Van Brussel naar Zürich – 29 mei 2019

Na een dagje werken, spoor ik naar Zaventem om de Swissair vlucht van 20.10u te nemen. Zoals gewoonlijk eet ik een slaatje bij de Exki en drink ik een groene smoothie om mezelf te hydrateren voor de vlucht. Raar maar waar: deze keer wordt ik niet gefouilleerd bij de security. Ik heb hoge verwachtingen van de Swissair-service, maar uiteindelijk blijkt het gewoon om een vermomd Brussels Airlines vliegtuig te gaan, dat uiteindelijk met wat vertraging vertrekt. Het enige wat deze vlucht het vermelden waard maakt, is het stukje Zwitserse chocolade dat alle klanten aangeboden krijgen.

Het is voor mij de eerste keer dat ik land op de luchthaven van Zürich. Wat een gigantische luchthaven! En wat een contrast met de petieterige luchthaven van Genève, alles is zo blinkend en nieuw. Jammer genoeg heb ik niet veel tijd om rond te kijken, want ik wil graag zo snel mogelijk de trein naar Zürich centrum nemen, alwaar mijn vriend al in het Platzhirsch hotel op mij wacht. Ik vind dankzij de goede aanduidingen moeiteloos het treinstation en na een paar minuten wachten, heb ik al een trein naar Zürich Hauptbahnhof.

Welgeteld 13 minuten later stap ik uit in Zürich Hauptbahnhof. Helaas zijn de aanduidingen in het station een pak minder duidelijk dan in de luchthaven. Ik loop dus maar een beetje op goed geluk een richting uit. Om mijn gsm-rekening wat te sparen, zet ik in Zwitserland altijd mijn dataverkeer af (roaming kost daar stukken van mensen). Dat is meestal geen probleem, omdat ik kan meesurfen op de personal hotspot van mijn vriend, maar nu ben ik alleen op een plek die ik niet ken. Gelukkig blijk ik op gevoel de juiste richting gekozen te hebben en eens bovengronds, kan ik mij oriënteren op de rivier en is het niet moeilijk om het hotel te vinden.

Mijn vriend zit al op mij te wachten in de bar van ons hotel. Ik dump snel mijn spullen op de kamer en vervoeg hem om een absoluut fabuleuze mint julep te drinken. Alvast een goed begin van een lang weekend Zürich.

Musée Barbier-Mueller

Pinkstermaandag was het weer in Genève zo mogelijk nóg slechter als op Pinksteren. Zondag hadden we ten minste nog redelijk kunnen wandelen tussen de buien door, nu viel de regen met bakken tegelijkertijd uit de lucht. Dat betekende meteen dat we voor de tweede keer een kruis konden maken over onze geplande parapente duosprong. Ik was minder teleurgesteld dan de eerste keer, want ik had mij er al mentaal op voorbereid dat het niets zou worden. En persoonlijk spring ik liever bij een stralend blauwe hemel dan tussen grijze regenwolken door.

Op zoek naar een plan B dan maar. Zoals eerder gezegd, hebben mijn vriend en ik zo langzamerhand al bijna elk museum in Genève gezien en wordt het steeds moeilijker om slechtweeractiviteiten te bedenken, zeker op een maandag, sluitingsdag bij veel musea. Maar kijk, het Musée Barbier-Mueller, een museum met een collectie kunstvoorwerpen uit de oudheid, Afrika, Azië en Oceanië, hadden we nog niet bezocht. Zo’n gevarieerde collectie, dat moest wel de moeite zijn, dus hup, gewapend met twee regenjassen en nog slechts één paraplu (de andere was de dag voordien gepikt in het Rode Kruis museum) trokken we richting het oude stadscentrum.

En kijk, dit piepkleine museum (op een uur heb je alles wel gezien) bleek een aangename verrassing. Ik was bijzonder onder de indruk van de Indische juwelen en maskers uit Papoea-Nieuw-Guinea die tentoongesteld werden, maar ook de tijdelijke tentoonstelling rond Malinees fotograaf Malick Sidibé viel best te pruimen. Altijd fijn om nieuwe fotografen te leren kennen. De Indische juwelen waren gigantisch groot en versierd met prachtig gedetailleerde motieven. Deze juwelen hebben ongetwijfeld een fortuin gekost hebben. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen om met zoiets rond mijn nek rond te lopen, moet verschrikkelijk zwaar zijn.

De maskers die getoond werden, waren erg goed bewaard gebleven en ja, dat blijft fascineren, he, die vreemde gezichten die je aanstaren vanachter een glazen wand.

Er was ook een kamer met voorwerpen uit de oudheid, waarvan sommige zelfs dateerden uit 6000 voor Christus (!). Ongelooflijk hoe verfijnd de voorwerpen uit die tijd al waren.

Een deel van de tentoonstelling bestaande uit metalen altaarstukken uit Benin was in opbouw, waardoor nog niet alle voorwerpen van een label voorzien waren, maar dat stoorde me niet zozeer. Het smeedwerk was op zich fascinerend genoeg.

Uit de informatie op de website leid ik trouwens af dat de collectie in het bezit van dit museum veel groter is dan het beperkt aantal voorwerpen dat wij gezien hebben. Dat maakt het ongetwijfeld de moeite waard om nog eens terug te keren als de tentoonstellingen gewisseld worden.

International Red Cross and Red Crescent Museum

Zo mooi als het weer zaterdag was, zo bedroevend was het op Pinksteren. Al een geluk dat we besloten hadden lekker lang uit te slapen, zodat we al een stukje van deze grauwe dag gemist hadden.

Het probleem met grauwe, regenachtige dagen in Genève is dat er niet zo heel veel slechtweeractiviteiten zijn. Ondertussen hebben mijn vriend en ik al bijna elk museum bezocht en een namiddag in de cinema zitten is ook zo onnozel. Gelukkig was er nog één museum dat op ons todo-lijstje stond: het International Red Cross and Red Crescent Museum. We hadden al eens eerder op het punt gestaan dit museum te bezoeken, maar, ondanks de goede score die het museum krijgt op tripadvisor, had ik toen niet zoveel zin in een ‘zwaar’ museum. Het grijze weer paste echter perfect bij dit soort museum en uiteindelijk sta ik voor de volle honderd procent achter het werk van het Rode Kruis.

Ik trok twee regenjasjes over mekaar aan en deed mijn wandelschoenen aan (mij op vestimentair vlak zwaar vergist voor dit weekend: enkel lichte zomerkledij in de handbagage en zestien graden kan je bezwaarlijk zomerse temperaturen noemen). Gewapend met twee paraplu’s trokken we te voet richting het museum. Daar aangekomen maakten we bijna rechtsomkeert bij het zien van de lange rij aan de ticketbalie. Echt, die Franstalige Zwitsers, efficiënt zijn ze niet. Er waren nochtans twee kassa’s beschikbaar, maar een charmante jongedame handelde in haar eentje zowel de ticketverkoop als het uitdelen van de audioguides af. Serieus, dat kan beter georganiseerd worden.

Enfin ja, na een half uur (!) aangeschoven te hebben, was het dan eindelijk onze beurt. Ik kon het niet laten en gaf mijn organisatorische ergernis mee aan de jongedame in de kwestie. Ik snap best dat zij er niets aan kan doen dat ze alleen voor de kassa en de audioguides moet zorgen, maar ze kan dit hopelijk aan haar manager meegeven zodat die in de toekomst het proces kan verbeteren. Of bied mensen gewoon de gelegenheid om hun tickets online te kopen. Dat kan je toch amper nog revolutionair noemen in deze tijden?

Ik moet eerlijk zeggen dat het Red Cross Museum mijn hoge verwachtingen niet waar maakte. Ik snap waarom bepaalde keuzes gemaakt zijn, emoties zijn belangrijk om contact te leggen met je publiek, maar een beetje meer facts and figures had ik zeker geapprecieerd. In welke landen is het Rode Kruis werkzaam? In hoeveel conflictzones? Hoeveel haalt het Rode Kruis jaarlijks op aan giften? En ook de geschiedenis van de organisatie bleef te zeer onderbelicht, op die ene kanttekening over de houding van het Rode Kruis ten opzichte van de jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog na. Ik miste ook de stem van de Rode Kruis-medewerker zelf.

Ik bleef dus wat op mijn honger zitten. Al zaten er zeker goede stukken in het museum. Het gedeelte over het systeem om krijgsgevangenen op te zoeken was heel interessant. De tijdelijke tentoonstelling over gevangenissen was meer mijn ding. Knap in beeld gebracht en de tentoonstelling werpt terechte vragen op over de manier waarop ons huidige strafuitvoeringsysteem in mekaar zit. Is de gevangenis wel het meest geschikte instrument om mensen die in de fout gegaan zijn terug op het rechte pad te brengen?

Maar in het algemeen vond ik het museum minder pakkend dat ik verwacht had. Komt daar nog bij dat we bij het naar buiten gaan moesten vaststellen dat mijn rood-wit geruite paraplu gepikt was. Tsss!

Als afsluiter van de dag gingen we eten bij ons favoriete Chinese restaurant. Voor mij inktvis in zwartebonensaus en voor mijn vriend canard à l’orange. Meteen goed voor wat extra vuurwerk. 😉

Caves Ouvertes Vaudoises

Dit pinksterweekend was ik speciaal naar Genève over gevlogen om deel te nemen aan de fameuze Caves Ouvertes, waar mijn vriend altijd zo laaiend enthousiast over is. Hij kocht op voorhand een passeport Caves Ouvertes dat ons recht gaf op een glas, toegang tot het openbaar vervoer en de mogelijkheid om zoveel wijn te proeven als we wilden.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken met zijn collega A om de trein van 10.19u naar Chexbres te nemen. We hadden al eerder gewandeld tussen deze prachtige UNESCO werelderfgoed terrassen, dus ik keek ernaar uit om nu volop te proeven van de ongetwijfeld heerlijke wijnen die hier geproduceerd worden.

Het weer was schitterend op zaterdag en het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die zin hadden in een dagje wijn proeven. In Chexbres was het bijzonder druk aan het toeristische kantoor waar we de wijnglassen en het bijhorende paspoort moesten ophalen. In Chexbres hadden we afgesproken met een oud-collega van A die al een uurtje eerder op verkenning was getrokken en graag onze gids speelde.

Onze eerste stop was Cave Francey alwaar we meteen al een mooi uitzicht hadden op het meer van Genève en de terrassen. De wijn was lekker, maar organisatorisch stond het één en ander duidelijk nog niet op punt. Beetje vreemd, want dit is een jaarlijks wederkerend evenement. Van Zwitsers zou je toch iets meer efficiëntie verwachten. We kregen meteen ook wat proevertjes kaas en worst aangeboden. Altijd welkom.

Vervolgens gingen we verder naar Cave Champ de Clos en Domaine Bovy. De werkelijk prachtige tuin van Domaine nodigde uit om hier een middagpauze in te lassen. We vonden een mooie tafel in de schaduw en we bestelden sushi du terroir (jawel, sushi gemaakt met streekproducten, al heb ik sterke vermoedens dat de rijst niet lokaal geteeld werd) en een vegetarisch assortiment. Omdat de proevertjes hier nogal klein uitvielen, kochten we ook een flesje Viognier om aan tafel te degusteren. Tijdens onze lunch kregen we het gezelschap van een Ierse kameraad van A en zijn vrouw. Jawel, diezelfde Ier die een tweetal jaar geleden mij zo op de zenuwen gewerkt heeft. Gelukkig leek hij iet of wat gekalmeerd, of misschien milderde de aanwezigheid van zijn vrouw zijn gedrag wat. 😉

Na deze zeer lekkere lunch zetten we onze ontdekkingstocht in Chexbres verder. We proefden wijn bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard en Constant Jomini. Ook hier stelden we vast dat de praktische organisatie beter kon, maar hey, de wijn was lekker! Het moet gezegd dat de vrolijkheid van ons gezelschap evenredig toenam met het aantal proevertjes. Bij onze laatste stop in Chexbres vervoegde nog een kameraad van de oud-collega van A ons ondertussen behoorlijk aangeschoten gezelschap.

Omdat het weer zo prachtig was, besloten we te voet verder te wandelen naar het volgende dorpje: Epesses. De wandeling beloonde ons met schitterende uitzichten op de omgeving, maar de heren in ons gezelschap werden nogal opgeslorpt door het feit dat ze de fles rode wijn die ze kochten bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard niet open kregen. Wie trekt er nu ook op wijnuitstap zonder een kurkentrekker? Gevolg: om de haverklap spraken ze andere wandelaars aan met de vraag of ze misschien een kurkentrekker van hen konden lenen. Uiteindelijk is de Ier (wie anders) gaan aankloppen bij een woning langs de weg en hielp een vriendelijke Zwitser ons uit de nood.

In Epesses vonden we een plekje op het werkelijk prachtige terras van Philippe Rouge alwaar we de rest van de avond in de zon doorbrachten. We kochten wat kaas en worst om de honger te stillen en genoten van een heerlijk flesje witte wijn. Meer moet dat soms echt niet zijn. En dankzij de Zwitserse spoorwegen zijn we in onze aangeschoten toestand veilig weer in Genève geraakt. Alwaar mijn vriend en ik als afsluiter van de avond nog snel iets bij een Indiër bij ons in de buurt zijn gaan eten. Kwestie van al die alcohol wat te absorberen. 😉

Van Milaan naar Lugano – 1 april 2019

Ik ga er niet om liegen: het opstaan om 6u deed pijn, veel pijn. We pakken onze spullen bijeen en zorgen dat we na het uitchecken in pole position staan wanneer het ontbijt opent om 6.30u. In een snel tempo steken we wat eieren en fruit binnen om ons vervolgens naar het station van Milaan te begeven.

We zijn mooi op tijd voor de trein van 7.10u, die stipt vertrekt op het voorziene uur. Helaas doet zich onderweg een klein akkefietje voor met een passagier die onwel wordt en dient geëvacueerd te worden. Daardoor lopen we meer dan een half uur vertraging op, die we onderweg niet meer kunnen inlopen. Mijn vriend zal dus zeker te laat zijn voor zijn conferentie in Lugano.

In Lugano aangekomen is het even zoeken naar de makkelijkste weg om naar ons hotel te geraken. Het hotel bevindt zich vlakbij het station, dus op papier lijkt dit een makkelijke opdracht. Lugano is echter gebouwd op verschillende heuvels die aflopen naar het meer, waardoor de hoogteverschillen aanzienlijk zijn en het niet altijd even makkelijk is om googlemaps correct te interpreteren.

Gelukkig moeten we niet al te lang zoeken en vinden we het Federale Hotel snel. We zijn blij om aan de receptie te vernemen dat we al dadelijk op de kamer mogen. Kunnen we ons wat opfrissen alvorens aan de dag te beginnen. Mijn vriend vertrekt naar zijn conferentie en ik neem mijn spullen bijeen om Lugano te verkennen.

Ik begin mijn bezoek aan Lugano met een moment van bezinning in de met mooie fresco’s versierde kathedraal. Vanaf het terras van de kathedraal heb je ook een mooi uitzicht over het meer. Ik wandel door de kronkelende straatjes verder naar beneden tot aan de oever van het meer. Mijn eerste indrukken van Lugano zijn zeer positief: wat een charmant stadje! De stralende lentezon op mijn gezicht helpt natuurlijk ook.

Langs de oevers van het meer loop ik verder tot aan het LAC (Lugano Arte e Cultura) museum, een hypermodern gebouw dat me wel kan bekoren. Ik loop de Kirche Santa Maria degli Angioli binnen die van boven tot onder beschilderd is met schitterende fresco’s van de hand van Bernardino Luini, een leerling van Leonardo da Vinci. Zeer indrukwekkend. In de kerk is een dame bezig met de restauratie van de fresco’s, een precisiewerkje dat niet aan mij besteed zou zijn.

Door een groep toeristen te volgen ontdek ik naast de kerk een oude pandgang van een klooster die nu ingewerkt is in de binnentuin van een appartementencomplex. In de pandgang ontdek ik redelijk goed bewaard gebleven overblijfselen van fresco’s uit de 16de eeuw. De fresco’s getuigen van de rijke geschiedenis van Lugano.

De zon blijft haar beste beentje voorzetten en ik zet mijn tocht verder langs het meer in de richting van een mini-versie van de Geneefse Jet d’Eau. Ik wandel op mijn gemak en hier en daar las ik op een bankje een pauze in om te genieten van het mooie uitzicht op het meer en de bergen. Wat een fantastische plek moet dit wel niet zijn om te wonen. Wat mij betreft is Lugano mooier dan Genève. De sfeer in Lugano is ook gemoedelijker dan in het chique Genève.

De promenade langs het meer stopt bij de Jet d’Eau, dus noodgedwongen keer ik op mijn stappen terug. Ik loop de promenade in de omgekeerde richting af tot het uiterste puntje van Parco Ciani, alwaar mensen in badpak zitten te zonnen. Jawel, zo warm is het dus. Na deze fijne wandeling heb ik wel een gelato verdiend, denk ik zo. Via googlemaps kom ik terecht bij -9° Gelato Italiano, een prachtige winkel alwaar het ijs uit van die klassieke zilverkleurig tonnetjes geschept wordt. Ik zet me buiten op hun terras en smul van mijn ijsje met mango en melkchocolade.

Van mijn vriend krijg ik het bericht dat hij net in pauze is. Ik ben vlakbij (de conferentie vindt plaats in een gebouw in het Parco Ciani) en besluit even dag te zeggen tegen hem en zijn collega. Ze zijn zelfs zo vriendelijk om een beetje fruit voor mij te pikken van het buffet.

Omdat ik voor morgenochtend nog geen vervoer naar de luchthaven geregeld heb, besluit ik dit eerst af te handelen. Ik keer op mijn gemak terug naar het hotel en loop hier en daar nog een kerk binnen om het interieur te bewonderen. Om mezelf een steile klim naar boven te besparen, neem ik de funiculare. Een kort ritje dat me flink wat tijd uitspaart.

In het hotel informeer ik naar de mogelijkheden om op de luchthaven te geraken. Mijn vlucht vertrekt om 8.54u en het duurt (zonder file) ongeveer een uur om van Lugano in Malpensa Airport te geraken. De dame aan het onthaal zegt me dat ik zeker twee uur op voorhand op Malpensa moet zijn, maar dat lijkt me ietwat overdreven voor een korte Europese vlucht. Om half zes vertrekken, lijkt me redelijk. Ik informeer naar de kostprijs van een taxi en val bijna achterover wanneer de dame mij deze meedeelt: 280 CHF! Voor dat bedrag kan ik een paar keer op en af vliegen. Het alternatief is de shuttle bus naar de luchthaven, die kost slechts 25 CHF. Helaas heeft de shuttle bus één klein nadeel: deze vertrekt om 3.45u. Ik slik, maar besluit toch maar door te bijten. Opstaan om 3 uur ‘s nachts, daar wordt een mens hard van (ik háát vroeg opstaan).

Ik ga alvast poolshoogte nemen bij het station van Lugano om te kijken waar de bus vertrekt. Het lijkt me niet wenselijk om in het holst van de nacht met een valies en een zware rugzak aan een zoektocht te moeten beginnen. Ik zie vóór het station een kleine pendelbus staan met daarop Milaan Malpensa: gevonden!

Ik neem de funiculare terug naar beneden en ontmoet mijn vriend en zijn collega aan het conferentiecentrum om samen het avondmaal te nuttigen. We maken een korte wandeling door Lugano, want het is de eerste keer dat de collega van mijn vriend hier komt en het zou zonde zijn om niets van deze mooie stad gezien te hebben. Voor mij is het trouwens ook mijn eerste bezoek aan Lugano, maar na een halve dag rondwandelen, voel ik mij al een hele expert. Ik laat hen zelfs trots de door mij ontdekte fresco’s zijn.

Voor het avondmaal komen we terecht in een restaurant dat geheel toevallig dezelfde naam heeft als het hotel waarin we verblijven: Federale. Ik bestel een risotto met vis en paddenstoelen, kwestie van nog een laatste keer van de Italiaanse keuken te genieten. Eén van de betere risotto’s die ik al gegeten heb, trouwens. Mijn bord is leeg op een zucht. (Op het ijsje en fruit na heb ik sinds het ontbijt niets meer gegeten).

Na dit heerlijke avondmaal heb ik nog net een plekje voor een gelato (wel iets minder lekker als die van deze namiddag). Decadent, ik besef het.

Na nog een korte wandeling keren we met de funiculare terug naar het hotel, kwestie van toch nog een beetje slaap mee te pikken alvorens de wekker om 3 uur ‘s nachts afloopt. Ik zet alles klaar voor het vertrek zodat ik mijn vriend niet al te zeer moet storen in het holst van de nacht.

Dit onvoorziene uitstapje naar Lugano was wat mij betreft alleszins een schot in de roos.

Van Lugano naar Milano – 2 april 2019

Weet je wat niet leuk is? Eén dag na het ingaan van het zomeruur moeten opstaan om 3 uur om de shuttle bus van Lugano naar Milano Malpensa te halen. En ja, ik had een taxi kunnen nemen, maar de meerkost van 155 CHF voor anderhalf uur meer slaap vond ik niet te verantwoorden. Dus sleepte ik mij groggy van het hotel naar het treinstation van Lugano alwaar op het eerste gezicht nergens een bus te bespeuren viel. Gelukkig dwaalde er bij het station een vriendelijke nachtraaf rond die mij de juiste weg wees. Blijkbaar stopte de shuttle aan de achterkant van het station en ik stond aan de voorkant. Dankuwel onbekende weldoener om mij in het Duits uit te leggen waar ik de shuttle kon vinden!

Op de bus ontspon zich nog een ganse discussie met de chauffeur of ik al dan niet een ticket moest kopen. Ik had in het hotel geregeld dat de prijs voor het ticket bij het uitchecken betaald zou worden, maar had daar helemaal geen bewijs van. De dame aan de receptie had gezegd dat ik gewoon moest zeggen dat via Hotel Federale een ticket voor mij gereserveerd was. Dus dat legde ik uit in mijn beste Italiaans (waar, daar moet ik eerlijk in zijn, best wel wat haar op staat). Ik had ook helemaal geen Zwitsers geld op zak, dus ik kon zo’n ticket niet betalen als de chauffeur geen credit cards aanvaardde. Uiteindelijk denk ik de chauffeur het van pure miserie heeft opgegeven en mij gewoon gratis liet meerijden.

Tijdens de busrit probeerde ik wat te slapen, maar verder dan doezelen geraakte ik niet. Om 4.50u kwamen we aan bij de luchthaven. Drie uur en veertig minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken. De check-in was zelfs nog niet open. Dus restte er mij geen andere optie dan een stoeltje op te zoeken en te wachten. Om 6.20u kon ik dan eindelijk mijn valies inchecken en mij naar de security begeven. Alwaar ik uiteraard eruit gepikt werd voor een springstoffencontrole. Welja. Waarom niet?

Ik dwaalde wat rond op de luchthaven, kocht me een verse fruitsla als ontbijt en wachtte geduldig op mijn vliegtuig, dat (mirakel) ongeveer op tijd vertrok. Een uur en een kwartier later stond ik terug op Belgische bodem en spoedde ik mij NMBS-gewijs richting Brussel om een twintigtal minuten (11.20u) te laat aan te komen voor mijn eerste vergadering van de dag. Al een geluk dat er die dag nog maar één andere vergadering gepland stond om 16.30u, want ik weet niet of ik anders het einde van de dag gehaald zou hebben…

PS: De chocolaatjes en amaretti vielen dik in de smaak bij mijn collega’s.

Lausanne en Aubonne – 13 januari 2019

Deze zondag hebben we afgesproken met onze vrienden uit Aubonne om samen een sneeuwschoenwandeling te maken. Mijn vriend en ik sporen van Genève naar Nyon, waar onze vrienden ons komen oppikken om kwart voor tien. Helaas, helaas, de weergoden zijn ons slecht gezind. Het regent in Nyon en de webcams op de pistes van Saint-Cergue, waar we willen gaan wandelen, tonen een dikke, grijze mist. Niet bepaald het ideale weer voor een fijne wandeling.

We gooien onze plannen om en rijden naar Lausanne. In een stad valt altijd wel iets te beleven, ook bij slecht weer. De kinderen zijn dit weekend op kamp, dus we zijn alleen onder volwassenen. Het ideale moment voor een museumbezoek dus! Op aanraden van onze vriend gaan we naar het mudac (Musée de design et d’arts appliqués comtemporains). Een niet al te groot museum waar een erg mooie collectie glasobjecten te bewonderen valt. Over de tweede tentoonstelling die er loopt, zijn de meningen verdeeld. De tentoonstelling toont een aantal stop motion filmpjes met figuren uit klei en een aantal kleikunstwerken. Sommige stop motion filmpjes zijn schitterend, andere erg bevreemdend tot zelfs afstotelijk. Mijn fascineert vooral het stop motion filmpje over de Día de Muertos. Zeer knap in beeld gebracht.

Omdat ons ticket ook toegang geeft tot het Musée de l’Elysée, besluiten we daar ook snel een kijkje te nemen. We hebben niet meer superveel tijd, want onze vriend moet de kinderen van het kamp gaan ophalen rond half drie in de namiddag. Jammer, want de tentoonstellingen van fotografen Matthias Bruggmann en Liu Bolin zijn beide indrukwekkend.

De titel van de tentoonstelling van Matthias Bruggmann ‘Un acte d’une violence indicible’ had niet beter gekozen kunnen zijn: de beelden komen binnen als een mokerslag. Zes jaar werkte Matthias Bruggmann aan deze tentoonstelling die met waanzinnig mooie, maar pijnlijke beelden de oorlog in Syrië in beeld brengt. Het is bizar om zoveel schoonheid in de gruwel te ontdekken. Een tentoonstelling die niemand onberoerd kan laten.

De werken van Liu Bolin zijn van een heel andere aard. Niet voor niets draagt deze fotograaf de bijnaam: de menselijke kameleon. In zijn werken wordt de artiest letterlijk opgeslokt door de omgeving. Bij sommige foto’s duurt het ettelijke seconden voordat je ontdekt waar de artiest zich bevindt. De werken van Liu Bolin zijn een stille aanklacht tegen de onmenselijkheid van het huidige Chinese collectivisme en de uitwassen van het hedendaagse hyperconsumptie die vandaag de dag ook de Chinezen treft. Je ziet zijn werk en de daaraan gekoppelde betekenissen evolueren doorheen de jaren. Dik de moeite en ik vind het jammer dat we niet langer in het Musée de l’Elysée kunnen doorbrengen.

We keren terug naar het huis van onze vrienden in Aubonne en beginnen samen met onze vriendin aan de voorbereidingen voor de kaasfondue, terwijl onze vriend de kinderen gaat halen. Die blijken alle drie behoorlijk uitgeput te zijn van hun weekendje weg en helemaal geen zin te hebben in kaasfondue. Geen erg: meer kaas voor ons!

Ondanks het slechte weer, een mooie zondag.

Genève – 12 januari 2019

Niet veel plannen voor dit dagje Genève. Beetje uitgeslapen (in de mate dat het bed in de studio van mijn vriend dat toelaat), een lange wandeling gemaakt door de straten van Genève en geluncht bij het ons ondertussen vertrouwde Edward’s diner. Een toast voor mijn vriend en een wrap voor mij, terwijl we tripadvisor raadplegen om een leuk restaurant uit te kiezen om ‘s avonds samen te gaan eten.

Op de terugweg passeren we langs het station en kan ik het niet laten wat Zwitserse chocolaatjes te kopen bij Läderach: champagnetruffels en een schattig kleine negerzoen die naar meer smaakt. Beide chocolaatjes zijn uitstekend: punten voor de Zwitserse chocolatiers.

Vervolgens gaan we shoppen bij Planète Charmilles om sneeuwbestendige laarzen te kopen, want we hebben de dag nadien afgesproken met onze vrienden om een wandeling met sneeuwschoenen (raquettes) te maken. In tegenstelling tot wat we verwachtten, valt de prijs van de laarzen heel goed mee en zijn ze stylish genoeg om zonder het schaamrood op de wangen op een koude dag naar het werk te gaan.

‘s Avonds wandelen we naar Spaans restaurant El Faro voor het diner. En ja, het is waar dat we opvallend vaak voor buitenlandse keukens in Genève kiezen, voornamelijk omdat deze goedkoper uitvallen dan de traditionele Zwitserse gerechten, maar ook omdat het aanbod in Genève zo verscheiden is. Wat niet te verbazen valt, wetende dat 50 procent van de inwoners van Genève niet van Zwitserse afkomst is.

We starten de maaltijd met pulpo a la Gallega en pimientos. Beide gerechtjes blinken uit in eenvoud, maar zijn om duimen en vingers af te likken. De verwachtingen voor het hoofdgerecht zijn bijgevolg hooggespannen. En jawel, de paella “El Faro” is heerlijk en portie overvloedig. De ober komt aan tafel een grote pan tonen met onze paella en schept vervolgens ons bord vol.

Plek voor een dessert hebben we niet meer, maar we komen zeker nog eens terug om de andere specialiteiten uit te proberen.

Fondation Baur – 9 december 2018

Na een regenloze dag in Montreux is ons goedweergeluk opgebruikt. Regen op de dag van het Fête de l’Escalade in Genève… Dus doen we het rustig aan deze zondagochtend: uitslapen, uitgebreid ontbijten, douchen en dan seksen op een door de schoonmaakploeg vers opgemaakt bed. De sfeer dit weekend zit helemaal anders dan de vorige keer. Waar er de vorige keer weinig ruimte was voor een echt gesprek, lijkt dat nu beter te lukken. Ik zal niet zeggen dat we er al helemaal uit zijn, maar er is alvast bereidheid aan beide kanten om onze relatie opnieuw een kans te geven. We zullen alleen op zoek moeten naar een manier om de verschillen waarop we gestoten zijn een plek te geven.

Tegen de middag vertrekken we naar het oude stadsgedeelte van Genève om wat mee te pikken van het Fête de l’Escalade. Vorig jaar was het de zondag van dit feestweekend ook al zo’n rotweer, maar nu leek het wel of alle inwoners van Genève collectief beslist hadden om thuis te blijven. Er was ook veel minder te doen in de oude stad dan vorig jaar. Misschien vindt het hoogtepunt van de feestelijkheden plaats op zaterdag? Enfin ja, we dronken een soepje, aten een hartige pannenkoek en een glühwein later besloten we het voor bekeken te houden en op zoek te gaan naar een alternatieve manier om ons bezig te houden.

Dat alternatief vonden we in de Fondation Baur, Musée des arts d’Extrême-Orient. Een museum dat een prachtige collectie Chinese en Japanse kunstvoorwerpen tentoonstelt, voornamelijk keramiek. De voorwerpen die de heer Baur tijdens zijn leven verzamelde, vormen de basis van de collectie. Ik kan een bezoek aan dit museum echt van harte aanbevelen. Prachtige voorwerpen op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. Tijdens ons bezoek hadden we het museum bijna voor ons alleen, wat ons bezoek net dat tikkeltje extra gaf. Zeker aan te raden als je, net als ik, een voorliefde heb voor alles wat Oosters is.

Ondanks de regen brachten we na het bezoek aan de Fondation Baur nog een blitzbezoek aan de kerstmarkt in het Parc des Bastions. Het was echter te slecht weer om er lang te blijven hangen. We deelden een glühwein om ons warm te houden en besloten een warme plek te zoeken om te aperitieven voor het avondmaal. Het Riverside café bleek een fijne en rustige plek om een glaasje wijn te drinken. Jammer dat het café al sloot om 18u op zondag.

Voor het avondmaal belandden we net zoals de vorige keer in restaurant Zhong Tong, kwestie van het Oosterse thema van de dag trouw te blijven. 😉

Montreux Noël – 8 december 2018

De vorige keer dat ik in Zwitserland was, zagen mijn vriend en ik tijdens ons blitzbezoek aan Montreux de kerstmarkt in opbouw. Die opbouw deed vermoeden dat de kerstmarkt van Montreux absoluut de moeite zou, met mooie houten kraampjes langs het meer. Ik nam me toen voor om terug te komen voor die kerstmarkt. Het was aan mijn vriend om uit te maken of hij me zou willen vergezellen voor deze uitstap of niet.

Toen ik de dag voordien landde, stond hij me op te wachten op de luchthaven van Genève en het weerzien was een pak hartelijker dan de vorige keer. Ik had hetzelfde hotel geboekt als het vorige weekend, voor het geval we slaande ruzie zouden krijgen. Dat gebeurde gelukkig niet en hij bleef de nacht van vrijdag op zaterdag overnachten bij mij in het hotel.

Zaterdag sliepen we uit en ontbeten we op het gemak. Montreux is niet zover van Genève en een ganse dag kerstmarkt is een beetje van het goede te veel. We mikten dus op een aankomst iets na het middaguur. De trein bracht ons zonder problemen tot in hartje Montreux, alwaar de organisatie van de kerstmarkt een aantal klaar-overs had ingeschakeld om iedereen veilig te laten oversteken. Duidelijk een goed georganiseerd evenement!

We zetten ons bezoek meteen in met een lekker pannenkoekje vergezeld van, hoe kan het ook anders, een glühwein. En jawel de kerstmarkt was even charmant als ik me had voorgesteld toen ik de kraampjes in opbouw zag. Zeer mooie stalletjes met als achtergrond het meer en de bergen. Jammer dat het weer wat grauw was, maar gelukkig bleef het droog. Dat is het voornaamste bij zo’n bezoek aan de kerstmarkt. We slenterden langs de kraampjes die de normale kerstprullaria uitstalden, met hier en daar een iets origineler aanbod (ik kocht me bijna een prachtig 3D-model van een trein in hout). We spotten zelfs een kraam met authentieke Brusselse wafels. De kraam noemde heel toepasselijk ‘Manneke Kris‘ en zag eruit als drie Brugse rijhuizen. Slimme marketing en aan het volk te zien, konden de Zwitsers deze Belgisch specialiteit wel smaken.

Eregast was het land Bosnië-Herzegovina, dat jammer genoeg een plaatsje toebedeeld kreeg helemaal op het einde van de kerstboulevard. Als je echt een land in de kijker wil zetten, lijkt me een meer centrale plaats aangeraden. Jammer dat we op dat moment nog vol pannenkoek zaten, want de specialiteiten uit Bosnië-Herzegovina zagen er heerlijk uit.

Voor het vieruurtje lasten we een stop in bij een soort iglo waar binnen een nephaardvuur brandde. We dronken allebei een (helaas voorgemengde) cocktail, die eigenlijk best wel te pruimen viel. Omdat we onze zinnen gezet hadden op kaasfondue ‘s avonds, probeerden we een reservatie te versieren in één van de mooie blokhutten die speciaal voor de gelegenheid gebouwd waren. Helaas, alles zat stampvol. Dan maar via tripadvisor gereserveerd in restaurant Le Museum, dat iets verder van de kerstmarkt lag. Gelukkig hadden ze daar wel plaats!

Bij valavond stak er een stevige wind op die voor hoge golven op het meer zorgde. Dat hield ons echter niet tegen om in het reuzenrad te gaan. We hadden het perfecte tijdstip uitgekozen, want net toen wij in het reuzenrad zaten, zagen we de kerstman in zijn slee voorbij vliegen! Die Zwitsers sparen kosten nog moeite om de bezoekers in de kerstsfeer te brengen.

Voordat we naar het restaurant gingen, verorberde ik nog snel een negerzoen van één van de kraampjes in de overdekte markt. Klein voorgerechtje. 😉

En dan was het tijd voor kaasfondue met truffel! De beste kaasfondue die ik tot nu toe gegeten heb! Heerlijk.

Om ons bezoek af te ronden, pikten we nog het Spectacle Lumineux mee. Echt onder de indruk waren we niet, maar het duurde niet lang en het was een fijne afsluiter van een geslaagde kennismaking met mijn eerste Zwitserse kerstmarkt.

Yet Another Blog

Life on my side

suisse