persoonlijk

Wall-e

Gisteren zaten we met zeven vrienden op rij zeven van de filmzaal te genieten van Wall-e. Wall-e is een superschattige film mét een boodschap en een (beetje melig) happy end (het is en blijft Disney, dus ik verklap niks). Ik heb ervan genoten, vooral van de ongelooflijke aandacht voor details die uit deze film sprak en het werkelijk fantastische, woordeloze, eerste deel.

Wel bijzonder jammer dat Kinepolis die het nodig vindt je helemaal uit de sfeer van de film te halen door een pauze in te lassen. Awoert Kinepolis! Als ik pauzes wil tijdens mijn film, schaf ik mij wel een tv-toestel aan. Ik weet dat jullie stiekem hopen mij een te dure en te waterige frisdrank te verkopen of een grote zak popcorn of een duur ijsje. Geef het op, het zal toch niet lukken.

Missing

Een paar gloednieuwe schoenen. Nog maar twee keer gedragen. Mooie blinkende schoenen variërend van grijs aan de vierkante tip naar zwart aan de hak. Geen soldenkoopje, maar nieuwe collectie. :-( Spoorloos verdwenen. Voor het laatst gesignaleerd in een appartement in Leuven. Tips zijn welkom. De eerlijke vinder krijgt een beloning.

Moe

Maar erg tevreden. Ik vond het een bijzonder geslaagde Marktrock. Vrijdag kwam het allemaal wat traag op gang, maar eens CPeX op het podium stond, schoot het festival in een tweede versnelling. Ik ben ongelooflijk tevreden dat ik twee van mijn favoriete nummers: ‘One way’ van the Levellers en ‘Nobody’s wife’ van Anouk (oh my god, what was she wearing?) live heb kunnen horen. Jammer van die gigantische plensbui tijdens the Levellers. Gelukkig konden we schuilen in het Marktrockcafé.

Ik ben ook supertevreden dat ik met de nieuwe zoomlens enkele zeer geslaagde foto’s van de artiesten heb kunnen nemen. Respect voor concertfotografen, dat lijkt mij geen gemakkelijke discipline. Al zal het waarschijnlijk iets comfortabeler fotograferen zijn vanuit de frontstage dan van tussen het publiek (tijdens Anouk werd ik bijna geplet).

Marktrock

Het komende weekend zal geheel en al in teken van Marktrock staan, het Leuvense stadsfestival dat alweer een facelift kreeg (hopelijk een betere dan die van vorig jaar, toen had de chirurg van dienst een beetje te veel weggesneden).

Nu moet ik jullie iets verklappen: ik ben helemaal geen festivalliefhebber en van wat hip en cool is in het huidige muziekwereldje heb ik totaal geen kaas gegeten. Mijn muzieksmaak is blijven steken ergens in de jaren 90′. Al een geluk dat Isabelle A, Anouk en the Levellers komen, die ken ik nog van vroeger. En wie weet kan ik dit weekend keihard “One way” meebrullen, da’s ook al ettelijke jaren geleden.  😉

Levenswil

Mijn vriend en ik zijn gisteren mijn bomma in het ziekenhuis gaan bezoeken. Ze ligt er al een tijdje en ze zal er waarschijnlijk nog een tijdje verblijven. Ze heeft een barstje in het heupgewricht in combinatie met botontkalking, enfin zoals gewoonlijk zijn de dokters weer redelijk vaag. Buiten het feit dat ze heel moeilijk kan stappen, is het allemaal niet zo ernstig. Ze heeft geen pijn, maar door haar hoge ouderdom is het een genezingsproces van lange adem.

Haar geestelijk achteruitgang is echter niet meer te stoppen. Ze herhaalt dingen die ze enkele minuten daarvoor al gezegd heeft, herkent ons totaal niet meer, heeft soms woedeaanvallen omdat ze naar huis wil en niet begrijpt waar ze is en sluit elk bezoek af met: “Jullie komen toch gauw terug?” En dat beloof ik dan maar, wetende dat ze ons bezoek tien minuten later toch vergeten is.

En dan denk ik: zo zou ik niet oud willen worden. Langzaam uitdoven tot er niks meer overblijft. Geef mij maar een bang en een boem. Paf, gedaan. En toch zie ik de wil om te leven in de ogen van mijn bomma, ze laat het leven niet los. Komt dit omdat ze de dood al in de ogen gekeken heeft (ze kreeg tientallen jaren geleden het Heilig Oliesel toegediend)? Of klopt het toch dat je met het ouder worden, je beperkte mogelijkheden leert aanvaarden, iets wat ik mij nu nog niet kan voorstellen.

Ik heb geen angst voor de dood, die elk mens vroeg of laat onherroepelijk treft, maar wel voor het proces dat leidt naar de dood. Een proces dat door de moderne geneeskunde, naar mijn mening, vaak te lang gerokken wordt. Ik had mijn bomma een aangenamere weg naar de dood gewenst dan dit totaal vervreemden van alles wat rond haar is.

Ik zou…

Nog zoveel dingen willen/moeten doen, maar ik ben te lui. Ik dacht altijd van mezelf dat ik ambitieus was, maar ik denk dat dit een verkeerde inschatting is. Ik blijf maar ter plaatse trappelen, geraak geen millimeter vooruit. Frustrerend, vooral omdat dit enkel en alleen aan mezelf te wijten is.

The day after

De keuken en de leefruimte zien eruit als rampgebied, ik heb met moeite vierenhalf uur geslapen en ik denk dat we met meer drank geëindigd zijn dan de hoeveelheid waarmee we begonnen zijn, maar het was de moeite. We kunnen concluderen dat ons appartementje zo’n 55 mensen kan slikken, zonder echt té vol aan te voelen.

Op naar het volgende!

Alweer eentje

In september vertrekken vrienden van ons naar Bratislava, definitief. Het is natuurlijk niet zo ver als Amerika of Australië of Singapore, maar bij de deur is het toch ook niet bepaald. En dan lijkt België opeens zo klein en saai en grijs. Een nieuwe uitdaging in een nieuw land? Misschien moet ik daar, nu mijn studies eindelijk afgerond zijn, eens over denken. Al vrees ik dat er te veel dingen zijn die ons hier binden.

Ontspannen in Vaals

Mijn vriend en ik hebben een fijn weekend achter de rug in de streek van het drielandenpunt Nederland, België, Duitsland. We hebben:

  • heerlijk gegeten voor weinig geld in restaurant Vijlerhof,
  • mooie lange wandelingen gemaakt,
  • ons midden in de bossen alleen op de wereld gevoeld en daar gretig misbruik van gemaakt,
  • op het hoogste punt van Nederland gestaan,
  • gegeten en gedronken in boscafé ‘t Hijgend Hert, de enige berghut van Nederland,
  • in de sauna gezeten tussen een bende naakte Hollandse golfers,
  • genoten van het voortreffelijke ontbijt-met-gewoon-te-veel-keuze aan de rand van de vijver,
  • de bedden van Kasteel Vaalsbroek aan een uitgebreide test onderworpen,
  • een waterijsje gegeten dat alleen uit kleur- en smaakstoffen bestond,
  • ons verbaasd over het aantal wielertoeristen in de streek,
  • geschuild voor de regen onder een parasol op een terrasje in Oud-Holset,
  • ons geërgerd aan de werkelijk abominabele bediening in ‘t Klükske.
  • een historische wandeling gemaakt in het mooie Vaals,
  • met één voet in Nederland en de andere in Duitsland gestaan,
  • een haarspeld gekocht om mijn haar uit mijn nek te houden, omdat het zo warm was,
  • kunst bewonderd in de prachtige tuin van kasteel Bloemendal,
  • een nep-grot van Lourdes en een obelisk gezien,
  • een blik in een vroeger tolhuisje geworpen,
  • boven alles genoten van elkaar.

En het heeft ontzettend deugd gedaan. Lang geleden dat ik mij nog zo ontspannen gevoeld heb.