Inpakken en wegwezen!

Deze zaterdag stond (uiteraard) volledig in het teken van onze nakende verhuis. Ik gaf nog wat dingen weg via GIFT Leuven, maar bij nader inzien blijkt dat er altijd meer spullen in zo’n appartement gaan dan je verwacht. Veel rommel ook waarvan je na een tijd het bestaan gewoon vergeet.

Met pijn in het hart nam ik afscheid van onze laatste grote plant, mijn favoriet, een nogal uit de kluiten gewassen hibiscus. Onze hibiscus, die we als geschenk kregen tijdens ons tien jaar samen feest en die sindsdien zo’n tien keer in omvang is toegenomen, vond een nieuw pleeggezin bij onze vrienden uit Roosbeek. Het was een hachelijke onderneming om de plant min of meer heel in de wagen van onze vrienden te krijgen, maar het lukte ons en achteraf kreeg ik een foto doorgestuurd van onze plant in zijn nieuwe leefomgeving. Hopelijk ziet hij niet te veel af van de verhuis.

Mijn vriend en ik begonnen ook met het leegmaken van de boekenkast. Al de gelezen boeken staken we in Shurgard dozen en ik maakte een selectie van een paar ongelezen boeken om mee te nemen naar Genève. Zolang ik daar nog geen job heb, hoop ik eindelijk de tijd te vinden om wat te kunnen bijlezen.

Ik zocht de kleren bijeen die ik de komende weken zou nodig hebben en vulde koffers en sportzakken met schoenen, kapstokken, computermateriaal, fotomateriaal en dergelijke. Ook mijn bureaustoel zal naar Genève meereizen. Mits wat puzzelwerk moet het lukken om alles in de wagen te krijgen.

Klaar voor het grote avontuur!

Bierbeekse barbecue

Toen mijn collega vernam dat ik na mijn laatste werkdag nog twee weken in Leuven zou vertoeven, liet hij er geen gras over groeien. Hij drong er ten stelligste op aan dat ik nog een laatste keer bij hem en zijn vrouw zou dineren. Kon ik meteen ook zijn nieuwe aankoop bewonderen: een splinternieuwe mobilhome.

Mijn collega kan nogal overtuigend zijn, bijgevolg stond de afspraak in mijn agenda voordat ik twee keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Gisterenavond was het dan zover en begaf ik me op mijn krakkemikkige fiets naar Bierbeek, alwaar de tuintafel klaarstond voor het aperitief.

We dronken een heerlijk flesje prosecco en genoten van de zachte avond in de tuin. Ondertussen vooruitblikkend op mijn tijd in Genève. Mijn collega is een begenadigd kok en en bakte voor het voorgerecht sint-jacobsvrachten en scampi op de barbecue. Smaakte heerlijk vergezeld van een slaatje uit de eigen tuin. Meer is er alleszins niet nodig om mij in de feeststemming te krijgen.

Voor het hoofdgerecht verkasten we naar de afgeschermde eettafel buiten, omdat het ondertussen wat begon af te koelen. De heerlijk dikke eendenfilets zagen er bijzonder smakelijk uit, al moesten we het nodige geduld uitoefenen voordat ze helemaal gaar waren. Uiteindelijk zat er weinig anders op dan de eend in stuken te snijden en deze apart op de barbecue te leggen. Ik moet zeggen dat ik zelden zulke lekkere eend gegeten heb. Het sausje naar grootmoeders recept dat de vrouw van mijn collega bereid had, maakte het gerecht helemaal af. Zalig! We klonken op de mooie zomeravond.

Toen was het eindelijk tijd voor een rondleiding door de mobilhome. Ik was echt onder de indruk van de moderne inrichting in zwart-wit. Paste helemaal bij mijn collega en zijn vrouw. Ze waren duidelijk apetrots op hun nieuwe aanwinst. Nu ze zo’n fantastisch rijdend huis hebben, houdt niets hen tegen om mijn vriend en mij te komen opzoeken in Genève!

Om de mobilhome in te wijden, aten we er samen het dessert op: heerlijke chocoladetaartjes. Een perfecte afsluiter van een perfecte avond. De lichte kater deze ochtend nam ik er graag bij.

Europeade in Genève

Vandaag moesten we een presentatie geven in de Franse les (voor wie het nog niet wist, ik volg momenteel twee weken een zomercursus aan het CLT). De opdracht bestond erin in groepjes van drie een project uit te werken dat moest plaatsvinden in een bepaalde stad. Een beetje geïnspireerd op de kandidaatstelling van steden voor het organiseren van de Olympische spelen of de Wereldexpo. De groepjes werden willekeurig ingedeeld door het uitdelen van briefjes met de naam van een land erop. De stad waar het event zou plaatsvinden, mochten we zelf bepalen.

En jawel, het toeval zorgde ervoor dat ik het briefje ‘Suisse’ trok. De keuze voor Genève was bijgevolg een no-brainer. Het project dat we uitwerkten was een soort Olympiade voor de grote Europese talen Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans. Een Europeade, dus. Ik was zelf niet echt overtuigd van het project (een beetje saai, naar mijn mening), maar bij gebrek aan inspiratie en niet veel zin om mijn vermoeide hersencellen in gang te zetten, sloot ik me aan bij dit voorstel. Uiteraard haalde onze presentatie het niet. Daarvoor was het te weinig sprankelend. Gent won overtuigend met het projectvoorstel voor de organisatie van een Groene Week (mét Elon Musk!).

Maar toch: een bijzonder grappige toevalligheid.

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden mochi ijs als dessert. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Waarom Zwitserland?

Een vraag die we (na de nodige verbaasde uitroepen) de laatste tijd uiteraard veel krijgen is: “Waarom verhuizen jullie naar Zwitserland?”

Wel, eerst en vooral spraken mijn vriend en ik al jaren over leven en werken in het buitenland. Elke keer als we terug kwamen van een bezoek aan vrienden in het buitenland zeiden we tegen elkaar: dat moet toch een bijzonder boeiende ervaring zijn, zo een leven uitbouwen in het buitenland. Doordat we echter allebei in zeer comfortabele, goed betalende jobs zaten, kwamen we er niet toe om ook effectief stappen te ondernemen om deze droom te realiseren.

Tot we ons in het najaar van vorig jaar de bedenking maakten dat we er allebei niet jonger op worden en dat, als we de stap wilden zetten, het moment nu wel stilletjesaan aangebroken was. Omdat mijn vriend een scherper profiel heeft om de jobmarkt op te gaan, spraken we af dat hij als eerste zou beginnen solliciteren. Afhankelijk van waar hij een job zou vinden, zou ik dan volgen. We maakten een lijstje met landen waar we graag zouden wonen en mijn vriend stuurde zijn eerste sollicitatiebrieven uit.

We moesten een tijdje geduld uitoefenen (het einde van het jaar is niet zo’n goed moment om te solliciteren), maar uiteindelijk kreeg hij zelfs twee jobaanbiedingen, eentje in Genève en eentje in Lausanne. Op 6 maart 2017 (yep, ik zat toen in Korea) hakten we de knoop door en ging hij in op het jobaanbod van het allereerste buitenlandse bedrijf waarbij hij gesolliciteerd had.

Niet veel later boekten we via Airbnb een studio om de eerste maanden te verblijven. Makkelijk om wat te acclimatiseren en rustig op zoek te gaan naar een meer permanente plek om te verblijven (de huurmarkt in Genève en omstreken blijkt nogal een jungle te zijn). Zondag 14 mei rijden we dan voor de eerste keer naar Genève. Voornamelijk met wat kleren en toiletspullen voor mijn vriend, want de studio is volledig uitgerust. Bijzonder handig! Maandag 15 mei start hij dan met zijn nieuwe job en dinsdag 16 mei vlieg ik alweer terug naar België, want ik zal iets langer blijven werken bij mijn huidige werkgever. Kwestie van de overdracht als leidinggevende op een goeie manier te kunnen doen.

Het komt nu allemaal erg dichtbij en ik kijk er enorm naar uit! Spannend!

yab trapt het af!

Bye, bye Belgium. Bonjour, Suisse!

Na veel te veel blabla, eindelijk boemboem. Over een dikke drie maanden zal ik mijn vriend vervoegen en wordt Genève onze nieuwe thuis. Spannend!

Benieuwd wat de toekomst voor ons in petto zal hebben.

Genève – 8 mei 2016

Terwijl mijn vriend en ik heerlijk in ons bed lagen te soezen, was onze vriendin bij het krieken van de dag al onderweg naar de luchthaven. Jammer dat haar business trip overlapte met ons verblijf in Aubonne, maar niets aan te doen. Als de plicht roept… We hadden alleszins het maximum uit onze tijd samen gehaald en uiteraard zullen we in de toekomst nog naar Aubonne terug keren. En op zich gaf haar afwezigheid ons de mogelijkheid onze andere vrienden te bezoeken die in Meyrin wonen.

We namen de trein van Allaman naar Genève alwaar we onze vrienden en hun twee schattige dochters ontmoetten op de afgesproken plek: onder de grote wereldkaart in het station van Genève. Het was een dubbel feestelijke dag: ons weerzien na bijna twee jaar viel samen met de verjaardag van onze vriend. Na dikke knuffels en kussen uitgewisseld te hebben, gingen we op zoek naar lockers in het station van Genève. Mijn vriend en ik hadden uiteraard cadeaus uit België mee, maar het leek ons beter om die voorlopig achter te laten en deze op te pikken na ons bezoek aan Genève. Gelukkig zijn alle grote stations in Zwitserland uitgerust met goed functionerende lockers. Een gemak!

Zondag 8 mei vond de marathon van Genève plaats. We liepen naar het parcours om wat dappere lopers aan te moedigen en een beetje van de feestelijke sfeer op te snuiven. Onze vrienden stelden voor het middagmaal te nuttigen bij Vapiano, een Italiaans fast food restaurant waar je aan de toog je eten bestelt, dat vervolgens ter plekke voor jou bereid wordt (dit geldt niet voor de pizza’s, die mag je gaan halen wanneer je het signaal krijgt dat ze klaar zijn). Mijn risotto was lekker en het was fijn om rustig samen met onze vrienden te eten. Blijkbaar wordt in Genève de Dag des Heren erg serieus genomen, want veel restaurants zijn dicht op zondag en de meeste mensen eten dan thuis. Veel volk was er dus niet, wat maakte dat we op ons gemak konden bijpraten.

Helaas bleek al snel dat de oudste dochter van onze vrienden (4 jaar oud) een beetje ziekjes was. Ze zag bleek en was erg hangerig. Even zag ik onze afspraak helemaal de mist in gaan, maar onze vrienden weten van aanpakken en trokken naar een apotheker voor een medicijn om de symptomen wat te onderdrukken. Omdat de vierjarige wat ziekjes was, zetten onze vrienden haar in de buggy van hun tweejarige dochter. Die dochter weigerde echter consequent op het buggy board te gaan staan, waardoor ze uiteindelijk de hele tijd gedragen moest worden. Niet ideaal om een wandeling langs het meer te maken, maar blijkbaar hebben de meeste ouders goed getrainde armspieren.

Langs het meer liepen we in de richting van de werkplek van onze vriendin. Onze vriendin heeft één van de coolste jobs ter wereld: ze werkt op een research project dat het menselijk brein probeert in kaart te brengen. De kantoren waarin ze werkte, waren ongelooflijk high tech, met veel glas en schitterende architectuur. Not bad, not bad at all!

Na het korte bezoek aan haar werkplek (uiteraard helemaal verlaten op een zondag) liepen we terug naar de mooie botanische tuin van Genève. We vonden een plek op een terras om iets te drinken, maar het self service systeem was nogal verwarrend. Het duurde even voordat we door hadden aan welke toog we moesten zijn voor een drankje. En echt vriendelijk waren ze er ook al niet.

Na ons drankje boden we de kinderen een ritje op de draaimolen in het park aan. De vierjarige leek ondertussen aan de beterhand en welk kind zit nu niet graag op een draaimolen? Ik vroeg de vierjarige op voorhand op welk toestel ze wilde zitten en ging samen met haar het trapje op (het was een draaimolen met twee verdiepingen). Helaas, ze zat nog geen seconde in de vliegende kikker toen ze er alweer uit wilde. Ze was vast van plan te ontsnappen richting haar mama en ik kon haar niet overtuigen om alsnog bij mij te komen zitten. Dus deed ik dan maar alleen een paar rondjes in de kikker (draaimolens zijn saai, geen idee wat ik daar als kind zo leuk aan vond).

Na dit ietwat onfortuinlijk kikkerincident wilde de vierjarige toch samen met haar mama en haar zus op een schildpad plaatsnemen. Tja, kinderen, ze weten soms zelf niet wat ze willen.

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. We namen de tram terug naar het station van Genève om de cadeautjes op te halen en onze vrienden waren zo vriendelijk om ons voor het avondmaal bij hen thuis uit te nodigen. Een tweede tramrit bracht ons tot in Meyrin en toen konden we eindelijk de cadeautjes open maken! Het speelgoed viel in de smaak bij de meisjes en de pralines van Bittersweet natuurlijk ook. Voor de jarige had ik een exemplaar van Het smelt gekocht. Ik heb het boek zelf niet gelezen, dus geen idee of de hype terecht is, maar goed, een debuterende auteur mogen we wel een duwtje in de rug geven, nietwaar?

We aten samen boterhammetjes (ik kreeg per ongeluk een glas appelsap over me heen, gelukkig zijn havaianas tegen alles bestand) en keken samen met de kinderen gezellig naar Donald Duck en de Chipmunks. Nadat de kinderen te slapen waren gelegd, werden de gesprekken serieuzer. Hét onderwerp van de voorbije dagen en weken was natuurlijk de terreurdreiging in België en dat de aanslagen in Zaventem en Maalbeek de moeilijke balans tussen veiligheid en privacy wel eens naar de verkeerde kant zouden kunnen laten overhellen (man, dat zijn veel werkwoorden in één zin).

We hadden elkaar nog veel te vertellen, maar het was zo stilletjesaan tijd om naar Aubonne terug te keren. Per slot van rekening wachtte ons nog een vrij lange tram- en treinrit. Beide verliepen super vlotjes. Alleen had onze vriend de wandelafstand tussen het station van Allaman en hun huis lichtelijk verkeerd ingeschat. De wandeling van zo’n tien minuten die ons in het vooruitzicht werd gesteld, bleek in werkelijkheid een wandeling van zo’n drie kwartier te zijn. Door de donkere velden, zonder ook maar de minste verlichting. En zo waren we eens te meer blij dat we over smartphones beschikken die ons de juiste weg wijzen en tegelijkertijd gebruikt kunnen worden om ons pad te verlichten. We moesten noodgedwongen het privé-erf van een boerderij oversteken om op de juiste weg te geraken, maar uiteindelijk bereikten we zo rond half twaalf zonder kleerscheuren het huis van onze vrienden. We klopten op het venster van de leefruimte om de kinderen niet wakker te maken en werden door onze vriend langs daar binnen gelaten.

Na hem fijntjes gewezen te hebben op zijn foute inschatting wensten we elkaar goeienacht. De volgende dag (onze laatste dag) moesten we immers vroeg uit de veren voor een bezoekje aan Yvoire.

CERN, Atlas en babybezoek – 10 november 2014

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (6.30u) om tijdig klaar te zijn om mee te rijden met onze gastheer naar CERN. Vandaag stond er een bezoek aan de kersverse dochter van onze vrienden in Meyrin (vlak bij CERN) op het programma. Na een rit van ongeveer een uur waren we in CERN. Onze vriend was zo vriendelijk om ons de weg naar de cafetaria te wijzen alwaar ik me helemaal liet gaan en mijn bord vol laadde met een gigantisch English Breakfast. Love me some English Breakfast!

We deden rustig aan met het ontbijt, want we werden pas om 11 uur bij onze vrienden verwacht. We maakten van de gelegenheid gebruik om voor de tweede keer de tentoonstelling Microcosm in CERN te bezoeken. CERN blijft toch een ongelooflijk fascinerende plek. Zelfs het ontbijten daar vond ik bijzonder, omringd door onderzoekers uit alle landen van de wereld. Je voelde gewoon de positieve energie. <3 CERN

We waren van plan om de bus te nemen, maar om de één of andere reden (we vonden de bushalte niet op de plek waar googlemaps zei dat er een bushalte moest zijn) mislukte dit. Ondertussen was het opnieuw beginnen miezeren. We besloten gewoon door te lopen, we waren immers al een flink stuk opgeschoten in de richting van waar onze vrienden woonden. De wandeling van CERN naar Meyrin viel eigenlijk ontzettend goed mee. Op een dikke twintig minuten waren we er. Niet de moeite om een bus voor te nemen.

We belden aan en werden supervriendelijk onthaald. Het was op een paar dagen na exact twee jaar geleden dat we onze vrienden IRL zagen. Sinds ons vorige bezoekje was hun gezinnetje een baby rijker en de baby die wij toen bezochten was ondertussen al een flinke peuter. Die peuter kochten we om met Duplo (duidelijk wél een cadeau). Meteen gescoord. 😉 Het klikte heel goed tussen de peuter en mijn vriend. Wat een verstandig kind ook. Net twee en daar kwamen al heelder volzinnen uit. Nu ja, kan ook moeilijk anders met twee zulke intelligente ouders.

Om het onze gastheer en gastvrouw niet te moeilijk te maken, bestelden we pizza bij een zaak vlakbij. De pizza was niet echt geweldig, maar goed, ik moet toegeven dat ik in mijn leven nog nooit geweldige pizza gegeten heb. Snap niet zo goed waarom mensen daar zo’n fan van zijn.

We praatten over de toekomstplannen van onze vrienden. Ze vertelden ons dat ze op termijn van plan waren om terug te keren naar België, omdat ze hun kinderen graag een roots wilden geven en ze vonden dat dit niet kon in Zwitserland, waar ze altijd als buitenlanders beschouwd zouden worden. Zelf kon ik die redenering niet helemaal volgen. Ik vind het fantastisch dat mijn petekindje Belgisch-Poolse ouders heeft, geboren is in Nederland, vloeiend Engels en binnenkort ook vloeiend Frans zal spreken en zal opgroeien in Zwitserland. Het is waar, hier liggen haar roots niet, maar ze is wel een echte wereldburger die zich wellicht overal zal thuis voelen.

We hadden jammer genoeg niet zo heel veel tijd om rustig bij te praten, want om 17u moesten we alweer in CERN zijn. Onze vriend had speciaal voor ons geregeld dat we last minute konden aansluiten bij een rondleiding in ATLAS, een van de zes deeltjesdetectorexperimenten die plaatsvinden in de Large Hadron Collider. We wandelden samen met onze vrienden terug naar CERN en namen afscheid van elkaar.

Onze vriend wachtte ons op in de receptie van CERN en zorgde ervoor dat we naadloos konden aansluiten bij de rondleiding. Wat een service! Ik vond het fenomenaal om 100 meter onder de grond te staan bij de detector die het Brout-Englert-Higgs-deeltje gedetecteerd heeft. Die wetenschappelijke verwezenlijking is fenomenaal en wat het helemaal bijzonder maakt is dat dit het resultaat is van een gezamenlijke inspanning van verschillende landen.

Na de rondleiding besloten we iets te gaan eten in het centrum van Genève. Tijdens de tramrit zocht ik op tripadvisor naar een geschikte plek. De pizza die we ‘s middags gegeten hadden, was nogal zwaar, dus onze voorkeur ging uit naar een lichte keuken. Japans of zo. 😉 De reviews voor Izumi waren erg goed en ik zag op hun website dat er nog net een tafeltje voor twee beschikbaar was om 19u. In lichte looppas haastten we ons naar het restaurant in kwestie.

Ter plekke aangekomen, bleek dit toch iets chiquer dan verwacht. Het restaurant bevond zich op een bovenverdieping van het Four Seasons hotel, met geüniformeerde bewakers aan de deur. We voelden ons een beetje misplaatst, maar zetten toch door. Iedereen was supervriendelijk en inderdaad er was nog net een tafeltje voor twee personen beschikbaar. Nog voor we de menukaart kregen, kwam de bediening al informeren of we een aperitief wilden. We bestelden twee champagnes, omdat ze zo mooi werden voorgesteld. Iets wat we ons achteraf dik beklaagden, want dit was de allereerste (en wellicht ook de laatste) keer in mijn leven dat ik 40 Zwitserse frank voor een glas champagne neertelde. Daar waren we toch even niet goed van.

Maar het eten zelf was ongelooflijk fabuleus. Nu we toch al goed begonnen waren, besloten we dan maar all the way te gaan en de menu te nemen (die in verhouding tot de champagne wel een koopje leek, voor 105 Zwitserse frank). Zonder overdrijven één van de beste maaltijden die ik in mijn leven gegeten heb, geïnspireerd op de Japanse keuken. Omdat we nogal geschrokken waren van de prijs van ons aperitief, beperkten we onze consumptie tot een karafje van 300 ml Urakasumi saké. Heel erg lekker, een perfecte aanvulling bij de maaltijd.

Aan het tafeltje naast ons zat een buitenlandse dame die alleen dineerde, toen ze aan het twijfelen was over welk dessert ze zou nemen, kon ik het niet laten om haar de mochi met ijs aan te raden. Mijn absoluut favoriete Japanse dessert. En ja, ze vond het lekker.

Wat wij aten:

Tuna Tartar With Gochujang Sauce On Crispy Rice
Seabass Sashimi, Yuzu Juice And Miso Crush
Yellowtail Sashimi With Chilipepper
Salmon Tataki, Spicy Musterd Miso Sauce
Lobster And Baby Spinach, Yuzu Truffle Dressing (voor mij)
Black Cod Miso Zuke (voor mijn vriend)
Ice cream mochi (geen foto van, wegens te blij dat er mochi op mijn bord lagen)

Bij een volgend bezoek komen we hier zeker terug, maar het aperitief slaan we dan toch maar over. 😉

Na deze iets chiquere maaltijd dan gepland namen we de trein terug naar Aubonne, alwaar onze vriend ons kwam ophalen in het station. Alweer een geslaagde dag achter de rug!

Lausanne, Evian en kaasfondue – 8 november 2014

Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.

Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.

Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.

Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.

Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.

Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.

In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.

De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.

Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.

Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.

Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).

We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉

De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.

Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉

Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.

Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.

We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.

En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.

Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.