uitstap

De Czardasvorstin

Tweede kerstdag sliepen we lekker lang uit, in de hoop eindelijk eens af te geraken van die vervelende verkoudheid die ons nu al enkele weken teistert. De rest van de dag kabbelde rustig verder met een plezierige uitschieter in de avond. We trotseerden de gladde wegen richting Tongeren voor de voorstelling van de Czardasvorstin, een prettige operette over prinsen en meisjes van chantant, waarin uiteindelijk (uiteraard) alles goed komt. Vrienden T & T speelden mee in het orkest en hadden ons overgehaald om de voorstelling bij te wonen. We hebben het ons niet beklaagd. Het is altijd een plezier om amateurs (en professionals ook, natuurlijk) aan het werk te zien die vol enthousiasme het beste van zichzelf geven. Dat de Tongerse amateurs bijzonder getalenteerd waren, was daarbij mooi meegenomen. Een leuke avond met aanstekelijke liedjes.

Duizend kleine eng’len zingen, mint elkaar
Diep in ‘t hart hoor ik ‘t opdringen, mint elkaar
Kom mijn liev’ling, sla uw armen om mij heen, ja
Heel de wereld moet het weten, wij zijn één.

Magisch Magis

Van gisterenmiddag 12.30u tot 17.00u (I kid you not) genoten mijn vriend en ik van het gezelschap van vrienden T en T én van een heerlijke maaltijd bij Magis in Tongeren. De tijd verstreek verstreek zonder dat we er erg in hadden, want plots ging de zon onder en zaten wij nog steeds aan tafel. Het ene kunstwerkje na het andere werd op tafel getoverd: zalfjes, espuma’s, torentjes, sausjes, risotto, gelei, taboulé, we zagen het allemaal passeren, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Het ene gerechtje van deze culinaire ontdekkingsreis was al meer geslaagd dan het andere, maar het was zeker een dag om te koesteren. Uitschieter waren voor mij de Sint-Jacobsvruchten met allerlei bloemkoolbereidingen, als grote Sint-Jacobsvruchtenfan, kan je daar bij mij niet veel mis mee doen. Aan elkaar gewaagd waren het gerecht met de gerookte wilde dorade en het eigenlijke hoofdgerecht: de fazant. Heerlijk! En de minikomkommer die we te eten kregen, was voor mij een totaal nieuwe ontdekking.

Een impressie:

Wat aten wij?

  • Belgisch witblauw rund – Gillardeau oester / dashi / verse yuzu
  • Sint-Jacobsvrucht – bloemkool / verse herfsttruffel / lardo di collanata
  • Wilde dorade – artisjok / snijbiet /kardoen
  • Fazant – eendenlever / aardpeer / witloof
  • Jonagold – catalaanse room / caramel / muscovadosuiker
  • Doyennepeer – chocoladerisotte / Poire Williams / vanille

Wegenwerken in Gent

Wat een dikke miserie. Die bussen stoppen altijd op andere plaatsen en de routes van de trams veranderen om de haverklap. Raak daar als niet-Gentenaar maar eens uit wijs. Bovendien was ik in het gezelschap van zo’n mannelijk exemplaar dat het duidelijk beter wist (en waar ik voor de lieve vrede niet al te hard tegenin ben gegaan) waardoor het erop neerkwam dat we in de gietende regen helemaal van het station naar de Vooruit gestapt zijn. Niet dat dat zo ver is, maar in de gietende regen en met natte voeten is alles ver. Op de terugreis hield ik het wel droog, zij het dat ik bijna geplet werd tussen de studenten in een overvolle tram en dat terwijl er een halve meter verder plek zat was. Gelukkig waren er toch een paar mensen die, na een venijnige opmerking van mijn kant, eraan dachten om een beetje door te schuiven. Gelukkig moest mijn mannelijke gezelschap een andere kant op, want mijn humeur bereikte even een dieptepunt.

Mijn Halloween

Begon met lekker lang uitslapen, tot na de middag in pyama rondhangen om tegen de avond onze spullen bijeen te pakken voor drie heerlijk ontspannende uurtjes sauna, stoombad, jacuzzi en zwembad bij Aquaheaven. Daarna haalden we onze verkleedspullen boven en trokken we in het gezelschap van Firefox Lucie richting Wemmel voor een Halloweenfeestje (na jarenlang verzet tegen het concept Halloween ben ik dan toch overstag gegaan) in het teken van de wondere wereld van het internet. We reden net niet met onze wagen vast in een veld (dankgod dat de grond niet drassig was) en bereikten veilig onze bestemming. Mijn vriend was Kimberley het sterrenmeisje en ik was Apache (al moet ik toegeven dat het bij mij net iets langer duurde voordat mijn outfit geraden werd). Het was gezellig, er waren veel beesten en die sterren bleken zelfs besmettelijk te zijn.

Opening filmfestival van Gent

Net als vorig jaar waagden we ons opnieuw op de rode loper van het Grootste Filmfestival van het Land, waar we minister Lieten de show zagen stelen met haar aankondiging van een nog op te richten steunfonds voor televisieproducties. Prompt werd ze door Jan Verheyen uitgeroepen tot minister van media én cultuur. Een lapsus of een steek bedoeld voor de échte minister van cultuur? We zullen het wellicht nooit weten.

De openingsfilm was Smoorverliefd van Hilde Van Mieghem. De film is zeker geen meesterwerk van het niveau van de Helaasheid der Dingen, maar zo slecht als hij wordt afgeschilderd in sommige recensies is hij nu ook weer niet.  Smoorverliefd is een romantische komedie die handelt over de relationele problemen van vier vrouwen in verschillende levensfases. De dagelijkse drama’s worden op een frisse manier en met leuke grafische extraatjes uitgebeeld. De film bevatte voor mij genoeg leuke vondsten om een tegengewicht te bieden aan de stroop die er gesmeerd werd. Ik heb zelfs een paar keer gelachen en dat wil al heel wat zeggen, want ik lach zelden tijdens films die komisch bedoeld zijn. Het grootste probleem met de film was voor mij het feit dat ik me totaal niet kon identificeren met één van de hoofdpersonages en dat schept natuurlijk een afstand. Het kon me niet zoveel schelen dat iedereen, zoals dat hoort in romantische komedies, op het einde de ware vond. Geen aanrader, wel leuk om met vriendinnen te gaan kijken. Mannen blijven beter weg uit de zalen waar deze film draait.

Na de film volgde traditiegetrouw de receptie. Helaas konden we dit jaar niet op een lift naar Leuven rekenen en waren we aangewezen op het openbaar vervoer. Wat maakte dan we maar een goed half uur op de receptie geweest zijn. Ik heb zelfs geen oester kunnen eten! Spijtig dat er ‘s nachts geen treinen rijden. Dat er ‘s nachts ook geen bussen rijden, was een ander probleem. Met al die werken in Gent is het altijd zoeken naar de juiste halte. En blijkbaar stonden we niet aan de juiste halte, want we zagen onze bus ons razendsnel voorbij rijden, zonder ook maar even in te houden.

We waren niet de enige die de bus gemist hadden. Een mooie jongedame zat in hetzelfde schuitje en dreigde haar laatste trein naar Brugge te missen. Ik stelde voor om samen te liften. Enthousiast ging ze op mijn voorstel in. Ze ging ei zo na bijna voor de auto’s liggen, terwijl wij nog bezig waren “STATION” op een blad papier te schrijven. We hadden alleszins op minder dan vijf minuten een lift. 😉 Twee dames in chique kledij op hoge hakken en een kerel in kostuum, dat wekt blijkbaar vertrouwen bij de mensen. Het meisje dat ons een lift aanbood, was zelf nog piepjong en luisterde naar de bijzondere naam Avalon. Dankzij Avalon waren we mooi op tijd in het station van Gent. We hadden zelfs nog een extra glas champagne kunnen drinken op de receptie, achteraf bekeken.

Kilometers

Vandaag wandelde ik door de straten van Brussel en ontdekte ik de prachtige art nouveau en art deco pareltjes van onze hoofdstad. Samen met mijn collega’s genoot ik van de schitterende rustige lanen met chique huizen en verzuchtten we dat het daar wel goed, zij het duur, wonen zou zijn. Alleen jammer dat we ons zo misrekend hadden voor de lunch. Uiteindelijk waren we pas om half drie in het restaurant waar we gereserveerd hadden i.p.v. om één uur. En het eten was dan nog niet eens bijster lekker, zélfs niet met een hongersausje. Alhoewel we er stevig de pas in zetten, leken die laatste kilometers voordat het we het restaurant bereikten, wel eeuwen te duren. Tijd en relativiteit, Einstein zei het al. Gelukkig waren de laatste drie kilometers daarna een fluitje van een cent.

Het blijft een feit dat ik telkens weer verbaasd sta van de schoonheid en veelzijdigheid van onze, helaas onbeminde, hoofdstad.

Teambuilding

Deze ochtend krabbelde ik al morrend uit bed. De gerechten van de Soirée Saveur bleken toch wat van het goede te veel en hadden wat op mijn maag gelegen. Komt daar nog eens bij dat ik vroeger moest opstaan dan normaal voor het jaarlijkse teambuilding event van ons bedrijf. En als er iets is dat van mij een knorrig mens maakt, dan is het wel slaapgebrek. Bovendien was er op voorhand heel erg geheimzinnig gedaan over de exacte inhoud van de dag en had ik er niet zo heel veel zin in.

Mijn gemor bleek echter nergens voor nodig te zijn. Op de trein trof ik een grote meute collega’s (nooit beseft dat er zoveel collega’s in Leuven woonden) en zo spoorden we allemaal samen naar Gent en verdeelden we ons vervolgens over bussen en trammen om ons naar de Watersportbaan te laten rijden. Daar aangekomen werden we verdeeld in groepjes van vier personen. De hele voormiddag zouden we samen blijven met hetzelfde groepje. Per spel sloot er zich een andere groep bij ons groepje aan, zodat er een team van acht personen gevormd werd die samen het spel of de proef tot een zo goed mogelijk einde moesten brengen.

Het was echt geweldig tof. De spellen waren een leuke mengeling van strategie, actie en kennis. Blijkt dat bieren herkennen met een blinddoek op toch niet zo voor de hand liggend is en kruiden herkennen aan hun geur al helemaal niet. We probeerden ons team aan de andere kant van een mijnenveld te krijgen, speelden aangepaste versies van memory en twister, balanceerden op een gigantisch grote bal en vingen weggekatapulteerde tennisballen op in een grote zak. Iedereen deed zijn best en het was fijn om met collega’s in het team te zitten die ik nog nooit gesproken had. De voormiddag vloog om.

Na al die inspanningen werden we onthaald op een glaasje cava en lekkere hapjes. Om vervolgens heel decadent de benen onder tafel te schuiven voor een buffet van vis, vlees en een overdonderend dessertenbuffet (die chocomousse, die crème brulée!) Iedereen had zich geweldig geamuseerd en de belangrijkste les die we meenamen was de volgende: iedereen heeft zijn eigen talenten en door die te combineren kan je als team meer realiseren. Als dat niet mooi is! Een geslaagde teambuilding.

Op stap met het werk

Woensdag stond er een werkuitstap naar Dortmund op het programma. Ik keek er al een tijdje naar uit, want het leek mij een ideale gelegenheid om iets bij te leren en tegelijkertijd aan teambuilding te doen met de mensen van mijn team. Het was een uitstap die georganiseerd werd door derden, dus er zouden nog een hoop andere mensen meegaan.

Jammer genoeg kende de dag een valse start. Het begon allemaal met mijn domme beslissing om in Brussel Noord op de speciaal voor de gelegenheid ingelegde bus te stappen i.p.v. Hasselt, waardoor ik vroeger moest opstaan en langer onderweg zou zijn. Waarom ik per sé in Brussel wilde opstappen, is me niet helemaal duidelijk. Om wat langer samen met mijn team op de bus te zitten? Om een goeie zitplaats te hebben? Om het treinticket naar Hasselt uit te sparen? Wie weet. Feit is dat ik me deze beslissing achteraf zou beklagen.

Dus zat ik op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur op de trein naar Brussel Zuid. Alles ging goed tot de trein om onverklaarbare redenen stil bleef staan in Brussel Noord en ik de minuten zag verstrijken en het uur van afspraak (8 uur) in Brussel Zuid steeds dichterbij kwam. Ik raakte een beetje geïrriteerd, want als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het te laat komen en zeker als er een ganse bus mensen op je zit te wachten. Ik bel dus naar de organisatrice en deel haar mee dat ik te laat zal zijn op de afspraak. Ze vraagt me of ik weet waar er afgesproken is en ik zeg dat me dat niet echt duidelijk was uit de mailcommunicatie. Ik krijg een onduidelijke uitleg over een gang in Brussel Zuid en een panos. Nu moeten jullie weten dat ik alleen maar in Brussel Zuid kom om de Thalys en de Eurostar te nemen en zo vaak is dat nu ook weet niet. Brussel Zuid is dus onbekend terrein voor mij en de tijd die ik had ingecalculeerd om de juiste uitgang te vinden was langzaam aan het wegtikken, terwijl mijn stressniveau steeg.

Ik kwam aan in Brussel Zuid rond tien na acht en had al dadelijk door dat ik de plaats van afspraak niet zou vinden aan de hand van de gekregen telefonische uitleg. Ik belde nog eens, kreeg ongeveer dezelfde onduidelijke uitleg en besloot naar de infostand te gaan om te informeren waar de bussen van privébedrijven meestal stoppen. Het meisje aan de infostand kon geen Nederlands en ik was een beetje te geënerveerd om goed Frans te spreken. Ze kon me niet echt verder helpen en ik zette mijn dooltocht doorheen Brussel Zuid verder. Ik probeerde een paar uitgangen, zag een Panos, maar daarmee was dan ook alles gezegd, een bus zag ik niet.

Ergens in mijn hersenen ontstond er een kortsluiting en ik verloor het vermogen om rationeel na te denken. Ik kon alleen maar denken aan een bus vol met mensen (waaronder mijn grote baas) die op mij zaten te wachten terwijl ik radeloos door het fucking grote station van Brussel Zuid dwaalde. Ik belde opnieuw naar de organisatrice en kreeg nu de instructies om naar de secundaire gang te gaan. Ik had geen flauw idee waar ik die zou moeten vinden. Ik ging opnieuw naar de informatiestand en trof een andere persoon aan die wel Nederlands sprak en die  me gebood een perron op te gaan dat af te lopen en dan verder op dat perron de trap naar beneden te nemen. Wat uiteraard, als je logisch nadenkt, de enige manier is om een secundaire gang te bereiken. Leuven station heeft ook twee gangen en die zijn ook enkel via de perrons met elkaar verbonden. Waarom kon ik daar zelf niet opkomen?

Enfin, ondertussen had men (veel te laat, vind ik persoonlijk) iemand erop uit gestuurd om mij te vinden. Gelukkig was ik toen al op de juiste weg. Wat niet wegneemt dat ik me als een prinses voelde gered door haar prins, toen ik de persoon in kwestie tegen kwam. Toen ik eindelijk de bus op geraakt was, was ik natuurlijk de aller- allerlaatste en hadden we al iets meer dan een half uur vertraging opgelopen. Ik kreeg natuurlijk (en terecht) wat domme blondjesmoppen te verwerken. En ik kon niet anders dan ze gelijk geven. Ik voelde me echt een dom blondje. Het leek wel alsof mijn hersencellen door stress en vermoeidheid weigerden de juiste connecties te leggen, terwijl ik achteraf zoveel manieren kon bedenken om de juiste plek van afspraak te vinden.

De rest van de dag heb ik me schuldig gevoeld omdat door mijn te laat zijn de lunch ingekort moest worden en omdat ik al die mensen ongemak bezorgd had.