Met een flesje champagne in een charmant stadstuintje klinken op de thuiskomst van baby’tje G die zo graag de wereld wou verkennen dat ze al op 28 weken en vier dagen besloot de baarmoeder te verlaten. Wij duimen dat ze zich onder de goede zorgen van mama en papa kan ontwikkelen tot een gelukkige jongedame die niet al te veel gevolgen aan haar vroeggeboorte zal overhouden.
En zo zagen we op een zwoele zomeravond samen de zon ondergaan terwijl ik stiekem nog een petit fourke naar binnen stak.
We hadden met onze vrienden afgesproken om elkaar rond een uur of half drie ‘s namiddags in de Carlsbergbrouwerij te zien. We moesten ons dus nergens voor haastten, bleven wat langer in bed liggen, genoten van een uitgebreid ontbijt en van elkaar. 😉
Omdat de Carlsbergbrouwerij een eindje van ons hotel lag, besloten we iets in die buurt te gaan bekijken om zeker op tijd op de afspraak met onze vrienden te zijn. We namen een bus die ons pal voor de Zoo van Kopenhagen, afzette, maar dat was niet het doel van onze trip. Onze bestemming was Cisternerne (geen typfout), Museet for Moderne Glaskunst. Een relatief nieuw museum de zich volledig onder de grond bevindt. De ingang is gemarkeerd met een soort glazen pyramide. Vervolgens daal je de trappen af om in een schaarsverlicht vroeger waterreservoir (met stalactieten!) terecht te komen. Een bijzondere locatie die ook zonder kunstwerken de moeite zou zijn.
De combinatie van de locatie en de glaskunst was een absolute voltreffer. De goedgekozen verlichting maakte dat de werken volledig tot hun recht kwamen. Nog intrigerender waren de zandstenen sculpturen uit de 17de eeuw. Levensgrote beelden van mensen uit vroeger tijden die allerlei beroepen uitbeeldden. Beetje creepy om hier ongeveer alleen rond te lopen. Het museum is duidelijk nog niet zo gekend, wat ons goed uitkwam, want als er honderd mensen in deze kelders zouden rondlopen zou het effect niet hetzelfde zijn.
We wandelden na ons bezoek aan Cisternerne door alweer een prachtig park om uit te komen bij een woonwijk die duidelijk niet op de toeristische kaartjes stond. We vonden er wel een prachtige kerk waarvan de toren los stond van het schip én een ideale plek om iets gezonds te eten: Sund. Een broodjes- en saladebar waar je voor een erg schappelijk prijs zelf je slaatje kon samenstellen met knapperig verse groentjes en hummus. We need that in Belgium also!
Na het middagmaal wandelden we op het gemak naar de Carlsberg brouwerij waar we onze vrienden ontmoetten. We bekeken de stallen met de Carlsbergpaarden (een voltreffer bij onze driejarige), de tentoonstelling over de geschiedenis, oude biervoertuigen (van fietsen tot vrachtwagens) en de grootste verzameling bieren ter wereld. Al hadden ze die bierflesjes toch wel wat mogen afstoffen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er zeker een millimeter stof op lag. Al bij al vond ik het bezoek aan de brouwerij, ondanks de historische setting wat tegenvallen. De tentoonstelling was duidelijk gedateerd en alles deed wat stoffig aan. Alles behalve de blinkende koperen ketels van de microbrewery. Die waren wel heel mooi. De meeste tijd brachten we door op de binnenplaats, nippend van een Carlsberg (of een cider voor de niet-bierdrinkers, in casu mezelf).
De oude historisch gebouwen die zich wat verder van het visitor centre bevonden waren dan weer wel de moeite. De Olifanten– en Dipylon poort zijn blijvende getuigen van een tijd dat grote bedrijfsleiders ook een rol als mecenas in de samenleving op zich namen en op verschillende manier een blijvende indruk wilden nalaten. Ik ben alvast van plan terug te keren naar de Carlsberg site van zodra de ambitieuze plannen op de site gerealiseerd zijn. Het is de bedoeling om het historisch erfgoed van de site te integreren in een volledig nieuwe woonwijk met grote woontorens en veel groen. Qua vermenging van historisch erfgoed en woongelegenheid deed het me wat denken aan de Leuvense ontwikkelnig van de vaartkom, zij het dat de ontwikkeling van de vaartkom op iets kleinere schaal gebeurt.
Terwijl wij (vriendin O en de baby) op ons gemak richting Tivoli wandelden, waren vriend Q en driejarige T) de bakfiets gaan ophalen om op zondag samen te kunnen fietsen. We ontmoetten elkaar ergens onderweg en natuurlijk moest iedereen eens een ritje doen met de Christiana bike. Tot groot jolijt van driejarige T die zich vooraan in de bak bevond. Zo’n Christiana bike ziet er erg stabiel uit, maar is dat eigenlijk niet. Doordat het achterste gedeelte zich los kan bewegen van de voorste bak op twee wielen, krijg je soms de gewaarwording dat je dreigt te kantelen als je een iets te scherpe bocht neemt. Je helt bij het bochten nemen heel erg naar één kant en dat maakt dat het rijden met zo’n fiets toch wel wat wennen is. Maar eens als je het sturen onder de knie hebt (je moet voorzichtig zijn dat je niet overstuurt), is zo’n bakfiets een verrassend licht ding.
Na wat gestuntel met de bakfiets kwamen we aan in de Wagamama, vlak bij Tivoli. Een ideale plek om snel en gezond te eten met twee kleine kinderen. Niemand die er problemen van maakt als je er met een kinderwagen binnen stapt. Ideaal.
Na de avondmaaltijd trokken we opnieuw naar het appartement van onze vrienden en sloten we de dag af met een glas geïmporteerde wijn. De Denen zouden er jaloers op geweest zijn!
Een dikke proficiat aan kersverse doctor Lynn! Geweldig presentatie met coole simulaties van migrerende celletjes. Ik ben er zeker van dat dit doctoraat een steentje zal bijdragen om ervoor te zorgen dat die vieze kankercelletjes in de toekomst wat minder migreren. Go Lynn!
De receptie achteraf was anders ook dik de moeite. Al een geluk dat ik van de treinrit tussen Gent en Leuven gebruik kon maken om mijn roes uit te slapen. 😉
Voor wie in Rotselaar en omgeving op zoek is naar een verfijnde culinaire ervaring: brasserie Darche is uw ding. Echt een bijzonder aangename kennismaking, deze zondag. Én kindvriendelijk, want onze jonge tafelgenoot van een maand of zes heeft zich er prima geamuseerd in zijn Ikea-kinderstoel.
Thanks E en J voor de traktatie!
Ok, een 4th of July feestje houden op de zevende juli is waarschijnlijk een beetje valsspelen, maar wie maalt daar om als je een prachtige tuin met zwembad bij een villa in één van de chique wijken in Brasschaat ter beschikking hebt. We hadden het geluk uitgenodigd te zijn bij een Amerika-enthousiastelinge en ons tegoed te mogen doen aan hamburgers (not really my thing) en een overdaad aan desserts (cheesecake! so my thing!).
Het werd een heel gezellig avond, waar enkel en alleen het weer het liet afweten. De regen viel bij bakken uit de hemel terwijl wij schuilden onder de zonnewering die evengoed dienst deed als gigantische paraplu. Gelukkig was het warm genoeg om buiten te blijven zitten.
De meeste mensen op het feestje waren onbekenden voor mij. Of toch niet helemaal, want sommige aanwezigen bleken mede-burgies te zijn die een jaar later dan mezelf afgestudeerd waren en wiens gezichten me bij nader inzien inderdaad bekend voorkwamen. It’s a small world. Yep, yep. Iedereen was trouwens heel erg vriendelijk en open, waardoor de gesprekken vlot in mekaar overvloeiden en ik weer wat interessante nieuwe mensen leerde kennen. Vooral het Amerikaanse nichtje maakte indruk op me. Geboren en getogen in Amerika, maar tweetalig opgevoed door haar Vlaamse moeder. Haar Nederlands was bijna accentloos, alleen het schrijven was een complete ramp, want ze had de taal enkel leren spreken en nooit geschreven. Vandaar dat ze nu in België was, om dat onderdeel van de taal ook onder de knie te krijgen.
Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.
Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.
Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.
Het weekend begon op vrijdag met een bezoekje aan de Colruyt, we moesten nog een stuk of vijftien opplooibare en niet-opplooibare bakjes en vier bakken leeggoed terugbrengen die al een week lang onze gang versmald hadden en daarnaast het geld voor onze niet-geleverde pizza’s opeisen. Maar boy, de Colruyt is toch echt geen winkel voor mij. Ik mis de bordjes die aanduiden waar welk soort koopwaar te vinden is en vindt de opstapeling in de kale rekken behoorlijk deprimerend. Om maar te zwijgen van de ijzige kou in het koelvak. Ik denk elke keer weer dat ik van onderkoeling ga sterven. Les geleerd: enkel nog Collect&Go gebruiken om winkelwaren uit de Colruyt te bekomen.
Enfin, de belangrijkste ingrediënten voor ons diner van zaterdagavond werden ingeslagen en op zaterdagochtend aangevuld met etenswaren vanop de markt (dat marktje in de Brusselsestraat is geweldig, echt waar) waaronder de heerlijke desserts van de Kers naast de Taart. Een dolle kuisbeurt later, lag ons appartement er proper genoeg bij om volk te kunnen ontvangen.
Om zes uur stipt belden onze gasten aan en begonnen we aan het aperitief met een glaasje champagne. De voorgerechtjes bestonden uit een assortimentje van olijven, wasabinootjes, cashewnoten, gevulde pepers en kant-en-klare hapjes uit de oven. Voor het hoofdgerecht hadden we ons er minder makkelijk vanaf gemaakt: een wokgerecht met varkensvlees, limoen, spinazie en nectarines, geserveerde met witte rijst. Gemakkelijk om te maken en overheerlijk, ik zweer het jullie. Alleen liet ik door mijn onhandigheid één van onze mooie grote glazen borden vallen. Waardoor onze set nu nog maar uit zeven exemplaren bestaat. Zonde, want ik vrees dat ze dit model borden niet meer verkopen in de Casa.
We genoten alleszins van een prachtige zonnige avond met de terrasdeuren wagenwijd open. En de twee koppels die we te gast halen, genoten tegelijkertijd van een avond zonder kinderen. Voor één koppel was het zelfs de eerste keer dat ze de kleine thuis achter lieten en je kon zien dat de mama het er toch wat moeilijk mee had. We praatten om te beginnen wat over de kinderen (tja, dat moest natuurlijk eerst uit hun systeem) en dan over het werk. Ojee, het lijkt wel alsof we echt volwassen geworden zijn! Vooral de dames hadden enkele minder prettige werkgerelateerde stories, wat me deed beseffen dat het overal wel iets is en dat ik het op mijn werk best goed getroffen heb.
Als dessert aten we verrukkelijke chocoladetaart zonder geraffineerde suikers met een glaasje rode bubbels als dessertwijn. Zalig!
Eén koppel bleef slapen, dus werd na het afscheid van het andere koppel the heavy stuff boven gehaald: de wodka en de Vana Tallinn. We hielden het beschaafd en kropen rond half twee in bed. En er werd niet gekotst!
Het tijdelijk kinderloze koppel maakte van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen. Iets wat mij jammer genoeg niet lukte door die vervelende verkoudheid die me al hindert sinds ons weekend in de Ardennen. We ontbeten samen met onze gasten en wuifden hen uit rond een uur of elf, want om kwart voor twaalf hadden we met een bonte bende afgesproken om samen aan de Langste Tafel in de Bondgenotenlaan ons middagmaal te nuttigen. Ons gezelschap bestond uit twee Leuvense koppels (waarvan er één een tijdje in Australië woonde waar ook hun jongste dochter werd geboren), één Australisch koppel dat we leerden kennen toen we in Sydney waren en de meegereisde van oorsprong Schotse grootmoeder van het Australische koppel, aangevuld met vier meisjes tussen twee en vijf en één superbrave jongeheer van drie maanden.
We smulden van een voortreffelijke driegangenmenu in het teken van Griekenland (het thema werd gekozen om wille van de Olympische spelen, niet om wille van de aldaar heersende crisis), terwijl we nu en dan zorgelijk een blik op de dreigende wolkenhemel wierpen. Maar L stelde ons gerust, buienradar had gezegd dat het drie uur droog zou blijven. Buienradar had zich duidelijk vergist, want ons dessert was nog maar half binnen toen een kletterende plensbui alle etende mensen van hun stoelen verdreef. We schuilden onder luifels en moesten op een nogal chaotische manier afscheid nemen van het Australische koppel, hun schattige dochter (tweetalig: chinees-engels, knap!) en de grootmoeder.
We bleven nog met vier volwassenen en twee kindjes over en schuilden voor de regen in de Notre Dame. Toen de hemel wat opgeklaard was, assisteerden we kameraad L in zijn soldenzoektocht naar een mooi nieuw hemd (hoera voor het roze gestreepte hemd!). De resterende bonnetjes voor de desserts werden ingeruild voor negen (!) baklava’s en nog wat Chardonnay Meerdael. We slenterden langs de Bondgenotenlaan naar ons appartementje, met de schaal met baklava in de buggy. De zon toonde zich van haar beste zijde en de baklava werd met koffie en fruitsap verorberd op ons balkon.
Het pizza-incident was de opmaat voor een easy going weekendje waarin mijn voornaamste activiteiten bestonden uit: liggen in het zwembad, liggen in de splinternieuwe jacuzzi, met de kindjes spelen (iphones, they make you popular), crappy weerwolf spelleider spelen en groenten snijden voor de barbecue. De zon die zaterdag voor heel wat rode neuzen en verbrande schouders zorgde, liet het zondag echter jammerlijk afweten. Al hield de regen ons niet tegen om nogmaals in de jacuzzi te liggen weken. Alleen onze neuzen hadden het koud. We konden zelfs de moed opbrengen om in het zwembad te springen na onze jacuzzibeurt. Fris en verfrissend tegelijkertijd.
De rustigere momenten tijdens het weekend gebruikte ik om na te denken over het concept. Want een weekend voor twintig volwassen en acht kinderen organiseren, dat vraagt toch wel wat voorbereiding. Tijdens de voorbereidingen van het laatste weekend en dan meer bepaald de calvarietocht om voldoende mensen te vinden om het huisje vol te krijgen, begon het mij allemaal wat tegen te steken. Het is niet makkelijk om voor zo’n grote bende een geschikt huis te vinden, vandaar dat we al drie jaar op rij hetzelfde, uiterst luxueuze huisje betrekken. Om er zeker van te zijn dat het huis zeker voor handen is, leg ik de datum voor het nieuwe weekend een jaar op voorhand vast en betaal ik dus ook een jaar op voorhand het voorschot. Bovendien moet er ook een flinke waarborg betaald worden, die mijn vriend en ik altijd voorschieten. Als het huis geen voldoende hoge bezettingsgraad heeft, moeten de andere deelnemers van het weekend natuurlijk meer betalen om de kost van het huis, de schoonmaak en het verbruik te dekken en dat kan ik moeilijk maken ten opzichte van de deelnemers.
Enfin, op voorhand was ik er zeker van dat dit het laatste weekend was geweest. Ik had het gevoel dat het werk dat we in de organisatie stopten niet echt gewaardeerd werd en dat het enthousiasme van de deelnemers aan het afkalven was. Tijdens het weekend zijn er echter verschillende mensen aan mij komen vragen of het nu echt het laatste weekend was en dat ze het erg jammer zouden vinden als de traditie hier stopte. Daardoor ben ik weer aan het twijfelen geslagen. Ik ben er momenteel nog niet helemaal uit. Misschien is de formule zelf aan vernieuwing toe, moeten we naar de zee ipv de Ardennen trekken of moet ik meer leren delegeren. Een periode van beraad dringt zich op.
Onbegrijpelijk dat een weekend waarop je niet meer gedaan hebt dan in het zwembad/de jacuzzi liggen, met de kindjes spelen en elkaar weerwolfgewijs uitmoorden, zo vermoeiend kan zijn. Het lijkt wel alsof ik geradbraakt ben. Ofwel heb ik van één van de kindjes een virus overgenomen. Ik voel enig ongemak in de neus-keel-regio…
Stikkappot, maar tevreden. Later meer. Bed roept.