Al merk ik daar op persoonlijk vlak weinig van. De treinen zitten nog altijd even vol, zij het nu met procentueel gezien iets meer kinderen die op de schoolreis gaan en Werchtergangers. En op het werk is het nog altijd even druk en blijft mijn aantal overuren gestaag toenemen. En dat zal niet zo snel veranderen, want met een reorganisatie op til, hebben we nog spannende weken en maanden voor de boeg.
werk
Teleurstelling
Een project waar we maanden naartoe gewerkt hebben en keihard voor onderhandelden om het budget binnen aanvaardbare grenzen te krijgen, is afgelast. Mijn eerste reactie was er één van ongeloof, gevolgd door ontgoocheling en teleurstelling. But I guess that’s the way things go. Niets aan te doen, behalve de teleurstelling verbijten en onze aandacht op een nieuw project focussen.
Een aangename verrassing
Dinsdagvoormiddag stond er een behoorlijk vervelende vergadering in mijn agenda gepland. Een vergadering waarop ik een standpunt moest verdedigen waar ik zelf niet helemaal achter stond en waarvan ik wist dat alle andere aanwezigen erg hun best zouden doen om dit standpunt onderuit te halen. Ik had er zelfs ‘s nachts niet goed van geslapen. Enfin, het werd inderdaad een onaangename vergadering, maar minder erg dan verwacht. Zeker toen ik na anderhalf uur vergadering een sms kreeg van één van mijn medewerkers dat er een bos bloemen voor mij gearriveerd was. Het laatste half uur van de vergadering bleef ik koppig, maar beleefd, op mijn standpunt staan terwijl ik in mijn hoofd zat te bedenken van wie die bloemen zouden zijn. Ik nam afscheid van mijn tegenstanders die allemaal supervriendelijk waren en me vooral op het hart drukten dat ik hun kritiek vooral niet persoonlijk moest nemen. (Wat ik uiteraard ook niet deed.)
Toen ik terug aan mijn bureau kwam, bleek er een bos prachtige witte pioenrozen op mij te liggen wachten. Met een bedankbriefje omdat ik een dossier supersnel had afgehandeld. En het toppunt is: dit was de allereerste keer dat ik zo’n dossier behandelde. En dit enkel en alleen omdat mijn twee medewerkers die normaal dit soort dossiers behandelen allebei tegelijkertijd met vakantie waren. Jaja, klantvriendelijkheid loont!
Receptitis
De voorbije dagen van het ene feestje naar de andere receptie gehold. Ja, het leven kan zwaar zijn.
- Receptie nummer één: Een minder geslaagd exemplaar na de conferentie van vrijdag. Geen schuimwijn of cava te bespeuren en wie doet er nu in hemelsnaam een toef mayonaise als versiering op sushi en taboulé? Volgens mij om te verdoezelen dat de hapjes zonder dat niet veel smaak hadden.
- Receptie nummer twee: Maandag ter gelegenheid van de lancering van een nieuw product. De lancering werd opgevrolijkt door Bert Kruismans en een cowboy-achtig groepje die in het Nederlands zongen. Geen schuimwijn, wel heerlijke wijn en lekkere hapjes. Alleen bleek het aartsmoeilijk te zijn om met de slanke broodstokjes de tapanade die op tafel stond naar binnen te krijgen zonder de helft op de grond te laten belanden.
- Receptie nummer drie: Dinsdag de heropening van restaurant Ming in Leuven. Een nieuw interieur en een nieuw concept, dat mag gevierd worden. We behoorden bij de gelukkigen die een uitnodiging ontvangen hadden. Er was meer dan honderd man en toch slaagde het personeel erin ons vol met hapjes te stoppen en ook met de cava werd niet zuinig omgesprongen. Sushi, dim sum, teppanyaki, we werden verwend. Minder leuk: de halve paniekaanval toen ik even dacht dat iemand mijn rugzak met daarin mijn fototoestel en al mijn lenzen had gepikt. Uiteraard stond de rugzak veilig vlakbij, maar goed voor mijn hart zal het niet geweest zijn. En dan ben ik ook nog in aanvaring gekomen met een Chinese draak, resultaat: een opgezwollen lip, die gelukkig de dag nadien tot normale proporties was geslonken.
- Receptie nummer vier: De (aangetrouwde) nicht van mijn vriend verdedigde haar doctoraatsthesis en mocht zich na veel loftuigingen van de jury voor het eerst met ‘doctor’ laten aanspreken. Ik had mijn fototoestel meegenomen om dit heuglijke moment voor het nageslacht vast te leggen. De receptie werd verzorgd door Carpe Diem n.v. uit Tongeren en de hapjes waren echt waar subliem. Patatjes met zwezeriken en truffel en zo. Enfin, verfijnd was een understatement. En ook hier werd gul met de flessen schuimwijn rondgegaan. Recepties waarbij men als afsluiter met een dessertje langs komt, zijn trouwens de allerbeste! En ik hield er nog een fles champagne aan over ook.
Hmm, we zullen het de komende dagen toch maar een beetje soberder aan doen.
Decadent
Vandaag ging ik nog eens naar een conferentie. In Brussel ditmaal. Het moet niet altijd Kopenhagen of Warschau zijn, he. Inhoudelijk viel er niet veel nieuws te rapen, het was dan ook een “awareness event”. Veel mooie honingzoete woorden, dus. Maar kijk, er was sushi, dus wat zou ik durven klagen!
Anderhalve dag Kopenhagen
Ik weet het, mijn ecologische voetafdruk is er alweer wat groter op geworden, maar de plicht riep. Dus stapte ik gisteren op een vliegtuig richting Kopenhagen voor een conferentie en bijhorend diner. De weersomstandigheden in Kopenhagen waren suboptimaal en met suboptimaal bedoel ik ijskoud. Waar blijft die lente? Het is verdorie april. En zo was ik genoodzaakt in mijn vrije uurtjes van winkelcentrum naar winkelcentrum te vluchten om mijn verkilde vingers de kans te geven weer op temperatuur te komen. Gelukkig was vandaag de zon wel van de partij, wat meteen een wereld van verschil maakte. De conferentie zelf was kort, maar boeiend. Het aantal aanwezigen was bewust beperkt gehouden om de interactie tijdens de brainstormsessies te verhogen. Heel interessante mensen leren kennen en een tof gesprek gehad met één van de aanwezigen uit Tallinn. De locatie waar de conferentie doorging was schitterend: The Black Diamond is werkelijk een adembenemend verlengstuk van de Deense Koninklijke bibliotheek.
En vandaag ben ik alweer terug in België. Zo vliegt een werkweek wel snel voorbij.
Oja, foto’s genomen met mijn oude Canon Powershot G7. Vandaar de crappy kwaliteit.
Een doos pralines
Woensdagavond hadden we een collega en zijn vriendin over de vloer. De collega is al een tijdje out met een vervelende voetblessure en we zaten samen om een regeling uit te werken die toeliet dat hij toch van thuis uit kon werken, ondanks zijn immobiliteit (zijn vriendin kan hem moeilijk elke dag naar het werk voeren). Net op dat moment ging de deurbel.
Via de intercom zag ik dat het één van de mede-eigenaars van ons appartementsgebouw was die haar appartement verhuurt. Een oudere dame van het type dat elke frank in twee bijt (aja, want zij rekent nog in franken), geen internet heeft en dus moeilijk bereikbaar is en het te veel vindt om te betalen voor een aangetekend schrijven gericht aan onze nog steeds heftig tegenspartelende bouwheer. Enfin, een vervelend dametje dat ons belt op ongelegen momenten en je in het midden van de winkelstraat tegen houdt om heel haar uitleg te doen terwijl je net erg gehaast bent.
Ze had al eerder voor de deur gestaan toen ik nog niet thuis was, maar toen had mijn vriend haar niet binnen gelaten. Toch voelde ik me verplicht haar te woord te staan vanuit mijn functie als voorzitter van de Raad van mede-eigendom. We hadden al laten vallen tegen onze gasten dat er een vervelend dametje voor de deur stond, toen ik naar beneden ging. Bleek dat ons dametje in kwestie een doos pralines bij had voor mij en mijn vriend omdat we haar een draft versie voor een brief gericht aan de bouwheer bezorgd hadden.
Het schaamrood steeg me naar de wangen, want ze was speciaal twee keer langs gekomen om die pralines af te geven. Toen ik terug boven was, moffelde ik de pralines, die ik normaal met de gasten gedeeld zou hebben, haastig weg. Want hoe kan je een gulle gift als deze rijmen met het beeld van een gierig dametje dat we geschetst hadden? Zo zie je maar, oordeel niet te snel…
Meest gestelde vraag van de week
Mag ik je iphone oplader lenen? Er moet zich op het werk een gevoelige stijging in het aantal iphone-gebruikers voorgedaan hebben, want het is de eerste keer dat ik dit soort vragen krijg.
PS: Het zou wel tof zijn, mocht die batterij een tikkeltje langer mee gaan! Als in: drie keer zo lang of zo.
Epidemie
Er lijkt een ware zwangerschapsepidemie uitgebroken op het werk. Maar liefst drie van mijn vrouwelijke collega’s zijn samen zwanger. Alle drie uitgerekend voor september. Een andere collega is net terug uit bevallingsverlof van haar vierde (!) kindje en nog een andere collega is net bevallen. En wij maar bijeen leggen voor cadeautjes. 😉
Gelukkig ben ik immuun!
Dat zal mij leren een dag verlof te nemen
Was het enige wat ik kon denken toen ik deze ochtend de mailbom zag die ontploft was in mijn mailbox. Ik snap echt niet hoe mensen dat doen die vier vijfde werken.