persoonlijk

Fotoshoot!

Vanavond poseerden drie knappe kerels voor de lens van mij en mijn mede-leerlingen. Het internet is toch een geweldige plek. Je plaatst een oproep op twitter of facebook en hup, daar dienen zich spontaan enkele modellen aan. Eén van de modellen was een medestudent van mijn vriend en had ooit nog bij mij in één of ander aartsmoeilijk burgievak gezeten. Leuk om nu kennis te maken met zijn vriend. Echt een fijn koppeltje en wat een compatibiliteit! Een informaticus en een psycholoog, kan een koppel elkaar nog beter aanvullen? Ze zagen er superverliefd uit, en dat terwijl ze toch al zes jaar samen zijn. Knap! En dat geldt ook voor de foto’s. Ik hoop dat de modellen er zelf ook blij mee zijn.

(En ja, ook nu weer raakten we het laatste kwartier van de les pas echt op dreef.)

(Oja, we hebben strobistje gespeeld, wat hilarische taferelen opleverde van mensen die op de grond lagen met twee flitsen of op stoelen klommen om toch maar de juiste belichtingshoek te vinden.)

Limburg

Altijd leuk, een uitstapje met collega’s, zeker als er ook nog eens interessante projecten te bekijken vallen. En zo belandden mijn teamgenoten en ikzelf dankzij de goede zorgen van onze bedrijfschauffeur op de e-culture fair in het verre Hasselt. Een beetje back to the roots voor mij. Al heb ik nooit ook maar één moment heimwee gehad naar mijn Limburgse heimat. ‘t Is vreemd, zelfs als kind voelde ik me niet thuis in het slaperige plattelandsdorpje waar ik ben opgegroeid. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik een hekel gehad aan die dorpsmentaliteit: het gefluister achter de mensen hun rug, de gemaakte vriendelijkheid, het stiekeme leedvermaak als het iemand eens wat minder voor de wind ging, het gewijs wanneer iemand een nieuwe auto voor zijn deur had staan (ho! ho! waar heeft die dat geld vandaan!), de naijver, het geroddel,… Niet dat dat in een stad niet zal gebeuren, maar op de één of andere manier wordt ik daar nu minder mee geconfronteerd.

Niet dat Limburg geen mooie streek is. Al dat groen om in te wandelen, de geschiedenis van de mijnstreek, mooie steden als Hasselt, Sint-Truiden en Tongeren, dat alles is zeker de moeite. Alleen er wonen, neen dat hoeft voor mij niet meer zo nodig. Want, hoeveel moeite het mij ook kost om mijn accent te verbergen, ik voel mij al heel lang Leuvense, veel meer dan ik mij ooit Limburgse gevoeld heb.

Een goed gevuld weekend

Gevuld met goed gezelschap en heel veel lekker eten. Zaterdag hadden we een blogdelegatie (Lucie, Lime en souvenir, boskabout en ntone)  over de vloer en zetten we onszelf aan het werk. Nuja, ik geef toe dat we ons er voor het hoofdgerecht nogal gemakkelijk vanaf gemaakt hebben door naar de wild en gevogelte traiteur om de hoek te gaan. Maar ‘t was wel lekker (fazant in een sausje van boschampignon, selderpuree, spruitjespuree, peertje, veenbessen)! En bananenclafoutis blijft een superdessert om mee af te sluiten. Al zat er deze keer wat te veel citroenzest in naar mijn smaak (een verbeterpunt voor mijn vriendje). De avond vloog alleszins veel te snel voorbij en ik had het gevoel dat er nog veel meer bij te praten viel. (En ik was ook onder de indruk van de coca-coladrinkcapaciteit van boskabout.)

Zondag waren we uitgenodigd door mijn squashpartner voor een diner in de Ming, een garantie op veel en lekker eten. Dus beperkte ik me zondag in de loop van de dag tot een paar boterhammetjes. En zoals altijd na zo’n all you can eat maaltijd, heb ik last van een te volle maag en een knagend schuldgevoel. Deze week een beetje matigen dan maar.

Lekker lang uitslapen

Klaarwakker was ik, deze ochtend om 7.15. Ik draaide me om en om en om, speelde de film van de razend drukke werkdag gisteren opnieuw af en de slaap verliet mijn lijf. Dus stond ik maar op, al voelde ik dat ik en mijn hoofd echt nood hadden aan meer slaap. Dat vond mijn vriend duidelijk ook, toen hij mijn verwarde slaapkop zag, terwijl hij zich klaarmaakte voor een werkdag (geen vrijaf voor hem, vandaag).

Dus kroop ik opnieuw onder de lakens en bleef daar liggen tot half twaalf, het magische moment 11/11/11 11:11 helemaal missend en daar totaal niets mee inzittend. Mijn energieniveaus moesten dringend bijgetankt worden om voluit van het weekend te kunnen genieten!

Overwerk

Vandaag werkte ik, inwendig mopperend, keihard door tot acht uur ‘s avonds, waardoor ik alweer een Russische les miste. Het gaat dit jaar helemaal de foute kant op met mijn Russische lessen: al een paar keer te vaak gemist en te weinig tijd om me voor te bereiden waardoor ik tijdens de lessen vaak niet kan volgen. Hoog tijd om me te herpakken! Aan de andere kant ben ik stiekem ook wel blij dat we door een collectieve inspanning erin geslaagd zijn, twee belangrijke documenten nog voor het verlengde weekend buiten te krijgen. Er gaat immers niets boven een beetje gemoedsrust om onbekommerd van drie vrije dagen te genieten.

Fotowedstrijd

Meestal neem ik niet de moeite om aan fotowedstrijden deel te nemen. De (vaak veel beter uitgeruste) concurrentie is nu eenmaal té groot en hun foto’s zijn gewoon zoveel beter dan die van mezelf. Maar kijk, het kan verkeren. Mijn eerste kleine overwinning is binnen. Een foto van mij is geselecteerd voor een Italië-kalender. Ok, er waren maar 110 deelnemers in totaal en ik had dus een kans van meer dan 1 op tien om te winnen, maar ik ben er toch blij mee. Hoezee!

Lan-party

Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!

We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

Allerzielen

  • De ondoorgrondelijke en niet te vangen blik van mijn moeder.
  • De herfstzon door het glas dat op mijn armen brandde.
  • De smaak van eendenborst op mijn tong.
  • Het gezelschap van mijn vader.
  • Een derde verjaardagsetentje.
  • Een wervelwind winkeltrip.
  • Een pasgeboren baby in mijn armen.
  • De blik van de trotse ouders.
  • De origineelste doopsuiker ever!

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis: