Onze eigen persoonlijke beschermengel.
persoonlijk
Een succes over de hele lijn
Vorige week werd het slotevent gehouden van het project waarvan ik twee jaar lang projectleider was. Een project dat, na een wat moeizame start, een heel succesvol verloop heeft gekend. Ik ben oprecht trots dat ik deel uitmaakte van het team dat zulke mooie resultaten heeft bereikt en dat we op zo’n goede manier hebben samen gewerkt.
Op het slotevent wilden we de resultaten van ons project met een breder publiek delen en de aanwezigen enthousiasmeren om in het vervolgtraject te stappen. En ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn. De presentaties waren stuk voor stuk goed doordacht en niet te technisch. De opkomst was meer dan behoorlijk. We waren er bovendien in geslaagd twee VIP’s op het podium te krijgen om het belang van ons project te onderstrepen. Mijn vroegere baas, die ondertussen met pensioen is, had zelfs voor de gelegenheid een gaatje in zijn drukke agenda gevonden (want ja, gepensioneerden hebben het zelfs nog drukker dan werkmensen). En niet onbelangrijk: de catering was uitmuntend. Volledig vegetarisch, maar lekker, niet te doen. En omdat ik één van de sprekers was, kreeg ik een doosje heerlijke chocolaatjes mee naar huis.
Toen ik na de afsluitende receptie op de trein stapte, voelde ik me dan ook, ondanks mijn vermoeidheid, licht en vrolijk en neen, dat was niet enkel te danken aan de schuimwijn. 😉 Ik hoop van harte dat het vervolgtraject even succesvol wordt.
11 juli is een populaire datum
Tot nu toe hebben we voor die dag al uitnodigingen ontvangen voor een babyborrel, een verrassingsverjaardagsfeestje en een huwelijksfeest.
Helaas zullen al deze feestjes zonder ons door moeten gaan, want wij zitten dan in het buitenland (wat natuurlijk ook feestelijk is).
Verteren
De overheerlijke kaasschotel waarop onze vrienden uit Tongeren ons trakteerden en de verkiezingsuitslag. Benieuwd wat het minst zwaar op de maag zal liggen.
Accident
Een kleine onoplettendheid, een druk kruispunt, fietsers die uit de verkeerde richting komen en dan een klap, een fiets die over een motorkap rolt. Gelukkig is dit niet ons overkomen, maar jammer genoeg wel iemand die me nauw aan het hart ligt. Hij zag nog bleek toen hij het verhaal vertelde.
Zo snel mogelijk parkeerde hij na het ongeval zijn auto aan de kant en ging hij de schade opnemen bij de fietser in kwestie, een jong kereltje van ongeveer twaalf. De jongen zat wat versuft op de grond en kloeg van pijn in zijn been, maar blijkbaar viel het nog allemaal mee. De jongen was in het gezelschap van een paar vrienden.
De bestuurder van de wagen, nog steeds erg geschrokken, ging in de wagen een stuk papier halen om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven. Ondertussen waren er wat mensen gestopt om te zien wat er aan de hand was. Groot was de verbazing van de bestuurder toen bleek dat de gevallen jongeling en zijn vrienden nergens meer te bespeuren vielen. Hij is ze nog achterna gelopen in de richting die de omstaanders wezen, maar uiteraard vielen ze nergens meer te bekennen.
Totaal verbouwereerd is de bestuurder van de wagen dit ongeval dan maar bij de politie gaan aangeven, want voordat je het weet, word je beschuldigd van vluchtmisdrijf. Toch vreemd, zomaar wegrijden nadat je bent omver gereden, zonder het telefoonnummer en adres aan te nemen van de bestuurder. Misschien was de jongen in kwestie zelf in paniek? Of mocht hij daar niet zijn? Hopelijk krijgt het hele geval geen staartje. Alleszins heeft de bestuurder zijn plicht gedaan en hopelijk komt de jongen ervan af met een paar blauwe plekken.
De Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen
Kan er wat van! Nog helemaal aan het nagenieten van hun concert in M.
Uitstelgedrag
‘t Is des mensen, zeker? En hoe langer je iets uitstelt, hoe hoger de berg wordt die je over moet. Zo probeerde ik al weken het verslag van de conferentie in Madrid af te werken. Er kwam altijd wel iets tussen dat dringender was. Tot ik er vandaag gewoon genoeg van had en me voornam niet naar huis te gaan voordat het ding af was. En dat heb ik dan ook gedaan. Ik moest langs een achterpoortje uit ons gebouw wegglippen, want de gewone uitgangen waren al afgesloten, maar ik voelde me een paar kilo lichter. Blij dat ik die berg eindelijk overwonnen had.
Ohlala, madame, vos seins bougent
Het duurde een paar seconden voordat ik effectief begreep wat hij gezegd had en ondertussen was hij me al voorbij. Even dacht ik hem nog een venijnige opmerking achterna te roepen, maar bij nadere inspectie bleek dat hij eigenlijk wel gelijk had. ‘k Heb het dan maar zo gelaten.
Balans werk – privé
Ik mag echt niet klagen wat mijn werk betreft, er worden mij echt veel mogelijkheden geboden om opleidingen te volgen en te netwerken. Zo zat ik deze middag op een netwerksessie met als thema “balans werk – privé”. Iemand van de deelnemers mocht een probleem aan de groep voorleggen en wij mochten suggesties en oplossingen aandragen. De casus in kwestie klonk me zo cliché in de oren dat ik bijna moest gillen. “Mama met twee jonge kindjes, pendelt tussen school, crèche en werk, heeft een functie met verantwoordelijkheid, wil geen poetsvrouw, wil haar kinderen niet te veel bij de grootouders achterlaten, zit bijna elke avond thuis werkmails te beantwoorden, omdat ze het anders niet gebolwerkt krijgt en heeft bijgevolg totaal geen tijd voor zichzelf. Het typevoorbeeld van iemand die alles tegelijkertijd perfect wil doen en dus het gevoel heeft dat ze op alle vlakken tekort schiet.”
En toen was ik gewoon even blij dat ik mijn drukke leven tenminste geheel en alleen aan mijn egoïstische zelf te danken heb en ik niet de zware verantwoordelijkheid tors om kinderen in deze wereld naar volwassenheid en een onzekere toekomst te leiden, gebukt gaand onder een gigantisch schuldgevoel.
Leve mijn eigen, drukke leven!
Fragiel
Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.