Gevuld met goed gezelschap en heel veel lekker eten. Zaterdag hadden we een blogdelegatie (Lucie, Lime en souvenir, boskabout en ntone) over de vloer en zetten we onszelf aan het werk. Nuja, ik geef toe dat we ons er voor het hoofdgerecht nogal gemakkelijk vanaf gemaakt hebben door naar de wild en gevogelte traiteur om de hoek te gaan. Maar ‘t was wel lekker (fazant in een sausje van boschampignon, selderpuree, spruitjespuree, peertje, veenbessen)! En bananenclafoutis blijft een superdessert om mee af te sluiten. Al zat er deze keer wat te veel citroenzest in naar mijn smaak (een verbeterpunt voor mijn vriendje). De avond vloog alleszins veel te snel voorbij en ik had het gevoel dat er nog veel meer bij te praten viel. (En ik was ook onder de indruk van de coca-coladrinkcapaciteit van boskabout.)
Zondag waren we uitgenodigd door mijn squashpartner voor een diner in de Ming, een garantie op veel en lekker eten. Dus beperkte ik me zondag in de loop van de dag tot een paar boterhammetjes. En zoals altijd na zo’n all you can eat maaltijd, heb ik last van een te volle maag en een knagend schuldgevoel. Deze week een beetje matigen dan maar.
Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!
We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.
Zondagnamiddag een zalig ontspannen namiddag doorgebracht met vrienden. Gewandeld door de gevallen bladeren in het provinciedomein, ideaal om in de herfststemming te geraken. Door onze vrienden gemaakte brownies gegeten en door de bakker gemaakte kersentaart gegeten, een uitgebreide rondleiding in hun gerenoveerde huis gekregen en veel gebabbeld. Meer hoeft dat echt niet te zijn.
Alhoewel ik gisteren mijn geplande verlofdag moest annuleren wegens te veel werk, kwamen onze oorspronkelijke plannen om een avond en een dag bij vrienden in Duitsland door te brengen niet in het gedrang. Ergens in juli hadden we al eens geprobeerd af te spreken, maar toen gingen de plannen niet door omdat onze vrienden zelf tijdens die periode op vakantie waren. Ze bleken gelukkig geen plannen te hebben voor Allerheiligen, dus lag de afspraak snel vast.
Na het werk vertrokken we richting Konz om daar zo’n twee uur en drie kwartier rijden later aan te komen. Het was de eerste keer dat we de nieuwe woonst van onze vrienden konden bewonderen. Deze “kleine” woning (die wij als appartementsbewoners uiteraard helemaal niet klein vonden en ook helemaal niet klein wás) had een schitterend uitzicht op een groene vallei en een prachtig terras met wijnranken die een overvloedig oogst hadden opgeleverd.
We maakten het niet al te laat, want de vermoeidheid van de laatste weken begon zo stilletjesaan door te wegen. De volgende ochtend werden we onthaald op een heerlijk ontbijt dat ons meer dan voldoende energie opleverde voor een aangename en zonnige wandeling tussen de wijngaarden met uitzicht op de Saar.
Ergens tijdens de wandeling ontstond er goesting in ijs en zo belandden we na de wandeling op een terras in Saarburg met een ijsbeker/pannenkoek/Schwarzwaldtorte voor onze neus. Jaja, ook in november kan er tegenwoordig geterrast worden. We beklommen de trappen van de Burg en genoten van de ondergaande zon en het uitzicht op de Saar.
De dag werd afgesloten met boeiende discussies en een heerlijk vegetarisch avondmaal. Zo probeerden we achtereenvolgens de verkeersproblematiek op te lossen (wat met bedrijfswagens? meer openbaar vervoer? meer carpoolen? meer thuiswerk?), het Duitse onderwijssysteem te hervormen (voor deze discussie had ik echt te weinig inzicht in de werking van hun systeem) en te bedenken hoe de vaak moeilijke evenwichtsoefening tussen werk, gezin en vrije tijd in onze moderne samenleving beter benaderd kan worden. Daarnaast bespraken we ook de zin en onzin van het Europese reddingsplan voor Griekenland.
Een leuke en interessante uitstap waarop de weergoden ons bijzonder gunstig gezind waren en die ons twee potten druivengelei opleverde.
Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.
In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.
Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.
Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:
Het aantal doctors in onze vriendenkring is weer met eentje toegenomen. Gisteren tussen een aantal dossiers door naar de doctoraatsverdediging geweest van vriend X. Wat fotootjes genomen van proffen in toga, de gelukkige gefeliciteerd met zijn verwezenlijking en succes gewenst met zijn nieuwe job, een toastje gegeten, een glaasje schuimwijn gedronken en hup weer op de fiets naar huis gesprongen om de rest van de dossiers te doen. En terwijl ik mij dapper trappend richting stadscentrum begaf, barstte links van mij het gejuich en applaus los dat het einde van de 24-urenloop inluidde. En toen besefte ik dat het hele gebeuren dit jaar volledig aan mij voorbij gegaan was en ik bij die gedachte zelfs geen klein steekje in mijn hart voelde.
Ik zal dan toch eindelijk volwassen geworden zijn. (Of gewoon overwerkt, dat kan ook.)
Dit was één van onze favoriete gerechten, back in the day toen we nog op kot zaten en onze etentjes nog niet zo gesofisticeerd waren. Het recept is poepsimpel: gooi wat champignons of andere paddenstoelen in een pan met knoflook en ui, laat inkoken met witte wijn en room en klaar is kees. Je hoeft er alleen nog maar wat gekookte pasta aan toe te voegen. Het leek me het perfecte gerecht voor een zaterdagavond met zes volwassenen en twee kleuters. Toch viel het gerecht me tegen. De pasta had meer al dente mogen zijn (verse pasta goed klaarmaken, ik krijg het maar niet onder de knie) en ik vond de saus pit misschien, ofwel is mijn smaakzin wat verfijnder geworden nu de dagelijkse Almamaaltijden al enkele jaren achter ons liggen.
Gelukkig maakten de voorgerechtjes en het dessert (you can’t go wrong with chocoladefondue) veel goed. Niemand is met honger van tafel gegaan en de kinderen hebben zelfs gezegd dat ze het lekker vonden.
Zaterdag naar het verre West-Vlaanderen alwaar we op gourmet getrakteerd werden door onze vrienden L en S en ik kleine I hielp haar eerste foto’s te maken. Al vrees ik dat een reflexcamera met externe flits toch net iets te zwaar is voor een meisje van bijna tweeënhalf. 😉 Zondag van het rusthuis in Hasselt waar mijn fysiek onverwoestbare, maar mentaal niet meer helemaal bij de zaak zijnde oma onverstoorbaar een stukje wafel at. Alsof haar leven ervan afhing. Daarna naar de Kempen om de nog steeds in het ziekenhuis verblijvende oma van mijn vriend een hart onder de riem te steken om te eindigen bij zijn zus en schoonbroer een dorp verder, alwaar ik het petekindje van mijn vriend iphone-gewijs rond mijn vinger draaide. De wonderen van de moderne technologie! Elk kinderleed kan ermee bezworen worden.
Al jaren stonden de Vredefeesten in Sint-Niklaas op mijn verlanglijstje. Het kwam er alleen maar niet van. Tot ik begin dit jaar vernam dat onze vrienden T en I een huurhuis gevonden hadden in Sint-Niklaas. Nog voordat ze goed en wel verhuisd waren, werd de afspraak gemaakt om samen naar de Vredefeesten te gaan.
Vorige week zaterdag was het dan zover. De zon had er voor de verandering nog eens zin in: het was zalig warm en ik kon eindelijk nog eens zonder kippenvel een zomerjurk aandoen. Toch waren de weersomstandigheden voor de luchtballonnen niet geheel ideaal. De hitte zorgde voor onstabiele lucht en je voelde dat er een flink onweer zat aan te komen.
Tot mijn grote vreugde zagen we toch de gasballonnen (gevuld met helium) en de gewone warmeluchtballonnen de lucht in gaan. De speciale vormballonnen werden wel opgeblazen, maar konden door de snel verslechterende weersomstandigheden niet meer opstijgen. Wat ik niet zo erg vond, want nu kon je de bijzondere figuren langer bewonderen.
Er bestaan trouwens telegeleide mini-warmeluchtballonnen. Misschien een ideetje voor mijn volgende verjaardag. 😉
Dankzij tripadvisor vonden we een supergezellig én lekker restaurant. We reserveerden om zeker te zijn van een plaatsje en zo aten we ons avondmaal in Het Laatste Avondmaal. Ik kan jullie alvast het slaatje kip samoerai en het vispannetje van de chef aanraden.
Na het avondmaal voegden we ons bij de mensenmassa op de Grote Markt om naar het vuurwerk van Christophe Byl te kijken. Het vuurwerk begon met wat vertraging omdat de brandveiligheid nog niet helemaal in orde was: de deuren en ramen van sommige appartementen rond de Grote Markt waren nog niet gesloten. Na wat aandringen van de organisatie, kwam dit toch in orde en konden we genieten van een prachtig klank- en lichtspel. Het was magnifiek. Vuurwerk en ballonnen, what’s not to like?
Na het vuurwerk wilden we op een terrasje nog een cocktail drinken. We zaten echter nog geen vijf minuten of we werden bijna letterlijk weggeblazen door een heftige windstoot. Parasols wankelden en glazen gingen tegen de grond. We besloten wijselijk de tocht naar het huis van onze vrienden aan te vangen. We waren nog maar net vertrokken of we werden overvallen door de dikke druppels van de onweersbui. In een paar tellen waren we doorweekt. Zo’n zomerjurk kan niet veel hebben en opeens had ik het ijskoud.
Het werd een memorabele tocht door de gietende regen waarbij we al zingend en roepend de kou probeerden te verbijten. Door en door nat, maar goedgeluimd, kwamen we aan bij het huis van onze vrienden. We wrongen onze kleren uit en droogden onze haren met zachte handdoeken en probeerden een beetje op te drogen alvorens de tocht naar huis aan te vatten.
