taal

Everything is connected

Gisteren na de Japanse les nog iets gaan drinken met enkele collega-studenten. Om onszelf moed in te drinken voor de komende examens. 😉 We kwamen terecht in een gezellig rookvrij (!) cafeetje in de Brabançonnestraat waar er lekkere wijn en cava voor een zeer schappelijke prijs per glas op de kaart staat. Bij het afrekenen complimenteerde ik de uitbater met zijn uitstekende cava. En wat blijkt, het was de cava die bij El Bulli geschonken werd. 😉 Al vermoed ik dan toch een goedkopere versie van het exemplaar dat wij gekregen hebben.

Drie kerstfeestjes

Ik wist op voorhand niet goed wat ik ervan moest denken, van die CLT-kerstfeestjes, maar ze zijn alledrie goed meegevallen. Wel heel verschillend.

De juffrouw van Spaans is een supervlotte, goed georganiseerde leerkracht met tonnen ervaring die gans de klas makkelijk enthousiast krijgt. Nog nooit zoveel mensen weten meezingen met de liedjes in het taalpracticum als bij haar. Op voorhand hadden we mooi afgesproken wie wat zou meenemen (moet wel als je met meer dan 30 leerlingen in de klas zit en je wil vermijden dat iedereen een fles cava meebrengt) en na de luistertest maakten we het gezellig. Mijn medecursisten Spaans zijn voornamelijk jong en vrouwelijk. De mannen zijn zwaar in de minderheid. Maar ik weet niet of ze dat erg vinden. 😉 Er werd vlot gebabbeld, vooral over reisplannen naar Zuid-Amerikaanse landen, wat voor ons nog ergens in een verre toekomst ligt.

Het Japanse kerstfeestje begon het vroegste. Om acht uur lag er al allerlei lekkers op de tafels uitgestald. Ik at voor de allereerste keer mochi en gedroogde Japanse bonen die verdacht veel op borrelnootjes met een jasje leken. Mijn vriend en ik hadden negerinnentetten (hey, als ‘t op wikipedia mag staan, dan hier ook) meegebracht van de Leuvense kerstmarkt. Een beetje te veel, want we hielden nog een volle doos over. We proefden een glaasje Tukse raki (anijs, het is toch niet mijn ding) en keken ondertussen naar foto’s van de Japanreis van enkele klasgenootjes. Ideaal om inspiratie op te doen voor onze komende reis.

De feestweek werd afgesloten donderdag in de Russische les. Er was Russische wodka (uiteraard) en de overschot van de negerinnentetten viel ook bij deze groep in de smaak. Het werd echt gezellig toen de Russische vrouw van een klasgenootje bij onze groep aansloot. Tot mijn eigen verbazing verstond ik haar prima. Het is jammer dat we, onze juffrouw buiten beschouwing gelaten, zo weinig in contact komen met native speakers. Dat is en blijft toch de beste manier om een taal te leren. We bleven een beetje plakken na het officiële einde van de les en ik kreeg zowaar het laatste restje wodka mee. Een fijne afsluiter van het jaar.

Gagaku (bis)

Pijnlijk moment tijdens de Russische les gisteren: ik was aan het vertellen over hoe onmooi (eufemisme) ik het gagaku-concert had gevonden, zegt een mede-studente van mij: “Ach, gagaku, daar ben ik een grote fan van. Hopen cd’s heb ik daarvan thuis.” Ik, terugkrabbelend: “Ja, dat is waarschijnlijk een acquired taste.”

Gagaku

Gisteren zijn we met de juffrouw en vriendjes van de Japanse les naar een Gagaku concert gaan kijken. Initieel was ik blij dat de helft van de les daardoor zou wegvallen, maar toen ik het snerpende geluid van de instrumenten hoorde, twijfelde ik toch even of ik niet liever kanji had geleerd. 😉

Eerste les Spaans

Wat een contrast met drie jaren zwoegen en zweten op Russisch en Japans! Zo vlot dat die eerste les ging, ongelooflijk. Alle woordjes makkelijk te verstaan, geen nieuw schrift moeten leren, meteen vertrokken voor een kennismakende babbel in het Spaans en een nieuwsbericht begrijpen bleek ook een fluitje van een cent te zijn. Piece of cake. Alleen opletten dat ik Spaans en Italiaans niet door mekaar begin te mixen, want er durfde al eens een Italiaans woord in mijn zinnen sluipen. En de uitspraak, daar zal ik ook nog wat op moeten oefenen.

PS: Ja, ik weet dat het waanzin is om drie talen te volgen, maar mijn vriend wilde er graag een tweede taal bijnemen (hij volgt geen Russisch) en ik kon hem toch moeilijk Spaans zonder mij laten doen! Het is sowieso het laatste jaar Japans, dus nog even doorbijten.

Op de trein

Ik had hem direct in de gaten, toen ik de trein opstapte, een lange blonde man, druk aan het praten in zijn gsm in een taal die ik dadelijk herkende als Russisch. En aangezien Russen altijd mijn interesse opwekken, hield ik hem en zijn kroost vanachter mijn lectuur in de gaten. Hij reisde samen met een stuk of vijf jongens van lagereschoolleeftijd, die verspreid in de wagon zaten te spelen en te kleuren. En wat ik zo prachtig vond: hij sprak Russisch tegen de kinderen, terwijl zij de ene keer in perfect accentloos Nederlands en de andere keer in het Russisch antwoordden. Schijnbaar moeiteloos switchten ze tussen deze twee talen. En dat de vader het Nederlands zelf goed onder de knie had, bleek uit een telefoongesprek waarin ik hem foutloos Nederlands (met een prachtig Russisch accent) hoorde spreken.

Ooit hoop ik zo vlot in het Russisch te zijn, als die man was in het Nederlands. Al realiseer ik me maar al te goed, dat je daarvoor voor een langere periode naar Rusland zou moeten gaan.

Van Luxemburg naar Leuven

Ik moet zeggen dat dit uitstapje naar Luxemburg  veel beter is meegevallen dan het vorige. Beter hotel, vriendelijker personeel, betere ligging en ik merkte tijdens de bijeenkomst dat ik de materie veel beter onder de knie heb dan de vorige keer, toen ik vaak het gevoel had dat ik het in Keulen en Rome tegelijkertijd hoorde donderen.

Alleen voelt mijn hoofd aan alsof mijn hersencellen elk moment in staking kunnen gaan, maar dat mag even niet, want er moeten nog een paar honderd Russische woordjes ingestampt worden tegen morgen.

Laatste les Japans

En willen jullie wel geloven dat ik stiekem blij ben? Het is jammer dat ik het moet zeggen, maar de wekelijkse afspraak met de Japanse taal wordt meer en meer een opgave. Met de juffrouw van Japans heeft het nooit geklikt en met de taal ook niet, om eerlijk te zijn. Ik kan geen beroep doen op mijn taalgevoel om de exotische Japanse constructies onder de knie te krijgen en na drie jaar heb ik nog steeds het gevoel op absoluut beginnersniveau te staan. Frustrerend. Toch doen we dapper verder, want het zou jammer zijn om al die inspanning nu verloren te laten gaan. En als alles volgens plan gaat, staat er in 2011 een reis naar Japan op het programma.