persoonlijk

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.

Verjaardagsweekend

Twee weekends op een jaar houden we traditiegetrouw onze agenda vrij. Geen sociale verplichtingen, geen afspraken, we doen gewoon waar we zin in hebben. Dus klonken we deze vrijdagavond in het historische decor van de Faculty Club op de komende verjaardag van mijn vriend. Toegegeven, hij is niet meer zo piep als vroeger, maar hij ziet er nog altijd even knap uit als de dag dat we elkaar voor het eerste zagen, zeker na een paar glazen uitstekende wijn. 😉

Enfin, het eten was bijzonder lekker, wat uiteraard niet hoeft te verbazen gezien de samenwerking met restaurant Arenberg. Als afsluiter kregen we een glaasje dessertwijn gratis omdat men ons bij één gang vergeten was wijn te serveren en we waren aan onze tafel letterlijk omringd door kaarsjes. Een prachtig romantische avond.

De voordelen van een kunstwerk zijn

  • interessante ontmoetingen
  • boeiende gesprekken met kunstenaars
  • mogelijkheden om je Engels te oefenen
  • nadenken over de plaats die kunst inneemt in onze maatschappij
  • het gevoel onverantwoord interessant te zijn 😉
  • een appartement dat elke dag netjes opgeruimd is
  • gefilmd worden door een echte kunstenaar
  • een niet onaardige vrijwilligersvergoeding

Een dagje vrijaf

Vrijdag plande ik een vrije dag in mijn agenda, omdat ik voelde dat ik er nood aan had om mijn hoofd even leeg te maken. Maar omdat ledigheid des duivels oorkussen is, werd er een afspraak gemaakt met de techniekers van Belgacom om uit te vissen waarom onze internetconnectie er sinds de upgrade van ADSL naar VDSL de brui aan gegeven had. (Hoe slaagden wij er dan nog steeds in 24/24 online te zijn, vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Wel, dankzij onze sympathieke onderbuurman die zijn wifi voor ons openstelde. Hartelijk dank, buurman! ‘t Is dat ze ten tijde van de bijbel nog geen internet kenden, want ik ben zeker dat het achtste werk van barmhartigheid anders wel “De internetlozen van connectiviteit voorzien, zou geweest zijn.)

Bon, de Belgacomlieden togen aan de slag, liepen wat binnen en buiten, trokken naar de kelder, voerden een adresverandering door en deelden me vervolgens mee dat alles voor hen in orde was, buiten het feit dat we nog altijd geen internet hadden. Daarvoor moesten we contact opnemen met onze provider, Dommel. Mijn humeur was al niet zo geweldig omdat ik te vroeg had moeten opstaan op mijn vrije dag om de mannen van Belgacom binnen te laten, maar een helpdesk gesprek, daar had ik helemaal geen zin in.

Toch maar door de zure appel gebeten. Na veel wachtmelodietjes kreeg ik iemand aan de lijn die bleef vasthouden dat we de verkeerde splitter op de modem hadden aangesloten. Ik zei dat dat niet kon zijn, hij bleef hardnekkig volhouden van wel. Behoorlijk pissed smeet ik de telefoon dicht, verder surfend op het internet van de onderbuur.

Gelukkig kon mijn vriend ‘s avonds, na nog wat meer frustrerende helpdeskgesprekken, Dommel overtuigen dat er toch iets anders scheelde. Een factory reset later, deed de modem zijn werk en konden we eindelijk onze VDSL verbinding in gebruik nemen. De Dommel helpdesk achterlatend in de overtuiging dat we een verkeerd wachtwoord voor de modem opgegeven hadden.

Nuja, whatever. Het werkt.

Alumnibijeenkomst

Donderdagavond brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van de nieuwe en oude medewerkers van onze studentenvereniging. Een jaarlijkse traditie door mezelf in gang gezet toen ik nog actief was binnen de vereniging en die nu wordt verdergezet door de nieuwe generatie.

We hadden afgesproken in The Lodge in Heverlee en waren met een stuk of zestien personen. Een mooie opkomst! Wat mij nog het meest tevreden stelde, was het feit dat er maar liefst vier vrouwen aan tafel zaten! Ikzelf, een andere alumnus (alumna?) en twee spiksplinternieuwe medewerksters. Het vermelden waard, vooral als je weet dat er sinds het ontstaan van onze vereniging in 1994, slechts drie  vrouwen medewerker geweest zijn. Maar nu staat de teller dus op vijf, bijna een verdubbeling!

Al was het ook confronterend te zien hoe jong die nieuwe medewerkers wel niet waren (of hoe oud dat wij ondertussen geworden zijn). We zaten aan tafel met mensen die nog nooit van Terbank of MUD’s gehoord hadden en voor wie het internet altijd aanwezig geweest is in hun leven. Maar de jonge mensen aan tafel zaten vol ambitie en wie weet, misschien gaan zij de wereld wél veranderen.

Prikkelbaar

Ik weet niet wat het is, het druilerige weer, het feit dat ik me fysiek niet honderd procent voel, slaapgebrek, de stress op het werk,… Feit is dat ik de laatste tijd nogal snel ontvlambaar ben en in een voortdurende toestand van slechtgezindheid rondloop. Dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, werken nu op mijn zenuwen. Kleine incidentjes zijn voldoende om me boos te maken.

Zo werd ik deze namiddag op een cursus voor leidinggevenden verwacht, speciaal georganiseerd voor mij en mijn collega’s middenkader leidinggevenden op het werk. Ik had daarvoor nog een andere vergadering gehad die bijzonder slecht was verlopen, dus mijn humeur was al niet optimaal. Bovendien had die vergadering langer geduurd dan verwacht waardoor ik uiteraard te laat was en iedereen al zat te wachten. Het ongetwijfeld goed bedoelde grapje van de lesgever toen ik binnenkwam, schoot bij mij dan ook in het verkeerde keelgat en ik ging meteen in de aanval.

Niet meteen een goede indruk gemaakt. De cursus bleek dan ook nog eens een zware tegenvaller: inhoudelijk meer van hetzelfde en de relevantie was soms ver te zoeken. Dus multitaskte ik tussendoor op mijn iphone en zorgde ik dat tijdens de pauze een dringend dossier afgerond werd door één van mijn medewerkers. En zo was ik natuurlijk maar half aanwezig in de cursus. Al een geluk dat het niet bijzonder boeiend was.

Dat dagje verlof morgen is alleszins welkom.

Klik

Vreemd toch, hoe het met sommige mensen vanaf het eerste moment klikt en met anderen, helemaal niet, hoewel je dat graag zou willen en je heel hard op zoek gaat naar gemeenschappelijke grond. Maar hoe meer het gesprek vordert, hoe meer je je realiseert dat het er alleen maar erger op wordt. Jammer, vooral omdat je weet dat de persoon in kwestie nog wel vaker in je leven zal opduiken.

Treinhilariteit

Dit incident speelde zich een tijdje geleden af, maar bleef in de drafts hangen. Het verhaal is echter grappig genoeg om met jullie te delen.

Een tijd geleden spoorde ik in het gezelschap van mijn vriend, een collega en een vriendin van die collega vanuit Brussel richting Gent. Terwijl we op het perron op de trein stonden de wachten realiseerde de collega zich plots dat ze vergeten was een treinticket te kopen.

Geen nood, stelde ik haar gerust, ik zou wel even snel een ticket voor haar kopen via mijn iphone. Dat “snel” bleek echter een misvatting te zijn. De mobiele applicatie van de NMBS eiste dat ik eerst een login aanmaakte alvorens ik een ticket kon kopen. Vervelend. Ondertussen was de trein al op het perron aangekomen en waren we ingestapt. Omdat het aankopen van het ticket via mijn iphone maar niet wilde vlotten, haalde mijn vriend zijn pc en 3G-stick boven.

En zo hielden we, tot jolijt van de halve wagon, een klein wedstrijdje om ter snelst een ticket kopen, met time-outs, gebrekkige connectiviteit en slechte applicaties worstelend, terwijl we de conducteur in de verte hoorden naderen. Totdat de vriendin van onze collega opeens gortdroog zei: “Zeg, zal ik je gewoon bij zetten op mijn railpass?”