Gyeongju – 3 september 2018

De dag alweer begonnen om 7u. We worden nog vroege vogels! Helaas niet zo geweldig geslapen. Ik geraak maar niet gewoon aan dat slapen op de grond. Het is voor mij, als zijslaper, heel moeilijk om een comfortabele houding te vinden om in slaap te vallen. Eigenlijk lukt het slapen alleen als ik op mijn rug lig, maar dan krijg ik pijn in mijn onderrug. Komt daar nog bij dat de boiler in de badkamer de ganse nacht met veel lawaai op en af sprong. Enfin ja, conclusie is: matrassen zijn een geweldige uitvinding!

Om eerlijk te zijn, vond ik de Hanok stay in hotel Hwang Nam Guan niet echt de moeite. Ik ben altijd geradbraakt na een nacht op de grond slapen en als daar dan geen lekker authentiek Koreaans ontbijt en bijzondere ervaring tegenover staan, dan pas ik liever.

Aangezien ons hotel geen ontbijtmogelijkheid heeft, zit er weinig anders op dan ons naar de dichtsbijzijnde Starbucks te begeven. Niet bepaald mijn favoriete ontbijtplek (ik probeer Amerikaanse ketens zoveel mogelijk te vermijden, maar er zijn weinig andere opties in de buurt van ons hotel en om eerlijk te zijn, begint de 7-eleven wat tegen te steken. En ere wie ere toekomt, dat Starbucks ontbijt valt beter mee dan verwacht. Mijn cajun wrap smaakt en dat zoete broodje met rode bonen als dessert is een goeie afsluiter. Goeie punten gescoord, Starbucks.

Na het ontbijt lopen we opnieuw naar het park met de tumuli. Net op het moment dat we een archeologische site aan het bewonderen zijn, gaan de hemelsluizen open. ‘t Is niet dat we het niet zien aankomen hebben, want de loodgrijze lucht achtervolgt ons al sinds gisterenmiddag. Dan maar naar het Gyeongju National Museum. En waw, wat een fabelachtig museum! Een archeologische droom! Enorm onder de indruk van de schatten uit het Silla Koninkrijk die er tentoongesteld zijn.

De ganse voormiddag blijven we geplaagd door buien, maar gelukkig hebben we daar niet zoveel last van, omdat we van het ene gebouw naar het andere lopen op de museumsite. Rond half twee ronden we ons bezoek af. Onze magen rammelen: hoog tijd om op zoek te gaan naar een fijne lunchplek. De Lonely Planet brengt ons naar een restaurant waar ssambap op het menu staat: vlees met slabladeren, banchan, sauzen en knoflook, veel knoflook. En ja, ondertussen weten we dus dat we het vlees met wat saus en knoflook moeten oprollen in de bladeren. Het eten is extreem goedkoop, maar niet zo bijzonder. Of misschien zijn we de voorbije dagen gewoon te veel verwend geweest. Gelukkig is de soju heel erg lekker! We hebben trouwens het ganse restaurant voor ons alleen.

Na het middagmaal lopen we naar Donggung Palace and Wolji Pond. Een hele mooie plek, die ongetwijfeld nog mooier zou zijn, mocht het niet zo’n grauwe dag zijn. We wandelen terug in de richting van de tumuli. Het blijft een bijzonder zicht, die gigantisch groene molshopen, een beetje willekeurig verspreid doorheen het landschap verspreid.

We kopen een ticketje en lopen het ommuurde Tumuli-gongwon binnen. De concentratie aan tumuli is hier nog hoger dan in de rest van Gyeongju. Het hoogtepunt is de Cheonmachong graftombe, het enige graf dat je kan betreden. In de grafkamer krijgen we een goed beeld van de schatten die zo’n koning letterlijk meenam in het graf. Ik ben echt onder de indruk van de rijkdom van de Silla cultuur. Jammer dat wij in het Westen zo weinig in aanraking komen met de Oosterse cultuur en er bijgevolg zo weinig vanaf weten.

Wanneer we ons bezoek afronden, is nog altijd een kwakkelweer. We keren naar het hotel terug om de auto en de valiezen op te halen en dan ergens te gaan eten. Een moeite die we ons misschien hadden kunnen besparen, want (letterlijk) een paar meter verder parkeren we de wagen bij een dessertcafé, waarop ik de dag voordien mijn oog had laten vallen. Want ja, wie wil er nu geen dessert in de vorm van een tumulus en een astronomisch observatorium?

Het dessert waarvoor we café 43 bezoeken, bestaat uit twee bollen groene theeijs geserveerd op ijsschilfers met daarover vermoedelijk sojamelk of iets in die aard. Het dessert is zoet en lekker en de portie is enorm. De thee die ik bestelde, blijkt spijtig genoeg een tegenvaller. Ik verwachtte warme hibiscusthee, maar in de plaats daarvan krijg ik een soort hyperzoete icetea. Nog erger dan frisdrank! Ik voel mijn bloedsuikerniveau letterlijk stijgen.

Helaas, wanneer we uit het dessertcafé komen, blijkt dat we een boete gekregen hebben wegens fout parkeren. Net als in Vilnius besluiten we deze boete feestelijk te negeren. We zullen wel zien of we op het einde van onze huur de rekening gepresenteerd zullen krijgen.

We rijden verder naar ons tweede hotel in Gyeongju: Mini Hotel 141. Een hotel met een bed, hoera! En wat meer ruimte om onze valiezen in kwijt te kunnen, alleen zijn ze de kapstokken vergeten. Serieus, elk zichzelf respecterend hotel zou toch minstens voor een paar kapstokken moeten zorgen.

We droppen onze bagage af in het hotel en maken nog een avondwandeling om wat nachtelijke foto’s van Gyeongju te maken. De regen die ons de ganse dag parten heeft gespeeld, is gelukkig opgehouden. De avond is aangenaam warm en we genieten van de zachte temperatuur.

Een beetje toevallig komen wij bij de prachtig verlichte Woljeonggyo brug. Het statief komt goed van pas om deze schitterend gereconstrueerd bouwwerk in beeld te brengen. Helaas zijn de tumuli minder goed verlicht en dus een grotere uitdaging om goed op de gevoelige plaat vast te leggen.

We keren terug naar het hotel, drinken het laatste flesje soju op dat we ondertussen al een paar hotels meesleuren, nemen een douche in een douchekabine en kruipen in bed. Van het het nachtleven in Zuid korea hebben we idd nog niet veel gezien…

Van Andong naar Gyeongju – 2 september 2018

Op 7 uur opgestaan om zoveel mogelijk uit de dag te halen. We reppen ons naar de dichtsbijzijnde 7-eleven om een ontbijtje bijeen te kopen. Ditmaal hebben ze gelukkig wel onigiri. Blijkt dat je die dingen moet opwarmen in de microgolfoven! Dat heb ik dus al heel mijn leven verkeerd gedaan! Bij nazicht van de verpakking staat dit in een piepkleine afbeelding effectief zo vermeld. En ik moet toegeven, een paar seconden opgewarmd, smaakt zo’n onigiri nog nét iets beter. En jawel, daar drink ik een bananenmelkje bij!

Om 9u zitten we al in de auto, onderweg naar onze volgende bestemming: Gyeongju. Het is een prachtige, zonnige zondag met amper andere weggebruikers op de baan. De weg slingert zich door groene beboste heuvels. We passeren boomgaarden en wijngaarden en overal zien we kraampjes langs de weg waar je normaal vers fruit kan kopen. Omdat het zondag is, zijn de meeste kraampjes echter niet bemand, of beter gezegd: bevrouwd, want fruit verkopen is vrouwenwerk in Zuid-Korea.

We stoppen voor de eerste keer deze trip om te tanken. De dame van het tankstation assisteert ons bij het vullen van de tank en we krijgen er nog gratis koffie en water bovenop. Wat een service!

Rond het middaguur zijn we bij Bulguksa Tempel. Helaas hebben we de mooie blauwe lucht achter ons gelaten. De grijze wolken in Gyeongju doen ons vrezen dat er regen op komst is. Nuja, niets aan te doen. We parkeren de wagen op een grote parking vlakbij de tempel. Bulguksa Tempel is, aan het aantal auto’s op de parking te oordelen, duidelijk een populaire toeristische bestemming.

Bulguksa Tempel werd gebouwd in 528 tijdens de Silla periode en is UNESCO werelderfgoed. De ganse site werd verschillende keren uitgebreid en herbouwd. Tijdens de Japanse invasie (1592 – 1598) werd de tempel spijtig genoeg volledig platgebrand. Gelukkig werd de tempel in 1604 (tijdens de Joseondynastie) gereconstrueerd. Daarna onderging de tempel nog een veertigtal renovaties om uiteindelijk aan zijn lot overgelaten te worden tot in 1969 het Bulguksa Temple Restoration Committee opgericht werd om de tempel in zijn vroegere glorie te herstellen. Dat Bulguksa een belangrijk monument is voor de Koreanen blijkt uit de hoge concentratie aan nationale schatten die zich hier bevindt: Dabotap Pagoda (National Treasure No. 20), Seokgatap Pagoda (National Treasure No. 21), Yeonhwa-gyo & Chilbo-gyo Bridges (National Treasure No. 22), Cheongun-gyo & Baegun-gyo Bridges (National Treasure No. 23), Seokguram Grotto (National Treasure No. 24), the Golden Seated Vairocana Buddhist Figure (National Treasure No. 26), the Golden Seated Amita Figure (National Treasure No. 27), and Saritap Pagoda (Treasure No. 61).

Na ons bezoek aan de tempel gaan we op zoek naar een lekker middagmaal. Dat vinden we aan de overkant van de parking in de vorm van een heerlijke hotpot met bulgogi en paddenstoelen. Om niet altijd soju of makgeolli te bestellen, besluiten we eens een andere drankje te proberen: baekse-ju. Niet slecht, maar we zijn het er beiden over eens dat soju en makgeolli toch lekkerder zijn.

Met een volle maag rijden we naar de volgende UNESCO werelderfgoed site en National Treasure No. 24: Seokguram grotto. De weg die ons naar boven brengt, is smal en vol bochten. Bij elke haarspeldbocht houden we even onze adem in, in de hoop geen tegenliggers tegen te komen. De tocht naar boven verloopt gelukkig zonder incidenten en we parkeren onze wagen op de parking aan de ingang. Het eerste wat we doen op de site is de Unification Bell luiden voor de prijs van een paar won. Het geluid van de bel is krachtig en blijft even duren. Hopelijk heb ik zo mijn steentje bijgedragen aan de hereniging van beide Korea’s!

Na nog een beetje klimmen, komen we aan bij Seokguram grotto, gelegen op 750 meter boven zeeniveau. De granieten Boeddha in de grot is prachtig staaltje van boeddhistische kunst. De Boeddha is omringd door allerlei figuren, maar zuigt met zijn mysterieuze glimlach moeiteloos alle aandacht naar zich toe. Wel jammer dat de boeddha enkel doorheen een glazen wand te bewonderen valt. De grot zelf is trouwens ook een kunstwerk: de kunstmatige grot wordt gevormd door honderden verschillende granieten stenen die ingenieus in elkaar gepast zijn. De hele constructie werd gebouwd zonder mortel en wordt enkel op zijn plaats gehouden door stenen klinknagels. Spijtig genoeg was het verboden om foto’s te nemen in de grot en heb ik dus geen aandenken aan deze prachtige plek.

Op de terugweg naar de parking begint het lichtjes te regenen. Gelukkig niet al te hard, maar net hard genoeg om een gigantische naaktslak naar buiten te lokken. Een exemplaar zo groot als mijn hand! Ik ben bijzonder onder de indruk en kan niet anders dan dit bijzondere dier vastleggen voor het nageslacht. Op de parking kopen we een zakje kastanjes bij één van de oude ajumma‘s die aan de rand van de parking kastanjes verkopen. De portie kastanjes kost bijna niets en is zo groot dat we na ons copieuze middagmaal de zak met z’n twee niet eens leeg krijgen.

Van de parking rijden we naar hotel Hwang Nam Guan voor onze eerste (en laatste) hanok stay van de reis. Ik moet zeggen dat ik iet of wat teleurgesteld ben. Hotel Hwang Nam Guan is nieuw gebouwd en mist de authentieke charme van RakKoJae guesthouse in Seoul waar ik vorig jaar twee nachten verbleef. Het kamertje zelf is petieterig klein en we moeten zelf onze bedden opdekken. Als de donsdekens op de grond liggen, is er nog amper plaats voor onze valiezen. Er is geen mogelijkheid om te genieten van een authentiek Koreaans ontbijt en van een mud sauna is zelfs geen sprake. Beetje een tegenvaller.

We laten alles achter in het hotel en wandelen naar de attractie waar Gyeongju het meest voor gekend is: de tumuli, met gras begroeide heuvels waarin zich de graven van de voormalige heersers van het Silla Koninkrijk bevinden. Het Silla Koninkrijk bestond van 57 v.Chr. tot 935. Op zo’n duizend jaar tijd kan een mens heel wat graven bij elkaar bouwen. De groene heuvels liggen in een groot park, midden in het hart van de stad Gyeongju. Het is indrukwekkend dat de Koreanen zoveel respect hadden voor hun overleden koningen en koninginnen dat deze graven al die eeuwen bewaard zijn bleven.

In het park bewonderen we ook de sterrenwacht Cheomseongdae. Dit bizarre torentje is één van de oudste observatoria in Oost-Azië die nog intact is en tevens één van de oudste wetenschappelijke installaties op aarde. Cheomseongdae dateert uit de zevende eeuw en is, uiteraard, een national treasure én UNESCO werelderfgoed.

Na onze wandeling drinken we een smoothie in Grātus koffiebar, niet ver van ons hotel. De smoothie is eerder een dikke milkshake met bosvruchten en zo stevig dat we meteen het avondmaal kunnen overslaan. Eerlijk waar, ik begrijp niet waar die smalle Koreanen al dat voedsel steken.

De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel met onze laptop. Vlak voor het slapen gaan nemen we een douche. Pittig detail in onze badkamer is geen douchekabine of badkuip voorzien, enkel een douchestang met daaraan een douchekop. Je doucht je dus gewoon rechtstaand aan de wasbak, naast het toilet, terwijl je probeert niet gans de badkamer onder water te zetten. Bizar, toch wel.

Om 22u liggen we al op onze futons (yep, in een traditionele Hanok, slaap je op de grond). We zijn allebei heel moe. Duimen dat het op de grond slapen meevalt!

Hahoe Folk Village en Andong – 1 september 2018

Op om 7u! Gelukkig zijn we op tijd gaan slapen. Ik besluit mijn oog nog wat rust te gunnen (de bloeduitstorting is nog steeds zichtbaar en ik voel dat mijn hoornvlies geïrriteerd is) door met mijn bril met glazen zo dit als bokalen naar het ontbijt te gaan. ‘t Is ons laatste ontbijt in dit hotel en ze kennen mij hier toch niet. 😉 We genieten van het bijzonder uitgebreide ontbijt, maken onze valies en checken uit.

Stipt om 9 uur laten we Sokcho achter ons en vertrekken we naar Hahoe Folk Village. Een flink eind rijden, maar er is weinig verkeer en het weer is prachtig. Rond 13.15u komen we aan op de parking van Hahoe Folk Village. Het weer had niet beter kunnen zijn: een stralend blauwe lucht en aangenaam warm.

We lunchen in één van de restaurants die, samen met een aantal souvenirshops, in een cirkel gebouwd zijn vlakbij de parking. Een mooie gelegenheid om kennis te maken met alweer een nieuw gerecht uit de rijke Koreaanse keuken: jjimdak, een soort stoofpotje van kip met glasnoedels. Naar goede gewoonte krijgen we een enorme schotel voorgezet en hoe lekker dit gerecht ook is, het lukt ons niet om alles op te krijgen. We spoelen ons middagmaal weg met een flesje makgeolli.

Na het middagmaal kopen we een ticket om Hahoe Folk Village te bezoeken dat nog een eind van de parking verwijderd is. Gelukkig zijn er pendelbussen om de bezoekers naar het drop te brengen.

Hahoe Folk Village is een traditioneel dorp uit de tijd van de Joseon Dynasty. Omdat het dorp zo goed bewaard gebleven is, mag het zich volk trots UNESCO werelderfgoed noemen. Ondanks het feit dat de historische huizen nog effectief bewoond worden, heb je toch het gevoel in een soort van Bokrijk rond te lopen. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt doordat je er elektrische scooters kan huren om zelf door de smalle straatjes van het dorp te rijden. Ideaal voor mensen die slecht te been zijn, maar sommige bestuurders scheuren zo snel doorheen de straten dat het me verwondert dat ongevallen uitblijven.

Wij gebruiken gewoon de benenwagen. ‘t Is niet dat het dorp zo groot is. De ligging van het dorp is schitterend en veel huizen zijn inderdaad goed bewaard gebleven. Op andere plekken zien we ingrepen waarvan we twijfelen of deze de UNESCO toets wel zullen doorstaan: plastic daken, duidelijk zichtbare airco’s, schotelantennes,… Het is begrijpelijk dat de bewoners van dit dorp toch iets of wat van modern comfort willen, maar eerlijk, na even binnen gegluurd te hebben in woonst van één van de residenten, bedank ik toch feestelijk voor zo’n traditionele leefomgeving.

Na het bezoek aan Hahoe Folk Village nemen we de pendelbus naar de parking en rijden vervolgens met onze huurwagen naar Andong. We parkeren de auto snel in de parking van ons hotel en haasten ons te voet naar de beroemde zeven verdiepingen hoge stenen pagoda (Sinsedong Chilcheung Jeontap) van Andong. Best nog wel een eindje stappen. En ik zal eerlijk zijn: hoewel de pagoda op zich echt mooi is, is de ligging dat allesbehalve. Dit prachtige historische bouwwerk ligt vlak naast een spoorweg waarvan het geluid gedempt wordt door lelijke geluidsschermen. Zeer spijtig dat zo’n stukje erfgoed op zo’n triestige locatie ligt.

Bij valavond komen ook de muggen naar buiten en dat zullen we geweten hebben. We blijven niet lang bij de pagoda (veel valt er ook niet te zien) en keren terug naar het centrum. In het centrum zijn alle winkels nog open (het is ondertussen zo’n 20u), wat ons uiteraard zeer bevalt. In de winkelstraten treffen we talrijke eetkraampjes aan. Aangezien ons middagmaal nogal overdadig was, kocht ik mij een een gimbap (een soort Koreaanse sushirol). Mijn vriend ging voor een Aziatische hamburger met paddenstoelen. We zochten ons een leuke picknicktafel (in het hart van de stad!) en genoten van een avondlijke maaltijd in de buitenlucht. En ja, ook in Andong hebben ze een voortreffelijke gelato winkel!

We willen onze dag afsluiten met een drankje. Niet zo makkelijk, want veel van die cafés zitten ergens verstopt op één of andere verdieping in een flatgebouw, wat de drempel iets hoger maakt om zomaar ergens binnen te stappen. Op goed geluk kiezen we bar In the Sky eruit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het uitzicht vanaf de derde verdieping maar zozo. We drinken een fles soju en proeven voorzichtig van de rare hapjes die we daarbij geserveerd krijgen (ok, maar niet om wild van te worden), terwijl de rest van de aanwezigen vol aandacht een voetbalwedstrijd op groot scherm volgen.

We houden het bij één rondje en keren terug naar ons hotel. Morgen willen we immers op tijd om staan om zo vroeg mogelijk naar onze volgende bestemming te vertrekken.

Anticipación!

IMG_1022[1]

Ulsanbawi hike in Seoraksan National Park – 31 augustus 2018

Opgestaan met spierpijn van al dat trappen klimmen de vorige dag. We besluiten vandaag niet te ontbijten in het hotel, maar tijd uit te sparen door snel iets te kopen in een 7-eleven. Helaas, het aanbod in de 7-eleven valt tegen: ze hebben zelfs geen onigiri! De buit waarmee we buiten stappen is bijgevolg magertjes: enkel mijn favoriete bananenmelkdrankje gekocht. Gelukkig is de zon opnieuw van de partij en ziet het ernaar uit dat het een prachtige dag zal worden.

We rijden opnieuw naar Seoraksan National Park alwaar we op zoek gaan naar iets wat als ontbijt kan dienen. Dat vinden we in de vorm van een stevige boekwijtpannenkoek en vers sinaasappelsap. Kwestie van voldoende energie op te doen. Dankzij deze fijne blog
besluiten we de hike naar Heundeulbawi Rock, Gyejoam Grotto, & Ulsanbawi Rock te doen, die op de bewegwijzering in Seoraksan zelf de nogal ongeïnspireerde naam ‘rock hike’ heeft gekregen.

Al gauw merken we dat er ons minstens zoveel trappen te wachten staan als de dag voordien. Onderweg stoppen we bij de prachtige Gyejoam Grotto, waar de rotsen vol met Koreaanse opschriften staan en de boeddha mediteert in een échte grot. Prachtige en inspirerende plek, waar we tot onze verbazing twee nonnetjes tegen komen.

We klimmen verder naar boven en zijn zeer blij even te kunnen uitrusten op een open plek van waaruit je een prachtig uitzicht op de bijna loodrecht uit het landschap oprijzende Ulsanbawi Rock hebben. De rotsformatie doet me een beetje denken aan Kata Tjuta in Australië. Terwijl we foto’s aan het nemen zijn, komt een hijgende Engelsman naast ons staan. Hij is duidelijk de berg aan het oprennen. Speciale kerel, want eerst leent hij onze zonnecrème (hij is de zijne vergeten en de zon brandt stevig) en dan begint hij te vertellen over die keer dat hij naar het Mount Everest Basecamp hikete zonder voorbereiding. Wat in mijn oren eerlijk gezegd behoorlijk onverantwoord klinkt. Maar dan maakt hij het helemaal te bont: hij steekt zonder ook maar een moment te aarzelen een sigaret op, terwijl overal bordjes staan dat dit strikt verboden is om wille van het brandgevaar. Hij negeert mijn afkeurende blik en vertrekt een paar tellen later op een drafje naar boven. Good riddance.

Mijn vriend en ik doen het iets rustiger aan. Het laatste stuk van de klim bestaat uitsluitend uit trappen en is verschrikkelijk zwaar. Maar de beloning is navenant: na al die trappen staan we zowaar bovenop de grillige rotsformaties van Ulsanbawi Rock. Iets wat we geen van beiden verwacht hadden. Het driehonderd zestig graden uitzicht op Seoraksan National Park rondom ons is ronduit fenomenaal. De wolken zijn voortdurend in beweging waardoor het uitzicht steeds anders is. Prachtig, prachtig! Als ik moet kiezen tussen de hike naar de watervallen gisteren en die naar Ulsanbawi Rock vandaag is dit beslist de beste hike van de twee.

Na ontelbare foto’s genomen te hebben, vangen we de afdaling aan. Mijn benen trillen weer hevig van de inspanning, maar ik ben ergens getroost door al de hijgende mensen die we op de terugweg tegen komen. Ik was gelukkig niet de enige die dit een lastige hike vond. In totaal zou deze hike vier uur moeten duren (twee uur heen en twee uur terug). Slecht hikers als we zijn, hebben wij er vijf uur over gedaan.

Rond 16.15u staan we weer aan het vertrekpunt. Tijd voor het middagmaal! 😉 We zetten ons tussen de Koreanen op plastic stoelen aan een plastic tafeltje en bestellen bibimbap. De presentatie van deze bibimbap is minder aantrekkelijk dan gewoonlijk, maar het smaakt ons enorm! We twijfelen om een fles makgeolli te bestellen (want dat is de typische gefermenteerde rijstwijn die Koreanen drinken na een wandeling), maar besluiten te passen. De volgende keer!

De dag is nog lang niet om, dus besluiten we wat rond te toeren met de wagen en de omgeving van Sokcho te verkennen. We rijden eerst naar Yeongnangho Lake, mooi, maar niet echt spectaculair te noemen. Dus rijden we verder naar de haven van Jangsahang. Het vissersdorpje Jansahang is niet echt mooi, maar we zien er veel vissers en de bergen op de achtergrond geven het geheel toch een pittoreske uitstraling.

Na een kleine wandeling langs het water keren we terug naar het hotel, alwaar, jullie raden het nooit, er weer geen plaats meer is in de parking. We parkeren ons dan maar op een dichtbij gelegen parking die ons aangewezen wordt door het personeel van het hotel en maken van de gelegenheid gebruik om in de combini store iets kleins te kopen voor het avondmaal. Een brownie en amandelbanaandrankje zijn ongetwijfeld niet een standaardavondmaal, maar een mens kan niet elke dag een achtgangenmenu naar binnen werken.

We eten onze snacks op de kamer en maken daarna nog een wandeling in Sokcho. Ik koop mezelf een heerlijk matcha-ijsje. Net op het moment dat ik het potje aan het leeg lepelen ben, verspringt mijn lens echter naar de zijkant van mijn oogbol. Aangezien ik harde lenzen heb, gebeurt dit wel vaker. Dit euvel is meestal op te lossen door de lens met mijn vinger een duwtje te geven waardoor ze weer mooi in het midden van mijn oog over mijn iris komt te zitten. Helaas de lens heeft zich muurvast gezogen in het oogwit van mijn oog en is ze echt niet van haar plaats te krijgen. Een bijzonder onaangename gewaarwording.

Noodgedwongen maken we een eind aan onze wandeling en keren we terug naar de hotelkamer. Meestal is het makkelijker om de lens weer op haar plaats te krijgen met een spiegel in de buurt, maar ditmaal schijnt niets te helpen. Mijn oogwit begint al flink rood te zien rondom de vastgezogen lens en ik moet zeggen dat ik even ten einde raad ben. Gelukkig komt mijn vriend met het geniale idee op de proppen om water in mijn ogen te gieten.

Ik leg mij plat op de grond van de hotelkamer, hou mijn oog open en hij giet met een flesje water in mijn oog. En, jawel, het werkt: door het water komt de lens los van mijn oogbol. Ik blijf achter met een bloeduitstorting in mijn oogwit, maar ben al blij dat ik mijn lens kan uitdoen. De rest van de avond relaxen we op de hotelkamer (ik met mijn bril op mijn neus). We kruipen vroeg in bed, want morgen staat de wekker om 7u.

An impulse purchase

Mensen die mij kennen, weten dat ik alles behalve impulsief ben. Ik ben een planner die graag de touwtjes in handen houdt en wiens agenda meestal al maanden op voorhand ingevuld is. Maar hey, soms mag/moet een mens al eens buiten de lijntjes van de verwachtingen kleuren. En zodus heb ik net op tien minuten tijd beslist om samen met mijn broer, zijn vriendin en mijn vriend naar Cuba te gaan in de Paasvakantie. Bijgevolg zitten er nu vier vliegtuigtickets in mijn mailbox. Nu de reis zelf nog invullen. Iemand suggesties?

Seoraksan National Park – 30 augustus 2018

Opgestaan met zon vandaag! We besluiten het ons gemakkelijk te maken en te ontbijten in het hotel (ter info, al onze hotels zijn zonder ontbijt geboekt). De keuze aan het ontbijtbuffet in overweldigend: van een uitgebreid English breakfast over salades, bulgogi en zelfs minidessertjes. De rijstporridge is heerlijk. Geen betere manier om de dag te starten. En oja, had ik al gezegd dat de zon schijnt? Voor de eerste keer deze vakantie. Zalig! We weten na de desastreuze vakantie in IJsland allemaal welk een invloed de zon op mijn humeur heeft.

We pakken onze spullen (inclusief zonnebril, hoera!) en rijden met de wagen naar Seoraksan National Park. Onze eerst halte is het Visitor Center waar info beschikbaar is over de mogelijke wandeltochten en het wild life dat we kunnen tegen komen. De vriendelijke jongeman aan de balie verzekert ons dat het vandaag niet zal regenen. We durven hem amper te geloven

Na deze korte stop rijden we verder naar de ingang van het nationaal park. We betalen bij een paar oudere heren voor de parking en vervolgens voor de inkom van het nationaal park. Alleen cash, uiteraard. Gelukkig gaat het hier over zeer kleine sommen geld.

De zon maakt haar belofte waar en we bewonderen eerst The Great Unification Buddha, een bronzen boeddhabeeld van 14.6-meter hoog dat maar liefst 108 ton weegt. De boeddha symboliseert de wens tot hereniging van het Koreaanse volk. Ik kan deze wens alleen maar bijtreden. Ik hoop van harte dat ik tijdens mijn leven nog de hereniging van de beide Korea’s mag meemaken, net zoals ik de val van de Berlijnse muur en de hereniging van Oost- en West-Duitsland heb mogen meemaken.

De boeddha hoort bij de prachtige Sinheungsa tempel. We bekijken de verschillende gebouwen op ons gemak en genieten van de oase van rust die de tempel vormt. Na dit bezoek maken we rechtsomkeer en lopen we terug naar de cable car die zich bij de ingang van het park bevindt.

We zijn net op tijd om de cable car van 11.55u te halen. Een paar minuten en vele prachtige uitzichten later staan we boven. Vanaf het eindstation van de cable car is het nog een korte, maar steile klim om Gwongeumseong fortress te bereiken. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, valt er op de rotsformatie geen spoor van een fort te bekennen. Wellicht zijn de restanten reeds lang geleden verdwenen. De rotsformatie op zich is echter meer dan de moeite waard en het uitzicht op Seoraksan Park is fenomenaal.

Omdat dit één van de makkelijkst bereikbare plekken in Seoraksan National Park is, is het erg druk op deze mooie, zonnige dag. Iedereen wil een foto van zichzelf met het uitzicht en de rotsformatie. Een vriendelijke jongeman biedt aan een foto van ons beiden te maken. We maken een kort praatje en hij vertelt dat hij een Turk is die momenteel in Canada woont en dat hij op bezoek is in Korea omdat zijn broer trouwt met een Koreaanse. Over een wereldburger gesproken.

We dalen terug af naar de cable car en volgen vandaar een pad dat ons nog wat verder naar beneden leidt tot aan een tempel die er een pak minder mooi uit ziet dat de tempel die we eerder op de dag bezochten. We blijven er maar even en keren dan terug naar de cable car. Dankzij ons zeer stevige ontbijt hebben we niet al te veel honger, maar een gelato met bosvruchten en chocolade gaat er altijd in!

Het korte stukje klimmen naar Gwongeumseong fortress was slechts een opwarming voor onze eerste echte hike van de vakantie. We beginnen aan de tocht naar het Towangseong Falls Observatory. Een mooie tocht door de groene bossen die ons achtereenvolgens langs de Yukdam Falls en de Biryong Falls brengt om uiteindelijk uit te komen bij een observatieplatform vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de fabelachtige Towangseong Falls, één van de hoogste watervallen van Azië.

De hike zelf is echter alles behalve een lachertje. Vanaf de Biryong Falls beklimmen we 900 treden die ons uiteindelijk bij het observatieplatform brengen. Hou er echter rekening mee dat we op dat punt van de hike al een flink stuk klimmen, inclusief een heleboel trappen, achter de rug hebben in tropisch vochtige temperaturen. Ik hoef er beslist geen tekeningetje bij te maken dat mijn hoofd zo rood is als een tomaat als we uiteindelijk boven zijn.

Bizarre gebeurtenis van de dag: terwijl ik vanaf het observatieplatform de Towangseong Falls zo goed mogelijk in beeld probeer te krijgen, merk ik dat opeens het dekseltje van de programmaknop van mijn fototoestel kwijt bent. Je weet wel, de draaiknop die je toelaat de keuze te maken tussen Auto, P, Tv, Av en M. Zomaar weg. Poef. Heel vreemd, want een paar minuten geleden zat dat ding er nog op en ik heb niet gemerkt dat er iets naar beneden gevallen is.

Een behulpzame Koreaan merkt op dat mijn vriend en ik iets kwijt zijn en informeert naar wat we op zoek zijn. Ik toon hem het ontbrekende onderdeel en hij sommeert prompt alle omstaanders om mee te helpen zoeken. Uiteraard vinden we niets, dat knopje ligt waarschijnlijk meters diep in de afgrond. Oh well, het fototoestel is toch aan zijn laatste loodjes bezig.

Na de tevergeefse zoektocht vangen we de tocht naar beneden aan. De klim heeft duidelijk zijn tol geëist: de spieren in mijn benen trillen van de inspanning. Nog nooit meegemaakt. Jammer wel dat we op heel de tocht geen enkele mogelijkheid hebben om onze voeten even in het water te steken, want dat zou nu wel deugd doen. Helaas, elke plek die toegang kan bieden tot de rivier is versperd door hekken of koorden, maar stiekem slaag ik er toch even in het water voelen bij de Biryong Falls door plat op het houten pad te gaan liggen en mijn hand in het water te steken.

Wild life van de dag: twee chipmunks. Niet echt indrukwekkend te noemen.

Bij de cable car eten mijn vriend en ik een heerlijke gimbap (een soort Koreaanse sushi). Een perfecte snack na zo’n stevige wandeling. Mijn spieren zijn trouwens nog altijd aan het trillen. Dat belooft voor morgen!

We vangen de terugrit aan naar het hotel. Bij aankomst daar blijkt de parking helemaal volzet te zijn. Een paar vriendelijke Koreaanse hotelbedienden gebaren ons dat we wat verder op straat moeten parkeren. Eerlijk gezegd zijn we daar niet rouwig op, want de spiraalvormige ingang naar de parking bezorgt ons nog altijd klamme handjes.

We nemen een douche om het zweet (en de zwarte pluisjes, mijn nieuwe kleedje geeft blijkbaar af) van ons af te spoelen en wandelen doorheen de met neon-reclames verlichte straatjes van Sokcho op zoek naar een avondmaaltijd. We lopen een soort overdekte galerij binnen die uitpuilt van de viswinkels met bakken levende vissen voor de deur. Elke viswinkel is tegelijkertijd een restaurantje. Je wijst gewoon de vis aan die er appetijtelijk uit ziet en dan maakt de uitbater die voor je klaar. Dat willen we uiteraard proberen. We vinden een plekje in een piepklein restaurantje in een galerij vlak bij het water en kiezen op goed geluk een crab set menu.

Even later staat de uitbaatster met een reusachtige krab voor onze neus. Jawel, die ziet er lekker uit, hak maar in mootjes! 😉 Wat volgt is een duizelingwekkende opeenvolging van gerechtjes: schelpjes, tempura van garnaal, sashimi, mulhoe (koude vissoep), krab, heel veel krab en wanneer we echt niet meer kunnen: vissoep om de maaltijd af te sluiten. Ze kunnen ons bijna naar buiten rollen. Blijkt trouwens dat we de sashimi al de hele tijd verkeerd eten. Je moet zo’n stukje rauwe vis met wat pikante saus en een stukje knoflook in een blad sla of shiso rollen. Gelukkig is de dame die ons bedient zo vriendelijk om dit te komen demonstreren. We vroegen ons al de hele tijd af waarom we telkens kommetjes met grote bladeren sla en shiso kregen en aten de bladeren altijd apart op.

Na deze copieuze maaltijd wandelen we langs de kitscherige verlichting aan het water terug naar het hotel. We zijn allebei moe van deze goed gevulde dag en kruipen op tijd in bed.

Glacier 3000 en Montreux – 4 november 2018

Vroeg uit de veren vandaag, want we moeten al om 8.45u op de Place Dorcière zijn voor onze dagtrip naar Glacier 3000 en we willen niet vertrekken zonder een stevig ontbijt achter de kiezen. Op de Place Dorcière wacht een minibusje met plaats voor een veertiental personen. Onze chauffeur is een Londenaar met, aan zijn vurig rosse haar te oordelen, Schotse roots. Onze groep is een behoorlijk gevarieerd samenraapsel van toeristen afkomstig van diverse continenten.

De rit naar de parking van Glacier 3000 verloopt vlotjes. We doen er ongeveer een uur en veertig minuten over. Da’s een pak minder dan de tweeënenhalf uur die de dame van het Tourism Office ons had voorgehouden. Iets waar we behoorlijk blij mee zijn, uiteraard. We nemen de Cable Car naar boven en krijgen meteen een fenomenaal uitzicht voorgeschoteld. Prachtig. Alleen al dit ritje met de Cable Car van amper een kwartier, inclusief één overstap, maakt deze uitstap de moeite waard. Boven aangekomen, blijkt meteen dat het op 2971 meter een pak frisser is dan beneden. We dan zijn ook erg blij dat we gisteren nog de moeite hebben gedaan om extra handschoenen en twee fleeces te gaan halen. Er ligt op deze hoogte een flink pak sneeuw en de eerste skiërs van het seizoen suizen dik ingepakt de hellingen af.

We besluiten meteen de topattractie te bezoeken: de peak walk by Tissot (yep, gesponsord door een horlogemerk, zo gaat dat in Zwitserland), een hangbrug die ons naar een top brengt vanwaar we een schitterend 360° uitzicht hebben. Ik vloek inwendig dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb (paste niet in mijn koffertje van de handbagage), maar moet toegeven dat mijn iphone het er niet slecht vanaf brengt. De hangbrug is trouwens niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees. De brug wiebelt vervaarlijk en de afgrond lonkt vervaarlijk.

Na de Peak Walk nemen we de stoeltjeslift die ons naar de glacier walk brengt. Onze neuzen vriezen er bijna vanaf op de stoeltjeslift, zo koud is het. Beneden aangekomen zien we dat de dame met de hondenslee toch op post is. Onze chauffeur had ons tijdens de rit warm gemaakt voor een ritje met een échte hondenslee om ons bij aankomst meteen teleur te stellen met de mededeling dat vandaag de dame met de hondenslee niet op post zou zijn. Hij had zich duidelijk vergist, want nog geen vijf minuten later zitten we op de hondenslee. Daarvoor moesten we eerst onderhandelen, want normaal gezien kost een ritje maar liefst 30 Zwitserse frank per persoon. Mijn vriend doet echter slim alsof hij niet kan passen en uiteindelijk gaat de dame van de hondenslee ermee akkoord om ons voor 30 Zwitserse frank te vervoeren. We doen twee rondjes en vinden het allebei geweldig.

Helaas is de koude op mijn blaas geslagen en moet ik na het ritje op de hondenslee dringend plassen. We laten het fun park (de naam is lichtelijk overdreven voor een heuveltje waarvan je naar beneden kan sleeën) voor wat het is en keren met de stoeltjeslift terug naar boven om naar het toilet te kunnen gaan. Oef!

We hebben het allebei flink koud en besluiten binnen in het self-service restaurant op te warmen. De pasta bolognaise is redelijk ok en we genieten van het uitzicht. We kunnen ons er geen van beiden toe brengen om opnieuw de kou op te zoeken, dus drinken we nog iets en wachten we braaf tot de buschauffeur iedereen van onze groep verzamelt heeft. Een kort ritje met de cable car later staan we weer beneden.

De chauffeur last nog een kleine tussenstop in: 45 minuten om Montreux te bezoeken, da’s net genoeg tijd om een ijsje te eten en een wandeling langs het meer te maken, alwaar men al druk in de weer is met het opzetten van de kerstmarkt. Een fijn weerzien met een stad waaraan ik goeie herinneringen heb.

Rond 18u zijn we opnieuw in Genève. We besluiten het onszelf niet te moeilijk te maken en in de buurt Chinees te gaan eten bij een restaurant dat een goeie score op tripadvisor heeft. Per slot van rekening moet ik de dag nadien al om 5 uur ‘s ochtends uit de veren om mijn vlucht van 7.05u te halen. We bestellen dumplings als voorgerecht, altijd lekker. De noedelsoep die ik als hoofdgerecht eet, is een beetje flets van smaak en de portie is veel te groot voor mij. Geef mij toch maar een lekkere kom ramen!

Mijn vriend keert met mij terug naar het hotel en ik heb niet veel overredingskracht nodig om hem te overtuigen te blijven slapen. Zelfs al moet ik de dag nadien op een onchristelijk vroeg uur opstaan. Betekent dit dat we nu friends with benefits zijn? 😉

Genève – 3 november 2018

Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik zaterdagochtend zou uitslapen. Ik klop tegenwoordig lange dagen op het werk en ik wil van de gelegenheid gebruik maken om wat slaap in te halen. Van zodra ik wakker ben, stuur ik een berichtje zodat hij naar het hotel kan komen om samen te ontbijten. We treffen elkaar in de lobby en zoeken een tafeltje in de ontbijtruimte. Het ontbijt in het hotel is ok, maar ik ben lichtelijk teleurgesteld dat er geen scrambled eggs zijn. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om een eitje te koken. We hebben geen grootse plannen vandaag, dus nemen we onze tijd. De situatie is al een pak minder ongemakkelijk dan de vorige dag. En zolang het gesprek niet op onze huidige relatiecrisis komt, gaat alles prima. Het voelt allemaal erg vertrouwd: samen aan een hotelontbijt bijpratend over de laatste ontwikkelingen op het werk.

Het is een zachte, droge herfstdag in Genève en we besluiten daarvan te profiteren om een gedeelte van Genève te bezoeken waar we nog niet vaak geweest zijn: Carouge. Carouge maakt onderdeel uit van Genève, maar begon als een apart stadje dat in de 18de eeuw gebouwd werd door Victor Amaudeus III, de koning van Sardinië, om te concurreren met Genève. De architectuur van deze stadswijk doet eerder mediterraan aan dan Zwitsers, wat Carouge een heel gezellige uitstraling geeft. Alleen jammer dat het bewolkt is, want met de zon komt dit stadsgedeelte ongetwijfeld nog beter tot zijn recht.

We wandelen van mijn hotel naar de Tourist Office. Ik vlieg pas maandagochtend terug, wat ons de gelegenheid geeft om zondag samen iets leuks te doen. Nu we toch met elkaar opgescheept zitten, zullen we er maar het beste van maken. 😉 Ons eerste idee is een uitstapje naar Chamonix boeken, maar dat raadt de vriendelijke dame in het Tourist Office ons af. Blijkbaar zijn de kabelbaan en veel van de andere attracties daar gesloten. Ze stelt ons als alternatief een bezoekje aan Glacier 3000 voor. Best wel een prijzig uitstapje, maar hey, een mens leeft maar één keer…

De temperaturen zijn bijzonder mild voor de tijd van het jaar, net zoals een jaar geleden, toen ik zielig en werkloos door de straten van Genève dwaalde. Het contrast met dit jaar kan amper groter zijn. Vorig jaar voelde ik me miserabel omdat ik geen doel in mijn leven had, maar ging alles goed tussen mijn vriend en mezelf en nu is de situatie volledig omgekeerd. De ironie ontgaat me niet.

We volgen een wandeling die aangegeven staat op het plannetje dat we in ons hotel vonden. De wandeling start bij de Pont Carouge, die ons naar de overkant van de Arve brengt. Ergens in de helft van de wandeling stappen we een bakkerij binnen om iets kleins te eten. Het stevige ontbijt maakt dat we allebei niet veel honger hebben en ik kies het kleinste belegde broodje dat ik in de toonbank zie liggen. Helaas blijkt dit een ongelukkige keuze te zijn. Het broodje is langs beide zijden dik ingeboterd en als er iets is wat is helemaal niet lekker vind (buiten koffie), dan is het boter. Ik besluit het broodje te laten liggen en beperk mijn lunch tot een glas Chasselas.

Na deze korte lunchpauze blijkt opeens de zon door de wolken gebroken te zijn. De laagstaande herfstzon schildert de gevels van de huizen in een warme gloed. Prachtig. De wandeling is naar onze goesting veel te snel gedaan en we lopen nog een stuk verder langs de Arve tot aan de Pont Hans-Wilsdorf, die me altijd een beetje doet denken aan de Helix Bridge in Singapore. Aangezien ik de lunch heb overgeslagen, heb ik plek voor een vieruurtje en de heerlijke pannenkoek met Zwitserse chocolade van Muller’s Factory blijkt ideaal om dit hongertje de kop in te drukken.

Onze wandeling brengt ons naar de oever van het Meer van Genève en het voelt als een fijn weerzien met een oude bekende. We lopen tot aan het nieuwe zandstrand dat momenteel nog volop in opbouw is en maken dan rechtsomkeert om te aperitieven in de oude stad. Ons eerste plan is kaasfondue te gaan eten bij Les Armures, maar we zien verschillende mensen het restaurant binnen gaan en weer naar buiten komen. Volzet, dus. Gelukkig hebben we door ons vieruurtje nog niet veel honger. We drinken twee heerlijke glazen wijn in Le Studio, een gezellige bar die zowaar ietwat betaalbare wijn serveert.

We proberen ons geluk bij een tweede restaurant dat volgens tripadvisor goeie kaasfondue serveert, maar ook daar blijkt alles volzet te zijn. We besluiten op goed geluk toch maar onze kans bij Les Armures te wagen. Misschien is er nog een plekje voor twee aan de toog. En jawel, we hebben geluk, we slagen erin twee barstoelen aan de toog te bemachtigen. De toog wordt bemand (of is het bevrouwd?) door een zeer competente Roemeense jongedame die wel een extra paar handen lijkt te hebben. Ze schenkt wijn, zet koffie, bereidt desserts en allemaal met de glimlach. Indrukwekkend.

We bestellen een portie kaasfondue met paddenstoelen voor twee personen en doppen ons brood in de heerlijke gesmolten kaas. We hebben het heel gezellig met ons tweetjes en slagen erin de discussies van de voorbije weken even te vergeten. Na het avondmaal lopen we naar het appartementje van mijn vriend om wat dikke truien, sjaals en handschoenen bijeen te pakken voor ons uitstapje naar Glacier 3000. Stiekem ben ik erin geslaagd mijn vriend te overtuigen dat het makkelijker is bij mij in het hotel te blijven slapen. 😉

Het doet deugd om weer zoals vroeger samen een bed te delen. Niet dat we deze crisis al achter ons kunnen laten. Daarvoor zijn er te diepe wonden geslagen. But not all hope is lost.

Van Leuven naar Genève – 2 november 2018

Het was met een dubbel gevoel dat ik de trein van Leuven naar Zaventem nam. Ik had de vluchten en een hotel in Genève geboekt zonder op voorhand af te stemmen met mijn (ex-?) vriend. Uiteraard had ik hem vervolgens wel laten weten dat ik naar Genève kwam. In de hoop een gesprek te kunnen voeren over onze steeds sneller afbrokkelende relatie. Mijn vriend is sowieso al geen held op het vlak van communiceren en sinds onze Koreareis is hij volledig dichtgeklapt. Mijn doel van de trip was een opening creëren om de communicatie tussen ons weer op te bouwen. Wat dan ook de uitkomst daarvan zou zijn.

Ik kocht me een smoothie op de luchthaven en na een korte vlucht landde ik in Genève. Mijn vriend stond me op te wachten in de aankomsthal van de luchthaven. Het eerste contact was behoorlijk awkward. Daar moet ik niet flauw over doen. We wisten ons allebei niet goed een houding te geven en kozen voor een eerder zakelijke begroeting.

Mijn vriend vergezelde mij op de bus naar mijn hotel (ik zag het niet zitten om in zijn appartement te blijven overnachten). Nadat ik mijn spullen op de kamer gedropt had, dronken we samen een glas Chasselas in de hotelbar. De situatie bleef ongemakkelijk en ik merkte dat de afstand tussen ons nog groter geworden was dan voordien. Mijn vriend was moe na een lange werkweek (in Zwitserland is Allerheiligen geen verlofdag en Allerzielen al helemaal niet). Na één glas namen we afscheid van elkaar. Hij vertrok naar zijn appartement en en liet me alleen achter in mijn hotelkamer. Niet meteen de start van het weekend zoals ik het gehoopt had.

Maar goed, morgen aan het ontbijt een nieuwe kans om de knopen te ontwarren.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis