werk

Balans werk – privé

Ik mag echt niet klagen wat mijn werk betreft, er worden mij echt veel mogelijkheden geboden om opleidingen te volgen en te netwerken. Zo zat ik deze middag op een netwerksessie met als thema “balans werk – privé”. Iemand van de deelnemers mocht een probleem aan de groep voorleggen en wij mochten suggesties en oplossingen aandragen. De casus in kwestie klonk me zo cliché in de oren dat ik bijna moest gillen. “Mama met twee jonge kindjes, pendelt tussen school, crèche en werk, heeft een functie met verantwoordelijkheid, wil geen poetsvrouw, wil haar kinderen niet te veel bij de grootouders achterlaten, zit bijna elke avond thuis werkmails te beantwoorden, omdat ze het anders niet gebolwerkt krijgt en heeft bijgevolg totaal geen tijd voor zichzelf. Het typevoorbeeld van iemand die alles tegelijkertijd perfect wil doen en dus het gevoel heeft dat ze op alle vlakken tekort schiet.”

En toen was ik gewoon even blij dat ik mijn drukke leven tenminste geheel en alleen aan mijn egoïstische zelf te danken heb en ik niet de zware verantwoordelijkheid tors om kinderen in deze wereld naar volwassenheid en een onzekere toekomst te leiden, gebukt gaand onder een gigantisch schuldgevoel.

Leve mijn eigen, drukke leven!

The end

Vandaag werd er een orgelpunt geplaatst achter maanden van hard werken, zag ik mezelf voor een volle zaal geprojecteerd worden op een gigantisch scherm, kreeg ik bloemen en was ik zo moe dat ik zelfs niet tot de laatste persoon op de receptie ben gebleven. Jaja, het kan verkeren.

Blue Screen

Ik had net met veel lawaai zitten verkondigen dat het toch doodzonde was dat dat mooie grote tweede scherm ongebruikt naast de laptop van mijn collega stond. En dat ik wel eens eventjes snel dat tweede scherm zou aankoppelen. En ze zou wel zien hoeveel handiger en sneller dat ze in de toekomst zou kunnen werken. En toen gebeurde het onvermijdelijke: blue screen. En uiteraard had mijn collega niet al haar werk bewaard. Pijnlijk.

Een donderslag bij heldere hemel

Vandaag kreeg ik tijdens mijn blokverlof een telefoontje van het werk met voor mij redelijk onverwacht nieuws. Nuja, onverwacht is misschien veel gezegd, uiteindelijk waren er al signalen aanwezig, maar dacht ik altijd dat het zo’n vaart niet zou lopen. Een collega zal mijn team verlaten voor een nieuwe uitdaging, zoals dat zo mooi heet. Dit is de eerste keer dat dit mij overkomt en ergens voelt het aan als een persoonlijk falen. Heb ik mijn best niet genoeg gedaan, was de sfeer niet goed, heb ik niet genoeg tijd voor de persoon in kwestie vrijgemaakt?

Uiteraard gun ik iedereen alle kansen, maar het vertrek van deze, zeer bekwame, persoon zal niet zo gemakkelijk op te vangen zijn. Jammer, vooral nu ik echt het gevoel begon te krijgen dat ons team goed functioneerde en uit elkaar aanvullende persoonlijkheden bestond.

Feit is dat dit nieuws niet goed is voor de blokconcentratie.

Het einde van een zware werkweek

Een week waarin ik:

  • een schriftelijk examen van Japans aflegde;
  • een businesstrip naar Luxembrug maakte:
  • een mondeling examen Russisch aflegde;
  • een bezoek bracht aan de nieuwe tentoonstellingen in M;
  • en het welkomstwoord verzorgde op een colloquium met allemaal belangrijke mensen.

En nu haast ik me naar het Leuvense stadspark. De eerste halte van een volledig door Leuven in Scène ingepalmd weekend!

In de trein naar Luxemburg

Een rit van drie uur vanuit Brussel. Maar dat stoort me niet. Ik zit graag in de trein, zeker als ik van het comfort en de rust in eerste klasse kan genieten. Heel wat anders dan de treinrit deze ochtend die ik weer maar eens gezellig rechtstaand kon doorbrengen. In eerste klasse reizen is het voordeel van reisjes voor het werk. Verder is er niet veel voordeel in te vinden, in die korte zakenreisjes. Vooral veel administratieve rompslomp en vermoeidheid veroorzaakt door heel geconcentreerd luisteren naar een taal die niet de jouwe is. Een voordeel is dat ik ditmaal een hotel heb vlakbij het station. Dat bespaart me de stress van een nachtelijke taxirit in een stad die ik niet ken.

Ach ja, ondertusen geniet ik van de ondergaande zon die het bosrijke landschap verlicht en studeer ik wat Russisch. De voordelen van een lange treinrit. 😉

Wuif eens een collega uit

Het lijkt alsof er tegenwoordig aan de lopende band mensen vertrekken op mijn werk. Vandaag namen we afscheid van een collega die op pensioen ging. De opkomst op haar afscheidsfeestje was massaal. De afscheidnemende collega werkte al vanaf 1968 bij ons, zo lang bij eenzelfde bedrijf blijven, ik kan het me moeilijk voorstellen. In al die jaren bouwt een mens natuurlijk een behoorlijk uitgebreid netwerk op, vooral als je zo’n warme en behulpzame persoonlijkheid hebt als zij. De collega’s van haar team hadden een heel mooie speech voorbereid, die ik en de leden van mijn team jammer genoeg gemist hebben door een uitgelopen vergadering. Gelukkig konden we een papieren exemplaar van de speech bemachtigen en zo toch nog een beetje proeven van wat ongetwijfeld een ontroerend moment geweest moet zijn.

Bij het afscheid nemen vertrouwde onze oud-collega me toe dat ze er tegenop zag, tegen haar pensioen. Toegegeven, haar fysiek wilde de laatste tijd niet meer mee, maar de wil om te werken was er nog. En ze had niet graag het gevoel dat ze niet meer nuttig kon zijn. Tja, wat zeg je daarop? Ik zag in haar ogen dat het afscheid haar zwaar viel. En wij, we zullen haar allemaal missen.

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van een collega die ik nog heb weten beginnen bij ons. Deed me inzien dat ik zo langzamerhand bij de anciens begin te horen. Een vreemd gevoel, want ik beschouw mezelf nog altijd als een groentje dat nog heel veel te leren heeft. Maar de realiteit van de getallen zegt iets anders.

We hebben onze oud-collega alvast in stijl uitgewuifd. En als afscheidscadeautje kregen degenen die tot het laatste waren blijven plakken op de afscheidsreceptie allemaal een fles wijn mee naar huis van hem. Blijven plakken, loont soms. 😉

Conferentie in Madrid (2)

Regen in Madrid vandaag. Gelukkig konden de sprekers van vandaag me meer boeien dan die van gisteren, al blijft de onenigheid over het onderwerp groot. Spanjaarden of Madrilenen, ik wil niet veralgemenen, zijn alleszins enorm goed in het laten uitlopen van hun timing. Ons middagmaal konden we nuttigen rond drie uur (I kid you not), anderhalf uur later dan op de planning stond. Ik weet wel dat Spanjaarden hun dagindeling er radicaal anders uit ziet dan die van ons, maar een beetje inleveringsvermogen in de internationale gasten op zo’n conferentie mag toch wel. Ik zal beslist niet de enige geweest zijn die met een rammelende maag zat te wachten op het afronden van de discussies. Doodjammer, want net die discussies maken het interessant.

Het was alleszins een heel vermoeiende tweedaagse. Veel informatie te verwerken gekregen, genoteerd als een gek. Voel me behoorlijk leeg op dit moment. En morgen is er alweer een nieuwe werkdag. Ik ga eens een dagje verlof moeten inlassen om bij te slapen.

Conferentie in Madrid

Man, man, man, vandaag was echt een beetje van het goede te veel. Van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds opgesloten gezeten in een muffe aula en dat terwijl het buiten zo’n prachtig weertje was. Ok, we hebben wel één uur middagpauze gekregen, maar voordat we effectief eten voorgeschoteld kregen was het half drie in de namiddag. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn humeur tegen dan ongeveer tegen het vriespunt zat. En wat we voorgeschoteld kregen stelde ook niet veel voor. Meer dan wat schijfjes kaas en ham kregen we niet.

Niet dat ik iets tegen kaas en ham heb, maar als middagmaal is dat toch behoorlijk magertjes te noemen. Bovendien begonnen de ham en kaas die in de volle zon stonden, na een tijdje lekker smakelijk te zweten. Zo nu en dan kwam de bediening nog rond met andere hapjes, maar die vielen bij niemand echt in de smaak. De eerste keer in mijn leven dat ik de namiddag van een conferentie met honger inging. Gelukkig was de catering minder zuinig met de wijn. Of moet ik zeggen ongelukkig, want van de twee volgende panelgesprekken heb ik bitter weinig meegepikt. Al vermoed ik ergens dat ik niet veel gemist heb.

Ik was dan ook behoorlijk opgelucht toen ik na zeven uur ‘s avonds eindelijk buiten stond en het weer het toeliet om nog een mooie wandeling te maken in avondlijk Madrid. Om het karige middagmaal te compenseren trakteerde ik mezelf op een lekker etentje. En zo werd het toch nog een leuke dag.