openbaar vervoer

Lees op de trein en win

Omdat ik een fan ben van lezen en van treinen en bijgevolg dus zeker van lezen op de trein, wil ik graag dit persbericht op mijn blog zetten.

Wie op 16 juni met de trein reist, neemt best een boek mee. Die dag delen Stichting Lezen en NMBS bladwijzers uit aan iedereen die leest in de trein. Met de bladwijzers zijn ook verschillende prijzen te winnen.

Op dinsdag 16 juni krijgen lezers in de trein een cadeautje. Tussen 7 en 18 uur gaat een team van ‘boek-spotters’ op zoek naar lezende treinreizigers. Zij krijgen een exclusieve bladwijzer cadeau. De vijf bladwijzers zijn geïllustreerd door Jeroom, Judith Vanistendael, Brecht Evens, Maarten Vandewiele en Klaas Verplancke.

Op de achterkant van die bladwijzers vinden lezers een kraslot waarmee ze één van de 50 boekenpakketten of een lees-vakantie ter waarde van 1.000 Euro kunnen winnen. In totaal worden er ruim 20.000 bladwijzers uitgedeeld op het Vlaamse en Brusselse spoorwegnet.

De actie is een initiatief van Stichting Lezen en NMBS. Ondanks onheilspellende berichten over ontlezing en het einde van het boek, zijn treinreizigers ongetwijfeld de grootste en meest actieve leesgroep in Vlaanderen. Met deze actie willen NMBS en Stichting Lezen hun leesenthousiasme aanmoedigen.

De trein is altijd een beetje reizen

Ja, deze slagzin van de NBMS wordt te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, maar gisteren belandde ik in een situatie die perfect omgeschreven wordt door deze gevleugelde woorden.

Gisterennamiddag werden ik en mijn collega’s verwacht op de personeelsvergadering. Omdat onze talrijke aantallen het niet toelieten een vergaderzaal in ons eigen gebouw te gebruiken, moesten we uitwijken naar een locatie in de buurt van het station Brussel-Noord.

Blijgezind trok ik met een zestal collega’s naar het station van Brussel-Centraal (aja, want na de vergadering zouden we voor onze aanwezigheid beloond worden met een happy hour). De trein die we wilden nemen op spoor 5 en die ons in vijf minuutjes naar Brussel-Noord zou brengen, stond echter aangekondigd met een flinke vertraging. Geen nood, op hetzelfde spoor stopte enkele minuten later de Amsterdammer.

Mensen die mij kennen, weten dat ik gezegend ben met bijzonder slechte ogen (een nieuw bezoek aan de oogarts dringt zich op, maar ik blijf het uitstellen). Dus omdat ik de borden met de stopplaatsen niet goed kon lezen, vroeg ik aan mijn medereizigers of ze wel zeker waren dat deze trein in Brussel-Noord stopte. Jaja, absoluut zeker. Ok, ik heb het volste vertrouwen in mijn collega’s, dus ik stap op de trein.

Enfin, jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen. In Brussel-Noord stopt de trein, maar de deuren naar het perron blijven potdicht. Eerste reactie: de deuren van ditcompartiment zullen kapot zijn. Volgende compartiment: van ‘t zelfde. Langzaam begon het ons te dagen dat deze trein inderdaad niet stopte in Brussel-Noord. Een mooi staaltje van groepsgedrag. Iemand zegt met overtuiging: jaja, die stopt daar en niemand neemt meer de moeite om effectief na te gaan of deze bewering wel klopt. Als ik alleen had gereisd was mij dit beslist niet overkomen.

Verzachtende omstandigheden: blijkbaar is de halte Brussel-Noord pas afgeschaft sinds de nieuwe dienstregeling in december. Achteraf heb ik van een kennis bij de NMBS gehoord dat hier heel wat politiek getouwtrek aan te pas is gekomen, want wie schaft er nu een halte in een groot station als Brussel-Noord af. Dus ja, daar zaten wij op de Amsterdammer, op weg naar Mechelen. Al een geluk dat de halte in Mechelen níet afgeschaft was, want anders waren we mooi op weg naar Antwerpen geweest.

Enfin ja, in Mechelen hebben we dan braaf de trein terug naar Brussel-Noord genomen en we waren nog net op tijd om de afsluitende woorden van de laatste spreker op te vangen. En toen was het tijd voor het Happy Hour!

Ontmoetingen op de trein

Vanochtend kwam ik een oude bekende tegen in het station van Leuven. Bleek dat hij net als ik richting Gent spoorde. Normaal ben ik niet zo gesteld op gezelschap op de trein, vooral niet omdat ik het uurtje sporen tussen Leuven en Gent gereserveerd had om de vergadering (die ik moest voorzitten) te begeleiden. Maar de oude bekende is een boeiend man. Eentje met een paar eigen bedrijfjes en een zeer interessante visie op het bedrijfsleven en dan meer specifiek de IT-wereld. Bleek dat hij gedeeltelijk met dezelfde problematiek als ik bezig was. We hadden dus zeer interessante informatie uit te wisselen.

En de vergadering is ook goed gegaan. Al dat voorbereiden, nergens voor nodig. 😉

Excuses van de NMBS

Heel terecht, want deze week moet het absolute dieptepunt geweest zijn in mijn pendelaarscarrière. Elke dag moeten rechtstaan. Vertragingen aan de lopende band. Kortere treinen, afgeschafte treinen. Meestal kan ik wel wat verdragen, maar dit week werd mijn geduld ernstig op de proef gesteld. Ook op het vlak van communicatie is er nog veel verbetering mogelijk en ik ben dan ook blij te lezen dat men probeert hier iets aan te doen. Al moet ik zeggen dat de treinbegeleiders deze week erg hun best deden om zich zo mooi mogelijk te verontschuldigen.

Samen op de trein

‘t Was alleszins gezellig, als sardientjes opgepropt in de enige trein die rechtstreeks richting Leuven ging. De airport express van enkele minuten daarvoor die men omgevormd had tot stoptrein richting Leuven, had ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan. Normaalgezien, blijf ik bij treinproblemen langer het werk en wacht ik tot het ergste leed geleden is, maar nu riep de plicht, aka de Japanse les.

Bij het opstappen in Brussel Centraal was de trein al overvol en dan was hij Brussel Noord nog niet gepasseerd. Boze reacties van de reizigers in Brussel Noord die dolgraag bij op de trein wilden, maar de andere reizigers vertikten het om door te schuiven. Terwijl er echt nog wel plaats was. Iemand riep vanaf het perron in het Frans: “Wij willen ook graag naar huis.” En iets later kwam de mededeling van de treinbegeleider dat de trein niet zou vertrekken als niet iedereen een poging deed om wat op te schuiven. Met wat gemor gebeurde dit dan ook. Enkele tientallen mensen wrongen zich erbij en de reis werd verder gezet. Iemand zei: “De mensen zouden zo niet klagen als dit in de ochtendspits gebeurd was.”

Uiteindelijk vond ik het nog wel gezellig, zo dicht opeengepakt tussen andere lotgenootjes. En een geluk dat ik niet tot  ‘s avonds zeven uur gewacht heb om een trein te nemen, want blijkbaar is er dan opnieuw een bovenleiding gesneuveld. Ik zat zelfs nog op tijd in de Japanse les. Jaja. Respect trouwens voor de werklui van de NMBS die met deze temperaturen die leidingen moeten herstellen.

Goedele

Sinds Maomagazine en vervolgens Deng er de brui aan gaven, heb ik geen favoriete tijdschrift meer. Zo nu en dan koop ik een roddelblaadje voor op de trein, maar de gebakken lucht in die boekskes laat me vaak onbevredigd achter. Een collega op het werk raadde me Goedele Magazine aan. Ik ben niet bepaald een fan van mevrouw Liekens, maar dacht, ach ja, waarom niet eens proberen. En kijk, wat een aangename verrassing. Interessante artikels, columniste Amelie O die een comeback maakt, mooie fotografie en een leuke schrijfstijl. Beetje storend is dat Goedele zelf nogal prominent opgevoerd wordt in het blad, maar hey, het draagt haar naam voor iets, nietwaar?

Een abonnement zal ik niet nemen, maar ik weet alvast wat te kopen als ik nog eens mijn boek voor op de trein vergeten ben.

Het mysterie van de verdwijnende bus

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik een romantisch avondje in de Voltaire gepland. Eindelijk nog eens een Soirée Saveur waarop we geen andere plannen in onze agenda hadden staan. Omdat op een Soirée Saveur elke gang vergezeld wordt met een aangepaste wijn, besloten we de bus te nemen. Don’t drink and drive, de gevaren van met alcohol in het bloed achter het stuur kruipen, werden er mij als prille tiener hard ingepompt.

Dus zocht ik op de site van de Lijn welke bus ons op de meest efficiënte wijze op onze bestemming zou kunnen brengen. Dat bleek de 616 te zijn die op perron drie aan het station van Leuven vertrok. Mooi op tijd stonden we te wachten op onze bus. Zeker drie keer zijn we gaan kijken of we toch wel zeker op het juiste perron stonden. Op het aankondigingsscherm verscheen het nummer van onze bus. Eerst met twee minuten vertraging, dan met zes minuten vertraging. De tijd gaat traag als je moet wachten.

En toen, zomaar, plots, verdween onze bus van het scherm. Weg. Verschwunden. Zonder dat de bus in kwestie gepasseerd was. En daar stonden we dan, totaal verbouwereerd. Gelukkig was er nog een andere bus die dezelfde richting uitging. Maar toch, bussen die zomaar verdwijnen. Is het jullie ook al overkomen?

De Soirée Saveur zelf was een groot succes. Lekker eten, veel te veel wijn. En een onstuimige dronken vrijpartij om de dag af te sluiten. 😉