persoonlijk

De wachtkamer van de dood

Sinds vorige week is mijn grootmoeder opgenomen in een verzorgingstehuis voor dementerenden. Ze behoort er tot de “betere” bewoners, wat wil zeggen dat ze af en toe heldere momenten heeft. Ze beseft dat ze niet op haar vertrouwde plekje is en ze wil graag naar huis. Ze is er niet gelukkig, dat zie ik, maar ze denkt dat het tijdelijk is, dat ze daar voor haar heupproblemen is en wij, we laten haar in de waan. Ze vindt het niet leuk een kamer te moeten delen met iemand die ze niet kent. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze ‘s nachts opgesloten wordt op diezelfde kamer “voor haar eigen goed”. Ze vindt dat die rare mensen te veel ruzie maken en daar kan ze niet tegen.

Mijn grootmoeder zal tot haar dood in dit tehuis blijven. Wachten, langzaam achteruit gaan met steeds minder heldere momenten, verschrompelen, afsterven. Het huis waar ze geboren werd en haar ganse leven in woonde, zal ze nooit meer terugzien. Haar herinneringen zullen vervagen. Ik vind het verschrikkelijk, maar weet dat dit de enige optie is. Het werd te gevaarlijk haar in haar eigen huis te laten. Ze heeft continu toezicht nodig.

Het is misschien cru om dit te zeggen, maar ik hoop dat haar verblijf in dat tehuis van korte duur is.

Vruchtbaarheid

De lijst met zwangerschappen in onze vriendenkring wordt langer en langer. Het lijkt wel alsof de voortplantingsdrang iedereen in de ban heeft. Jammer genoeg hoor ik ook steeds meer verhalen over miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, cysten op eileiders en andere problemen. Ik probeer een luisterend oor te bieden, maar weet soms niet goed hoe te reageren. Zelf heb ik totaal geen voortplantingsdrang en ik vrees dat ik de neiging heb, het allemaal wat te rationaliseren. 

Voor vrouwen beneden de vijfendertig jaar is de kans dat een zwangerschap in een miskraam eindigt, ongeveer 1 op 10. Dat is vrij hoog. En waarschijnlijk zijn er veel vrouwen die niet over hun miskraam praten. Ik weet dat een miskraam iets natuurlijks is: het vrouwelijk lichaam heeft een reden om dit vruchtje af te stoten. Al durf ik dat meestal niet zeggen. Per slot van rekening vergt een miskraam een verwerkingsproces en is dat proces voor ieder mens anders. Dus hou ik het maar op het bieden van een luisterend oor. En stiekem ben ik blij dat dit soort zware ontgoochelingen mij bespaard worden.

Overslapen

Ik denk dat ons ontspannend avondje sauna gisteren een beetje te goed gewerkt heeft. Toegegeven, de vrijpartij voor het slapengaan (wegens te druk in de sauna en te weinig discrete hoekjes) heeft redelijk wat van onze energie geëist, maar al bij al lagen we nog vóór één uur in bed. Ik had nooit verwacht deze ochtend pas om half twaalf uit bed te rollen (maar deugd deed het wel). Doordat mijn vriend en ik zo laat opgestaan zijn, lag meteen ons hele dagschema overhoop, waren we veel later dan gepland op de Umicore-opendeurdag en lukte het niet meer een stukje van de wielerwedstrijd in Leuven mee te pikken.

En weet je wat? I don’t give a damn! Een mens kan niet alles tegelijkertijd.

Perspectief

We wandelden terug na een gezellig etentje met vrienden (sushi à volonté!). Ik vraag haar hoe het ermee gaat. Het is lang geleden dat we nog een echt gesprek gevoerd hebben. Geen tijd, te veel volk, zo gaat dat. Ze zegt dat het goed gaat. Ik vraag naar haar plannen na de postdoc. Geen plannen. Ze zegt dat het zal afhangen van haar gezondheidssituatie. 

Ik wist dat haar moeder gestorven is aan kanker. Een erfelijke, zeer venijnige vorm van kanker. Ze heeft zich laten testen en is erfelijk belast: 80% kans op kanker. Dat is een veel te grote kans. Over anderhalve week laat ze preventief haar borsten amputeren. Ze praat erover alsof het de normaalste zaak in de wereld is. En misschien is het dat ook wel, als je kansen bekijkt.

Haar verhaal helpt me om mijn egoïstische zelfbeklag in het juiste perspectief te plaatsen. 

Tegenzin

Ik geef eerlijk toe dat ik altijd erg op zie tegen een bijeenkomst van de raad van beheer in ons appartementsgebouw. Meestal wordt zo’n vergadering een klaagfeest over hoe slecht onze bouwheer toch wel niet is en worden al de gebreken (die ik zo langzamerhand al van buiten ken) tot in het oneindige herhaald. Maar hey, als voorzitter heb je bepaalde verantwoordelijkheden die je, hoe graag ook, niet kan ontlopen. Gelukkig viel de bijeenkomst vanavond goed mee. Eén vervelende, meer wel noodzakelijke beslissing moeten nemen die waarschijnlijk onaangename repercussies heeft voor een mede-appartementsbewoner. Iemand die we nogal goed kennen, wat het dubbel vervelend maakt. Maar rationeel gezien was het de juiste beslissing.

Nu goed, ik was blij dat de vergadering erop zat. Deze keer werd het niet overdreven lang gerekt en kwamen we snel tot besluiten. Dingen die je met tegenzin doet, leveren achteraf vaak de grootste voldoening op.

Girl Geek Dinner in Wijgmaal

Veel volk, gisteren in de Remy-toren in Wijgmaal. En iedereen was supervroeg. Ik vermoed dat het genereuze aanbod van een hele hoop Billy vouchers daar voor iets tussen zat. Ik zag de eurotekens in de ogen van sommige mensen blinken. 😉

Ik vond het alvast een geweldig goed idee om deze Girl Geek Dinner in de buurt van Leuven te houden. Het uitzicht vanaf de Remy-toren was, zoals aangekondigd, de moeite. Alleen jammer van de lelijke met beton volgegoten terreinen vlakbij de toren, maar goed, als je de blik een beetje verder wierp, had je daar geen last van. Wijgmaal is ook lekker dichtbij voor ons, Leuvenaars. Daardoor waren wij natuurlijk mooi op tijd om onze voucher in ontvangst te nemen. Laat het ons erop houden dat het een zeer profijtelijke avond was voor mijn vriend en mezelf. Twee bonnen met een aanzienlijk bedrag erop, gratis drank en gratis eten (heel lekker trouwens: je had de keuze uit wok met kip, wok met scampi en pizza). Dit in combinatie met interessante mensen om mee te babbelen. Ik kijk al uit naar de volgende Girl Geek Dinner. 😉

Oja, er werden twee presentaties gegeven die de nadruk legden op de verschillen tussen mannen en vrouwen op het gebied van shoppen. Tja, dat er verschillen zijn, zal iedereen wel weten. Ik vond het allemaal een beetje clichématig voorgesteld, maar clichés zijn nu eenmaal clichés omdat ze een zekere waarheid inhouden. Tip voor de Insites-jongen: maak in het vervolg de tekst op je slides ongeveer tien keer groter, misschien kan ik ze dan lezen. Enne, cijfertjes jagen mij heus geen schrik aan, hoor. Het verhaal van de meisjes van Muse Communication vond ik beter gebracht, vooral de non-verbale communicatie was super. En ik kon de slides lezen. De essentie van de boodschap die ik onthouden heb: mannen zijn competitieve jagers, vrouwen praatgrage verzamelaars. We hebben dus nog verrassend veel eigenschappen gemeen met onze voorouders uit de oertijd. 😉

Prijs voor het leukste verhaal van de avond gaat naar Courtney, die net de dag ervoor verrast werd door haar vriend in Parijs met een mooie verlovingsring. Congratulations! Ik sprak nog met hopen andere mensen, waaronder Saar, Tante Annie, Tantieris, Lama (zoals steeds weer een bron van wijsheid), Kato, Kathleen, Steven, Antoon, Greet, Janne, Inge, Bruno, Peter, Clo, Paul, Filip, Bart, Thomas,  Matthias, vuur, Joke, Vincent, Lucie, Elise en naar goeie gewoonte zal ik er weer een hoop vergeten zijn.

Nadeel aan de voor de rest prachtige locatie: het achtergrondlawaai werd erg versterkt, waardoor ik soms moeite had mijn gesprekspartners te verstaan en er enkele communicatieve misverstanden ontstonden. Of zou het toch aan mijn gehoor liggen dat begint achteruit te gaan?

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.