uitstap

Opening filmfestival van Gent

Net als vorig jaar waagden we ons opnieuw op de rode loper van het Grootste Filmfestival van het Land, waar we minister Lieten de show zagen stelen met haar aankondiging van een nog op te richten steunfonds voor televisieproducties. Prompt werd ze door Jan Verheyen uitgeroepen tot minister van media én cultuur. Een lapsus of een steek bedoeld voor de échte minister van cultuur? We zullen het wellicht nooit weten.

De openingsfilm was Smoorverliefd van Hilde Van Mieghem. De film is zeker geen meesterwerk van het niveau van de Helaasheid der Dingen, maar zo slecht als hij wordt afgeschilderd in sommige recensies is hij nu ook weer niet.  Smoorverliefd is een romantische komedie die handelt over de relationele problemen van vier vrouwen in verschillende levensfases. De dagelijkse drama’s worden op een frisse manier en met leuke grafische extraatjes uitgebeeld. De film bevatte voor mij genoeg leuke vondsten om een tegengewicht te bieden aan de stroop die er gesmeerd werd. Ik heb zelfs een paar keer gelachen en dat wil al heel wat zeggen, want ik lach zelden tijdens films die komisch bedoeld zijn. Het grootste probleem met de film was voor mij het feit dat ik me totaal niet kon identificeren met één van de hoofdpersonages en dat schept natuurlijk een afstand. Het kon me niet zoveel schelen dat iedereen, zoals dat hoort in romantische komedies, op het einde de ware vond. Geen aanrader, wel leuk om met vriendinnen te gaan kijken. Mannen blijven beter weg uit de zalen waar deze film draait.

Na de film volgde traditiegetrouw de receptie. Helaas konden we dit jaar niet op een lift naar Leuven rekenen en waren we aangewezen op het openbaar vervoer. Wat maakte dan we maar een goed half uur op de receptie geweest zijn. Ik heb zelfs geen oester kunnen eten! Spijtig dat er ‘s nachts geen treinen rijden. Dat er ‘s nachts ook geen bussen rijden, was een ander probleem. Met al die werken in Gent is het altijd zoeken naar de juiste halte. En blijkbaar stonden we niet aan de juiste halte, want we zagen onze bus ons razendsnel voorbij rijden, zonder ook maar even in te houden.

We waren niet de enige die de bus gemist hadden. Een mooie jongedame zat in hetzelfde schuitje en dreigde haar laatste trein naar Brugge te missen. Ik stelde voor om samen te liften. Enthousiast ging ze op mijn voorstel in. Ze ging ei zo na bijna voor de auto’s liggen, terwijl wij nog bezig waren “STATION” op een blad papier te schrijven. We hadden alleszins op minder dan vijf minuten een lift. 😉 Twee dames in chique kledij op hoge hakken en een kerel in kostuum, dat wekt blijkbaar vertrouwen bij de mensen. Het meisje dat ons een lift aanbood, was zelf nog piepjong en luisterde naar de bijzondere naam Avalon. Dankzij Avalon waren we mooi op tijd in het station van Gent. We hadden zelfs nog een extra glas champagne kunnen drinken op de receptie, achteraf bekeken.

Kilometers

Vandaag wandelde ik door de straten van Brussel en ontdekte ik de prachtige art nouveau en art deco pareltjes van onze hoofdstad. Samen met mijn collega’s genoot ik van de schitterende rustige lanen met chique huizen en verzuchtten we dat het daar wel goed, zij het duur, wonen zou zijn. Alleen jammer dat we ons zo misrekend hadden voor de lunch. Uiteindelijk waren we pas om half drie in het restaurant waar we gereserveerd hadden i.p.v. om één uur. En het eten was dan nog niet eens bijster lekker, zélfs niet met een hongersausje. Alhoewel we er stevig de pas in zetten, leken die laatste kilometers voordat het we het restaurant bereikten, wel eeuwen te duren. Tijd en relativiteit, Einstein zei het al. Gelukkig waren de laatste drie kilometers daarna een fluitje van een cent.

Het blijft een feit dat ik telkens weer verbaasd sta van de schoonheid en veelzijdigheid van onze, helaas onbeminde, hoofdstad.

Teambuilding

Deze ochtend krabbelde ik al morrend uit bed. De gerechten van de Soirée Saveur bleken toch wat van het goede te veel en hadden wat op mijn maag gelegen. Komt daar nog eens bij dat ik vroeger moest opstaan dan normaal voor het jaarlijkse teambuilding event van ons bedrijf. En als er iets is dat van mij een knorrig mens maakt, dan is het wel slaapgebrek. Bovendien was er op voorhand heel erg geheimzinnig gedaan over de exacte inhoud van de dag en had ik er niet zo heel veel zin in.

Mijn gemor bleek echter nergens voor nodig te zijn. Op de trein trof ik een grote meute collega’s (nooit beseft dat er zoveel collega’s in Leuven woonden) en zo spoorden we allemaal samen naar Gent en verdeelden we ons vervolgens over bussen en trammen om ons naar de Watersportbaan te laten rijden. Daar aangekomen werden we verdeeld in groepjes van vier personen. De hele voormiddag zouden we samen blijven met hetzelfde groepje. Per spel sloot er zich een andere groep bij ons groepje aan, zodat er een team van acht personen gevormd werd die samen het spel of de proef tot een zo goed mogelijk einde moesten brengen.

Het was echt geweldig tof. De spellen waren een leuke mengeling van strategie, actie en kennis. Blijkt dat bieren herkennen met een blinddoek op toch niet zo voor de hand liggend is en kruiden herkennen aan hun geur al helemaal niet. We probeerden ons team aan de andere kant van een mijnenveld te krijgen, speelden aangepaste versies van memory en twister, balanceerden op een gigantisch grote bal en vingen weggekatapulteerde tennisballen op in een grote zak. Iedereen deed zijn best en het was fijn om met collega’s in het team te zitten die ik nog nooit gesproken had. De voormiddag vloog om.

Na al die inspanningen werden we onthaald op een glaasje cava en lekkere hapjes. Om vervolgens heel decadent de benen onder tafel te schuiven voor een buffet van vis, vlees en een overdonderend dessertenbuffet (die chocomousse, die crème brulée!) Iedereen had zich geweldig geamuseerd en de belangrijkste les die we meenamen was de volgende: iedereen heeft zijn eigen talenten en door die te combineren kan je als team meer realiseren. Als dat niet mooi is! Een geslaagde teambuilding.

Op stap met het werk

Woensdag stond er een werkuitstap naar Dortmund op het programma. Ik keek er al een tijdje naar uit, want het leek mij een ideale gelegenheid om iets bij te leren en tegelijkertijd aan teambuilding te doen met de mensen van mijn team. Het was een uitstap die georganiseerd werd door derden, dus er zouden nog een hoop andere mensen meegaan.

Jammer genoeg kende de dag een valse start. Het begon allemaal met mijn domme beslissing om in Brussel Noord op de speciaal voor de gelegenheid ingelegde bus te stappen i.p.v. Hasselt, waardoor ik vroeger moest opstaan en langer onderweg zou zijn. Waarom ik per sé in Brussel wilde opstappen, is me niet helemaal duidelijk. Om wat langer samen met mijn team op de bus te zitten? Om een goeie zitplaats te hebben? Om het treinticket naar Hasselt uit te sparen? Wie weet. Feit is dat ik me deze beslissing achteraf zou beklagen.

Dus zat ik op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur op de trein naar Brussel Zuid. Alles ging goed tot de trein om onverklaarbare redenen stil bleef staan in Brussel Noord en ik de minuten zag verstrijken en het uur van afspraak (8 uur) in Brussel Zuid steeds dichterbij kwam. Ik raakte een beetje geïrriteerd, want als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het te laat komen en zeker als er een ganse bus mensen op je zit te wachten. Ik bel dus naar de organisatrice en deel haar mee dat ik te laat zal zijn op de afspraak. Ze vraagt me of ik weet waar er afgesproken is en ik zeg dat me dat niet echt duidelijk was uit de mailcommunicatie. Ik krijg een onduidelijke uitleg over een gang in Brussel Zuid en een panos. Nu moeten jullie weten dat ik alleen maar in Brussel Zuid kom om de Thalys en de Eurostar te nemen en zo vaak is dat nu ook weet niet. Brussel Zuid is dus onbekend terrein voor mij en de tijd die ik had ingecalculeerd om de juiste uitgang te vinden was langzaam aan het wegtikken, terwijl mijn stressniveau steeg.

Ik kwam aan in Brussel Zuid rond tien na acht en had al dadelijk door dat ik de plaats van afspraak niet zou vinden aan de hand van de gekregen telefonische uitleg. Ik belde nog eens, kreeg ongeveer dezelfde onduidelijke uitleg en besloot naar de infostand te gaan om te informeren waar de bussen van privébedrijven meestal stoppen. Het meisje aan de infostand kon geen Nederlands en ik was een beetje te geënerveerd om goed Frans te spreken. Ze kon me niet echt verder helpen en ik zette mijn dooltocht doorheen Brussel Zuid verder. Ik probeerde een paar uitgangen, zag een Panos, maar daarmee was dan ook alles gezegd, een bus zag ik niet.

Ergens in mijn hersenen ontstond er een kortsluiting en ik verloor het vermogen om rationeel na te denken. Ik kon alleen maar denken aan een bus vol met mensen (waaronder mijn grote baas) die op mij zaten te wachten terwijl ik radeloos door het fucking grote station van Brussel Zuid dwaalde. Ik belde opnieuw naar de organisatrice en kreeg nu de instructies om naar de secundaire gang te gaan. Ik had geen flauw idee waar ik die zou moeten vinden. Ik ging opnieuw naar de informatiestand en trof een andere persoon aan die wel Nederlands sprak en die  me gebood een perron op te gaan dat af te lopen en dan verder op dat perron de trap naar beneden te nemen. Wat uiteraard, als je logisch nadenkt, de enige manier is om een secundaire gang te bereiken. Leuven station heeft ook twee gangen en die zijn ook enkel via de perrons met elkaar verbonden. Waarom kon ik daar zelf niet opkomen?

Enfin, ondertussen had men (veel te laat, vind ik persoonlijk) iemand erop uit gestuurd om mij te vinden. Gelukkig was ik toen al op de juiste weg. Wat niet wegneemt dat ik me als een prinses voelde gered door haar prins, toen ik de persoon in kwestie tegen kwam. Toen ik eindelijk de bus op geraakt was, was ik natuurlijk de aller- allerlaatste en hadden we al iets meer dan een half uur vertraging opgelopen. Ik kreeg natuurlijk (en terecht) wat domme blondjesmoppen te verwerken. En ik kon niet anders dan ze gelijk geven. Ik voelde me echt een dom blondje. Het leek wel alsof mijn hersencellen door stress en vermoeidheid weigerden de juiste connecties te leggen, terwijl ik achteraf zoveel manieren kon bedenken om de juiste plek van afspraak te vinden.

De rest van de dag heb ik me schuldig gevoeld omdat door mijn te laat zijn de lunch ingekort moest worden en omdat ik al die mensen ongemak bezorgd had.

Op naar Libin

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen komt met de minuut dichterbij. Dit jaar zijn we slimmer geworden en hebben we ons een stresserende race tegen de tijd bespaard door gebruik te maken van Collect&Go. Wat een luxe, zeg! Je komt bij je Colruyt aan en alles staat voor je klaar in mooie opvouwbare bakjes. Ok, hun stapeltechnieken zijn nog voor verbetering vatbaar, maar wie klaagt daarover als je inkopen voor een gans weekend voor een groep van drieëntwintig volwassenen en vijf kinderen op een kwartiertje gedaan hebt?

Libin (opgepast, website die duidelijk nog uit de beginjaren van het web stamt), here we come!

Pairi Daiza

Na een succesvol bezoek aan de Antwerpse Zoo in oktober vorig jaar, gingen we zaterdag met vrienden K en Q en de kinderen naar de dierentuin met de onmogeljk te onhouden naam. Pairi Daiza mag dan wel exotisch klinken, mijn tong struikelt over de rare opeenvolging van klinkers en mijn hersencellen laten het spontaan afweten als ik me de naam voor de geest probeer te halen.

Verder niets dan lof over dit park. Mooi verzorgd, veel dieren in een natuurlijke omgeving en prachtige architectuur. Hoogtepunt was toch wel de hindoeïstische tempel. Het complex was nog niet volledig afgewerkt, maar ik kan jullie nu al zeggen dat het een pareltje zal worden. Echt magnifiek. Pairi Daiza is duidelijk een park in volle ontwikkeling. Overal stonden graafmachines en werd er druk gewerkt aan de uitbreiding van het park. Ik ben echt benieuwd hoe het park er over twee jaar zal uitzien.

Ons middagmaal aten we in een grote serre met los vliegende vogeltjes en een speeltuin voor de kinderen. We streelden de aapjes op het apeneiland en werden een beetje zeeziek op de hangbruggen. (Al geef ik toe dat we het zelf gezocht hadden door de dingen een beetje te veel in beweging te brengen.)

De dag vloog om en na een laatste ritje met het treintje was het al bijna zes uur en sloot het park (zes uur is echt veel te vroeg en een dag is veel te kort om gans Pairi Daiza te kunnen bekijken). Vriendin Q had enkele eetadresjes in de buurt opgezocht, maar we werden zo onvriendelijk onthaald in de eerste taverne in het centrum van Brugelette dat we besloten het bij één drankje te houden en het restaurant aan de overkant te proberen. In een taverne waar je half afgesnauwd wordt door de uitbaatster, verdient men onze klandizie niet.

Naar de overkant van het plein dan maar. De uitbater van restaurant Au Sam’Suffit was duidelijk erg verbaasd dat er op een zaterdagavond in zijn restaurant mensen binnen kwam. Al werden we daar wel met open armen ontvangen. Helaas waren bijna alle gerechten op de kaart uitgeput en konden we kiezen uit filet pur, filet pur en filet pur, maar dan wel tegen de prijs van een gewone steak. Filet pur dan maar, voorafgegaan van een voorgerechtje met scampi. Het smaakte des te meer, al waren de frieten veel te zout naar mijn goesting.

De uitbater legde uit dat hij vooral leefde van businessmensen die tijdens de week in zijn hotel-restaurant logeerden. Blijkbaar gaan de inwoners van Brugelette niet veel op restaurant… We hadden alleszins een zeer aangename babbel en waren heel tevreden dat we van restaurant veranderd waren. Als je ooit in de buurt van Brugelette bent, spring er eens binnen. Je kan er ook voordeligere toegangskaarten voor Pairi Daiza krijgen.

Gewond

Zaterdag hadden we een afspraak met vriendin en oud-collega L. Haar man kon er wegens zijn superdrukke job niet bij zijn en pluimgewichtje kan niet zo goed tegen de warmte en was daarom ook thuis gebleven. Om het voor de twee kindjes die wel mee waren (2 en 5) een beetje plezant te maken, trokken we naar het Provinciedomein. Hadden we meteen ook een excuus om zelf een beetje het kind uit te hangen. Het werd een middag genieten van de zon, waterfietsen, ijsjes eten en spelen in de speeltuin. Alleen het ritje met de minicars (je weet wel, van die ouderwetse autootjes waar je een muntstuk moet insteken om ze te laten starten, als kind was ik daar dol op) was geen succes. M vond het na één rondje meer dan welletjes. Denk dat ze het een beetje te snel vond gaan. Gelukkig vonden we een bereidwillig jongetje dat maar al te graag het voertuig van M wilde overnemen.

Iets minder was de onzachte ontmoeting van mijn hiel met het kinderfietsje van M. Gevolg: een verticale kras van meer dan vijf centimeter. Nooit beseft dat bandjes van een kinderfiets zo scherp konden zijn. Het bloed droop langs mijn hiel naar beneden en het deed verrekte veel zeer. Voorzichtige M was er helemaal van aangedaan. Gelukkig helen zulke wonden snel, al kan ik nu wel even geen schoenen met fijne bandjes op de hielen aan.

Het Ros Beiaard

Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.

En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.

En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.

Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.

Een onvergetelijke namiddag.