De vermoeidheid nestelt zich in mijn botten. Ik sta ‘s ochtends moe op en ga ‘s avonds nog meer moe slapen. Maar nog even doorbijten. Zaterdag het laatste schriftelijk examen van Russisch en dan is er weer plaats voor ontspanning buiten de werkuren. Kan ik ook mijn verwaarloosde squashracket opnieuw vanonder het stof halen. Op het werk zal het nog wel even op de tanden bijten zijn, maar hey, een uitdaging mag je nooit uit de weg gaan.
persoonlijk
Same old, same old
Vandaag de resultaten van mijn eindopdracht fotografie teruggekregen. Vooral de reeks portretten en de reeks foto’s rond het thema diepte vielen bij de jury in de smaak. Persoonlijk ook mijn twee favoriete reeksen. Mijn landschaps- en lichtfoto’s waren het zwakste, maar dat wist ik op voorhand. Voor de landschapsfoto’s had ik te weinig tijd, waardoor het resultaat erg banaal was (snel, snel een paar sneeuwlandschappen getrokken onderweg naar het driekoningenfeestje, ik heb veel sterkere landschapsfoto’s in mijn portfolio zitten, maar die werden niet genomen tijdens de cursus en mochten bijgevolg niet ingediend worden) en mijn lichtfoto’s vielen letterlijk in duigen toen het dak van het ijssculpturenfestival instortte, waardoor ik foto’s moest indienen die naar mijn aanvoelen wat minder goed in het thema pasten.
Maar opvallend, de commentaren op mijn foto’s lijken heel erg op de commentaren die ik kreeg van de juffrouw tekenen toen ik enkele jaren geleden tekenles volgde. Technisch zeer sterk, maar artistiek minder. Ik kan er niet aan ontsnappen, eens een toegepaste wetenschapper, altijd een toegepaste wetenschapper. En dat terwijl ik zo graag artistiek zou willen zijn. 
Asociaal
Vandaag zat ik de hele dag in opleiding. Zo’n opleiding is meestal een ideale gelegenheid om je medecursisten beter te leren kennen en interessante mensen aan je netwerk toe te voegen. Maar ditmaal heb ik mij uitermate asociaal opgesteld en heb ik tijdens de koffiepauzes mijn Russische woordjes zitten herhalen en tijdens de middagpauze mijn gigantische mailachterstand proberen weg te werken. Het deed wel een beetje zeer dat ik de andere cursisten gezellig praatjes zag maken, terwijl ik zat te zwoegen om het Russische woord voor bezienswaardigheid te onthouden (niet gelukt, trouwens). Mijn mede-cursisten zullen mij wel een ongelooflijk raar mens gevonden hebben. Oh well, better to make a bad impression, than no impression at all, zal ik maar denken.
Eivol
Gisteren samengevat: vier vergaderingen, waarvan er twee de dag zelf in mijn agenda gepland werden, een stuk of vijftig nog te beantwoorden mails, waarvan ik er toch goed de helft heb kunnen behandelen of delegeren, een dringend document dat écht afgewerkt moest worden en geen dag kon wachten. Dit alles resulteerde in een werkdag die eindigde rond tien uur ‘s avonds (geloof me, ik ben niet van plan hier een gewoonte van te maken) en dan moest ik nog beginnen aan de voorbereidingen voor mijn mondeling examen Russisch. En toen ik eindelijk in bed lag, was ik zo opgefokt dat ik de slaap die ik broodnodig had, niet kon vatten. En het ziet ernaar uit dat dit het stramien zal zijn voor de rest van januari.
Soms
Heel soms, kan ik begrijpen waarom een mens nood heeft aan religie. Wanneer je geconfronteerd wordt met de onbevattelijke uitgestrektheid van het heelal en de nietigheid van de mens, lijkt zingeving onbereikbaar veraf.
Filmpje gezien bij Moosability.
Oververhitte hersencellen
Een beetje schoorvoetend moet ik toegeven dat het momenteel allemaal een beetje veel aan het worden is: een drukke fulltime job, twee talen, een opleiding fotografie en een druk sociaal leven. Vooral het Russisch en Japans begint door te wegen. Ik zit nu voor beide talen in het derde jaar en de tijd dat je je ervan af kon maken met een paar gestolen minuutjes studeren op de trein is nu echt definitief voorbij. Bovendien heb ik voor beide talen zeer veeleisende leerkrachten die blijkbaar niet begrijpen dat werkende mensen niet elke dag met hun talen bezig kunnen zijn. Zelfs al zou ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Voor mij blijven deze talen niet meer dan een hobby, maar dan wel een heel tijdrovende hobby op dit moment. Nuja, van zodra de examens achter de rug zijn, zal dit alles weer snel vergeten zijn.
Al ben ik wel blij dat mijn vriend en ik voor onszelf uitgemaakt hebben dat we nog één jaar Japans er bij doen en dan stoppen. Na vier jaar zouden we dan voldoende voorbereid moeten zijn om een mooie reis door Japan te maken, het uiteindelijk einddoel van al dit afzien. 😉 En dan ga ik een gemakkelijke taal doen. Spaans of zo. 😉
Een nieuwe mediaster is geboren
Alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, zo staat de directeur van de school waar de verdachte van de moord op het jonge koppel in Loksbergen les gaf, de pers te woord. Het doet een beetje vreemd om hem na al die jaren terug te zien. Toen hij als piepjonge directeur aan het hoofd van zijn eerste school kwam, zat ik op de banken van diezelfde school mijn broek te verslijten en koesterde ik nog de onrealistische droom dat ik de wereld zou veranderen. Ondertussen staat hij aan het hoofd van een heuse scholengemeenschap, maar voor de rest is hij nog niets veranderd, alleen wat grijzer geworden. Voor sommige mensen is de tijd blijkbaar mild.
PS: Wat betreft de mediaverslaggeving over deze zaak, wil ik de aandacht van de dames en heren journalisten graag opnieuw vestigen op dit essay van Geert Buellens.
TV
Ongelooflijk wat een impact zo’n tv-spelletje heeft. Als je geen tv hebt, valt dat echt moeilijk te begrijpen. Zeker als je al die heisa in de pers ziet (wel gemakkelijk, de krant is tegenwoordig veel sneller uitgelezen) en de gekte op Facebook. Ik had het lef om in mijn statusboodschap mee te geven dat het hele gedoe mij ijskoud liet en bam: meteen een hoop commentaren die mij het afbreken verweten van het beste tv-programma aller tijden. Man, ben ik blij dat ik daar geen energie hoef in te steken. Ik denk dat ik nog wat Russische woordjes ga bekijken.
Afgewezen
Vandaag zou er een nieuwe collega in mijn team starten. Een collega met wie ik voor de eerste keer zelf de sollicitatiegesprekken gevoerd had. De jury bestond uit vier personen en unaniem hadden we haar als beste gerangschikt. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik deze ochtend op kantoor kwam en de personeelsdienst mij meedeelde dat de nieuwe collega gisterenavond had laten weten niet te komen. Ze had een andere jobaanbieding gekregen en die aangenomen. En even voelde ik me persoonlijk afgewezen. Alsof mijn team niet tof genoeg zou zijn en ons werk niet boeiend genoeg was. Natuurlijk weet ik rationeel gezien dat er nog heel veel andere factoren meespelen bij de keuze van een job, maar toch, ik had echt het gevoel dat het klikte en ze een geweldige meerwaarde voor ons team zou betekenen. Ik heb vannacht zelfs slecht geslapen omdat ik scenario’s aan het overlopen was, hoe ik haar zou voorstellen aan de collega’s, wat ik haar het eerst te lezen zou geven, welke kleine taken ze al kon doen om zich in te werken,… Slaap gelaten voor niks.
Gelukkig hadden we nog een kandidaat achter de hand. En jongeman deze keer. Hij begint komende maandag. Hopelijk laat hij ons niet in de steek.
Stress
Op ons werk is de eindejaarsperiode traditioneel een zeer drukke periode. Op het laatste moment moet er nog een berg administratieve rompslomp in orde gebracht worden en de boekhouding draait overuren. Iedereen loopt er gestresseerd bij, want zijn of haar dossier is nog niet orde en de deadline is in zicht. Geld, geld, geld. Meestal is het ergste achter de rug de week voor kerstmis. Daarna kan er wat opgeruimd worden en is er tijd om achterstallige mails te beantwoorden.
Zo niet dit jaar. De deadlines schoven op richting kerstmis en de stress bleef maar duren. Er viel een lijk van 2,8 miljoen uit de kast (een vergetelheid van iemand binnen mijn team) dat we god zij dank nog hebben kunnen reanimeren, maar het scheelde niks. Een collectieve zucht van opluchting. Zelfs de laatste werkdag van het jaar, 24 december, was mij geen rust gegund. Nog veel losse eindjes die vastgeknoopt dienden te worden en ik zag met schrik in het hart de minuten wegtikken.
Gelukkig is alles nu achter de rug en kan ik genieten van een welverdiende vakantie, waarin ik hopelijk wat tijd heb om achterstallige mail weg te werken…