebakjes van Demeestere). Wijzer geworden na ons vorig fiasco, werd de kip een achttal minuten langer in de oven geschoven en met warme hertoginnekrokantjes geserveerd. Waar het vorige keer helemaal de mist in ging, verliep deze zaterdagavond alles vlekkeloos. En ik, ik hoefde enkel de flessen wijn te openen. Over een ideale taakverdeling gesproken. 😉
Strobist workshop
Ter nuancering van wat ik vrijdag zei: De workshops waren bijzonder goed georganiseerd. Toffe modellen, lekkere broodjes, genoeg aanwezig materiaal om mee te experimenteren. Alleen waren de temperaturen wat aan de frisse kant om lang buiten te staan klooien met flitsen, statieven, paraplu’s en triggers. Ons groepje had er een knap en geduldig model uitgepikt, dat vriendelijk bleef glimlachen, ondanks de vrieskou. Niet te geloven dat het de eerste keer was dat ze poseerde als model. Als het niet lukt als advocate, kan ze nog altijd een carrière als model beginnen. 😉
(En ja, de foto aan de piano is niet helemaal scherp, maar ik vond hem toch geslaagd genoeg om te behouden.)
Originele doopsuiker
En meteen kreeg ik een flashback van de bakkerij waar we zaterdagochtend tijdens de pauze van het kinderkoor snoep gingen kopen. Om daarna met plakkerige monden “Heer, vergeef ons” te zingen. Al moet ik zeggen dat in mijn herinnering die hosties met zuur poeder vroeger minstens tien keer zo zuur waren.
Het is zondagochtend
En ik ben niet op de harmonie repetitie. Het voelt een beetje als een persoonlijke mislukking, maar hey, nu kan ik wel uitslapen op zondag!
Chaotisch
‘t Zijn sympathieke lesgevers, hoor, bij het CVO, goeie fotografen ook, maar organisatietalent, daar ontbreekt het hen soms een beetje aan. Deze week kreeg ik nogal last minute een telefoontje van de leerkracht dat er de komende zaterdag een ganse dag een workshop georganiseerd werd. Ik was vorige vrijdag wat te laat in de les en hij was het mij vergeten te zeggen. Al een geluk dat we deze zaterdag enkel ‘s avonds een diner date hebben, waardoor ik me overdag wel kon vrijmaken (en mijn vriend nu alleen de boodschappen voor het etentje moet doen).
En vanavond, één dag voor de workshop, komt een andere leerkracht mij vragen of ik geen modellen ken die willen poseren (de fotoshoot met de roofvogels indachtig). Nu heb ik er geen bezwaar tegen om eens rond te horen in mijn vrienden en kennissenkring, maar minder dan 24 uur voordat de fotoshoot plaatsvindt nog modellen vinden, dat is toch quasi onmogelijk. Als ze dat nu allemaal een beetje meer op voorhand zouden regelen, ‘t zou de dingen toch nét iets gemakkelijker maken.
Oja, ik heb me ingeschreven voor de strobist workshop. Ik ben benieuwd!
Verwend
De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth en omgeving grondig te verkennen.;-)
De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.
Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.
Het staat vast!
Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.
En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!
Babyborrel
Jaja, die babyboom blijft maar duren. Grotere gezinnen zijn duidelijk weer in de mode. Ditmaal bracht het nieuwe leven dat gevierd moest worden ons naar de Menatoren in Rotselaar, een beschermd dorpsgezicht én beschermd monument. We hadden een interessant gesprek met de buren van de trotse ouders, geboren en getogen Rotselaarders (Rotselarezen? enfin, inwoners van Rotselaar) die ons wat meer vertelden over de opkomst en teloorgang van de Mena-brouwerij en de evolutie van Rotselaar door de jaren heen.
Natuurlijk oogstte mijn vriend veel bijval bij de oudere dames aanwezig door, behulpzaam als hij is, in te springen bij het afruimen van de tafels en het afdrogen van de vaat. Het tempo waaraan er vuile glazen en borden geproduceerd werd, lag dan ook ontzettend hoog, want, amai, er was veel volk naar Rotselaar afgezakt om de pasgeborene te bewonderen, maar niet genoeg om al die taarten op te krijgen. 😉 En op het feest maakte ik ook kennis met een bijzonder streekproduct: een soort dikke pannenkoeken met pruimen- of abrikozenconfituur ertussen: carnavalvlaaikes of vastenavondvlaaikes. Te verkrijgen bij bakkerij Lemmens in Rijmenam en blijkbaar ook online.
Een les in nederigheid
Dus zondagochtend ging ik meespelen met een Leuvens harmonie-orkest. Toegegeven, het was hoogmoedig van me om te denken dat na meer dan tien jaar inactiviteit mijn fluitkunsten niet roestig zouden zijn. Maar boy, oh boy, ik had niet verwacht dat het zó erg zou zijn. Het koude zweet brak me al uit na de eerste maten van het eerste stuk en toen had ik nog tweeënhalf uur repetitie te gaan. Ik had zelfs moeite met het lezen van de noten in het derde octaaf. Absoluut beschamend. Ik kon wel door de grond zakken. En naast het feit dat ik driekwart van de repetitie geplaybackt heb, kreeg ik mijn fluit ook niet goed gestemd. Al die jaren inactiviteit zal het instrument geen deugd gedaan hebben.
Natuurlijk had ik moeten oefenen op voorhand, maar ik dacht, hey, er zal toch wel iets blijven plakken zijn van al die jaren zwoegen en zweten. Blijkt dat fluitspelen toch niet zoiets als fietsen is. Oefening baart in dit geval zeker kunst. Nu heb ik twee opties: ofwel oefen ik me te pletter voor de volgende repetitie, ofwel geef ik er, na amper één repetitie de brui aan. Wetende dat als ik er nu de brui aan geef, dit waarschijnlijk voorgoed zal zijn, want wanneer zal ik opnieuw de goesting en de tijd vinden om al die toonladders te oefenen om mijn vingervlugheid terug te krijgen?
Het is vreemd, aan de ene kant wilde ik al lang terug in een orkest spelen, maar eigenlijk voel ik dat de echte motivatie ontbreekt. Teleurstellend.
Balletjes in paprikasaus
Het begint zowaar een wekelijkse traditie te worden. Ditmaal werden de balletjes ons in de Limburgse fruitstreek geserveerd. Normaal zouden we met z’n zessen rond de tafel gezeten hebben, maar één koppel haakte af omdat ze helemaal uit het verre West-Vlaanderen moesten komen en het niet evident bleek een babysit te vinden. Meer balletjes voor ons, dus. Al heb ik het nu wel even gehad met balletjes. Geef mij toch maar een lekker stuk niet-gemalen vlees. Maar de moelleux, die was echt to die for! Met dank aan Jeroen Meus voor het recept en de gastvrouw voor de vakkundige uitvoering.
PS: Het nadeel van een groot huis is, dat al die grote kamers slecht opgewarmd geraken als de temperaturen diep onder nul duiken. En ik was vergeten een topje onder mijn kleedje aan te doen. 
