Deze week stuurde een persoon met aanzien een mailtje naar mijn collega om te vragen naar de naam van de “jonge blonde (en pientere)” dame met wie hij had gesproken op een receptie. Ik werd lichtelijk rood toen mijn collega mij al lachend het mailtje kwam tonen. Blijkbaar ben ik lichtelijk aangeschoten op mijn pienterst. 😉
persoonlijk
The bitch in me
Vandaag barstte er op het werk plots een collega in tranen uit. Bleek dat haar hondje heel ziek was en het waarschijnlijk niet zou halen. En bijna had ik gezegd: “Mens, op dit zelfde moment sterven er kinderen waar niemand een traan om laat.” Maar uiteraard zei ik dat niet en bood ik een troostend woord. Het verlies van een vriend doet altijd pijn, zelfs al is het maar een hond.
Onderweg
Gisteren nam ik ‘s ochtends de trein en de tram naar Antwerpen, kreeg ik ‘s namiddags een lift naar Gent en ‘s avonds van iemand anders een lift terug naar Leuven. Ergens onderweg verloor ik mijn sjaal. Het was de eerste keer dat ik hem dit najaar uit de kast haalde. Snik.
Het einde van een fietsloos bestaan
Vandaag hebben we twee splinternieuwe fietsen gekocht voor een mooi prijsje. Niet dat we niet graag door de Leuvense straten wandelen, maar wij hopen met deze aankoop vooral een aanzienlijke tijdswinst te realiseren. Als u vanavond twee ietwat onzekere fietsers in het straatbeeld ziet opduiken. Dat zijn wij dus.
Huiswerk
De nieuwe juffrouw van Russisch overdrijft. Ik heb heus niets tegen een paar oefeningetjes die je kan maken tijdens de treinrit van Leuven naar Brussel en weer terug, maar pagina’s en pagina’s oefeningen die je verondersteld wordt thuis te maken. Dat is er wat mij betreft toch wat te veel aan. Mijn vrije tijd is een bedreigde diersoort aan het worden.
Leeg
Gisteren veel te laat in bed, vandaag een ganse dag opleiding en enkele dringende zaken die ik multitaskgewijs tijdens de opleiding heb afgehandeld, een slippertje gemaakt op een natte stoeptegel, drieënhalf uur Japans en natgeregend door een regenbui om u tegen te zeggen. Ik wilde nog iets schrijven over de feestelijke opening van het festival van Gent, maar het zal voor morgen zijn.
Pijn
Voeten. Erg. Laat. Veel. Te. Morgen. Zeer.
Mijn nieuwe vriendje!
Het was liefde op het eerste gezicht.
Change of plans
Vanavond zouden mijn vriend en ik gaan eten bij een bevriend koppel. De gastvrouw werd echter ziek vlak voor onze afspraak en kreeg platte rust voorgeschreven door de dokter. Etentje afgelast. Dus zit ik nu achter mijn pc mijn foto-achterstand weg te werken en laten we straks het bad vollopen om samen te weken onder het genot van een glaasje wijn. Een druk sociaal leven is één ding, maar een avondje rustig met z’n twee kan ook eens deugd doen.
Lucky
Op de trein terug naar huis was ik de voorbije weken aan het overpeinzen. En ik besefte hoe bevoorrecht ik ben dat ik zoveel fantastische dingen mag meemaken. Ik heb leuke nieuwe mensen ontmoet, mooie plekken gezien, heerlijke gerechten gegeten, vreemde talen gesproken, genoten van de zon en het gelach van mijn vrienden. En bovenal, ik heb dit alles kunnen delen met de persoon die mij het liefste op de hele wereld is.
En dan te bedenken dat ik mezelf vroeger nooit in een relatie heb zien functioneren. Ik heb een moeilijk karakter en sterke overtuigingen. Ik ben geen gemakkelijk mens om mee samen te leven, ik geef dat toe. Ik heb als jong meisje nooit zitten fantaseren over een prins op het witte paard, want ik was ervan overtuigd dat een vaste relatie niks voor mij was. Hier en daar een scharrel of een kortstondige flirt en hup. Het deerde me niet. Ik zou als onafhankelijke vrouw alleen door het leven gaan.
Maar kijk, het kan verkeren. Op een dag kom je iemand tegen die je langzaam maar zeker leert appreciëren. De verlegen buitenkant verbergt een persoon die verbazingwekkend veel met je gemeen heeft, dezelfde interesses deelt en er dezelfde kijk op de wereld op nahoudt. En dan besluit je na twee jaar de sprong te wagen, een koppel te worden en wel te zien waar het eindigt.
En het blijft maar duren. En eerlijk, het wordt er alleen maar beter op.