vrienden

4th of July feestje

Ok, een 4th of July feestje houden op de zevende juli is waarschijnlijk een beetje valsspelen, maar wie maalt daar om als je een prachtige tuin met zwembad bij een villa in één van de chique wijken in Brasschaat ter beschikking hebt. We hadden het geluk uitgenodigd te zijn bij een Amerika-enthousiastelinge en ons tegoed te mogen doen aan hamburgers (not really my thing) en een overdaad aan desserts (cheesecake! so my thing!).

Het werd een heel gezellig avond, waar enkel en alleen het weer het liet afweten. De regen viel bij bakken uit de hemel terwijl wij schuilden onder de zonnewering die evengoed dienst deed als gigantische paraplu. Gelukkig was het warm genoeg om buiten te blijven zitten.

De meeste mensen op het feestje waren onbekenden voor mij. Of toch niet helemaal, want sommige aanwezigen bleken mede-burgies te zijn die een jaar later dan mezelf afgestudeerd waren en wiens gezichten me bij nader inzien inderdaad bekend voorkwamen. It’s a small world. Yep, yep. Iedereen was trouwens heel erg vriendelijk en open, waardoor de gesprekken vlot in mekaar overvloeiden en ik weer wat interessante nieuwe mensen leerde kennen. Vooral het Amerikaanse nichtje maakte indruk op me. Geboren en getogen in Amerika, maar tweetalig opgevoed door haar Vlaamse moeder. Haar Nederlands was bijna accentloos, alleen het schrijven was een complete ramp, want ze had de taal enkel leren spreken en nooit geschreven. Vandaar dat ze nu in België was, om dat onderdeel van de taal ook onder de knie te krijgen.

Getouwtrek

Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.

Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.

Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.

What a weekend!

Het weekend begon op vrijdag met een bezoekje aan de Colruyt, we moesten nog een stuk of vijftien opplooibare en niet-opplooibare bakjes en vier bakken leeggoed terugbrengen die al een week lang onze gang versmald hadden en daarnaast het geld voor onze niet-geleverde pizza’s opeisen. Maar boy, de Colruyt is toch echt geen winkel voor mij. Ik mis de bordjes die aanduiden waar welk soort koopwaar te vinden is en vindt de opstapeling in de kale rekken behoorlijk deprimerend. Om maar te zwijgen van de ijzige kou in het koelvak. Ik denk elke keer weer dat ik van onderkoeling ga sterven. Les geleerd: enkel nog Collect&Go gebruiken om winkelwaren uit de Colruyt te bekomen.

Enfin, de belangrijkste ingrediënten voor ons diner van zaterdagavond werden ingeslagen en op zaterdagochtend aangevuld met etenswaren vanop de markt (dat marktje in de Brusselsestraat is geweldig, echt waar) waaronder de heerlijke desserts van de Kers naast de Taart. Een dolle kuisbeurt later, lag ons appartement er proper genoeg bij om volk te kunnen ontvangen.

Om zes uur stipt belden onze gasten aan en begonnen we aan het aperitief met een glaasje champagne. De voorgerechtjes bestonden uit een assortimentje van olijven, wasabinootjes, cashewnoten, gevulde pepers en kant-en-klare hapjes uit de oven. Voor het hoofdgerecht hadden we ons er minder makkelijk vanaf gemaakt: een wokgerecht met varkensvlees, limoen, spinazie en nectarines, geserveerde met witte rijst. Gemakkelijk om te maken en overheerlijk, ik zweer het jullie. Alleen liet ik door mijn onhandigheid één van onze mooie grote glazen borden vallen. Waardoor onze set nu nog maar uit zeven exemplaren bestaat. Zonde, want ik vrees dat ze dit model borden niet meer verkopen in de Casa.

We genoten alleszins van een prachtige zonnige avond met de terrasdeuren wagenwijd open. En de twee koppels die we te gast halen, genoten tegelijkertijd van een avond zonder kinderen. Voor één koppel was het zelfs de eerste keer dat ze de kleine thuis achter lieten en je kon zien dat de mama het er toch wat moeilijk mee had. We praatten om te beginnen wat over de kinderen (tja, dat moest natuurlijk eerst uit hun systeem) en dan over het werk. Ojee, het lijkt wel alsof we echt volwassen geworden zijn! Vooral de dames hadden enkele minder prettige werkgerelateerde stories, wat me deed beseffen dat het overal wel iets is en dat ik het op mijn werk best goed getroffen heb.

Als dessert aten we verrukkelijke chocoladetaart zonder geraffineerde suikers met een glaasje rode bubbels als dessertwijn. Zalig!

Eén koppel bleef slapen, dus werd na het afscheid van het andere koppel the heavy stuff boven gehaald: de wodka en de Vana Tallinn. We hielden het beschaafd en kropen rond half twee in bed. En er werd niet gekotst!

Het tijdelijk kinderloze koppel maakte van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen. Iets wat mij jammer genoeg niet lukte door die vervelende verkoudheid die me al hindert sinds ons weekend in de Ardennen. We ontbeten samen met onze gasten en wuifden hen uit rond een uur of elf, want om kwart voor twaalf hadden we met een bonte bende afgesproken om samen aan de Langste Tafel in de Bondgenotenlaan ons middagmaal te nuttigen. Ons gezelschap bestond uit twee Leuvense koppels (waarvan er één een tijdje in Australië woonde waar ook hun jongste dochter werd geboren), één Australisch koppel dat we leerden kennen toen we in Sydney waren en de meegereisde van oorsprong Schotse grootmoeder van het Australische koppel, aangevuld met vier meisjes tussen twee en vijf en één superbrave jongeheer van drie maanden.

We smulden van een voortreffelijke driegangenmenu in het teken van Griekenland (het thema werd gekozen om wille van de Olympische spelen, niet om wille van de aldaar heersende crisis), terwijl we nu en dan zorgelijk een blik op de dreigende wolkenhemel wierpen. Maar L stelde ons gerust, buienradar had gezegd dat het drie uur droog zou blijven. Buienradar had zich duidelijk vergist, want ons dessert was nog maar half binnen toen een kletterende plensbui alle etende mensen van hun stoelen verdreef. We schuilden onder luifels en moesten op een nogal chaotische manier afscheid nemen van het Australische koppel, hun schattige dochter (tweetalig: chinees-engels, knap!) en de grootmoeder.

We bleven nog met vier volwassenen en twee kindjes over en schuilden voor de regen in de Notre Dame. Toen de hemel wat opgeklaard was, assisteerden we kameraad L in zijn soldenzoektocht naar een mooi nieuw hemd (hoera voor het roze gestreepte hemd!). De resterende bonnetjes voor de desserts werden ingeruild voor negen (!) baklava’s en nog wat Chardonnay Meerdael.  We slenterden langs de Bondgenotenlaan naar ons appartementje, met de schaal met baklava in de buggy. De zon toonde zich van haar beste zijde en de baklava werd met koffie en fruitsap verorberd op ons balkon.

Een weekendje Libin

Het pizza-incident was de opmaat voor een easy going weekendje waarin mijn voornaamste activiteiten bestonden uit: liggen in het zwembad, liggen in de splinternieuwe jacuzzi, met de kindjes spelen (iphones, they make you popular), crappy weerwolf spelleider spelen en groenten snijden voor de barbecue. De zon die zaterdag voor heel wat rode neuzen en verbrande schouders zorgde, liet het zondag echter jammerlijk afweten. Al hield de regen ons niet tegen om nogmaals in de jacuzzi te liggen weken. Alleen onze neuzen hadden het koud. We konden zelfs de moed opbrengen om in het zwembad te springen na onze jacuzzibeurt. Fris en verfrissend tegelijkertijd.

De rustigere momenten tijdens het weekend gebruikte ik om na te denken over het concept. Want een weekend voor twintig volwassen en acht kinderen organiseren, dat vraagt toch wel wat voorbereiding. Tijdens de voorbereidingen van het laatste weekend en dan meer bepaald de calvarietocht om voldoende mensen te vinden om het huisje vol te krijgen, begon het mij allemaal wat tegen te steken. Het is niet makkelijk om voor zo’n grote bende een geschikt huis te vinden, vandaar dat we al drie jaar op rij hetzelfde, uiterst luxueuze huisje betrekken. Om er zeker van te zijn dat het huis zeker voor handen is, leg ik de datum voor het nieuwe weekend een jaar op voorhand vast en betaal ik dus ook een jaar op voorhand het voorschot. Bovendien moet er ook een flinke waarborg betaald worden, die mijn vriend en ik altijd voorschieten. Als het huis geen voldoende hoge bezettingsgraad heeft,  moeten de andere deelnemers van het weekend natuurlijk meer betalen om de kost van het huis, de schoonmaak en het verbruik te dekken en dat kan ik moeilijk maken ten opzichte van de deelnemers.

Enfin, op voorhand was ik er zeker van dat dit het laatste weekend was geweest. Ik had het gevoel dat het werk dat we in de organisatie stopten niet echt gewaardeerd werd en dat het enthousiasme van de deelnemers aan het afkalven was. Tijdens het weekend zijn er echter verschillende mensen aan mij komen vragen of het nu echt het laatste weekend was en dat ze het erg jammer zouden vinden als de traditie hier stopte. Daardoor ben ik weer aan het twijfelen geslagen. Ik ben er momenteel nog niet helemaal uit. Misschien is de formule zelf aan vernieuwing toe, moeten we naar de zee ipv de Ardennen trekken of moet ik meer leren delegeren. Een periode van beraad dringt zich op.

Vermoeiend

Onbegrijpelijk dat een weekend waarop je niet meer gedaan hebt dan in het zwembad/de jacuzzi liggen, met de kindjes spelen en elkaar weerwolfgewijs uitmoorden, zo vermoeiend kan zijn. Het lijkt wel alsof ik geradbraakt ben. Ofwel heb ik van één van de kindjes een virus overgenomen. Ik voel enig ongemak in de neus-keel-regio…

Hier komen de piraten!

Gisteren tijdens het bezoek bij vrienden E en T heeft het kind in mij zich eens goed kunnen uitleven. Eerst samen met de twee blonde godinnetjes (drie en zes jaar) boekjes gelezen, daarna piraat gespeeld in hun kamertje en op schattenjacht gegaan (goudstukken dat we gevonden hebben, niet te doen!) en dan gedanst op hun lievelingsliedjes (een ‘romantisch’ liedje, zo zei de oudste het). Wat erop neer kwam dat er superveel moest rondgedraaid worden en ik op het einde helemaal duizelig was.

En oja, we werden ook nog eens verwend met lekkere zalm en risotto en genoten daarbij van een flesje rode wijn uit 2005 met een heerlijk volle smaak. Spijtig dat ik geen foto van de fles genomen heb, want zo’n flesje zou in ons wijnrek ook niet misstaan.

Alleen jammer dat onze jongedames één van de twee boekjes die we als cadeautje mee hadden al in hun bezit hadden. Nuja, Floddertje van Annie M.G. Schmidt is dan ook een klassieker van formaat die in geen enkele kinderbibliotheek mag ontbreken. In het Paard van Troje trouwens een geweldig leuk kinderboek gevonden: Dagboek van een Wombat. Werkelijk hilarisch boekje, al vermoed ik dat kleine kinderen de dubbele bodems niet echt zullen snappen, volwassenen zullen er des te meer plezier aan beleven.

A pleasant evening was had by all

Zoals de Engelsen dat zo mooi weten te zeggen. Gisteren hadden mijn vriend en ik twee bevriende koppels bij ons op bezoek. Het was al even geleden dat we nog eens gasten over de vloer hadden met al die uitstapjes van de laatste tijd, maar de timing kon moeilijk beter: één van onze gasten had pas haar doctoraatsthesis ingeleverd bij de jury. Daar dronken we met z’n allen (minus de geheelonthouder) een glaasje champagne en vervolgens een glaasje cava op!

Omdat we sinds onze roadtrip naar Duitsland zonder auto zitten, trokken we met de fiets de stad in om inkopen te doen voor het avondmaal. Wie heeft de Delhaize nodig als je elke zaterdag een geweldig marktje hebt in de Brusselsestraat? We kochten er de groenten en fruit voor het recept en maar liefst twee soorten desserts: verrukkelijk biologisch gebak zonder suiker (!) en koekjes en macarons (helaas met suiker) om de gaatjes op te vullen. In het Marokkaanse winkeltje Saha kochten we met fetakaas gevulde pepers (echt een grote hit bij onze gasten), houmous en pesto. Het rundsvlees voor het wokgerecht haalden bij artisanale beenhouwerij Rondou, waar men het vlees al mooi in reepjes sneed, superhandig.

Als backup dessert haalde ik nog snel wat ijs in de Spar in de Diestsestraat, samen met cashewnoten en wat diepvrieshapjes als voorgerecht (soms mag een mens het zichzelf al eens makkelijk maken). Thuisgekomen realiseerden we ons dat we alcoholvrije dranken vergeten waren (één van onze gasten was geheelonthouder en ik bied graag iets meer aan dan water en cola). Nog even naar de Smatch aan het station dus. Het was daar akelig leeg voor een zaterdagmiddag, maar ik was daardoor wel snel weer buiten. Al mag ik hopen dat het cliënteel in de nabije toekomst zal toenemen, want anders vrees ik voor het voortbestaan van deze nochtans mooie, goed gelegen en gezellige supermarkt.

Het biologische gebak bleek ideaal te passen bij onze rode Italiaanse schuimwijn en we genoten terwijl pasgehuwd koppel X en T uitleg gaven bij de foto’s van hun huwelijksreis naar Australië. Een goeie reden om de projector nog eens van onder het stof te halen, want films kijken, dat komt er tegenwoordig niet echt meer van.