op reis

Aftellen…

Vrijdagavond stond in het teken van de voorbereiding van onze Japanreis (nog een dikke twee maanden!) en hoe start je zo’n avond beter dan met afhaalsushi van de Sakura met daarbij een glaasje witte wijn? We raakten het redelijk snel eens over de indeling van onze drie weken en haalden er een glaasje krupnik bij om dat te vieren. En toen liep het een beetje mis. Was het de sushi die hem slecht bevallen was, de combinatie van een zware werkweek, veel stress, te weinig eten en te veel alcohol? Feit is dat mijn broertje de rest van de avond behoorlijk ziek geweest is. En ik mij daardoor behoorlijk schuldig voelde, want, hoe oud hij ook wordt, hij zal altijd mijn kleine broertje blijven en als grote zus is het mijn taak om erop te letten dat hem niets overkomt. Dat wordt nog stressen in Japan…

Zo ziet ons tripje er ongeveer uit. (Buiten het feit dat wij alle verplaatsingen met de Japan Railpass zullen doen.)

Ben Ali pakt zijn biezen

De verlicht despoot van Tunesië zit nu waarschijnlijk ergens te bekomen in een luxueuze villa in Saoedie-Arabië. Zijn rijk is definitief uit. Laat ons hopen dat het land niet in chaos wegzakt en dat nieuwe verkiezingen de bevolking een vrijer en democratischer land zullen brengen.

Tunesië was één van de eerste verre landen die mijn vriend en ik samen bezochten. In het jaar 2001, ondertussen al bijna tien jaar geleden. Een reis die vooral memorabel was omdat we in België landden twee uur voordat het eerste vliegtuig in de Twin Towers vloog en de wereld voorgoed veranderde. In mijn herinneringen is Tunesië een warm (letterlijk en figuurlijk) op toeristen gericht land met veel te veel opdringerige verkopers. Enkele foto’s die we toen in de hoofdstad Tunis en op de site van Carthago maakten. (De slechte kwaliteit van de foto’s laat zien hoe zeer de digitale fotografie er in de laatste jaren op vooruit gegaan is.) En oja, het was streng verboden het presidentieel paleis te fotograferen.

Milaan – deel twee

Zaterdag sliepen we lekker lang uit en namen we de tijd voor een uitgebreid ontbijt in ons hotel. Het ontbijt was dik in orde met broodjes, croissants, geroosterd brood, spek en eieren, geroosterde paprika’s en courgetten, gebakken aardappels, vers wortelsap, vers fruit, yoghurt en een heel assortiment taart en gebak. Het moet trouwens gezegd dat de Italianen in Milaan zóveel vriendelijker zijn dan die in Rome. Een wereld van verschil.

We hadden ons voorgenomen het wat rustiger aan te doen dit weekend. We konden allebei wel een beetje rust gebruiken én de belangrijkste reden van ons bezoek aan Milaan was immers de geboorte van de kleine Matteo. Ja, vriendin F en haar Italiaanse echtgenoot hebben er na hun huwelijk geen gras over laten groeien.

Eén van de bekendste attracties in Milaan, naast de Duomo, is het Cenacolo van Da Vinci. We hadden op voorhand geen kaarten gereserveerd voor het Cenacolo, dus wisten we dat de kans bijna onbestaande was om een glimp van deze beroemde muurschildering op te vangen. Toch brachten we een bezoekje aan het klooster, al was het maar om te kunnen zeggen dat we in de buurt van het Cenacolo geweest zijn. 😉

Daarna bezochten we het Castello Sforzesco met nog originele muurschilderingen van Leonardo. In het bijzonder indrukwekkende Castello zijn verschillende musea ondergebracht. De inkom bedroeg drie euro, dus we dachten, achja, waarom niet. Dat bleek een bijzonder goeie beslissing te zijn, want de volgende uren dwaalden we door vertrekken met prachtige beeldhouwwerken, schilderijen, grafmonumenten, gebruiksvoorwerpen, muziekinstrumenten en natuurlijk, schitterend beschilderde plafonds. We kregen er bijna een stijve nek van.

En zo was het voordat we er erg in hadden, tijd om de trein richting Gallarate te nemen, voor onze afspraak met de kleine Matteo en zijn ouders.

Het werd een gezellige, zij het soms beetje moeizame, avond. De taalbarrière was het grootste probleem. Mijn vriend en ik deden een beetje moeite om Italiaans te spreken, maar ons Italiaans is beperkt. We verstaan het wel goed, maar onze woordenschat is door lange verwaarlozing erg gekrompen. En de gastvrouw (die uiteraard blij was haar moedertaal nog eens te kunnen spreken) schakelde voortdurend over op het Nederlands, waardoor haar echtgenoot natuurlijk het gesprek helemaal niet kon volgen. En Engels was lastig, want dat beheerste de gastheer dan weer niet voldoende. Esperanto, er valt toch iets voor te zeggen.

De zondag deden we niet zoveel meer. We namen een kijkje in het prachtige Teatro alla Scala, het eerste theater met elektrische verlichting in de wereld en bezitter van één van de grootste podia van Italië. Daarna kuierden we via de Galleria Vittorio Emanuele II opnieuw naar de Duomo om de ondergrondse overblijfselen van oude graven en eerdere kerken te bekijken. We waren er helemaal alleen. Doodjammer, want de opgravingen waren erg de moeite.

Milaan!

  • We namen een Amerikaans meisje dat in Londen studeerde mee op sleeptouw naar het Stazione Centrale.
  • Bliezen het stof van ons ondertussen een beetje roestig geworden Italiaans.
  • Aten risotto, pasta en sushi(!).
  • Genoten van het uitzicht op het dak van de Duome.
  • Waren onder de indruk van de chique winkels met peperdure kledij en handtassen.
  • Deden maar liefst twee keer een terrasje (en dat in november!).
  • Genoten van het herfstzonnetje dat de ganse dag straalde.
  • Deden het rustig aan en waren daar blij om.
  • Geraakten al helemaal in kerststemming doordat overal de kerstversiering uithing.
  • Ontdekten dat de warme chocomelk in Milaan sterk verwant is aan die uit Polen. Wat Milaan beslist bonuspunten oplevert!

Japan

Eindelijk! Na al die jaren Japanse les, is het dan zover. De vluchten zijn geboekt. Volgend jaar zo rond Pasen trekken we voor drie weken naar het verre en exotische Japan. Wat we gaan bezoeken en hoe we dit zullen doen, moet nog een invulling krijgen. Uiteraard zullen we zeker Tokyo (東京) en Kyoto (京都) bezoeken. De rest zal zichzelf in de komende weken en maanden wel uitwijzen. En omdat ons vorige uitstapje naar Barcelona zo goed is meegevallen, zullen we de volledige drie weken in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin doorbrengen. Ojee, als dat maar goed gaat! 😉

Munteenheden

Kwamen we achtereenvolgens tegen op onze reis:

  • Euro (EUR)
  • Złoty (PLN)
  • Litas (LTL)
  • Lats (LVL)
  • Estse kroon (EEK) –> voeren de euro in op 1 januari 2011
  • Euro
  • Zweedse kroon (SEK)
  • Deense kroon (DEK)

Gelukkig konden we op veel plaatsen met VISA betalen, maar helaas niet overal. Waardoor we op den duur met allerlei verschillende munten en bankbiljetten in onze portefeuille zaten. Ik kijk alvast uit naar het moment dat we in al die landen gewoon met euro’s kunnen betalen. (Ja, ook bij jullie, koppige Denen.) ‘t Is nog zo makkelijk.

PS: Als er iemand muntjes verzamelt, wij hebben nog een paar exemplaren om de collectie uit te breiden.

Zondag 8 augustus 2010 – De reis naar huis

1029 kilometers hadden we vandaag voor de boeg. Ongeveer negen uur rijden, pauzes niet inbegrepen. We keken er niet bepaald naar uit. Al had ik wel het gevoel dat het mooi geweest was. We waren allebei moe van het reizen en de vele indrukken die we opgedaan hadden. Bovendien hadden we een berg vuil wasgoed verzameld.
Misschien is het verstandiger om op het einde van een goedgevulde reis als de deze nog enkele rustdagen in te lassen om alles wat te laten bezinken. Ik heb het gevoel dat sommige herinneringen nu al aan het vervagen zijn. Gelukkig is er dit verslag om mijn geheugen op te frissen.

De eerste paar honderd kilometers door Denemarken verliepen prima. We stopten even onderweg voor een middagpauze, maar het Deense restaurant zag er zo vies uit dat we beslisten om door te rijden naar Duitsland, het land van de Propere Toiletten, en daar iets te eten. Na ons middagmaal met erwtensoep en spaghetti bolognese in een superproper Duits wegrestaurant was het echter uit met de pret. Rond Hamburg zat alles vast. We kwamen in een geweldige file terecht en konden niets anders dan lijdzaam toezien hoe de minuten en uren wegtikten, terwijl we allebei de volgende dag op het werk verwacht werden.

Na zowat drie uur vertraging opgelopen te hebben en enkele fikse regenbuien getrotseerd te hebben, was het ergste fileleed achter de rug. Mijn vriend ging stevig op de gaspedaal staan in de hoop ons toch nog voor middernacht thuis te krijgen. Wat uiteindelijk net niet lukte.

Oja, onderweg kwamen we de beste toiletten ooit tegen. Het was een heel ingenieus systeem, met zo’n poortje waar je enkel door kan als je er een stuk van vijftig cent in gooit. Maar je moet je geen zorgen maken als je het correcte bedrag niet hebt, want de machine geeft ook wisselgeld terug. Nadat je de munt ingeworpen hebt, krijg je een ticketje. Eerst was me niet helemaal duidelijk waar dit voor diende, maar het bleek dat je als klant van de winkel of het wegrestaurant dit ticketje opnieuw kon inwisselen voor vijftig cent of opsparen tot je er genoeg had om er een gratis tas koffie mee te kopen (de ticketjes bleven één jaar geldig). Zo gaan klanten altijd gratis naar het toilet. Het toilet zelf beschikte trouwens over een ronddraaiende zelfreinigende bril. De kranen en de paper towel dispenser (hoe heet zoiets in godsnaam in het Nederlands?) waren beide te bedienen via sensoren. Heel hygienisch omdat je niets hoeft aan te raken. Wanneer wordt dit systeem in de Belgische wegrestaurants ingevoerd?

En terwijl we ons onderweg de hele tijd zaten af te vragen, waarom we zoveel auto’s zagen rondrijden met de letters WOA op hun achterruit geplakt, leverde één Google zoekopdracht ons het antwoord: Wacken Open Air. Ah, the internet, isn’t it a lovely invention? Hoe deden de mensen dat vroeger?

Zaterdag 7 augustus 2010 – Kopenhagen

De allerlaatste dag van onze vakantie. Het verbaast me telkens weer hoe snel zo’n vakantie voorbijvliegt. Het lijkt zo lang, vier weken, maar ze zijn voorbij in een zucht. We hebben veel gezien deze vakantie, misschien zelfs iets té veel, want ik merk dat er nu al gaten in mijn geheugen beginnen te vallen. Gelukkig is er dit verslag en de nabewerking van de vele foto’s waarmee ik nog wel even zoet zal zijn.

We startten de dag met een ontbijt op het terras van de SkipperKroen in Nyhavn. Daarna trokken we, zoals gepland, naar de gerenoveerde toekomstige residentie van kroonprins Frederik en zijn vrouw Mary in Amalienborg. We waren er een half uur op voorhand en er stond al een gigantisch lange rij wachtenden. Als er iets is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, dan is het wel aan wachten. Maar goed, zoveel geïnteresseerden, dat betekende waarschijnlijk dat het echt de moeite moest zijn. Aanschuiven dan maar.

En in zulke situaties zijn er altijd mensen die een kans zien om hier voordeel uit te halen. Heel clever om je mobiele café te parkeren vlakbij de rij wachtenden. Niet dat ik verleid kan worden door de geur van warme koffie. Ik drink geen koffie, maar er waren meer dan genoeg caffeïneverslaafden die de verleiding niet konden weerstaan. Waaronder mijn vriendje. 😉 Toen hij zijn koffie wilde betalen, bleek echter dat hij dit wilde doen met Zweedse, in plaats van Deense kronen. Waarop de de persoon in de rij achter hem, zich lachend verontschuldigde voor het feit dat Denemarken nog altijd de euro niet heeft ingevoerd. Goed om weten dat niet alle Denen anti-euro zijn.

Het aanschuiven bleek al bij al goed mee te vallen. De deuren werden tien minuten vroeger geopend en grote groepen mensen werden tegelijkertijd binnen gelaten. Na iets meer dan een half uur wachten, was het aan ons. We schuifelden in een lange, lange optocht doorheen de vertrekken, die inderdaad prachtig gerestaureerd waren. Wat ik erg boeiend vond, was het feit dat ook hedendaagse kunstenaars de gelegenheid gekregen hadden hun ding te doen in de vertrekken. Dit leverde een interessante mengeling tussen oud en nieuw op. De échte privévertrekken, zoals de badkamer en de slaapkamers kregen we uiteraard niet te zien. Wat jammer was, want ik was wel benieuwd naar de snufjes die in zo’n koninklijke badkamer geïnstalleerd zouden zijn.

Daarna wandelden we naar de Vor Frelsers Kirke, een mooie barokke kerk gebouwd eind zeventiende eeuw met een zeer bijzondere toren. Aan de buitenkant van de toren is er namelijk een wenteltrap die je bijna tot aan het allerhoogste puntje van de spits brengt. Torens en trappen, het is een beetje de rode draad van onze reis en aangezien we de toren al meermaals vanuit de verte bewonderd hadden, moesten we hem ook beklommen hebben.

En óf de beklimming (die helemaal niet zwaar was) de moeite waard was. Het uitzicht was tien keer mooier dan het uitzicht van de dag voordien vanaf de Rundetårn. We waren nog dichter bij de Øresund Bridge en ook hoger dan de vorige keer. Jammer dat ik mijn breedhoek niet meer kon gebruiken, maar de foto’s van de Powershot zijn ook al de moeite.

Tijd voor het middagmaal. We vonden een plaatsje in Café Oven Vande, in dezelfde straat als de Von Frelsers Kirke. Omdat we iets uit het centrum waren, hoopten we dat de prijzen hier wat redelijker waren. Wat ook het geval bleek te zijn. Ik had ontzettende zin in soep, maar jammer genoeg was de soep van de dag al uitverkocht en stond er geen andere soep op de kaart. Dan maar de sandwich van de dag genomen, wat een beetje een vergissing bleek. Het was wel ok, maar niet echt mijn goesting en ik had mijn zinnen op soep gezet.

Volgende item op onze planning: het Nationalmuseet. Op de wandeling naar daar zagen we een kerel met een kale knikker in een rubberbootje dat vooruitgetrokken werd door een motorbootje met daarin een bende uitgelaten kerels. Vermoedelijk een vrijgezellenfeest of de verjaardag van een vrijgezelle dertiger (een os, zoals dat hier zo mooi heet). We wuifden eens vriendelijk naar de jongeman die gelaten nog een biertje opentrok terwijl zijn vrienden een hels kabaal maakten om de aandacht van de voorbijgangers te trekken.

Onderweg naar het Nationalmuseet kwamen we voorbij Slotsholmen, de plaats waar Kopenhagen gesticht is door bisschop Absalon. De eerste burcht, gebouwd door Absalon werd verwoest door het Hanzeverbond, de handelsalliantie van Europese steden waartoe ook Gdansk en Riga behoorden, omdat ze zich ergerden aan de toenemende controle over de handel van Kopenhagen. Het nieuwe kasteel dat op dezelfde plek gebouwd was, werd door koning Christiaan VI in 1730 gesloopt om het eerste koninklijke paleis Christianborg te bouwen. Jammer genoeg ging het paleis in 1794 in vlammen op. Het tweede Christianborg dat op deze ruïnes gebouwd werd, werd voltooid in 1828. Ook dit paleis was geen lang leven beschoren. In 1884 brandde het volledig af. In 1906 begon men aan de bouw van een derde Christianborg in neobarokke stijl en dit staat er nu nog steeds. Al moet ik zeggen dat ik het huidige Christianborg niet zo’n mooi gebouw vind. Te oordelen aan de maquettes waren de vorige versies mooier.

Onder het huidige paleis kan je nog de ruïnes bekijken van het allereerste slot dat bisschop Absalon hier bouwde in de 12de eeuw. Ruïnes zijn altijd interessant, dus besloten we een extra item aan onze planning toe te voegen. Ik vond het bezoek echt de moeite. Er wordt genoeg duiding gegeven bij de ruïnes zodat je weet wat je ziet. Het was er verschrikkelijk rustig. Blijkbaar was dit niet echt een populaire stopplaats voor toeristen. Jammer, want het was heel boeiend en je kreeg een mooie film te zien die heel de geschiedenis van deze plaats uiteenzette en uitlegde waarom de vorige paleizen afgebrand waren.

Na deze ongeplande tussenstop liepen we verder naar het Nationalmuseet, waar we tot onze grote verbazing gratis binnen mochten. Doordat we wat later waren dan gepland, waren we een beetje té laat om nog de ganse collectie te bezichtigen. We concentreerden ons daarom vooral op de collectie uit de prehistorie op het gelijkvloers. Heel bijzonder zijn de eiken grafkisten met bijzonder goed geconserveerde lijken die in de venen teruggevonden werden. De zonnewagen uit de Bronstijd en de Gundestrupketel (150 voor Christus) waarvan men niet goed begrijpt hoe hij toendertijd in Denemarken terecht is gekomen, zijn ook heel bijzonder.

De collectie uit de prehistorie behoort tot de beste die ik tot nu toe al gezien heb. Een absolute aanrader. Doordat we zo lang in de prehistorie waren blijven hangen en het museum al om vijf uur sloot (awoert!), bleef er enkel nog tijd over om door de collectie op het eerste verdiep te rennen. Heel erg jammer, want er waren interessante dingen te zien uit landen als Japan, Indonesië, India en Afrika. We wierpen nog snel een blik op enkele gereconstrueerde interieurs en het rariteitenkabinet van Frederik III. En toen werden we echt wel vriendelijk verzocht het gebouw te verlaten.

Onze allerlaatste avond van onze reis besloten we in Tivoli door te brengen. Mijn reisgids beschreef het avondlijke Tivoli als een magische plaats verlicht door duizende flonkerende kermislischten en Chinese lantaarns en gratis optredens. En Walt Disney zou tijdens een bezoek aan Tivoli uitgeroepen hebben: “Dit is wat een pretpark moet zijn.” Klonk veelbelovend.

Het eerste wat we deden toen we Tivoli binnen waren, was op zoek gaan naar een plekje om te eten. De twee sterrenrestaurants in Tivoli (moet het clienteel altijd inkom betalen om daar te kunnen eten, vroeg ik me af) lieten we links liggen en we kozen voor Café Ultimo dat een driegangenmenu aanbod met drie glazen wijn voor iets meer dan vijftig euro. Leek een goeie deal en dat was het ook. Het voorgerecht was niet zo bijzonder: een slaatje met groeten, spek en gorgonzola. Het hoofdgerecht was parelhoen in een jasje van spek en een bijzonder kruid dat ik niet meteen kon plaatsen. Maar het beste hadden ze voor het laatste bewaard: een overheerlijk dessert met bevroren (!) druiven, chocoladetaart, en een witte mousse met van die witte dingetjes die op je tong een prikkelende sensatie veroorzaken.

Na het avondmaal wandelden we verder door het park. En het is waar: de tuinen zijn prachtig onderhouden en de lichtjes overal creëren een bijzondere sfeer. Maar het blijft toch eerst en vooral een pretpark dat geld moet opbrengen. Je kan apart betalen per attractie met kaartjes uit een ticketautomaat of je neemt een toegangskaart die redelijk prijzig is, maar die je wel gratis toegang tot alle attracties geeft. Overal staan van die kasten met grijpers die nooit iets grijpen en er staan zelfs gokautomaten. Je kan er hopen ijsjes en allerlei soorten snoepgoed kopen, allemaal even aanlokkelijk gepresenteerd natuurlijk.Voor allerlei kleinigheden, zoals het langste aquarium in Denemarken moet je nog eens extra betalen. En oja, ze hadden het zusje van de kleine zeemeermin, die momenteel op de wereldtentoonstelling in Shanghai vertoeft, een plekje in het park gegeven.

Ik vond het wel mooi in Tivoli, maar het hypercommerciële sfeertje stak me een beetje tegen. En duizenden gekleurde lichtjes maken een plek nog niet magisch. Ik ben wel blij dat we Tivoli gezien hebben, nu weet ik wat het is. Maar ik voel niet direct de noodzaak om er nog eens terug te keren. Als je een pretparkliefhebber bent, denk ik dat je met de attracties wel een dag zoet bent. Maar het park is, wat mij betreft, geen must see.

We wilden de avond afsluiten met een cocktail in Café Ketchup (alleen al voor de naam), maar na een tijdlang aan een tafeltje gezeten te hebben zonder dat iemand van het personeel ons ook maar een blik gegund had, werden we een beetje korzelig. Misschien was het self service, maar dat stond nergens geafficheerd en één van de af en aan lopende obers had ons daar dan toch vriendelijk op attent kunnen maken. Onze goesting om er een cocktail te drinken, werd met de minuut minder.

Dus keerden we terug naar Bar Rouge, waar de cocktails duur waren, maar de service dat meer dan goed maakte. Mijn vriend dronk een Bourbon Mai Tai (a blend of three different bourbons complemented with cointreau, lemon juice and orgeat) en ik dronk een cucumber piso (pisco, cointreau blended with fresh cucumber, lemon juice, passion fruit syrup, a hint of sugar syrup and apple juice).

On a side note. Iets wat ons heel erg opviel: in het rijke Kopenhagen zag je onstellend veel mensen in vuilnisbakken graaien, op zoek naar lege plastic flesjes waar ze, naar ik vermoed, geld voor kunnen krijgen. Ook in de rijke scandinavische landen zijn er dus mensen die buiten het systeem vallen.