Pop In Gent

Na een veel te korte nacht (door de adrenaline van de avond voordien, was ik dan nog eens een half uur te vroeg wakker ook), spoelde ik onder de douche de slaap en stress van mijn lijf. Ik was vast van plan het beste van deze dag te maken, want ondanks het feit dat ik niet echt een gin-liefhebber ben, leek het me wel leuk om de deelnemende dames aan Pop In Gent hun eigen gin te zien samen stellen.

Ik ontmoette mijn partner Florence bij de toeristische dienst, alwaar we onthaald werden op verse koffiekoeken voor het ontbijt. Net wat ik nodig had! We haalden onze vlag op en vertrokken te voet naar het atelier van de gebroeders Heyneman, de bedenkers van het Ginderella concept. Onderweg maakten we verder kennis met mekaar en spraken we een taakverdeling af.

Een woordje uitleg over het concept van de gin is hier wel op zijn plaats: Ginderella is werkelijk een uniek product op de markt. Alle ingrediënten voor deze gin worden door de broers Heyneman met de nodige vakkennis vers geoogst in en rond Gent. De kruiden die in de gin gebruikt worden zijn meestal exoten, zoals Robertskruid en Japanse Duizendknoop. Onkruid in de zuiverste betekenis van het woord, dus. Maar daarmee stopt het niet: ook het productieproces is uniek op zich. De meeste gins gebruiken gedroogde kruiden als smaakbrengers, terwijl Ginderella enkel werkt met extracten van verse kruiden. Dat het concept aanslaat moge duidelijk zijn door de interesse van topchefs zoals Sergio Herman.

Het atelier van de gebroeders Heyneman bevond zich vlak naast de bekende drankenspeciaalzaak De Hopduvel. Toen wij daar aankwamen rond 8.30u, viel er echter nog geen kat te bespeuren. En de winkel zelf zou ook pas om 10u open gaan. Hum, toch maar even bellen, want het startschot voor Pop In Gent zou om 9u gegeven worden en de ervaring van vorige edities leerde me dat je al snel daarna de eerste deelnemers mag verwachten.

Gelukkig arriveerde Jan Heyneman een tiental minuten later en leidde hij ons het atelier binnen langs een grote garagepoort. Het atelier bevond zich op een historische industriële plek langs de Coupure, waar vroeger stoommachinefabriek ‘Van De Kerckhove’ had gestaan. In het atelier zelf werd vroeger de krachtigste stoommachine van België gebouwd.

Jan bleek een fantastisch figuur te zijn met een bijzonder boeiend levensverhaal: geneeskunde gestudeerd omdat zijn moeder aan kanker overleden was, een tijd in het buitenland gewoond, omdat hij zijn lief was gevolgd, een carrière als CEO en dan de keuze om een eigen bedrijfje met zijn broer op te starten, gebaseerd op een wederzijdse passie. Een bedrijfje ontstaan uit een uit de hand gelopen hobby. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goeie verkoper als Jan ben tegen gekomen. De passie voor zijn product spatte er gewoon vanaf. Geen flauwe verkooppraatjes, neen, een oprecht streven om een uniek product tegen een eerlijke prijs aan de klant aan te bieden. Het contrast met zijn timide broer Geert, Gents stadsecoloog (die heel even binnen sprong), kon amper groter zijn. Voor stiltes in het gesprek hoefde ik alvast niet te vrezen. 😉

We maakten alles in gereedheid om de dames van Pop In Gent te ontvangen. Jan maakte van de gelegenheid gebruik om de vloer nog snel af te spuiten. Wat ik persoonlijk niet zo’n goed idee vond. Zelfs met de reuze-aftrekkers die Jan ons ter beschikking stelde, kregen Florence en ik de vloer niet droog. En ik wist dat een stormloop van dames een hoop stof en vuil van de straat met zich mee zou brengen dat zou blijven plakken aan de natte vloer. Oh well.

Florence en ik hadden de taken verdeeld: zij zou de deelnemers opvangen aan de ingang van de winkel en hen de weg naar het atelier wijzen (doorheen de winkel en dan de trap op). Tot elf uur zagen we amper een zevental teams. Niet bepaald de overrompeling die in verwachtte. Niet dat ik me verveelde, want Jan liet me ruiken aan allerlei bijzondere extracten en toonde me trots zijn Laphroaig quarter cask. Ik proefde ook van hun befaamde huisgemaakte gin en vermouth. Ik ben niet echt een grote gin-drinker, maar de Ginderella viel me best mee. Al moet ik toegeven dat mijn voorkeur uitging naar de vermouth. Zalig lekker!

Zo rond elf uur wisselde ik van plaats met Florence, die zich ongetwijfeld een beetje zielig zat te vervelen op de parking van De Hopduvel, niet bepaald een bijzonder boeiende plaats, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was er wel bijzonder druk: veel mensen die nog op zoek waren naar een cadeautje voor vaderdag, ongetwijfeld. Een paar keer werd ik op de parking aangesproken door mensen die vroegen wat al die oranje t-shirts in het straatbeeld te betekenen hadden. Ik legde hen graag het concept uit, maar stelde me ook wel de vraag waarom zo weinig Vlaamse dames zich ingeschreven hadden voor dit evenement. Als ruwe schatting zou ik zeggen dat zo’n 85 procent van de deelnemers Franstalig waren. Ik ontmoette tijdens de dag een paar Nederlandse en Waalse dames, maar Vlamingen, nope. Spijtig toch?

Memorabele momenten van de dag: de ontmoeting met een achternichtje van mijn pas bevallen vriendin die deelnaam aan de wedstrijd en het mengen van mijn eigen flesje gin (goed schudden om zuurstof toe te voegen!). Na een week zouden de smaken optimaal vermengd moeten zijn. Ik ben benieuwd!

Florence en ik wisselden nog één keer van plaats en dan zat onze taak erop. Stipt om 17u sloten we af en hielpen we Jan met het opruimen van zijn atelier. Vervolgens bracht ik de spullen terug naar de Stadshal van Gent, waar de finishlijn van de wedstrijd lag. Florence was achtergebleven in De Hopduvel om wat flessen drank te kopen, dus was ik al vertrokken om de deelnemerslijst zo snel mogelijk aan de organisatie te bezorgen.

Nadat ik mijn plicht gedaan had, zette ik me in het gras voor de Stadshal om wat te genieten van het zonnetje dat er eindelijk was doorgekomen. Terwijl ik zelf zat te twijfelen of ik nog wel zin had om naar het slotevenement te gaan, kreeg ik een berichtje van Florence dat ze te moe was om te blijven voor het afsluitend feestje en dat ze naar huis ging. Begrijpelijk, want ze was om half zes moeten opstaan. Ik voelde bij mezelf dat ik ook niet meer zoveel had, maar stelde de beslissing nog wat uit.

Eerst op zoek naar iets lekkers om te eten! Dat vond ik in de vorm van een heerlijke veganistische couscous bij de Greenway. Na al de gin en (vooral) vermouth dit ik in de namiddag gedronken had, leek het mij verstandig een flesje limonade bij mijn eten te drinken. Die heerlijke bloedsinaasappellimonade gaat er altijd wel in!

De zon die zich de ganse dag achter een dikke, grijze wolkenlaag had verschuild, scheen nu volop en ik wandelde op mijn gemak door de straten van Gent.

Ik trakteerde mezelf op een lekker ijsje van Crèmerie Gérard en hakte de knoop door: te moe voor een feestje waarop ik niemand kende. Ik nam de trein terug naar Berchem en keek op mijn gemak nog wat Netflix voor het slapen gaan.

Een fijne dag!

Een lastige vrijdag

Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.

Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.

Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.

Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.

Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.

In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim was geweest veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.

Niet bepaald een ideale start van het weekend…

Een dagje faciliteren

Toegegeven, de opkomst voor ons evenement zaterdag was niet bepaald overweldigend te noemen. Het aantal inschrijvingen op zich viel al wat tegen en dan stak het stralende lenteweer nog bijkomend stokken in de wielen. Wie wil nu een dag binnen brainstormen als het buiten zomert? Ik kon de afwezigen dus geen ongelijk geven.

Gelukkig waren de aanwezigen dubbel en dik gemotiveerd. Tot mijn verbazing haakte er na de middagpauze zelfs bijna geen enkele deelnemer af. Chapeau voor iedereen die op zaterdag om 9.30u present tekende! Ik weet niet of ik in hun plaats de lokroep van een terrasje had kunnen weerstaan.

Alhoewel ik gans de methodiek behoorlijk complex vond en naar mijn aanvoelen de resultaten van de dag wat tegen vielen (écht originele voorstellen heb ik niet gehoord), moet ik zeggen dat ik me enorm goed geamuseerd heb in mijn rol als facilitator. Ik moest er alleen voor waken de deelnemers niet te zeer in een bepaalde richting te duwen. Neutraliteit boven alles.

Wat me alleszins het meest zal bijblijven is de deelname van een groepje maatschappelijk kwetsbare jongeren met een laag IQ. Fantastisch om te zien hoe ook hun mening een plek kreeg en iedereen zijn best deed om complexe begrippen op een verstaanbare manier uit te leggen, zodat echt iedereen aan tafel het begreep.

Mijn absolute favoriet was Daniel, een schat van een jongen van gemengd Spaans-Belgische komaf. Telkens wanneer we iemand nodig hadden om de resultaten van ons groepswerk te presenteren, ging de hand van Daniel de lucht in. En ondanks een paar keer op voorhand geoefend te hebben, haperde de verslaggeving telkens weer van zodra het moment suprême daar was. Maar niemand die lachte om zijn gehakkel, in tegendeel hij kreeg de ruimte om zijn ding te doen. En trots dat hij was!

Daniel jongen, als je ooit je grote droom waarmaakt om als verleider aan Temptation Island mee te doen, richt ik hoogstpersoonlijk een fanclub op. De kussen die ik op het einde van de dag als afscheid van hem kreeg, deden me oprecht deugd.

Na al dat harde werk sloten we de dag af in het zonnetje op het terras van Café Caberdouche. Het was zo gezellig dat we met vier van de vrijwilligers bleven plakken en een ronduit geweldig tapasbord bestelden. De whisky sour mocht er trouwens ook zijn!

Spijtig dat deze fijne dag een bijzonder onaangenaam staartje zou krijgen…

Speed meeting du Bénévolat

Na de superleuke avond op de prijsuitreiking van Fengarion, was ik benieuwd welke nieuwe opportuniteiten er zich zouden aandienen op de speed meeting du Bénévolat, waarvoor ik me enkele weken geleden had ingeschreven. Door wat pech met fiets en bus arriveerde ik meer dan een half uur te laat op het evenement, maar omdat het concept gebaseerd was op het speed dating principe, maakte dit niet zoveel uit. Verspreid over de ganse zaal stonden maar liefst 69 organisaties die allemaal op zoek waren naar vrijwilligers. De organisaties kregen 7 minuten de tijd om zich voor te stellen aan geïnteresseerde vrijwilligers en omgekeerd.

Ik sprak met (niet in volgorde):

De organisaties met een sterretje achter hun naam, zijn de organisaties die mij het meeste aanspraken om vrijwilligerswerk voor te doen. Het viel me tijdens de gesprekken trouwens op hoeveel deze organisaties van hun vrijwilligers verwachten. Ik kan natuurlijk niet vergelijken met de situatie in België, want daar had ik geen tijd voor vrijwilligerswerk (of gebruikte ik mijn vrije tijd voor andere zaken), maar veel organisaties vragen echt bijna een halftijdse inzet van hun vrijwilligers. Te oordelen aan de grote opkomst voor het evenement, zijn er dus ofwel heel veel gepensioneerden ofwel heel veel werklozen in Genève.

Na met 11 organisaties gesproken te hebben, vond ik het welletjes. Ik had al genoeg vrijwilligerswerk bijeen gesprokkeld om vier voltijdse jobs mee te vullen. Tijd om een babbeltje te doen met mijn sympathieke Fengarion mede-vrijwilligers, die ook wat overdonderd waren door het aanbod.

En jawel, uiteraard had de stad Genève gratis eten en drinken voorzien voor alle aanwezigen. Er zijn nog zekerheden in het leven. 😉

Volunteering for Fengarion

Een dikke week geleden zag ik op de Glocals Geneva Volunteering Group een oproep passeren voor vrijwilligers om mee te werken aan de prijsuitreiking van de Prix Mireille Caloghiris door Fengarion. Nu had ik nog nooit van Fengarion gehoord, maar een kleine zoektocht leerde me dat Fengarion een platform is dat schenkers toelaat specifieke projecten van non-profit organisaties te sponsoren, met garantie dat al het geschonken geld effectief naar het goede doel in kwestie gaat. Een organisatie waar ik me bijgevolg volledig achter kan scharen. Ik stuurde dus direct een mailtje om te laten weten dat ik vrij was op woensdagavond en graag een handje wilde toesteken.

Het evenement vond plaats in het Casino du Lac Meyrin, aangezien er hier in Genève na al de maandelijkse kosten niet veel centjes overblijven om te gokken, was dit een locatie die ik nog niet eerder bezocht had. Ik vond het gebouw waarin het casino zich bevond vrij gemakkelijk, maar daarna moest ik maar liefst twee keer vragen waar het Casino zelf zich bevond. Uiteindelijk vond ik de ingang op niveau -2, overdadig gedecoreerd met kerstversiering. Ik maakte kennis met Christine, de organisatrice van de avond en mijn collega-vrijwilligers Paula en Katerina, een Roemeense en een Tsjechische. Het klikte meteen met de andere vrijwilligers, een goed begin.

Ik moet zeggen dat ik toch wel onder de indruk was van de locatie. Het casino zelf was heel groot en bruiste van het leven. De overdaad aan lichten in combinatie met de kerstversiering overal waren bijzonder indrukwekkend. Het was duidelijk dat dit casino een bijzonder gevarieerd publiek aantrok, van mensen die zich een beetje opgetut hadden voor een avondje uit tot ronduit slonzig geklede mensen die wellicht op hun eentje een ganse avond achter een slotmachine zouden doorbrengen. Voor ons evenement konden we gebruik maken van de VIP ruimte van het Casino, een zeer mooie met houten lambriseringen afgewerkte zaal, eveneens overdadig versierd met kerstornamenten. Zeer sfeervol.

Vanaf 18u tot 19.45u ontvingen mijn drie collega-vrijwilligers en ikzelf de gasten. Paula vulde de aanwezigheidslijst aan en Katerina en ik brachten de gasten in kleine groepjes naar de zaal, die niet zo makkelijk te vinden was als je nog nooit in het casino geweest was. Onze taak was minder voor de hand liggend dan je zou denken, want ook de gewone klanten van het casino kwamen langs dezelfde ingang binnen. Wij stonden met z’n drieën aan een klein rond tafeltje met daarop een afbeelding van nog geen A4 groot om aan te geven dat de gasten zich bij ons moesten aanmelden voor het Fengarion evenement. We moesten dus een beetje inschatten wie voor Fengarion kwam, want het risico bestond dat de gasten ons zouden voorbij lopen. Op den duur werd het een spelletje om te gokken wie voor Fengarion kwam en ik moet zeggen, ik heb me niet vaak vergist. 😉

In het begin van de avond hadden we een klein akkefietje met de persoon die het onthaal voor het casino bemande. Voordat iemand een casino mag betreden, moet die persoon zijn of haar identiteitskaart tonen. Dit om na te gaan of de persoon in kwestie niet op een zwarte lijst staat. Eén van onze gasten was echter binnen geglipt zonder zijn identiteitskaart te tonen en de casino-medewerker had hier Paula nogal hard over aangepakt. Ik was op dat moment net een groepje aan het begeleiden, dus hoorde het pas toen ik terug was. Paula haar Frans was niet zo goed en de casino-medewerker kon geen Engels, dus de communicatie verliep sowieso nogal stroef, maar ik was vooral verontwaardigd dat de casino-medewerker zijn fout in de schoenen probeerde te schuiven van een jong meisje dat als onbetaalde vrijwilliger werkte. Ik stelde Paula gerust dat het helemaal haar fout niet was, suste de casino-medewerker en vroeg aan Katerina (die hem begeleid had) om de heer in kwestie te vragen terug te komen en zijn identiteitskaart te presenteren. Deze heer had hier uiteraard geen enkel bezwaar tegen en het incident was snel afgehandeld. Maar toch, behoorlijk onprofessioneel van die casino-medewerker.

Verder verliep alles vlotjes. Rond 19.45u onthief Christine ons van onze opdracht en konden we zelf genieten van de rest van de avond. We waren alledrie hongerig en waren blij te zien dat er nog heel veel hapjes over waren. Ik genoot van een bordje met lekkere kazen en charcuterie, maar voor Paula, die vegan was, waren de opties nogal magertjes. De obers konden niet meer doen dan twee magere broodjes met geroosterde groenten aanbieden. Ik signaleerde het probleem aan Christine en zij zorgde ervoor dat er een extra schotel voor Paula werd klaargemaakt. Tegelijkertijd suggereerde ik om bij de inschrijvingen voor een volgend event specifiek na te vragen of de deelnemers diëtaire restricties hebben. Uiteindelijk kreeg Paula een mooi groot bord met warme linzen aangeboden. Heel sympathiek.

We genoten van de rest van de avond, maakten kennis met de vierde vrijwilliger, Yue, een Chinese man die verantwoordelijk was voor de verkoop van de wenskaarten en de boeken, en applaudisseerden voor de winnaars van de Prix Mireille Caloghiris: Ecole Bansalourngnork Amphur Mae Rim in Chiang Mai, Thailand. Een mooi project dat verdiend de hoofdprijs van 5000 euro mee naar huis mocht nemen. De projecten die op de tweede en de derde plaats eindigden, moesten echter niet met lege handen naar huis gaan, ook zij kregen een mooie geldsom aangeboden.

Toen de avond op zijn einde liep, besloten Paula, Katerina, Yue en ik om de cadeaubon van het Casino ten gelde te maken die we gekregen hadden als bedankje. Wij dames slaagden er alledrie in om de tien CHF in een mum van tijd kwijt te spelen aan één van de slotmachines, maar Yue daarentegen kon zijn beginnersgeluk verzilveren en met 60 CHF naar huis terugkeren. Het geluk was aan zijn kant!

We namen samen de bus terug naar het centrum, maar na amper één halte moest ik al afscheid nemen van mijn mede-vrijwilligers omdat ik de andere kant uit moest. Een fijne avond waarop ik met plezier kan terugkijken.

Vrijwilligerswerk

Deze voormiddag ontdekte ik dat het niet alleen een hele opgave is om een job te versieren, hier in Genève, maar dat in sommige gevallen zelfs vrijwilligers aan een strenge screening onderworpen worden. Ik had namelijk een Skype-gesprek met een vrijwillige medewerker van IDCN, een door bedrijven gesponsord netwerk dat partners van expats begeleidt in de zoektocht naar een job. Ik had op voorhand al een heel uitgebreid formulier met allerlei informatie over mezelf en mijn vriend moeten invullen alvorens ik lid van IDCN mocht worden. Ik had toen ook opgegeven dat ik wel als vrijwilliger wou meehelpen. Tijdens het gesprek kreeg ik vervolgens te horen dat mijn CV gescreend zou worden om te kijken of ik in aanmerking kwam voor één van de vrijwilligersteams van ICDN.

Blijkbaar hebben ze hier in Zwitserland geen gebrek aan vrijwilligers…

Pandathlon vrijwilliger

Na een best wel vermoeiend weekend in Texel met een bevriend koppel, hun kinderen en de nichtjes van mijn vriend, moest ik dinsdag alweer vroeg (6.30u) uit de veren. Ik had me namelijk als vrijwilliger opgegeven om mee te werken aan de WWF Pandathlon.

Wat is een Pandathlon zal u zich ongetwijfeld afvragen? Wel, de Pandathlon werd speciaal in het leven geroepen als een actie voor scholen: bedoeling is dat de leerlingen van een bepaalde klas of een bepaald jaar een uur lang rondjes lopen en zich hiervoor laten sponsoren. Uiteraard gaat de opbrengst van de sponsoring integraal naar WWF. Aangezien het WWF zelf is die de Pandathlon organiseert (met ondersteuning van de school), doen ze hiervoor beroep op vrijwilligers.

Ik steun WWF al jaren financieel, vandaar dat het mij leuk leek om ook als vrijwilliger een bijdrage te leveren. Ik liet WWF weten dat ik de ganse dag beschikbaar was en vermeldde ook dat ik bereid was foto’s te nemen. Het duurde nogal lang voordat ik feedback kreeg, maar uiteindelijk viel het werkschema een paar dagen op voorhand in mijn mailbox en kreeg ik via voicemail de vraag of mijn aanbod om foto’s te nemen nog steeds gold. Aangezien ik nog steeds werkloos ben, kon ik hierop bevestigend antwoorden.

Het kostte mij een rit van een half uur door het helse stadsverkeer om de campus te bereiken van la Grande Boissière, de internationale school van Genève. Ik was meteen onder de indruk van de campus, gelegen in het groen en bestaande uit een mix van statige oude gebouwen en nieuwbouw. Mét security aan de ingang en een heuse receptie waar ik een bezoekersbadge moest aan ophalen. Ik had al meteen door wat voor soort school het was.

De coördinatrice van WWF was erg vriendelijk en samen met een aantal vrijwilligers van de school zelf, zette ik mij aan het snijden van brood, appels en het breken van een aantal gigantische repen chocolade. De aan de Pandathlon deelnemende leerlingen zouden zeker niets te kort komen. Met vereende krachten verliepen de voorbereidingen vlot en ik maakte nader kennis met de leerlingen van de school die vlotjes Frans en Engels met elkaar afwisselden, terwijl de meesten thuis nog een derde en soms zelfs een vierde taal spraken.

Daarna was het tijd om de rugnummers (dossards in het Frans, zoals ik leerde dankzij mijn vrijwilligerswerk bij Pop In Geneva) te verdelen. Ik nam plaats aan de nummers I-L. Op zich is het een goed idee om de leerlingen van het negende jaar naar verschillende plekken te sturen om hun rugnummers op te halen, maar de letters waren zo klein afgedrukt dat ze amper leesbaar waren en er heerste ook verwarring of het over de beginletter van de voor- dan wel de achternaam ging. Enfin, ik kon het niet laten om aan de coördinatrice als tip mee te geven de letters in de toekomst reuzegroot af te printen, want nu restte er mij niets anders dan meermaals luidkeels te verkondigen dat de leerlingen met familienamen van I tot L zich naar mijn tafel moesten begeven. Hetzelfde scenario zou zich nog twee keer herhalen bij de leerlingen van het tiende en het elfde jaar.

Toen iedereen uiteindelijk aan een rugnummer geraakt was, ging de Pandathlon van start, een beetje te vroeg, want de popelende leerlingen riepen zelf start in plaats van het officiële signaal af te wachten. Ik deed mijn best om iedereen zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar de combinatie van een nogal donkere, druilerige dag + een donker bos + lopende mensen, maakte dat dit nogal een uitdaging was. Uiteindelijk kwam ik thuis met bijna achthonderd foto’s van de ganse dag, waarvan er wellicht slechts een derde zal overblijven.

Sommige leerlingen gingen maar al te graag op de foto en namen de meest gekke houdingen aan (bonuspunten voor de namaak geamputeerde voet die één van de leerlingen meesleurde, wellicht nog een rekwisiet van het halloween-feest), terwijl anderen (vooral meisjes) bij elke ronde hun best deden om hun gezicht te bedekken. Ja, de selfiegeneratie die niet op de foto wil, wie had dat gedacht? Sommige leerlingen waren duidelijk erg atletisch en zagen dit uurtje als een uitdaging om effectief zoveel mogelijk rondjes te lopen, anderen zochten en vonden (letterlijk) shortcuts om toch vooral niet te veel energie te verspillen.

Na afloop van het uurtje moesten al de leerlingen hun rugnummer opnieuw inleveren (een heel gedoe om hen te overtuigen om dit ook effectief te doen) en noteerde ik (op basis van de elastieken die ze na elke ronde hadden verzameld) hoeveel rondes ze hadden gelopen. Natuurlijk werd er nogal vals gespeeld met die elastieken, maar voor het goede doel zien we dat graag door de vingers.

‘s Middags aten we in de cafetaria van de school, waar speciaal voor ons een tafel vrijgehouden was. We kregen heel lekkere pizza’s met een dikke bodem en heel veel kaas en champignons voorgeschoteld en verse fruitsla als dessert. Door de ganse voormiddag buiten in de kou gewerkt te hebben, had ik honger gekregen, dus het smaakte. Tijdens de middagpauze praatte ik met één van de leerkrachten van de school en zo kwam ik te weten dat het inschrijvingsgeld in de hogere jaren maar liefst 35.000 CHF bedraagt. Yikes. De leerkracht zei droogweg dat de meeste leerlingen in de school, kinderen zijn van diplomaten of andere hoge functionarissen en voorbestemd zijn om later naar Oxford of Harvard te gaan. De klassenmaatschappij bestaat nog steeds.

Ik sprak ook met een andere WWF vrijwilliger, een dame uit Madagascar die ondertussen al meer dan vijf jaar in Genève woonde en nog altijd op zoek was naar werk. Toegegeven, ze had wel een aantal jaar niet actief meer gezocht omdat ze mama was geworden. Maar toch, zelfs met een diploma gehaald aan een Zwitsers instituut voor Hoger Onderwijs (haar eigen diploma uit Madagascar werd hier niet erkend) lukte het niet een job te vinden. Niet echt geruststellend, moet ik zeggen.

Na een best wel vermoeiende dag van foto’s nemen en rugnummers uitdelen en collecteren, moesten de verzamelde gegevens verwerkt worden: eerst moest ik samen met nog drie andere WWF vrijwilligers (handmatig!) het aantal gelopen rondjes omzetten in kilometers (een rondje was 550 meter) en vervolgens de gegevens van de lopers matchen aan hun sponsorfiche om het totaalbedrag van de sponsoring te berekenen. Je zou denken dat we hiervoor gebruik konden maken van excel spreadsheets per leerling zodat je snel het aantal rondjes kon invullen om vervolgens de bedragen automatisch te laten berekenen. Maar neen, we moesten de berekeningen per sponsorfiche handmatig doen. En dat was een hele klus: de sponsoring bestond namelijk ofwel uit een bedrag per kilometer ofwel uit een vast bedrag. Het sponsorformulier was echter zo onduidelijk opgesteld dat dit vaak verkeerd was ingevuld, wat ruimte voor interpretatie gaf. Enfin ja, ik neem aan dat het allemaal niet zo nauw kwam, maar ik had toch enkele verbetersuggesties. Oja, bijna de helft van de leerlingen had trouwens helemaal geen sponsors.

Uiteindelijk was ik pas rond 18u terug op ons appartementje, na een fijne dag, waarin ik vooral genoot van de interactie met de jongeren. WWF mag in de toekomst zeker nog op mij beroep doen.

Pop In Geneva – Mixed edition – 7 oktober 2017

Om 6.45u opstaan, het blijft lastig. Het leven van een vrijwilliger gaat niet altijd over rozen. Na een half uur wandelen kwam ik iets voor 8u aan bij de Bains des Pâquis. Mijn voorgevoel over mijn collega-vrijwilliger bleek terecht, want op weg naar de Bains had ik een sms’je van haar gekregen dat ze rechtstreeks naar de locatie van de Challenge ‘Réel ou Fictif’ zou gaan. Dat maakte dat ik er alleen voorstond om al de spullen van de Bains naar Art Classe te brengen. En dat viel dik tegen. Ik kreeg een loodzware zak met potloden en tekenblokken van Zwitserse trots Caran d’Ache in mijn handen gedrukt. Dat in combinatie met het onhandige formaat van de banner (die ook niet licht was) en een zak vol met broodjes voor de lunch, maakte dat ik veel te zwaar geladen was. Binnensmonds vloekte ik even, maar niets aan te doen.

Op zich was het te voet naar Art Classe maar een dikke twintig minuten wandelen, maar met mijn vracht zou ik daar zeker langer over doen. Gelukkig was er een shortcut die ik kon nemen: de Mouettes Genevoises konden mijn verplaatsing een flink stuk inkorten. Helaas, blijkt dat de mouettes in het weekend pas vanaf 10u varen. Dikke, dikke pech. Ik moet zeggen dat ik heel even erover dacht om mijn lading gewoon te laten liggen en naar huis terug te keren, maar goed, ik wilde mij niet laten kennen, hees de vracht op mijn schouders en begon aan de wandeling.

Gelukkig kwam ik onderweg een andere vrijwilligster tegen die dezelfde richting uit moest en die zag hoe zeer ik aan het sukkelen was. De lieve dame bood aan me te verlossen van de zak met het meest vervelende formaat: de banner. Ik had de dame in kwestie wel kunnen omhelzen. Onderweg kreeg ik nog wat berichtjes van Ruth, maar het was lastig om die te beantwoorden met mijn handen vol. Uiteindelijk vonden Ruth en ik elkaar op nummer 17bis in de rue François-Versonnex. Ik moet zeggen dat ik me even moeite kostte om vriendelijk te zijn tegen Ruth. Ik kon wel begrip opbrengen voor het feit dat ze uit een afgelegen dorp moest komen en dat er daar niet veel bussen waren zo vroeg op de ochtend. Als ze mij echter een dag op voorhand had laten weten dat ze niet naar de Bains zou komen in plaats van mij ‘s ochtends vroeg voor een voldongen feit te plaatsen, dan had ik mijn vriend kunnen vragen om mij een handje te helpen met de verplaatsing van de spullen. (Side note: absurd dat de vrijwilligers zelf met die spullen moeten sleuren, kan de organisatie van Pop In geen vervoer daarvoor regelen?)

Enfin ja, ik denk dat Ruth wel doorhad dat ik niet zo goed gezind was. Ik besloot het daarbij te laten en me over mijn ochtendlijk ongenoegen heen te zetten. Uiteindelijk moesten we nog de rest van de dag in elkaars gezelschap doorbrengen. In het atelier maakte ik kennis met kunstenaars Stéphane Ducret en Crystel Ceresa. We werden al meteen aan het werk gezet. Elke pagina uit de loodzware tekenblokken van Caran d’Ache moest voorzien worden van een stempel met het merk Art Classe. Best wel een plezierig werkje en ideaal om de tijd te doden tot de stormloop van deelnemende teams op gang zou komen. Stéphane was een erg aangename een vriendelijke Zwitser uit Lausanne die vol passie over zijn werk vertelde. Hij vertelde ook dat hij een tijd voor de UN gewerkt had, maar dat dit allerminst een positieve ervaring geweest was.

Toen de eerste deelnemers zich, vroeger dan verwacht, rond kwart na negen aandienden, nam ik plaats aan een tafeltje op de binnenkoer voor de deur van het atelier. Ik controleerde de feuilles de pointages, heette de deelnemende teams welkom en voorzag hun blaadje van een sticker na het voltooien van de activiteit. Gelukkig was het Stéphane die vol vuur de rest van de uiteenzetting voor zijn rekening nam. In het kort kwam het erop neer dat elk team twintig minuten kreeg om zelf een kunstwerk te maken. Ze konden kiezen om een werk te maken geïnspireerd op de geometrische ‘Butterfly Paintings & Drawings’ van Mark Grotjahn of de eerder organische werken van Daniel Orson Ybarra. Voor de geometrische werken mochten de deelnemers aan de slag met een lineaal en kleurpotloden, voor het werk van Daniel Orson Ybarra mochten ze stempelen met aardappelen. De deelnemers kweten zich allemaal bijzonder enthousiast van hun taak moet ik zeggen en de resultaten mochten gezien worden.

Het was wel opvallend dat een overrompeling zoals bij de vorige editie uitbleef. Het werd nooit superdruk in het atelier en er waren zelfs momenten dat het te rustig naar mijn goesting was. Soms waren er zelfs geen teams aan het werk en dat terwijl deze challenge toch betrekkelijk meer tijd vergde dan een foto nemen met een paar slangen. ‘k Moet zeggen dat ik die beestjes toch wel miste. 😉 Ik begon het, ondanks mijn fleece met daarover een dikke winterjas, erg koud te krijgen op de binnenkoer die, volledig omringd door hoge gebouwen, van elk streepje zonlicht verstoken bleef. Nochtans kon ik aan de stralend blauwe lucht zien dat het een prachtige dag was en als ik buiten op straat ging staan, voelde ik de weldoende warmte van de zon. Ruth kwam me in de namiddag wat buiten gezelschap houden en zo hadden we toch nog wat fijne babbels.

De rest van de namiddag verliep bijzonder rustig. Mijn vriend kwam even langs tijdens zijn testrit met mijn nieuwe fiets om gedag te zeggen en zo rond vijf voor vijf begonnen we aan de opruim. Ruth, die alleen een dun leren vestje als jas had, was helemaal verkleumd en wilde duidelijk liefst zo snel mogelijk weg. Stéphane stelde nog voor om samen een fles wijn open te trekken om te klinken op de geslaagde dag en hoewel ik graag had willen blijven, besloot ik solidair te zijn met Ruth en de rest van de spullen samen met haar terug te brengen naar de Bains des Pâquis. Gelukkig moesten we nu niet meer met die zware zak met tekengerief sleuren (het gerief bleef achter in het atelier en de tekenblaren waren opgebruikt) en konden we nu wel gebruik maken van de Mouettes.

Het slotevenement liet ik ditmaal aan mij voorbij gaan. Het was een pak kouder dan de vorige keer en na een ganse dag kou geleden te hebben, zag ik het niet echt zitten om ook de avond in open lucht door te brengen. Enerzijds wel jammer, want ik had wel zin in een bord met lekkere mezze, maar anderzijds bespaarde ik mezelf twee lange busritten en kon ik op mijn gemak weer op een normale lichaamstemperatuur komen.

Pop In Geneva – Mixed edition – Retrait des Dossards

Vorig weekend was ik opnieuw paraat als vrijwilliger voor Pop In Geneva. Na de normale editie twee weken geleden, werd er ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van Pop in the City een extra ‘mixed’ editie in Genève georganiseerd. De eerste keer sinds het ontstaan van het concept dat ook mannen zich een dagje mochten uitleven bij het uitvoeren van allerlei challenges.

Ditmaal werd ik eveneens opgetrommeld om vrijdagnamiddag te helpen bij de ‘retrait des dossards’. (Toegegeven, toen ik me ervoor opgaf, ben ik eerst even moeten gaan opzoeken wat ‘dossards’ juist betekende. Een ‘dossard’ is een borstnummer, zo eentje dat je moet opspelden als je deelneemt aan een loopwedstrijd.) Iets vóór 15.45u kwam ik aan bij de Bain des Pâquis alwaar de ingeschreven deelnemers hun borstnummer en goodie bag kwamen ophalen. Alvorens aan het werk te beginnen, kregen alle vrijwilligers een heel uitgebreide briefing. Een beetje dubbel op voor mij, want ik had woensdagavond deelgenomen aan een skype meeting waarbij al in grote mate van detail overlopen was, wat van de vrijwilligers verwacht werd.

Enfin ja, ik vatte samen met een wat oudere dame uit Lyon post bij de enveloppen die ons waren toegewezen. Ik zou de ingeschreven deelnemers ontvangen, hun identiteit controleren, hen het reglement laten ondertekenen en hen van de envelop met de borstnummers en toebehoren voorzien. De oudere dame zou de goodie bags vullen. Klinkt gemakkelijker dan het was, want in elke goodie bag moest een t-shirt met de juiste maat gestopt worden en er waren speciale goodie bags voor ‘Pop In Addicts’ (deelnemers die in drie jaar tijd aan drie of meer edities hadden deelgenomen). Maar opgelet! Voor de dames moesten we een t-shirt één maat groter dan de door hen opgegeven maat in de goodie bag steken (de vrouwen t-shirts vielen erg klein uit). Voor de heren klopten de maten dan weer wel en konden we gewoon de juiste maat in hun goodie bag steken. Enfin ja, ik ben er zeker van dat er deelnemers met de foute maten naar vertrokken zijn.

Uiteindelijk meldden zich in totaal slechts vijf deelnemende teams aan tijdens het uurtje dat ik verantwoordelijk was voor de ‘retrait des dossards’. Een beetje tijdverlies, als je het mij vraagt, zeker gezien de dubbele briefing. Om 16.45u liet ik mijn post over aan nieuwe vrijwilligers en vertrok ik naar de briefing in het toerismebureau van Genève om 17u. Benieuwd welke challenge me ditmaal zou toegewezen worden!

Na de slangen werd het een challenge in de categorie Art: ‘Réel ou fictif‘ gesponsord door Zwitserse trots Caran d’Ache. Bedoeling van de challenge was dat de deelnemende teams een kunstwerk zouden creëren gebaseerd op het werk van twee nog levende kunstenaars. Klonk leuk! Mijn collega-vrijwilliger Ruth was een Portugese studente die een opleiding toerisme volgde in Genève en voor wie haar werk als Pop In vrijwilliger een onderdeel van haar opleiding vormde. Het meisje leek me nogal onzeker en zei me dat ze best wel nerveus was voor zaterdag. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij haar een minder goed gevoel had dan bij Magali.

Nuja, het zou ook deze keer wel weer loslopen…

Pop in Geneva – the after party

Omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, nog een klein woordje over de after-party van Pop In Geneva. Zoals ik in mijn vorige blogpost schreef, vond het afsluitend event plaats in le Village du Soir. De avond begon volgens de uitnodiging, dus ik zorgde ervoor dat ik busgewijs stipt om 19.30u daar was. Het was beste een lange rit met de bus naar een wijk van Genève waar ik nog nooit geweest was (Carouge). Ik stapte af vlak bij een viaduct in een omgeving die eruit zag als een industriepark. Gelukkig vond ik al snel de correct locatie (godzijdank voor google maps en 3G).

Na zo’n dag vroeg opstaan rammelde ik van de honger. Toen ik in le Village du Soir binnen stapte, bleken de meeste foodtrucks en kraampjes echter nog niet opgestart te zijn. Ik kon zelfs nog geen cocktail bemachtigen. Er was ook helemaal nog niet zoveel volk en al helemaal niemand die ik kende. Ik besloot dan maar wat op mijn eentje op verkenning te gaan, want de locatie was wel behoorlijk cool. Een soort mix tussen binnen en buiten. De meeste stoelen en tafeltjes bevonden zich buiten, iets waar ik met mijn zomerkleedje en zomerschoenen niet helemaal op voorzien was. Gelukkig was het nog altijd vrij warm voor de tijd van het jaar, maar met de locatie nam de organisatie wel een risico. Voor hetzelfde geld goot het pijpenstelen en dan zou het onmogelijk zijn om iedereen binnen een plek te geven, want zo groot was dat zaaltje niet.

Enfin, mijn maag rammelde zo hard dat ik besloot toch maar iets te eten te halen bij de foodtruck van Chez Jeannette: heerlijke Libanese mezze. Ik werd er spontaan gelukkig van, zelfs al zat ik helemaal alleen aan een tafel. Aangezien de meeste dames met twee arriveerden, lag het ook niet echt voor de hand om aansluiting bij een groepje te vinden. Om een beetje conversatie te hebben, besloot ik dan maar aan te schuiven in de rij voor de photo booth. Een heel bijzondere opstelling: je moest gaan liggen op de grond op een rood tapijt, kreeg wat witte attributen in de hand gedrukt en dan werd de foto van bovenaf genomen zodat het eruit zag als een Zwitserse vlag of een ander Zwitsers symbool. Het resultaat zag er supercool uit. Alleen duurde het een eeuwigheid om één foto te nemen en vorderde de rij amper. Na een tiental minuutjes aanschuiven arriveerde mijn collega-vrijwilliger Magali. Ze besloot samen met mij aan te schuiven in de rij zodat we een foto van ons tweetjes hadden. We raakten aan de praat met de dames achter ons, die enkele terecht kritische opmerkingen hadden over het Pop In concept (waarvan de kostprijs de belangrijkste was).

Na ongeveer drie kwartier aanschuiven konden Magali en ik eindelijk onze foto laten nemen. Gelukkig draaide het cocktailstandje ondertussen op volle toeren en konden we zo nu en dan uit de rij glippen om een gratis cocktail te gaan halen voor ons en de dames rond ons. Ondertussen had ook Magali honger gekregen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Ik raadde haar de mezze aan, maar helaas bij Chez Jeannette stond zo mogelijk een nog langere rij dan bij de photo booth. Magali koos dan maar wijselijk voor een panini, want daar stond bijna niemand aan te schuiven…

Gelukkig waren er ondertussen al dessertjes gearriveerd. Kleine lekkere hapjes om de gaatjes te vullen. We zaten buiten en ik begon het ondertussen al flink koud te krijgen. Omdat Magali geen zin had in een caipirinha, ging ze naar binnen om een ander drankje te zoeken. Ik wachtte ondertussen aan tafel bij twee andere dames. Die begonnen het duidelijk ook koud te krijgen en namen al snel afscheid. En zo zat ik helemaal alleen aan een tafeltje met desserts totdat een andere dame het bord met desserts kwam meepikken. Ik stuurde een berichtje naar Magali om te horen waar ze zat, maar geen antwoord. Na nog een kwartier wachten, besloot ik dan maar zelf naar binnen te gaan, kwestie van niet in een ijsklomp te veranderen.

Daar stond Magali gezellig aan de bar te kletsen met een paar andere dames. Uiteraard geen probleem voor mij, maar ze had wel iets kunnen laten weten. Ik begrijp echt wel dan een ganse avond naar onvolmaakt Frans luisteren niet zo tof is. Enfin, mijn goesting was toen al een beetje over en ik besloot de bus terug naar huis te nemen, zodat ik nog net voor middernacht thuis was. Doodop na een lange dag.

Yet Another Blog

Life on my side

vrijwilliger