Roscoff – 1 augustus 2020

Het eerste wat ik lees na het wakker worden deze eerste dag van de maand augustus is de coronaberichtgeving uit België. De cijfers blijven stijgen, dus dat is weinig hoopgevend. Het ziet ernaar uit dat die tweede golf zich vroeger voordoet dan verwacht. Al ben ik nog steeds erg blij dat mijn vriend en ik erin geslaagd zijn op vakantie te vertrekken deze zomer. Niet meteen de bestemming die we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar ik moet toegeven dat Bretagne echt de moeite is.

In ons hotel Chez Janie nemen ze de coronamaatregelen trouwens heel serieus. De kamers worden niet schoongemaakt als je er minder dan drie nachten verblijft en je moet zelf aangeven aan de receptie of je propere handdoeken of toiletpapier nodig hebt. Bij het ontbijtbuffet zijn alle etenswaren afgeschermd en moet je aanwijzen wat je wil. Een vriendelijke dame legt vervolgens alles op jouw bord.

Mijn maag en darmen lijken vandaag aan de beterhand, maar aangezien ik nog steeds geen hongergevoel heb, besluit ik het bij een infusie te houden en verder niets te eten. Mijn vriend en ik maken een wandeling door het lieflijke Roscoff. Vooral de mooie kerk met de prachtige klokkentoren en de vele verwijzingen naar de zee spreekt me aan. Via een smal steegje komen we terecht aan de waterkant. Het is eb en het water is meters ver terug getrokken. Echt indrukwekkend om te zien. We lopen opnieuw over de pier, maar de koude wind maakt dat we snel rechtsomkeert maken. Gelukkig zien we tussen de grijze wolken hier en daar een streepje blauw. Hopelijk slaagt de zon er deze namiddag in het wolkendek te doorbreken.

‘s Middags waag ik mij aan een Bretoense pannenkoek met caramel en appeltjes. Ik heb nog steeds geen hongergevoel, maar deze suikeroverdaad smaakt me echt. Dat is alvast een goed teken!

De zon is ondertussen, zoals gehoopt, weer volop van de partij. We hebben de smaak van het wandelen te pakken en maken vanuit Roscoff een lange wandeling langs een prachtige baai. Ik maak wat foto’s van een zilverreiger die zo vriendelijk is net een visje te vangen wanneer ik afdruk. We genieten van de mooie stranden en het spel van eb en vloed.

De namiddag sluiten we af in Le Jardin Exotique et Botanique de Roscoff, een prachtige botanische tuin met een schitterend uitzicht op de zee. Dikke aanrader voor plantenliefhebbers.

We komen ook langs een groot veld vol ajuinen. Wisten jullie dat roze ajuinen de specialiteit zijn van Roscoff? Je kan in elke souvenirwinkel bussels uien kopen. Beetje bizar, toch wel.

Mijn pannenkoek lijkt goed verteerd te zijn, dus boeken we voor het avondmaal een tafeltje voor twee in de Bistrot de la Mer, een restaurant dat er vanaf de buitenkant niet al te geweldig uit ziet, maar een erg gezellig interieur heeft mét een grote bak vol levende kreeften. Ik geniet van een voorgerechtje met Sint-Jacobsvruchten en zeewier en witte koolvis (lieu jaune) als hoofdgerecht. Ik durf het zelfs aan om twee bolletjes sorbet als dessert te eten. Mijn vriend bestelt een calvados om de maaltijd af te sluiten, maar moet zijn verzoek maar liefst drie keer herhalen voordat de sympathieke jongedame die ons bedient door heeft waarover hij het heeft. De heer die alleen zit te dineren aan het dichtstbijzijnde tafeltje haalt zijn schouders op, hij had het duidelijk wel begrepen.

Fijne dag!

Van Dinard naar Roscoff – 31 juli 2020

Oh boy, echt supermottig opgestaan, na nochtans een goeie nacht. De combinatie van té veel drank en té veel eten zorgt ervoor dat heel mijn maag-darmsysteem overhoop ligt. Mijn vriend, die nochtans evenveel gegeten en gedronken heeft als ik, heeft uiteraard nergens last van.

Veiligheidshalve sla ik het ontbijt over. Dat stelde toch al niet zoveel voor… De twee en een half uur durende rit van Dinard naar Roscoff breng ik slapend in de auto door met een podcast in mijn oren. Met dank aan mijn vriend om supervoorzichtig te rijden en alle mogelijke obstakels zo rustig mogelijk te nemen.

We komen rond 13.30u in Roscoff aan en ik voel me eerlijk gezegd nog niet veel beter. We kunnen echter nog niet op de kamer omdat die nog niet gepoetst is. We laten onze bagage achter bij de receptie en verplaatsen de auto van de dure betalende parking vlakbij het hotel naar de gratis parking bij het station van Roscoff.

Vanaf het station wandelen we terug naar het centrum van Roscoff. Aan de waterkant treffen we een aantal restaurants naast mekaar aan die er allemaal redelijk goed uit zien. De meeste zaken zijn echter ondertussen al dicht omdat het 14u voorbij is. Uiteindelijk belanden we op goed geluk bij La P’tite Fabrik. Aangezien ik nog totaal geen hongergevoel heb, besluit ik het lot niet te tarten en ook de lunch te skippen. Ik drik enkel een cola (die ik lang genoeg laat staan om het koolzuurgas te laten ontsnappen) om wat suikers binnen te krijgen. (Cola is voor mij nog steeds het drankje dat ik associeer met enkele onaangename buikgriepepisodes uit mijn jeugd.) Jammer dat ik niet kan proeven van de burger met huisgemaakte blé noir blinis van mijn vriend of één van de andere bijzondere combinaties op de kaart (veel gerechten met algen, die lokaal geoogst worden). Het lijkt wel of ik in Frankrijk gedoemd ben tot maag- en darmproblemen.

Na deze niet-lunch zijn we net op tijd om de aankomst mee te maken van drie vissersboten die volledig volgeladen zijn met algen. Best spectaculair om te zien hoe een kraan met een grote grijper de algen met grote pakken tegelijkertijd in de wachtende container laadt. Het uitladen gaat trouwens verrassend snel en dat er nu en dan een pak slierten op de kaai terecht komt, leek niemand te deren. Omdat dit een tafereel is dat je niet elke dag ziet, leg ik het uitgebreid en uit verschillende hoeken vast op foto en film.

We wandelen verder in de richting van ons hotel en ontdekken een lange pier die eindigt in het water van de zee rond Roscoff. We lopen de pier af tot het einde, maar het is een beetje te fris om echt aangenaam te zijn. Na nog wat rondgelopen te hebben in Roscoff (dat er op het eerste gezicht erg mooi en gezellig uitziet), keren we terug naar het hotel.

Ik voel me nog altijd supermottig en mijn maag straft het feit af dat ik een cola gedronken heb. Aangezien het weer in de loop van de dag verslechterd is (het regent voor de eerste keer sinds het begin van onze vakantie), besluiten we de rest van de avond in de hotelkamer te blijven en wat filmpjes te kijken. Ook leuk!

Ook het avondmaal laat ik aan mij voorbij gaan. Ik hoop dat door vroeg in bed te kruipen er mij morgen een betere dag wacht!

Saint-Lunaire en Dinard – 30 juli 2020

Na het ondertussen gekende simpele ontbijt, wandelen we naar één van de winkels vlakbij om twee nieuwe strandhanddoeken te kopen. We hebben wel van die dunne, snel drogende handdoeken van de Decathlon in de koffer meegenomen, maar die zijn niet zo aangenaam om op het strand te liggen. Dus kopen we twee gloednieuwe handdoeken in de hoop hiervan de rest van de vakantie nog veel gebruik te kunnen maken.

Na grondig onderzoek via googlemaps hebben we een strand gevonden dat ons ideaal lijkt om te paddle boarden, iets verder weg van de drukke stranden vlakbij Dinard. We doen ons badpak onderaan en rijden met de wagen naar Plage de Longchamps in Saint-Lunaire. We vinden verrassend makkelijk een plek om onze auto te parkeren, vissen uit waar je een paddle board kan huren (enkel in de namiddag blijkbaar) en besluiten dan de rest van de voormiddag een wandeling te maken naar de Pointe de la Garde-Guérin. Alweer een zeer mooie wandeling langs de grillige Bretoense kustlijn.

Voor het middagmaal hebben we ons oog laten vallen op Le Surf de Josephine, want ja, kreeft op de menukaart. Helaas, alle (!) tafeltjes blijken gereserveerd te zijn. Ik kan het amper geloven. Verder dan maar naar de enige andere eetgelegenheid op de dijk: L’Alizé, een simpele barak met daarvoor plastieken stoeltjes met rode parasols. Het terras zit stampvol, gelukkig weten we nog net een vrij gekomen tafeltje te bemachtigen, dat de vriendelijke jongedame die ons bedient, snel voor ons ontsmet.

Bij het openen van mijn iphone beschermingshoes, merk ik opeens dat mijn bankkaart en maaltijdcheques-kaart verdwenen zijn. Beide kaarten bevonden zich in de bovenste gleuf van mijn hoes, die met de tijd en het vele gebruik wat losser is geworden. Komt daarbij dat ik vlak voor vertrek een aantal kaarten uit de hoes gehaald heb die ik niet nodig had op vakantie. Gevolg: beide kaarten moeten ergens ongemerkt uit mijn hoes geglipt zijn. We overwegen even om de wandeling opnieuw te doen, maar realiseren ons snel dat dit hopeloos is. Die kaarten vinden we nooit meer terug. Gelukkig gaat het om mijn gewone bankkaart en niet om mijn mastercard. Ik zal deze avond naar Card Stop bellen en bij terugkomst een nieuwe kaart aanvragen bij mijn bank.

Als middagmaal bestel ik mij een tartine Breton, een lekkere geroosterde boterham die vlotjes binnen gaat. Van al die zeelucht krijgt een mens honger…

Om 14u begeven we ons naar de barak waar ze paddle boards verhuren. We reserveren twee boards voor anderhalf uur. Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat we nog op zo’n plank stonden en in het begin is het toch weer even wennen. Zeker omdat paddle boarden door de golven op zee net iets meer uitdaging biedt dan paddle boarden op het meer van Genève. We vallen uiteraard allebei een paar keer van onze plank, maar al bij al gaat het verbazingwekkend vlotjes. Bij één zo’n val speelt mijn vriend bijna zijn zonnebril kwijt (iets waarin ik zelf ook ervaringsdeskundige ben). Bij het boven water komen, realiseert hij zich dat hij zijn bril kwijt is en hij duikt er meteen achteraan. Doordat het water zeer helder is en de bril traag zinkt, slaagt hij er wonder boven wonder in zijn bril te redden. Oef, want zo’n zonnebril op sterkte vervang je niet zo gemakkelijk op reis.

Tijdens het paddle boarden komen we een Antwerps koppel tegen dat één plank voor hun tweetjes heeft gehuurd. Een beetje raar, want dat maakt dat er altijd één persoon in het water moet liggen wachten terwijl de tweede op de plank staat. Staande op mijn paddle board doe ik een babbeltje met het meisje van het koppel. Over corona en de situatie in Antwerpen, tja, waarover babbelt een mens anders?

Na deze sportieve inspanning, kiezen we een plekje op het strand, spreiden onze nieuwe handdoeken uit en genieten we van het zonnetje. Het is merkelijk warmer dan de voorbije dagen.

Na een tijdje geluierd te hebben, rijden we terug naar Dinard. We parken opnieuw in dezelfde parking, lopen snel even langs het hotel voor een sanitaire stop en gaan nog snel even zwemmen bij het Plage de L’Ecluse. Het is bijzonder druk op het strand en het lijkt wel alsof de meeste aanwezigen nog nooit van het coronavirus gehoord hebben. We laten onze spullen achter bij een vriendelijk Nederlands koppel: “Nou, leg het maar onder de bolderkar!” en trekken het water in. Lang zwemmen we niet, want het water is erg frisjes en we vinden het toch wat te druk.

In het hotel nemen we de tijd om uitgebreid al het zand en zout van ons af te spoelen en ons een beetje op te dirken voor ons avondje uit bij Didier Meril. We krijgen een mooi tafeltje voor twee toegewezen met uitzicht op de Plage du Prieuré. We besluiten een beetje gek te doen en gaan voor de ménu dégustation (acht gangen) mét aangepaste wijnen. Terwijl wij zitten te genieten van het ene verfijnde gerecht na het andere, zien we vlak voor zonsondergang een groep kajakkers aan land komen. Doordat het ondertussen eb is, moeten ze een flink eind sleuren met hun kajak, wat ons meteen de nodige entertainment oplevert.

Het eten blijft maar komen en vooral, de glazen wijn worden zeer vlotjes bijgeschonken. Bij de kaas krijgen we zelfs niet één, maar drie glazen aangeboden. Proevertjes van de lokale specialiteiten waaronder de onvermijdelijke cider. Het is allemaal zeer lekker, maar ook nét van het goede te veel. Ik hou mijn hart vast voor de gevolgen morgen….

Mont Saint-Michel – 29 juli 2020

Ontbeten met twee hardgekookte eieren, stokbrood en smeerkaas. Oh well. Vandaag laten we Bretagne achter ons en keren terug naar Normandië voor een bezoek aan de Mont Saint-Michel, de derde toeristische trekpleister van Frankrijk na de Eiffeltoren en Versailles. Benieuwd hoe druk het er zal zijn in tijden van corona.

Na een rit van ongeveer vijftig minuten komen we aan op de werkelijk gigantische parking van de Mont Saint-Michel. We noteren in welke zone we onze auto geparkeerd hebben (parking 13, vak M) en wandelen naar het nieuwe, moderne bezoekerspaviljoen, alwaar ik meteen in de (lange) rij ga staan voor de vrouwentoiletten. Op zulke momenten lijkt het me handig een man te zijn..

Er staat massaal veel volk aan te schuiven bij de shuttles, maar geen erg, we waren toch al van plan deze links te laten liggen. We wandelen te voet naar de barrage op de Couesnon (gebouwd om de verzanding van de baai tegen te gaan) en verder over de voetgangersbrug. We vormen onderdeel van een lange colonne wandelende mensen. Als we gehoopt hadden deze bijzondere plek in alle rust te kunnen verkennen, is die hoop nu echt wel definitief vervlogen.

Toen we vertrokken in Dinard was het bewolkt en frisjes, maar hier trekt de lucht helemaal open en opeens is het veel warmer dan verwacht. Niet aangenaam om in de smalle en soms steile straatjes van de Mont Saint-Michel met een mondmasker te moeten rondlopen. We puffen en hijgen in ons masker.

Aangezien het ondertussen tijd is voor de lunch beginnen we onze zoektocht naar een plek om iets te eten. Het wordt ons al snel duidelijk dat zowat elk restaurant een tourist trap is en de restaurants die volgens tripadvisor wel ok zijn, daar staat natuurlijk een lange rij mensen aan te schuiven.

We lopen dan maar op goed geluk binnen bij Le Mouton Blanc, alwaar we nog een paar vrije tafeltjes ontwaren (die naar mijn aanvoelen, veel te dicht bij elkaar staan, maar goed in Frankrijk is de corona-afstand één meter en geen anderhalve zoals in België). En ja, het eten is bijzonder middelmatig en mijn zalm is te hard gebakken, maar goed, onze magen zijn gevuld. We kunnen er weer een tijdje tegen.

Omdat ik te laat was met het reserveren van de tickets voor de abdij, moeten we onszelf bezig houden tot 16.15u, dat maakt dat we elk straatje ongeveer twee keer gezien hebben, maar het uitzicht op de enorme slibvlakte en de steeds veranderende kleuren van het water blijft fascineren. Begrijpelijk dat dit een populaire toeristische trekpleister is. Alleen mag ik er niet aan denken hoe druk het hier moet zijn in normale omstandigheden.

Rond 15.55u hebben we écht alles gezien en besluiten we ons geluk te beproeven, misschien mogen we iets vroeger binnen dan de tijd die op ons ticket staat en ja, we mogen binnen! De Abdij is een welkom rustpunt na de wandeling doorheen de drukke straatjes en echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. Een plek die, zelfs beroofd van zijn vele kunstschatten, nog steeds grandeur uitstraalt.

Na ons bezoek aan de abdij dalen we de berg af en wandelen we langs de voetgangersbrug terug naar de parking, die ondertussen al een pak leger is dan bij aankomst.

We rijden terug naar Dinard en parkeren onze wagen opnieuw in Parking Centrum. Nu nog een plekje vinden voor het avondmaal. Na de ietwat tegenvallende lunch hebben we allebei zin in iets lekkers.

We slagen erin een vrije tafel te bemachtigen op het terras van de Oyster Club, een viswinkel waar je ook kan eten. Het terras zelf ligt vlak langs de straat, gelukkig valt de drukte van het verkeer mee. En ja, natuurlijk bestellen we oesters! We vragen een schotel samen te stellen met drie verschillende soorten (cancale, fréhel, ostra regal), kwestie van van alles een beetje te proeven. Heerlijk!

Ik vervolg de maaltijd met een zeevruchtenschotel met daarbij een lekker glaasje witte wijn. Mijn vriend heeft tot tweemaal toe pech: de gerechten die hij wil bestellen zijn op (de zaak sluit immers om 21u). Ter compensatie krijgt hij een glas wijn van het huis aangeboden. Sympathiek!

We sluiten de maaltijd af met een laatste portie oesters. Ons libido vaart er wel bij. 😉

GR34-route in Dinard – 28 juli 2020

Vandaag staat de wekker om 8u. We nemen een douche, zetten ons mondmasker op en trekken naar het ontbijt dat geserveerd wordt in een prachtige ruimte van dit vroeger ongetwijfeld zeer voorname herenhuis. Het ontbijt is gewoontjes: een hardgekookt ei, een stuk stokbrood, wat smeerkaas en een potje appelmoes. Kortom, zeer Frans. Het levert ons voldoende energie op om de dag te beginnen, maar niet meer dan dat. Naast ons, is er nog één ander koppel aan het ontbijten, niet bepaald en stormloop dus.

Vandaag plannen we een stuk van de GR34-route langs de kustlijn van Dinard te wandelen. Met temperaturen die net de twintig graden halen, is het niet bepaald strandweer. We wandelen van ons hotel naar Plage du Port Blanc en beginnen daar aan de wandeling langs de ruige, rotsachtige kust.

We hebben amper twintig minuten gewandeld of we stuiten op een wegversperring: het pad is ingestort. We moeten dus helemaal terugkeren en een vrij grote omweg maken om aan de andere kant van de instorting uit te komen.

Het is echt prachtig wandelen. Achter elke bocht ontdekken we weer een nieuwe baai met witte zandstrand, waarop we, ondanks de ietwat frisse temperaturen, redelijk wat zonnekloppers ontwaren. Het is bijna vloed en de zee gooit zich schuimend en bruisend op de rotsen. Prachtig toch, die ongeremde kracht van de natuur.

Voor de lunch stoppen we op Plage de Saint-Enogat, een mooi strand met een restaurant op de dijk met de originele naam, Les Terrasses de Saint-Enogat, waar ik mijn eerste Bretoense hartige pannenkoek (galette) eet met kaas, aardappel en spek. Lekker! Bij mijn eten drink ik een glas kir breton.

Na een sanitaire stop (met een mondmasker naar het toilet, het blijft toch wennen), zetten we onze wandeling verder. Hoe dichter we Dinard naderen, hoe drukker het wordt op het wandelpad. Op de meeste plaatsen is het gewoonweg onmogelijk om één meter (de anderhalve meter van Bretagne) afstand te houden. We kunnen niet anders dan vaststellen dat de mensen over het algemeen vrij nonchalant met de regels lijken om te gaan.

Naarmate de wandeling vordert, komt de zon steeds vaker door de wolken, tot het wolkendek volledig verdwijnt. In de schaduw blijft het serieus frisjes, maar op de zonnig stukken van het pad is het puffen. Het is alleszins warmer dan we verwacht hadden.

We wandelen langs het mooie strand van Dinard (Plage de l’Écluse), maken een kleine tussenstop bij Le Moustache voor een ijsje en gaan verder naar de baai waar we gisterenavond al die bootjes zagen liggen. We passeren langs restaurant La Passerelle du Clair de Lune, dat een diner aanbiedt dat ons doet watertanden, maar ja, jullie raden het al: volzet. Het is duidelijk dat het coronavirus de Fransen niet van hun culinaire geneugten zal afhouden.

Op onze tocht noteren we twee plekken waar het mogelijk is om een paddle board te huren. De weerberichten geven warmer weer naar het einde van de week toe, ideaal om te watersporten.

Ons oorspronkelijk plan was om helemaal tot aan de Barrage de la Rance te wandelen, maar ergens in de helft van de Baie du Prieuré houden we het voor bekeken. Ik moet dringend een sanitaire stop inlassen en de toiletten van het strand waarlangs we passeren zijn zo verschrikkelijk dat ik sneller buiten dan binnen sta. We hebben ondertussen al ettelijke kilometers in de benen en besluiten onze wandeling af te breken en terug te keren naar ons hotel dat zich vlakbij het Plage du Prieuré bevindt (waar het ook mogelijk is om te paddle boarden en kajakken).

Op de terugweg naar het hotel passeren we langs het chique restaurant Didier Meril met een prachtig zicht op de baai. Snel online gekeken of er nog plaats was en jawel, we hebben geluk! We twijfelen niet en reserveren meteen een tafeltje voor twee personen voor donderdag 30 juli.

Na mijn dringende sanitaire stop op het hotel merken we dat we allebei de kracht van de zon onderschat hebben. Toen we vertrokken op onze wandeling was het nog min of meer bewolkt en omdat het redelijk fris was, hadden we geen zonnecrème meegenomen. De weinige zon die er was, had alleszins veel effect op onze velletjes, want je ziet heel duidelijk tot waar mijn driekwart mouwen kwamen en mijn armband is een streepje wit tussen rozig rood. Nochtans hebben we de voorbije weken al stevig wat zon gezien. Het moet zijn dat in Frankrijk de zon harder schijnt. 😉 Gelukkig valt de schade mee. Les geleerd, de komende dagen gaat de zonnecrème standaard in de rugzak van het fototoestel.

Omdat het te vroeg is om al te gaan eten, aperitieven we in het gezellige voortuintje van het hotel met een glas cider en een Leffe. De voortuin ligt in de schaduw en het was er bepaald frisjes. Het verschil tussen zon en schaduw bedraagt naar mijn aanvoelen bijna 5 graden.

We drinken ons glas op en verlaten de schaduw voor de zon. We slenteren op het gemak naar het mooie strand (Plage de L’Écluse) van Dinard en stappen vervolgens een winkeltje met souvenirs binnen om te kijken of ze er misschien mondmaskers met Bretoense motieven verkopen. Helaas, de merchandising is nog niet aangepast aan de huidige situatie. In een biscuiterie met allerlei koekjes, confituren en karamelbereidingen vinden we een whisky uit de regio. Even online zoeken: de whisky is duurder geprijsd dan de flessen we online vinden. Gelukkig vinden we exact dezelfde whisky, de Armorik single malt, in een winkeltje een paar meter verder aan een veel goedkopere prijs. Plus we mogen proeven! Daarvoor doen we graag even ons mondmasker uit!

Voor het avondmaal hebben een tafeltje gereserveerd in restaurant l’Attiseur, wat ‘de aanstoker’ zou betekenen. Beetje een vreemde naam voor een restaurant, maar zolang het eten lekker is, klagen wij niet. Aangezien het ‘s avonds behoorlijk frisjes is, kiezen we voor een tafeltje binnen. Bij het bestuderen van de menukaart valt ons nogmaals op hoeveel goedkoper het eten in Frankrijk is in vergelijking met België. Voor amper 34 euro heb je een heel kwaliteitsvolle driegangenmenu.

We starten onze maaltijd met een aperitief van het huis met cointreau, aperol spritz en crémant. Niet helemaal mijn ding, maar soms moet je al eens uit je comfortzone treden. Mijn voorgerecht met sint-jacobsvruchten is geweldig lekker en ook het hoofdgerecht is fantastisch. Alleen de reuzemacaron valt me een beetje tegen: té groot en té zoet. Beetje jaloers op de kaas van mijn vriend. De wijn die we bij de maaltijd drinken, is uitstekend. En naar goede gewoonte sluiten we af met een glaasje champagne. Wie zegt er dat je champagne alleen maar als aperitief kan drinken?

Saint-Jacques / risotto de céleri / beurre d’ail:

Filet de bar / risotto crémeux / asperges / huile vierge:

Macaron chocolat / fève de tonka:

Kaasbordje:

Terug in het hotel spoelen we het vuil van de dag van ons af en smeren we dikke lagen zon op ons ondertussen rode velletje. Benieuwd wat morgen zal brengen.

Van Leuven over Mechelen naar Dinard – 27 juli 2020

Geen al te beste nacht gehad. Vlot in slaap gevallen, maar dan veel te vroeg wakker geschoten en niet meer terug in slaap kunnen vallen. Zelfs niet met een podcast in mijn oren. Waarschijnlijk zorgen om mijn plantjes. Dat druppelsysteem dat ik last minute voor deze reis kocht, druppelt veel te snel. Ik vermoed allemaal dode planten aan te treffen bij mijn terugkomst…

Mijn vriend en ik pakken de laatste zaken bijeen en vertrekken een trein vroeger dan gepland naar Mechelen. Voor onze vakantie in Bretagne hebben we beroep gedaan op een huurwagen van Cambio. Ik wist dit zelf niet, maar je kan als Cambio-lid ook voor langere tijd een wagen huren. Omdat we toch bijna drie wekend intensief van deze wagen gebruik zullen maken, reserveerde mijn vriend een iets groter exemplaar dan de standaard Cambio. Helaas waren er in Leuven geen grotere wagens beschikbaar, dus moeten we eerst met valiezen en rugzakken de trein op naar Mechelen alvorens aan onze roadtrip te kunnen beginnen.

Gelukkig verloopt de treinrit vlot en op een paar minuten stappen van het station vinden we de Cambio wagen. Mits wat wringen (en het platleggen van één van de zetels achteraan) krijgen we onze twee grote valiezen in de wagen en weg zijn we! Oef! Want tot op het allerlaatste moment, vreesde ik dat het coronavirus roet in het eten zou strooien en dat ik alle boekingen zou moeten annuleren. We voelen ons pas echt op ons gemak wanneer we de Franse grens over zijn. Nu kan de vakantie echt beginnen! Duimen maar dat Frankrijk niet opnieuw in lockdown gaat en we onze plannen kunnen aanhouden.

Na onze eerste tankbeurt ergens in Frankrijk, kopen we wat koffiekoeken en een cookie (voor mij) om ons energieniveau op krikken. We zijn immers al vroeg op weg. In de winkel bij het tankstation kopen we wat natte doekjes om het interieur van de wagen schoon te maken. De cambio is immers niet erg proper. Wel proper: de Franse toiletten. Wat een verschil met de horrortoestanden die ik mij uit mijn kindertijd herinner.

Voor het middagmaal rijden we de autosnelweg af en volgen op goed geluk de aanbevelingen van Tripadvisor om uit te komen bij l’Auberge De Fouilloy in het gelijknamige dorpje Fouilloy, dat zich letterlijk in the middle of nowhere tussen de velden vol met hooibalen bevindt. Ik maak er voor het eerst kennis met ficelle Picarde, een lokale specialiteit met hartige pannenkoek. Als hoofdgerecht ga ik voor de paella, niet echt een streekgerecht, maar wel lekker en zo royaal dat ik mijn portie zelfs niet op krijg. Voor deze copieuze tweegangenlunch betalen we slechts 14,90 euro. Een spotprijsje.

We zetten onze tocht verder naar Dinard en luisteren onderweg live naar de persconferentie van de nationale veiligheidsraad die de verwachte verstrenging van de maatregelen aankondigt. Net op tijd ontsnapt naar het buitenland!

Onderweg krijgen we een beetje regen over ons, maar naarmate we Dinard naderen, wordt het weer beter. We genieten van de mooie landschappen rondom ons en ik ben blij dat ik naast zo’n goeie chauffeur mag zitten.

Rond 18.30u komen we aan in Dinard. Hotel Altaïr heeft geen parkeerplaatsen, dus placeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage. Het onthaal (met mondmasker) is zeer vriendelijk en de uitbater biedt meteen aan om onze koffers naar boven te brengen (het hotel is gelegen in een mooie, oude villa en heeft geen lift). Aangezien beide koffers zwaar zijn, sleurt mijn vriend er ook eentje naar boven. Wat een helden!

Onze kamer is sober, maar ruim en de douchecabine is duidelijk recent vernieuwd en voorzien van alle mogelijke snufjes. Ik moet zeggen dat het hotel zeer goed meevalt, voor slechts twee sterren. Hierbij nog eens een dikke awoert aan reisbureau Caractère waarbij ik nog een voucher van zo’n 2500 euro heb, en die er niet in slaagden om mij een gepast voorstel voor Bretagne uit te werken. Het voorstel dat ze deden, kwam neer op een reis van slechts negen dagen en dat voor 500 (!!) euro per nacht. Serieus… Het kostte mijn vriend en mezelf twee uur rondsurfen om een vakantie van 18 dagen te boeken voor een gemiddelde prijs per overnachting van iets meer dan 100 euro.

Mijn vriend en ik droppen onze spullen op de kamer en maken een avondwandeling door het mooie Dinard. Het is bewolkt en een tikkeltje aan de frisse kant, maar daarop zijn we voorzien. We snuiven de geur van de zee op en genieten van de mooie uitzichten.

Voor het avondmaal vinden we een plekje op het terras van L’Abri des Flots, één van de restaurants ons aangeraden door de hoteluitbater. Aangezien ik niet veel honger heb na de copieuze maaltijd deze middag, bestel ik een voorgerecht met krab en meteen mijn eerste glas champagne van de reis, gevolgd door een wit wijntje en ja, waarom niet, nog een glas champagne om de maaltijd in stijl af te sluiten. Het eten is heerlijk en het is erg gezellig, maar mijn vriend en ik hebben zo onze bedenkingen bij het naleven van de coronamaatregelen. Het lijkt ons dat de tafels niets goed schoongemaakt worden bij het wisselen van de klanten en ook de menukaarten worden gewoon doorgegeven.

Nog een reden om voor een voorgerecht als avondmaal te kiezen: dan is er ruimte voor een ijsje. Snel online gezocht naar de beste ijsjeszaak van Dinard en jawel, het mojito-ijs bij Glaces Moustache was hemels!

Om ons eten te laten verteren maken we nog een avondwandeling in Dinard, we passeren een prachtige baai die vol met bootjes ligt en het chique sterrenrestaurant Pourquoi Pas, dat een zeer betaalbaar diner aanbiedt. Bij nader online onderzoek blijkt het restaurant helaas tot in september volledig volzet te zijn. Tja, deze reis is in alle opzichten een beetje improvisatie. Ik had noch de tijd, noch de energie om op voorhand uitgebreide opzoekingen te doen. Ik heb zelfs geen reisgids voor Bretagne gekocht. De echt culinaire hoogstandjes zullen we deze vakantie wellicht niet beleven, maar dat hoeft ook niet. We zijn al blij dat we er even tussenuit kunnen met ons tweetjes, na al die maanden lockdown.

We kruipen op tijd in bed, want we zijn moe van een ganse dag onderweg te zijn. Morgen is er een nieuwe dag.

Sonnenberg in Luzern – 26 juli 2019

Onze laatste dag in Luzern. Amai, die vakantie is ook weer voorbij gevlogen. Ik vond Luzern alleszins zeker de moeite van het bezoek waard. Alweer een Zwitserse parel ontdekt.

We ontbijten op het gemak, maken onze valiezen en laten die vervolgens achter bij het onthaal. We hebben geen grootste plannen voor vandaag. Langs de Reuss wandelen we naar de Gütschbahn, een tandrandbaan die ons naar Schlosshotel Gütsch brengt. Vandaar hebben we alweer een prachtig uitzicht over Luzern.

Vanaf Schlosshotel Gütsch maken we een mooie wandeling in de groene long van Luzern. Bij Gasthof Schwyzerhüsli lassen we een kleine drankpauze in. Bij deze temperaturen moet een mens gehydrateerd blijven, nietwaar? Al zijn alcoholhoudende dranken op dat vlak wellicht niet de beste keuze, mijn prosecco en het biertje van mijn vriend smaken.

Vervolgens wandelen we verder naar de Sonnenberg. Het uitzicht is mooi, maar het is zo mogelijk nog warmer dan de voorbije dagen. We zweten wat af. Na een tijdje gewandeld te hebben dalen we de Sonnenberg opnieuw af via de blauwe Sonnenbergbahn.

We nemen de moedige beslissing om het openbaar vervoer verder links te laten liggen en te voet naar Luzern terug te keren. We wandelen tussen de wijngaarden. Doordat we voornamelijk de gewone, verharde wegen volgen, waar tussen de huizen weinig schaduw is, loopt het zweet langs onze rug. Maar we zetten dapper voort. We zien ons doel immers liggen in de verte.

De wandeling blijkt toch steviger dan eerst gedacht, maar zo hebben we wel een reden om een milkshake te drinken bij Amore Mio. Helaas, de uitbater is erg onvriendelijk en de milkshake trekt op niks. Een Italiaanse gelatozaak onwaardig. We voelen ons dik in het zak gezet.

Tijd om onze voeten in het water te steken. We kunnen elk beetje afkoeling goed gebruiken. Het terras van Opus blijkt een ideale plek om een glas wijn te drinken. De keuze op de kaart is fenomenaal. Ik drink er een heerlijk glas prosecco en een werkelijk uitstekende rosé. Een aanrader.

Voor het avondmaal keren we terug naar het hotel. Een simpele vegan bowl bij Dean & David is ideaal op zo’n warme dag. En daarmee zit onze vakantie er dus officieel op. We gaan met onze valiezen naar het station en zoeken een wagon met airco uit voor de terugrit naar Genève. De trein rijdt rechtstreeks naar Genève, dus we kunnen op het gemak blijven zitten. Na een zeer comfortabele rit komen we in Genève aan. Vanaf het station gaan we te voet naar het appartement van mijn vriend en zijn nét op tijd binnen voor de regen losbarst. Een welgekomen bui na een hittegolf.

Blij dat ik deze vakantie de gelegenheid had om Zwitserland wat beter te leren kennen.

Mount Rigi – 25 juli 2019

Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft mijn vriend mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.

Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.

Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.

Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.

Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren.

We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!

Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.

Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!

Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).

We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.

Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.

Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!

Avondwandeling bij volle maan

Op onze dagelijkse avondwandeling passeerden we het huis van Goofball. Een ideale gelegenheid om even een voordeurgesprekje te doen. Op anderhalve afstand uiteraard! Wij nemen de richtlijnen van de Nationale Veiligheidsraad heel serieus. Ik mag er niet aan denken dat ik per ongeluk iemand ziek zou maken! Er zijn immers genoeg mensen die drager van het virus zijn, zonder dat ze dit beseffen. Het was alleszins leuk om even een praatje te doen en we bewonderden de kunstzinnig door Kabouter en Beertje ingekleurde eieren die een mooi plekje aan het raam gekregen hadden. Laat die paaseierenzoektocht maar beginnen!

Het alziend oog van Janneke Maan zag dat het goed was…

Van Montreux naar Luzern – 24 juli 2019

Opstaan om 7.30u, ik kan niet ontkennen dat het pijn doet, maar het voordeel is wel dat het een pak minder druk is aan het ontbijtbuffet dan de voorbije twee dagen. Wel van de partij: de mussen die maar al te graag een ontbijtgraantje meepikken…

Na het ontbijt maken we onze valies en realiseren we ons dat we te vroeg klaar zijn. We hangen nog een beetje rond in onze kamer, genieten een laatste keer van het mooie uitzicht op het meer en gaan dan naar de receptie om uit te checken. Op naar Luzern! Ik heb er zin in, want eerlijk, la Fête des Vignerons heeft me toch ergens teleurgesteld. Ik had meer verwacht van een feest dat mag pronken met de titel UNESCO immaterieel cultureel erfgoed.

De trein is, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, op tijd en ook de overstap in Lausanne verloopt vlotjes. Hotel Central ligt op nog geen tien minuten wandelen van het station van Luzern. Het hotel heeft een heel andere uitstraling dan ons hotel in Montreux. Eurotel in Montreux was een groot en mondain hotel, terwijl Hotel Central een klein boutique hotel is met kleine kamers en een gezellige vibe. Hét grootste nadeel van onze kamer in Hotel Central is echter dat er geen airco is. Met temperaturen die zich al een tijdje consequent boven de dertig graden bevinden, is airco echt geen luxe. Het is bijgevolg bijzonder heet op de kamer.

We droppen onze spullen in de kamer en kopen een groene smoothie in het hippe healthy fastfood restaurant op het gelijkvloers. In ons hotel vinden we een toeristische gids over Luzern met daarin een wandeling langs de highlights. Ideaal om Luzern wat beter te leren kennen. We lopen via het treinstation (waar we snel een koffiekoek kopen als lunch) naar het moderne KKL gebouw, een vrij nieuw cultuur- en congrescentrum. Er is één of ander festival aan de gang, want er staan op verschillende plekken podia en ontelbaar veel eetkraampjes.

We laten de eetkraampjes links liggen en lopen verder naar het meest gefotografeerde monument van Zwitserland: de Kapellbrücke, met in het midden de bijzonder herkenbare Wasserturm. De historische overdekte houten brug uit 1365 is overvloedig gedecoreerd met bloemen en inderdaad bijzonder fotogeniek. De brug is verfraaid met driehoekige afbeeldingen die de geschiedenis van Luzern vertellen, bevestigd onder het dak.

Tijd voor een drankpauze met een Hugo op een terras aan de voet van de mooie Hofkirche in renaissancestijl. Ideaal met dit warme weer. Na deze welgekomen verfrissing brengen we uiteraard een bezoekje aan de Hofkirche zelf, waarna we verder wandelen in de richting van het Löwendenkmal.

Het Löwendenkmal is een uit een rotswand gehouwen beeld van een stervende leeuw doorboord met een afgebroken speer. Het beeld herdenkt de leden van de Zwitserse garde die in 1792 het leven lieten in verdediging van het Tuilerieënpaleis van de koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Mark Twain noemde de dodelijk gewonde leeuw “the saddest and most moving piece of rock in the world”, maar dat vind ik persoonlijk lichtjes overdreven. Volgens het infobord zou deze leeuw één van ‘s werelds bekendste monumenten zijn. Dat durf ik toch enigszins in twijfel trekken, vóór mijn bezoek aan Luzern had ik immers zelfs nog nooit van dit monument gehoord. Wishful thinking van de Zwitsers, ongetwijfeld. Of waren jullie wel bekend met deze trieste leeuw?

We wandelen verder naar de oude stadsomwallingen van Luzern, de Museggmauer. De muur met de negen torens zijn goed bewaard gebleven en je kan over de kantelen wandelen. Vier van de negen torens kunnen zelfs bezocht worden. Het geheel doet mij een beetje denken aan de stadsomwallingen in Talinn. De Zyt toren is wat mij betreft de indrukwekkendste van de vier. De aanwezigheid van de oudste klok van Luzern (uit 1535) in deze toren heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Deze klok slaat trouwens het uur een volle minuut vroeger dan alle andere klokken in Luzern.

Doordat we in één van de torens een trap naar beneden nemen, komen we terecht aan de andere kant van de omwalling. We vinden daar een looppiste en een heel bijzonder project: Der Hofbeiz hinter Musegg, een heuse stadsboerderij mét dieren en een cafetaria waar je het ter plekke gebrouwen bier kan proeven. We bestellen ons allebei een glas homemade icetea, want het is nog steeds snikheet en hydratatie is belangrijk.

Na deze drankpauze keren we terug om het laatste stuk van de omwalling te verkennen en vervolgens dalen we af naar de Spreuerbrücke, een oude overdekte houten brug die verdacht veel wegheeft van de net iets meer bekende Kapellbrücke. Ook deze brug is versierd met driehoekige schilderijen onder het dak bevestigd. De afbeeldingen tonen de befaamde dance macabre of Totentanz, die de mensheid moet leren dat in het aanschijns der dood iedereen gelijk is.

Vanaf de Spreuerbrücke zien we de Nadelwehr (naaldendam) die de watertoevoer van de Reuss naar het meer van Luzern regelt door meer of minder houten ‘naalden’ toe te voegen. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n bijzondere constructie zie.

We lopen langs de rivier verder naar de Franziskanerkirche en bewonderen het overdadige interieur. Volgende stop: de Jesuïtenkirche. Helaas zijn we net te laat om deze nog te kunnen bezoeken. Vlak voor de Jesuïtenkirche zijn er trappen die naar de Reuss leiden. Ideaal om even onze voeten in het verfrissende water te steken na al dat wandelen vandaag.

Het is te warm voor een uitgebreid avondmaal, maar een aperitiefje gaat er altijd wel in. We wandelen terug naar het KKL waar het Blue Balls Festival plaatsvindt (ondertussen zijn we achter de naam van het festival gekomen). We drinken een Hugo uit een plastic bekertje en luisteren naar een groepje dat muziek speelt.

Rond 19u zijn we terug op de benedenverdieping van ons hotel en eten we een chicken quinoa bowl bij Dean & David. Lekker licht, ideaal voor deze warme temperaturen. Tijd om het laatste stukje van de wandeling te doen. Dit stukje brengt ons langs veel statige huizen met prachtige fresco’s in het autoluwe historisch centrum. We beëindigen de wandeling om 20.15u. Niet gedacht dat we er zo lang over zouden doen. 😉

We keren terug naar het festivalterrein van het Blue Balls Festival om de sfeer op te snuiven en nog iets te drinken. Het festival is in principe gratis, maar om de paar meter staan er vrijwilligers om een bijdrage te bedelen. Het is uiteraard fijn dat het festival gratis is, maar dit soort fondsenwerving zou toch op een andere manier moeten kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit niet bepaald een leuk werkje is voor die vrijwilligers en het is als bezoeker ook niet fijn om om de haverklap aangesproken te worden om een bijdrage te doen.

We vinden een leuk plekje op het terras van de Seebar en genieten van een glaasje prosecco terwijl we luisteren naar de uitstekende jazz-zangeres Rosetta Bachofner. Een ontspannend einde van een goed gevulde dag.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis