vrienden

Het staat vast!

Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.

En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!

Babyborrel

Jaja, die babyboom blijft maar duren. Grotere gezinnen zijn duidelijk weer in de mode. Ditmaal bracht het nieuwe leven dat gevierd moest worden ons naar de Menatoren in Rotselaar, een beschermd dorpsgezicht én beschermd monument. We hadden een interessant gesprek met de buren van de trotse ouders, geboren en getogen Rotselaarders (Rotselarezen? enfin, inwoners van Rotselaar) die ons wat meer vertelden over de opkomst en teloorgang van de Mena-brouwerij en de evolutie van Rotselaar door de jaren heen.

Natuurlijk oogstte mijn vriend veel bijval bij de oudere dames aanwezig door, behulpzaam als hij is, in te springen bij het afruimen van de tafels en het afdrogen van de vaat. Het tempo waaraan er vuile glazen en borden geproduceerd werd, lag dan ook ontzettend hoog, want, amai, er was veel volk naar Rotselaar afgezakt om de pasgeborene te bewonderen, maar niet genoeg om al die taarten op te krijgen. 😉 En op het feest maakte ik ook kennis met een bijzonder streekproduct: een soort dikke pannenkoeken met pruimen- of abrikozenconfituur ertussen: carnavalvlaaikes of vastenavondvlaaikes. Te verkrijgen bij bakkerij Lemmens in Rijmenam en blijkbaar ook online.

Balletjes in paprikasaus

Het begint zowaar een wekelijkse traditie te worden. Ditmaal werden de balletjes ons in de Limburgse fruitstreek geserveerd. Normaal zouden we met z’n zessen rond de tafel gezeten hebben, maar één koppel haakte af omdat ze helemaal uit het verre West-Vlaanderen moesten komen en het niet evident bleek een babysit te vinden. Meer balletjes voor ons, dus. Al heb ik het nu wel even gehad met balletjes. Geef mij toch maar een lekker stuk niet-gemalen vlees. Maar de moelleux, die was echt to die for! Met dank aan Jeroen Meus voor het recept en de gastvrouw voor de vakkundige uitvoering.

PS: Het nadeel van een groot huis is, dat al die grote kamers slecht opgewarmd geraken als de temperaturen diep onder nul duiken. En ik was vergeten een topje onder mijn kleedje aan te doen. :-(

Kinetische energie

Vanavond vijf kinderen, waaronder één tweeling, tussen één en zes over de vloer samen met hun ouders. Man, man, wat een hoop gebalde energie schuilt er in zo’n kinderlichaampje, zeg. Ik sta er altijd weer van versteld. Er werd getekend, gerend, gegeten (maar niet van alles), in boekjes gebladerd, geroepen, geweend, gelachen en dat allemaal in een tijdspanne van luttele uurtjes. De temperatuur in ons appartement steeg er zelfs enkele graden van. De rust die er over ons appartement neerdaalde toen we afscheid hadden genomen, was bijna onwezenlijk.

Als voorgerecht serveerden we groentjes met humus en allerlei gerechtjes uit de oven (mini-quiches en gevulde bladerdeeghapjes met dank  aan de Delhaize). De wok met kip, asperges, peultjes en paksoi viel in de smaak bij de gasten en voor de kinderen hadden we wat appelmoes en kip klaargemaakt. De kip ging er vlot in, de appelmoes wat minder. Waarschijnlijk te gezond of zo. 😉

En oja: mini-croques zijn een grote hit bij de kinderen. Te onthouden voor de volgende keer!

Op ziekenbezoek

De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.

Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.

En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.

Oudjaar

Dit jaar vierden we Oudjaar in restaurant Ter Eycken, gewoon omdat ik te lui was om zelf iets te organiseren. Het restaurant was niet onze eerste keuze en we moesten nogal lang wachten tussen de gangen door, maar wie maalde daarom, want we brachten de avond door onder vrienden. Onze laatste avond van 2011 vulden we met gesprekken over politiek, de VS, Spanje, de crisis, ambities, carrièreplannen, nieuwe liefdes, Japan en nog veel meer.

Dit aten wij (voor mijn archief):

Glaasje bubbels
—-
Hapje

—-
Samenspel van Sint-Jakobsnootjes en kreeft

—–
Soepje van waterkers met huisgerookte zalm

——-
Filet van hert met zijn wintergarnituur en kroketjes

——-
Sorbet van champagne met een soepje van bosvruchten

Hopelijk hebben jullie allemaal genoten van de laatste dag van 2011!

Een bezoek aan ons petekindje in Den Haag

Tweede kerstdag brachten we een bezoekje aan ons Nederlands petekindje. Al bijna een half jaar is ze ondertussen: een vrolijke meid met bolle wangetjes en prachtige blauwe ogen die de ganse dag goedgezind is. Echt een schat van een meisje. Al zal ze, als derde in de rij, haar vrouwtje moeten leren staan tegenover haar oudere zus en broer.

Grote zus M van ons petekindje gaat ondertussen naar de Amerikaanse School in Den Haag. In een paar maanden tijd heeft het kind daar vlot Engels leren spreken. Ongelooflijk hoe snel een kleuter zo’n vreemde taal absorbeert. Voordat M naar school ging, kon ze geen woord Engels en nu konden we hele conversaties met haar houden in het Engels. Ze verbeterde zelfs onze uitspraak! Een vaardigheid waarmee ze de rest van haar leven voordeel zal doen. Persoonlijk vind ik het nog altijd doodjammer dat mijn ouders niet de mogelijkheden hadden om mij tweetalig op te voeden. Een goede talenkennis is immers een stevig fundament om een carrière uit te bouwen. Zeker als je bedenkt dat interessante jobs zich in de toekomst meer en meer in grote internationale bedrijven zullen situeren. En België is maar een stipje op de wereldkaart.

Planningsproblemen

Jullie herinneren je misschien nog dat we het plan hadden opgevat om de zomervakantie 2012 in Spanje door te brengen. Vier weken had ik voor deze reis uitgetrokken en ik had een prachtig reisplan uitgekiend. In juni zouden we gaan. Mijn verlof was al aangevraagd en goedgekeurd en vriend H, die volgend jaar aan een nieuwe job in Madrid begint, zou een deel van de roadtrip met ons meereizen. Alles was in kannen en kruiken.

En toen bleek dat ik het jaarlijkse vriendenweekend in de Ardennen pal in het midden van onze reisperiode gepland had. Het voorschot van het huisje in Libin werd al maanden geleden betaald en het laatste weekend van juni werd al aan alle potentiële deelnemers gecommuniceerd. Foutje. En toen kwam het bericht dat een vriend van ons trouwplannen had met zijn Japanse vriendin. De trouw zou plaatsvinden ergens in de maanden juli, augustus of september. En de belofte om aanwezig te zijn, was reeds gemaakt. De unieke kans om een bruiloft in Japan mee te maken, konden we natuurlijk niet laten schieten. Maar onze portefeuille zou minder hard kunnen lachen met twee grote reizen (een mens vliegt nu eenmaal niet voor een weekendje naar Japan) zo snel na mekaar. Daar bovenop kwam de belofte om vrienden die voor een half jaar naar Kopenhagen trokken, daar te gaan bezoeken. Oorspronkelijk waren we van plan dit in het paasweekend te doen, maar toen bleek onze vriendin zwanger en de baby net rond die periode uitgerekend te zijn. Slechte timing. Wat over en weer gepingpong, leverde juni als beste moment voor een Kopenhaags bezoekje op.

Verscheurende keuzes dringen zich op. Wat een zwaar leven hebben wij toch. 😉

Izegem

De dag na het kerstdiner werden mijn vriend en ik bij vrienden in Izegem verwacht. Spijtig genoeg gooide een buikgriepje roet in het eten. Mijn vriend voelde zich gisteren al niet optimaal (het feit dat hij zijn bord niet leeg at en bedankte voor een afzakkertje waren duidelijke signalen dat er iets mis was) en vanochtend was het helemaal om zeep. Hij zag er niet bepaald fris uit en een rit van anderhalf uur heen en terug leek me voor iemand met darmproblemen niet echt aan te raden.

Een dagje in bed blijven was de enige verstandige beslissing. Ik wilde de afspraak echter niet opnieuw afzeggen, want ze was al een keertje verplaatst van september naar december en ik wilde vrienden E en C nog graag zien voor 2011 voorbij was. Gelukkig boden de vrienden die bij ons waren blijven overnachten en in dezelfde streek woonden, mij een lift aan naar het verre West-Vlaanderen. En ‘s avonds zou ik gewoon terugkeren met de trein.

Ik heb al jaren een rijbewijs, met minimale inspanningen geslaagd voor zowel het theoretisch als het praktisch rijexamen, maar daarna heb ik nooit veel met de wagen gereden. Tijdens mijn studies had ik geen wagen en met de eerste bedrijfswagen van mijn vriend mocht ik niet rijden. En zo komt het dat ik nu enkel in uitzonderlijke omstandigheden achter het stuur kruip, bijvoorbeeld wanneer ik bob speel voor mijn vriend. Komt daar nog eens bij dat mijn vriend liever zelf het stuur ter hand neemt (ik heb het gevoel dat hij mijn rijkunsten niet helemaal vertrouwt) en ik eigenlijk liever de omgeving bestudeer. En als ik de gelegenheid heb, eerlijk gezegd liever met het openbaar vervoer reis (dat in het weekend best wel een comfortabele manier van je verplaatsen is).

Enfin, ik liet mijn vriendje achter in bed en kwam dankzij L en U mooi op tijd op mijn Izegemse afspraak. Ik werd in de watten gelegd met een uitgebreid assortiment aan aperitiefhapjes (te veel om op te sommen) en een overheerlijk stoofpotje met wild, vergezeld van kroketjes en peer met veenbessen. Een klassieker die het goed blijft doen.

Tussen het hoofdgerecht en het dessert kreeg ik een rondleiding door het nieuwe huis in wording van E en C en kon me al helemaal voorstellen dat ze hier samen met hun twee schattige kindjes een gezellige thuis van zouden maken. Al leek de timing om al de werken af te ronden (Pasen 2012) me erg optimistisch, ik weet dat E en C harde werkers zijn, dus als iemand erin zal slagen om dit project tot een goed einde te brengen, zijn zij het wel. Ik duim alvast!

En zo is één van de laatste weekends in 2011 alweer voorbij gevlogen.