De juffrouw van Japans is er de eerste les al goed ingevlogen met nieuwe leerstof, terwijl de juffrouw van Russisch ons twee lessen herhalingsoefeningen gegeven heeft. Geen wonder dat Russisch mij momenteel beter afgaat. 😉 En hoera! We hebben weer les van de schattige Russische juf die we tijdens het eerste semester van vorig jaar hadden.
En nu ga ik even bekomen van een dag die één opleiding van twee uur, één vergadering van vier uur en één Russische les van drieënhalf uur telde.
Tijdens de vergadering deze ochtend had ik mijn eigen persoonlijke Neo-moment: “Why am I here?” Altijd al vermoed dat de persoon die mij die rooie pil aansmeerde een oplichter was.
Vergeet de Leuven City Tour! Bij de Lijn moet je zijn. Deze namiddag nam ik de bus van campus Heverlee naar het station. Dit is meestal een vrij lange rit, maar gelukkig stapten er onderweg veel studenten op en iedereen weet dat ik dol op studenten ben en dat ik er zelf graag nog eentje zou willen zijn en dat studenten maar half beseffen hoe mooi het studentenleven is en dat het leven van een werkmens zwaar tegenvalt en boehoehoe.
Anyway, na deze lange rit kwamen we aan op het Martelarenplein. De halve bus maakte zich op om uit te stappen toen tot onze grote verbazing de Lijnbus de Bondgenotenlaan insloeg. Zomaar. Even een ommetje maken langs het Fochplein, daar wat mensen oppikken en terug. Een vriendelijke meneer op de bus vertelde dat de omweg te maken had met het Studenten Welkom. Ik vond het alleszins uitzonderlijk dat iedereen op de bus er zo zen onder bleef. Blijkbaar zaten er geen mensen op die dringend hun trein moesten halen. En ik had gelukkig ook geen haast. Want eerlijk, ik kon het kleine omwegje best wel appreciëren, kon ik nog enkele minuten langer naar de enthousiaste verhalen van de studenten luisteren.
Toen ik dit artikel op webpalet las, kreeg ik plots een flashback. Jullie kennen ze beslist wel, die ouderwetse Tiny-boekjes. Zo stereotiep als maar kan zijn, maar toch hebben enkele van deze boekjes een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Vooral dan het boekje “Tiny en het bloemencorso”. Ik had, toen ik het las, in heel mijn leven nog nooit van een bloemencorso gehoord, laat staan dat ik er eentje gezien had. De naam klonk zo geweldig exotisch: corso, het prikkelde mijn verbeelding. Binnen in het boekje stondje mooie plaatsjes van fantastische wagens versierd met bergen bloemen. Mijn groene hartje was er helemaal weg van. Ik nam me voor later als ik groot was, zeker eens naar zo’n fantastische stoet te gaan kijken.
Helaas, in Leuven en omgeving worden blijkbaar geen bloemencorso’s gehouden. Tot op de dag van vandaag heb ik zo’n corso alleen nog maar op foto’s kunnen bewonderen. Bij deze een warme oproep. Wordt er ergens in jouw buurt zo’n corso georganiseerd, geef mij een seintje!
Sinds vorige week is mijn grootmoeder opgenomen in een verzorgingstehuis voor dementerenden. Ze behoort er tot de “betere” bewoners, wat wil zeggen dat ze af en toe heldere momenten heeft. Ze beseft dat ze niet op haar vertrouwde plekje is en ze wil graag naar huis. Ze is er niet gelukkig, dat zie ik, maar ze denkt dat het tijdelijk is, dat ze daar voor haar heupproblemen is en wij, we laten haar in de waan. Ze vindt het niet leuk een kamer te moeten delen met iemand die ze niet kent. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze ‘s nachts opgesloten wordt op diezelfde kamer “voor haar eigen goed”. Ze vindt dat die rare mensen te veel ruzie maken en daar kan ze niet tegen.
Mijn grootmoeder zal tot haar dood in dit tehuis blijven. Wachten, langzaam achteruit gaan met steeds minder heldere momenten, verschrompelen, afsterven. Het huis waar ze geboren werd en haar ganse leven in woonde, zal ze nooit meer terugzien. Haar herinneringen zullen vervagen. Ik vind het verschrikkelijk, maar weet dat dit de enige optie is. Het werd te gevaarlijk haar in haar eigen huis te laten. Ze heeft continu toezicht nodig.
Het is misschien cru om dit te zeggen, maar ik hoop dat haar verblijf in dat tehuis van korte duur is.
Vanavond heb ik met de kapster een gesprek gevoerd over de kloof tussen rijk en arm in Rusland, als dat geen 52 euro (yikes!) waard is, dan weet ik het ook niet meer.
De lijst met zwangerschappen in onze vriendenkring wordt langer en langer. Het lijkt wel alsof de voortplantingsdrang iedereen in de ban heeft. Jammer genoeg hoor ik ook steeds meer verhalen over miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, cysten op eileiders en andere problemen. Ik probeer een luisterend oor te bieden, maar weet soms niet goed hoe te reageren. Zelf heb ik totaal geen voortplantingsdrang en ik vrees dat ik de neiging heb, het allemaal wat te rationaliseren.
Voor vrouwen beneden de vijfendertig jaar is de kans dat een zwangerschap in een miskraam eindigt, ongeveer 1 op 10. Dat is vrij hoog. En waarschijnlijk zijn er veel vrouwen die niet over hun miskraam praten. Ik weet dat een miskraam iets natuurlijks is: het vrouwelijk lichaam heeft een reden om dit vruchtje af te stoten. Al durf ik dat meestal niet zeggen. Per slot van rekening vergt een miskraam een verwerkingsproces en is dat proces voor ieder mens anders. Dus hou ik het maar op het bieden van een luisterend oor. En stiekem ben ik blij dat dit soort zware ontgoochelingen mij bespaard worden.
Ik denk dat ons ontspannend avondje sauna gisteren een beetje te goed gewerkt heeft. Toegegeven, de vrijpartij voor het slapengaan (wegens te druk in de sauna en te weinig discrete hoekjes) heeft redelijk wat van onze energie geëist, maar al bij al lagen we nog vóór één uur in bed. Ik had nooit verwacht deze ochtend pas om half twaalf uit bed te rollen (maar deugd deed het wel). Doordat mijn vriend en ik zo laat opgestaan zijn, lag meteen ons hele dagschema overhoop, waren we veel later dan gepland op de Umicore-opendeurdag en lukte het niet meer een stukje van de wielerwedstrijd in Leuven mee te pikken.
En weet je wat? I don’t give a damn! Een mens kan niet alles tegelijkertijd.
We wandelden terug na een gezellig etentje met vrienden (sushi à volonté!). Ik vraag haar hoe het ermee gaat. Het is lang geleden dat we nog een echt gesprek gevoerd hebben. Geen tijd, te veel volk, zo gaat dat. Ze zegt dat het goed gaat. Ik vraag naar haar plannen na de postdoc. Geen plannen. Ze zegt dat het zal afhangen van haar gezondheidssituatie.
Ik wist dat haar moeder gestorven is aan kanker. Een erfelijke, zeer venijnige vorm van kanker. Ze heeft zich laten testen en is erfelijk belast: 80% kans op kanker. Dat is een veel te grote kans. Over anderhalve week laat ze preventief haar borsten amputeren. Ze praat erover alsof het de normaalste zaak in de wereld is. En misschien is het dat ook wel, als je kansen bekijkt.
Haar verhaal helpt me om mijn egoïstische zelfbeklag in het juiste perspectief te plaatsen.