uitstap

Verwend

De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth  en omgeving grondig te verkennen.;-)

De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.

Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.

Uitwaaien in Scheveningen

We maakten gebruik van het bezoekje aan ons petekindje om nog een dagje langer in Nederland te blijven. Mijn vriend en ik hadden er na de voorbije drukke dagen allebei behoefte aan om wat uit te waaien op het strand. De weergoden waren ons gunstig gezind: niet te koud en geen spatje regen te zien. We bezochten de gerenoveerde pier van Scheveningen ‘s nachts én overdag en leerden het begrip zandmotor kennen. En wat smaakt er beter dan een warme chocomelk met slagroom na een lange strandwandeling?

Een impressie:

Izegem

De dag na het kerstdiner werden mijn vriend en ik bij vrienden in Izegem verwacht. Spijtig genoeg gooide een buikgriepje roet in het eten. Mijn vriend voelde zich gisteren al niet optimaal (het feit dat hij zijn bord niet leeg at en bedankte voor een afzakkertje waren duidelijke signalen dat er iets mis was) en vanochtend was het helemaal om zeep. Hij zag er niet bepaald fris uit en een rit van anderhalf uur heen en terug leek me voor iemand met darmproblemen niet echt aan te raden.

Een dagje in bed blijven was de enige verstandige beslissing. Ik wilde de afspraak echter niet opnieuw afzeggen, want ze was al een keertje verplaatst van september naar december en ik wilde vrienden E en C nog graag zien voor 2011 voorbij was. Gelukkig boden de vrienden die bij ons waren blijven overnachten en in dezelfde streek woonden, mij een lift aan naar het verre West-Vlaanderen. En ‘s avonds zou ik gewoon terugkeren met de trein.

Ik heb al jaren een rijbewijs, met minimale inspanningen geslaagd voor zowel het theoretisch als het praktisch rijexamen, maar daarna heb ik nooit veel met de wagen gereden. Tijdens mijn studies had ik geen wagen en met de eerste bedrijfswagen van mijn vriend mocht ik niet rijden. En zo komt het dat ik nu enkel in uitzonderlijke omstandigheden achter het stuur kruip, bijvoorbeeld wanneer ik bob speel voor mijn vriend. Komt daar nog eens bij dat mijn vriend liever zelf het stuur ter hand neemt (ik heb het gevoel dat hij mijn rijkunsten niet helemaal vertrouwt) en ik eigenlijk liever de omgeving bestudeer. En als ik de gelegenheid heb, eerlijk gezegd liever met het openbaar vervoer reis (dat in het weekend best wel een comfortabele manier van je verplaatsen is).

Enfin, ik liet mijn vriendje achter in bed en kwam dankzij L en U mooi op tijd op mijn Izegemse afspraak. Ik werd in de watten gelegd met een uitgebreid assortiment aan aperitiefhapjes (te veel om op te sommen) en een overheerlijk stoofpotje met wild, vergezeld van kroketjes en peer met veenbessen. Een klassieker die het goed blijft doen.

Tussen het hoofdgerecht en het dessert kreeg ik een rondleiding door het nieuwe huis in wording van E en C en kon me al helemaal voorstellen dat ze hier samen met hun twee schattige kindjes een gezellige thuis van zouden maken. Al leek de timing om al de werken af te ronden (Pasen 2012) me erg optimistisch, ik weet dat E en C harde werkers zijn, dus als iemand erin zal slagen om dit project tot een goed einde te brengen, zijn zij het wel. Ik duim alvast!

En zo is één van de laatste weekends in 2011 alweer voorbij gevlogen.

Een bezoek aan Konz

Alhoewel ik gisteren mijn geplande verlofdag moest annuleren wegens te veel werk, kwamen onze oorspronkelijke plannen om een avond en een dag bij vrienden in Duitsland door te brengen niet in het gedrang. Ergens in juli hadden we al eens geprobeerd af te spreken, maar toen gingen de plannen niet door omdat onze vrienden zelf tijdens die periode op vakantie waren. Ze bleken gelukkig geen plannen te hebben voor Allerheiligen, dus lag de afspraak snel vast.

Na het werk vertrokken we richting Konz om daar zo’n twee uur en drie kwartier rijden later aan te komen. Het was de eerste keer dat we de nieuwe woonst van onze vrienden konden bewonderen. Deze “kleine” woning (die wij als appartementsbewoners uiteraard helemaal niet klein vonden en ook helemaal niet klein wás) had een schitterend uitzicht op een groene vallei en een prachtig terras met wijnranken die een overvloedig oogst hadden opgeleverd.

We maakten het niet al te laat, want de vermoeidheid van de laatste weken begon zo stilletjesaan door te wegen. De volgende ochtend werden we onthaald op een heerlijk ontbijt dat ons meer dan voldoende energie opleverde voor een aangename en zonnige wandeling tussen de wijngaarden met uitzicht op de Saar.

Ergens tijdens de wandeling ontstond er goesting in ijs en zo belandden we na de wandeling op een terras in Saarburg met een ijsbeker/pannenkoek/Schwarzwaldtorte voor onze neus. Jaja, ook in november kan er tegenwoordig geterrast worden. We beklommen de trappen van de Burg en genoten van de ondergaande zon en het uitzicht op de Saar.

De dag werd afgesloten met boeiende discussies en een heerlijk vegetarisch avondmaal. Zo probeerden we achtereenvolgens de verkeersproblematiek op te lossen (wat met bedrijfswagens? meer openbaar vervoer? meer carpoolen? meer thuiswerk?), het Duitse onderwijssysteem te hervormen (voor deze discussie had ik echt te weinig inzicht in de werking van hun systeem) en te bedenken hoe de vaak moeilijke evenwichtsoefening tussen werk, gezin en vrije tijd in onze moderne samenleving beter benaderd kan worden. Daarnaast bespraken we ook de zin en onzin van het Europese reddingsplan voor Griekenland.

Een leuke en interessante uitstap waarop de weergoden ons bijzonder gunstig gezind waren en die ons twee potten druivengelei opleverde.

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

Tallinn

Ons bezoek aan Tallinn dateert ondertussen al van meer dan een maand geleden, maar jullie hebben nog een verslagje en enkele foto’s van mij tegoed.

Tallinn had me vorig jaar tijdens onze reis door Europa al betoverd. Die schattige torentjes, het uitzicht op de baai, de prachtige kerken, de gezellige sfeer, het lekkere eten, de middeleeuws aandoende straatjes, de voelbare nabijheid van Rusland,… Dus trokken we dit jaar tijdens het Marktrockweekend opnieuw naar Tallinn, ditmaal in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin. Het werd een prachtige driedaagse met veel zon, een lange wandeling langs de zee die de kuiten van mijn schoonzusje helemaal rood verbrand achterliet, de beklimming van vele torens, de tevergeefse zoektocht naar het beroemde amfitheater waar de zangfestijnen gehouden worden, de ontdekking van een militair kerkhof, het schattige havenstadje Pirita, пельмени, блины en wodka (zo dicht bij Rusland, moet een mens Russisch eten, nietwaar), een hernieuwd bezoek aan het nog altijd geweldige restaurant Fish & Wine (spijtig dat de ober van de vorige keer er niet meer scheen te werken), cocktails op terrasjes terwijl het in België goot, een bezoek aan het volledig vernieuwde Estse historisch museum, het sublieme Kadriorg paleis en de Linnahall als ultiem monument voor de vergankelijkheid van het Sovjettijdperk.

Ik zou zo weer terug willen!