Voor wie graag mijn belevenissen in Parijs erop wil nalezen, hier is’t te doen:
op reis
Musée Jacquemart-André – 6 oktober 2019
Onze laatste dag in Parijs goed begonnen met een lekker uitgebreid ontbijt. Lijn collega en ik pakken onze valiezen en begeven ons naar de hotelreceptie om uit te checken. Wellicht omdat het zondag is, treffen we daar de portier die ons de voorbije avonden altijd vriendelijk gegroet heeft bij onze terugkeer in het hotel. Het is duidelijk dat gasten uitchecken niet zijn dagdagelijkse bezigheid is, want het kost hem heel wat moeite om de uitcheckformaliteiten te vervullen. Vervolgens ontspint zich een vaudeville met onze koffers. Bij het koppel dat vlak voor ons uitcheckte, zuchtte hij al dat hij geen plaats meer had om de valiezen te bewaren en wanneer wij hem onze koffers overhandigen, lijkt hij wel de wanhoop nabij. Ostentatief opent hij alle bewaarplaatsen voor valiezen om te tonen dat er écht geen plaats is. Nochtans lijkt mij dat hij de koffers gewoon wat moet herschikken om plaats vrij te maken. Uiteindelijk zet hij onze twee koffers bovenaan een steile trap. Voor mijn geestesoog zie ik mijn koffer (inclusief laptop van het werk) al van de trap donderen, maar de portier verzekert ons dat onze koffers veilig staan. We zullen er maar het beste van hopen.
Helaas, ook op onze laatste dag in Parijs regent het. We duiken dan maar de metro in (samengevat: te veel trappen en veel te warm) voor een bezoekje aan het Musée des Arts Forains, dat allerlei kermisobjecten zou tentoonstellen. We moeten overstappen in Olympiades en komen uiteindelijk aan in metrostation Cour Saint Emilion, een mooi, ruim en modern metrostation. Wat een contrast met de andere metrostations die we al bezocht hebben!
Helaas, het Musée des Arts Forains blijkt een privaat museum te zijn dat enkel op afspraak te bezoeken valt. Dat stukje informatie was mij ontgaan op hun website. De security aan de ingang is behoorlijk onvriendelijk wanneer we informeren of het alsnog mogelijk is een ticket te kopen. We zien immers mensen langs ons passeren die het museum binnen gaan. Kaartjes verkopen is duidelijk niet de taak van deze twee heren en qua klantvriendelijkheid komen ze niet verder dan wijzen naar het plakkaatje met de telefoonnummer van het museum (les parisiens…). Mijn collega en ik doen een poging om binnen te geraken op het telefoonnummer, maar we krijgen geen gehoor. Wij zijn allebei zwaar teleurgesteld, want de glimp die we kunnen opvangen van het museum ziet er alvast veelbelovend uit, met echte paardenmolens en verklede mensen. Jammer.
We brengen dan maar een blitzbezoekje aan Bercy Village gelegen aan Cour Saint-Emilion. Bercy Village is een collectie van voormalige pakhuizen waarin vroeger een wijnmarkt gehouden werd en die nu prachtig gerenoveerd zijn om onderdak te bieden aan winkels en gezellige restaurantjes. De centrale wandelstraat is mooi versierd met kleurrijke ballonnen. Jammer dat het nog te vroeg is om te lunchen. We nemen wel even de tijd om te kijken de fantastische fotografische kunstwerken van Laurent Pons, die de wereld van Star Wars naar de straten van Parijs brengt.
Dik tegen onze goesting begeven we ons opnieuw naar de metro voor een bezoekje aan onze tweede keuze: Musée Jacquemart-André. Dat museum is gelukkig wel open en blijkt een onverwacht schot in de roos te zijn. Het gebouw op zich (de voormalige privé-woonst van Édouard André en Nélie Jacquemart) is op zich al meer dan de moeite van een bezoek waard. Het koppel verzamelde tijdens hun leven een prachtige kunstcollectie en hun bescheiden stulpje vormt het perfecte decor om deze verzameling te tonen.
Maar er is meer, we hebben het geluk de tijdelijke tentoonstelling van werken uit La collection Alana te kunnen bezoeken, een privéverzameling van Italiaanse renaissancekunst in Amerikaanse handen. De werken zijn werkelijk van topkwaliteit en zowel mijn collega als ik zijn echt onder de indruk van de tentoongestelde kunst. Bij mij zijn het vooral de prachtige kleuren en het oog voor detail van de kunstenaars die mijn aandacht trekken. Naar sommige werken kan je gewoon blijven kijken. Magnifiek. Een echte toptentoonstelling!
Wanneer we buiten stappen na ons bezoek (dat veel langer geduurd heeft dan verwacht), schijnt onverwacht de zon. De herfstzon op ons gezicht doet deugd en zo komt die zonnebril zowaar toch nog van pas. Onverwacht, maar zeer welkom!
Omdat het zo’n prachtig weer is besluiten we te voet naar ons hotel terug te wandelen om optimaal te genieten van deze mooie namiddag. We passen chique winkelgalerijen zoals Le Printemps en Galeries Lafayette. Omdat er zoveel te zien is, vorderen we te traag en dreigen we daardoor in tijdsnood te geraken. Dus nemen we toch maar de metro naar Oberkampf. We moeten nog eten en we lopen liever niet het risico om onze Thalys naar Brussel-Zuid te missen.
Tripadvisor leidt ons naar Crêperie Gigi om (eindelijk) te kunnen genieten van een heerlijke, met calvados geflambeerde pannenkoek, vergezeld van huisgemaakte warme chocomelk. Een betere afsluiter van dit weekend hadden we ons niet kunnen wensen.
Terug in het hotel blijken onze beide koffers nog mooi aan de bovenkant van de trap te staan. Hoera! Een zeer onaangename rit met valiezen in een stampvolle metro zijn we terug in station Paris-Nord. We kopen er wat chocolaatjes voor de collega’s en voor onszelf een paar macarons voor de terugrit op de trein.
De terugrit verloopt zonder problemen en we komen zelfs wonder boven wonder stipt op tijd aan in Brussel-Zuid. De NMBS is zo vriendelijk om naadloze aansluiting naar Leuven te voorzien door mijn trein naar Leuven een kwartier vertraging te bezorgen. Soms wil het ook wel eens meezitten met het openbaar vervoer.
Een fijn weekend dat smaakt naar meer.
Les catacombes de Paris en Baltard au Louvre – 5 oktober 2019
Mijn eerste nacht in Parijs min of meer goed geslapen (mijn collega snurkt een beetje en dat ben ik niet gewoon). Het ontbijt blijkt een meevaller. Scrambled eggs, lokale kazen, heerlijke gerookte zalm,… Ik ontwaar zelfs tomaat en komkommer. Een bijzonder on-Frans ontbijt, maar hey, mij hoor je niet klagen. Enige minpuntje (en ook erg on-Frans): het stokbrood is niet vers.
Helaas, de weergoden zijn ons niet gunstig gezind: het regent. Awoert! Nuja, niets aan te doen. Gelukkig heb ik een regenjas bij die ik onder mijn donsjas aandoe, kwestie van droog te blijven, want dat dons zuigt water op als een spons.
Vandaag staat er een rondleiding in de catacomben op het programma. In een ver verleden bezocht ik al eens de Parijse riolen, maar dit stukje Parijse ondergrond is mij tot nu toe onbekend. Mijn collega en ik nemen de (verschrikkelijk drukke en veel te hete) metro naar de dichtsbijzijnde halte bij de catacomben. We zijn te vroeg voor onze afspraak, dus kopen we een beetje op goed geluk een toegangsticket voor het museum met de langste naam ooit: le musée de la Libération de Paris – musée du général Leclerc – musée Jean Moulin.
We starten ons bezoek met een afdeling naar de bunker waar tijdens de tweede wereldoorlog la résistance één van haar hoofdkwartieren had. Zulke plekken laten niet na een indruk op mij te maken. Ook het museum zelf, dat in zijn geheel gewijd is aan de helden van het verzet, generaal Leclerc en Jean Moulin blijkt onverwacht interessant. Voor een museum dat we op goed geluk zijn binnen gestapt om droog te blijven is dit een echte meevaller. We moeten ons zelfs haasten om op tijd buiten te zijn voor de rondleiding in de catacomben.
Tien minuten voordat de rondleiding start, ontmoeten we mijn oud-collega en zijn vriend bij de ingang van de catacomben. We treffen daar tevens onze gids die een charmant Engels spreekt met een stevig Frans accent. Ik moet toegeven dat deze rondleiding vrij prijzig is (wij betaalden 87 euro per persoon), maar zeker de moeite waard.
We horen het verhaal van het ontstaan van de grotten onder Parijs. Oorspronkelijk waren dit zandsteengroeves die zich buiten de stadsgrenzen bevonden, maar doordat Parijs (met behulp van al het zandsteen dat in de groeves ontgonnen werd) zeer snel groeide, werden de zandgroeves opgeslokt door het uitdijende Parijs. Dit leidde al snel tot ongelukken: instortingen doordat gebouwd werd op instabiele ondergrond.
Het feit dat de Parijse ondergrond een gatenkaas was geworden door de zandsteengroeves, plaatste de Parisiens voor een uniek probleem: hoe de stabiliteit van hun groeiende stad garanderen. De arbeiders van de zandsteengroeves kregen aldus een nieuwe taak: het stabiliseren van de Parijse ondergrond.
Al snel ontstond er een nieuw probleem: de Parijse kerkhoven die uit hun voegen barstten. In de middeleneeuwen heerste het bijgeloof dat je op de Dag des Oordeels in je oorspronkelijk toestand zou herrijzen. Om dit mogelijk te maken, moest jouw stoffelijk overschot wel op een katholiek kerkhof worden begraven, in de schaduw van een kerktoren. Hoe zou God anders weten dat jij een godvrezende katholiek was geweest?
Dit gebruik leidde tot kerkhoven waar doden in massagraven op mekaar gestapeld werden en lijken die in blote lucht zich in verregaande staat van ontbinding bevonden. De geur in de buurt van die kerkhoven moeten bepaald adembenemend geweest zijn. Tot er op bepaalde dag zich een incident voordeed waarbij een muur van één van die kerkhoven instortte: een muur die een hoop menselijke resten bevatte. Ik hoef er geen tekening bij te maken…
Tijd om schoon schip te maken. De kerkhoven werden leeggemaakt en alle overblijfselen werden per kerkhof onder de grond in de lege zandsteengroeves gelegd. Het is dat gedeelte van de catacomben dat ongetwijfeld het meest fascinerend is. Je wandelt langs muurtjes gemaakt van menselijke beenderen en schedels. Je passeert grote holtes volledig opgevuld met de beenderen van lang geleden overleden Parisiens die eens op één van de leeggemaakte kerkhoven lagen.
Onze rondleiding brengt ons op plekken waar je als normale toerist geen toegang toe hebt. Het is heel bijzonder om met zo’n klein groepje rond te dwalen in de duistere gangen en krochten onder Parijs. Dikke pluim ook voor onze gids, die echt een fantastische verteller is. Interessante feiten wisselt ze af met grapjes, om een tegengewicht te bieden aan de toch ietwat morbide omgeving. Wel vervelend dat ik bijna de ganse wandeling verplicht ben mijn fototoestelrugzak vast te houden. Het is namelijk verboden om een rugzak op je rug te dragen, om wille van het risico per ongeluk een muurtje met eeuwenoude beenderen te doen instorten. Mijn fototoestelrugzak is echter niet geschikt om op de borst te dragen, dus moet ik de zware rugzak de ganse tijd in mijn handen houden.
Na twee uur rondleiding nemen we afscheid van onze gids. We begeven ons naar een gezellige straat met allerlei marktkraampjes en authentiek Parijse eetgelegenheden. Tijd om de inwendige mens te versterken. We vinden een leuke plek voor ons vieren op het verwarmde terras (niet ecologisch, wel gezellig) van Maison Péret. Ik bestel mij een glaasje champagne, want ja, ik kom niet elke dag in Parijs en we laten een charcuterie- en kaasschotel aanrukken. Mijn collega en ik zijn natuurlijk razend nieuwsgierig om te vernemen hoe onze oud-collega en zijn partner het stellen in Parijs. Ze zijn gemengd enthousiast. Mijn oud-collega is zeer tevreden op zijn nieuwe job, maar ze zijn allebei iets minder fan van de Parisiens. De typisch Parijse hautaine houding, daar raken ze moeilijk aan gewend.
Na dit hartige vieruurtje begeven we ons met z’n vieren naar de nieuwe werkplek van onze oud-collega, een prachtig herenhuis dat onze oud-collega nu volledig aan het laten opfrissen is. We nodigen onszelf meteen uit om in het voorjaar de resultaten van die opfrissingswerken te bewonderen. Van de werkplek van onze oud-collega lopen we naar het appartement van mijn oud-collega en zijn vriend. De tocht brengt ons langs de Champs Elysée met zijn dure boetieks en chique winkels. Not my cup of tea, om eerlijk te zijn. Het appartement van mijn oud-collega daarentegen is werkelijk prachtig. Op een tiental minuten lopen van zijn werk, in een statig appartementscomplex. Très chic!
Na ons bezoekje aan het appartement nemen mijn collega en ik afscheid en keren we met de metro terug naar ons hotel. We willen ons immers een beetje opfrissen en omkleden voor het diner bij Baltard au Louvre.
Helemaal opgedirkt begeven we ons opnieuw naar de metro. We moeten overstappen in Strasbourg en daar loopt het mis. Om de één of andere reden weigert het metrostel te vertrekken en we zijn op dat moment eigenlijk al te laat voor onze afspraak. Heel ongewoon, want de Parijse metro’s (hoewel verschrikkelijk warm en oncomfortabel) volgen elkaar snel op en vertrekken meestal een paar seconden nadat ze gestopt zijn aan het perron. We beslissen om af te stappen en de rest van de weg te voet te gaan, uiteindelijk moeten we nog maar twee haltes met de metro. Net op het moment dat wij terug op het perron staan, horen we het geluid van de sluitende deuren. Mijn collega slaagt er nog net in op het metrostel te springen, maar bij mij gaan de deuren voor mijn neus dicht. Oeps…
Ik besluit bij het oorspronkelijke plan te blijven en te voet verder te gaan. Ondertussen bezorg ik via whatsapp de nodige instructies aan mijn collega, want die heeft noch het adres, noch de naam van het restaurant genoteerd. Uiteindelijk blijkt het voorval snel vergeten, dankzij googlemaps komen we allebei tegelijkertijd aan bij Baltard au Louvre, een half uur later dan gepland. En dan maak ik mij opnieuw de bedenking: hoe zouden we zo’n situatie vroeger zonder smartphones opgelost hebben?
Wat volgt is een ware topavond bij Baltard au Louvre. Heerlijk eten, uitstekende wijn, een vallende ficus die mij zeker tien minuten de slappe lach bezorgt en mijn eerste kennismaking met het concept van mulesing (klinkt als dierenmishandeling, als je het mij vraagt). Na het diner komt de Vlaamse chef van Baltard au Louvre, Ewout Vranckx, even een babbeltje doen. Sympathieke gast die geweldig goed kan koken. We complimenteren hem uitgebreid, maar hij blijft bescheiden. Een man naar mijn hart.
Appetizer:
Coquillages ouverts a cru, fine gelée de bonite, brocolettis:
Queue de lotte farcie et rôtie, purée de pois cassés, jus de veau tranché au condiment:
Filet de canette des Dombes, céleri clouté au lard, châtaignes rôties, jus de civet:
Mirabelle poêlée avec son chutney, noix de Grenoble:
Thee met versnaperingen:
Mijn collega en ik nemen na deze fantastische culinaire ervaring afscheid van onze oud-collega en zijn vriend en besluiten onszelf nog op een afzakkertje te trakteren bij Nelson’s, bijna recht tegenover Baltard au Louvre. De whisky sour met kaneel smaakt zo hemels dat ik niet anders kan dan er nog een tweede te bestellen. Een waardige afsluiter van de avond.
Na al dat eten (en drinken) en omdat we geen zin hebben om opnieuw de metro te nemen, besluiten we te voet terug te keren naar het hotel. Het is nog vrij warm buiten en het regent niet. Ideaal! Ik moet onderweg wel even een café binnenglippen voor een plaspauze, maar we zijn het allebei over eens: een wandeling is zoveel aangenamer dan de Parijse metro!
Van Brussel naar Parijs – 4 oktober 2019
Lang, lang geleden prikten mijn collega en ik het eerste weekend van oktober in onze agenda’s voor een bezoek aan onze oud-collega in Parijs. In aanloop naar dit weekend hield ik de weersvoorspellingen angstvallig in de gaten. Helaas, waren de voorspellingen unaniem slecht: regen, regen en nog eens regen. Dus ging ik op voorhand ijverig op zoek naar activiteiten waarbij slecht weer geen rol zou spelen. Want iedereen weet ondertussen al wel dat ik een bloedhekel heb aan regen.
Na een vrijdagvoormiddag hard werken, vertrokken mijn collega en ikzelf rond 12.30u naar Brussel-Centraal. Ik kocht een slaatje voor op de trein bij de nieuwe Prêt à Manger in Brussel-Centraal (ben daar op korte tijd vast klant geworden, de slaatjes zijn een aangename afwisseling met die van de Exki die ik ondertussen een beetje beu geraakt ben).
De Thalys naar Parijs vertrok (tot mijn grote verbazing) stipt op tijd om 13.13u. Ik maakte van de rit gebruik om nog wat te werken, zodat ik met een gerust gemoed op weekend kon vertrekken.
Verrassend snel stonden we met onze valiesjes in het station van Paris-Nord. We kochten meteen een metrokaartje voor drie dagen, zodat we ons zeker droog van punt A naar punt B konden verplaatsen. Mijn eerste contact met de Parijse metro liep meteen al mis: mijn kaartje werd geweigerd. Gelukkig was er een vriendelijke heer die het poortje voor mij blokkeerde zodat ik erdoor kon met mijn valies.
We stapten af in metrostation Oberkampf en een kleine wandeling later waren we in Hotel Hor Les Lumières. Onze kamer was niet al te groot, maar voorzien van alle comfort. We dropten snel onze bagage af op de kamer en namen de metro naar Hôtel de Ville, want ja, onze eerste momenten in Parijs spendeerden we als ramptoerist bij de Notre Dame. De schade aan dit prachtige bouwwerk is echt immens. De buitenste steunberen waren allemaal gestut en het dak is volledig weg. Eerlijk waar, ik weet niet hoe lang het zal duren om dit Parijse icoon in zijn vroegere glorie te herstellen en zelfs of dit überhaupt nog mogelijk zal zijn, maar dat het prijskaartje navenant zal zijn, staat nu al vast.
Lang konden we niet in de buurt van de Notre Dame blijven (ik weerstond de verleiding om een pannenkoek te kopen aan één van de vele kraampjes), want mijn collega en ik hadden een ticketje voor een bezoek aan Ateliers des Lumières om 18u. Ik wist niet goed wat ik van dit bezoek moest verwachten, maar de beelden op de website zagen er alvast indrukwekkend uit. We waren een kwartiertje te vroeg, maar mochten toch al binnen. Een paar tellen later stonden we in een gigantische ruimte waarin vroeger een ijzergieterij en vervolgens een fabrikant van industriële machines gevestigd waren.
We kwamen binnen tijdens het einde van het korte programma ‘Japon rêvé, images du monde flottant‘, gevolgd door een fragment uit ‘Verse‘, een hedendaagse creatie van Thomas Vanz. Op zich al indrukwekkend, want de geprojecteerde beelden dekten elk stukje muur van de gigantische fabriekshal af, de vloer inbegrepen. De beelden vloeiden subtiel in mekaar over, waardoor je het gevoel kreeg dat je je in een droomwereld bevond. En dan moest het beste nog komen: ‘Van Gogh, La nuit étoilée‘. De kleuren en beelden van Van Gogh leenden zich uitstekend tot deze dromerige bewerking. We wisten werkelijk niet waar eerst kijken, want de beelden waren overal anders. Prachtig!
We waren zo onder de indruk dat we het programma van Van Gogh twee keer bekeken en misschien waren we nog langer blijven kijken, als we niet om acht uur gereserveerd hadden bij Bien Ficelé. Gelukkig bevond het restaurant zich niet al te ver stappen van Atelier des Lumières. Ik had dit restaurant gereserveerd louter op basis van de locatie en de positieve tripadvisor reviews. En ook nu liet tripadvisor mij niet in de steek. Het eten was heerlijk en ik ben nog nooit in mijn leven zo snel bediend geweest. Onze voorgerechten (ik ging voor de tartare de boeuf) stonden na nog geen tien minuten wachten voor onze neuzen. We waren amper begonnen aan onze aperitief cocktail! En de rest van de gerechten volgden aan hetzelfde verschroeiende tempo.
Passerden op ons bord:
tartare de boeuf angus fumé, jaune d’oeuf fermier, potimarron à l’amaretto, amandes grillées:
pêche du jour, cocos de Paimpol au lait de coco, cresson, groseilles:
mousse au chocolat, croustillant pistache, glace yaourt:
Dit alles vergezeld van overheerlijke wijn.
De metro bracht ons zonder problemen naar de halte vlakbij ons hotel. Omdat we allebei nog geen zin hadden om in bed te kruipen, dronken we nog eens laatste glaasje wijn in een brasserie vlakbij ons hotel. Dit bleek een vergissing. De wijn mocht dan wel spotgoedkoop zijn, het was echte koppijnwijn. Het contrast met de heerlijke wijn die we bij Bien Ficelé gedronken hadden, kon amper groter zijn. Geen einde in de schoonheid…
Musée des Confluences in Lyon – 8 september 2019
Uitgeslapen tot negen uur en vervolgens op het gemak genieten van een hotelontbijt, er zijn ergere manieren om aan de zondag te beginnen. Na een laatste vrijpartij op Franse bodem, pakken we onze spullen bijeen, checken we uit en laten we onze koffers achter bij het onthaal.
Ik had voor dit weekendje Lyon één must do op mijn lijstje staan: een bezoek aan het Musée des Confluences, enkel en alleen om wille van de fantastische architectuur. Toen we de dag voordien de afstand van ons hotel tot aan dit museum opzochten, bleek echter dat we te voet te veel tijd zouden verliezen om daar te geraken en blijkbaar was het openbaar vervoer geen optie. Gelukkig heeft Lyon een aantal deelfietssystemen. Wij installeren snel de app van INDIGO Weel en gaan op zoek naar twee paarswitte fietsen op de fietsenparking voor het station van Lyon-Part-Dieu. INDIGO Weel heeft het voordeel dat je de fietsen eender waar kan achter laten, maar als nadeel dat je natuurlijk soms wat moet zoeken tot je een fiets gevonden hebt. Mijn vriend en ik slagen erin twee fietsen te bemachtigen en fietsen in de richting van Musée des Confluences.
De lucht ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar voorlopig houden we het droog. Oef, want fietsen in de regen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Om het museum te bereiken moeten we een tijdje de oever van de Rhône volgen. Wanneer we het mooie, brede fietspad oprijden, komen we terecht in een lange stroom fietsers. Blijkbaar is er één of andere georganiseerde fietstocht aan de gang in Lyon. Dat maakt dat het veel drukker is dan we verwacht hadden op een zondagochtend. We peddelen mee met de massa fietsers tot we in de verte het museum zien opduiken. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt het museum zich op de plek waar de Rhône en de Saône samen vloeien. De indrukwekkende architectuur zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen, maar ik kan het bombastische gebouw wel appreciëren.
We wijken af van het uitgestippelde fietsparcours en fietsen over de duidelijk gloednieuwe Pont Raymond Barre, met een splinternieuwe tramhalte (die om de één of andere reden volgens googlemaps niet bereikbaar was vanaf Lyon-Part-Dieu. Ik stop in het midden van de brug om wat fotootjes te nemen. Zelfs al is het museum zelf een tegenvaller, ik heb alvast genoten van deze leuke fietstocht.
Na onze fietsen in de fietsenparking geparkeerd te hebben, nemen we de tijd om het bijzondere gebouw vanaf verschillende hoeken in beeld te brengen. We lopen helemaal tot aan het uiterste puntje van het langgerekte stuk grond waarop het museum staat. Een bevreemdende plek met restanten van wat een spoorweg lijkt te zijn.
Tijd om het museum ook van binnen te bezoeken. Het is ondertussen al bijna één uur ‘s middags en helemaal niet zo druk. We laten onze jassen achter in de vestiaire op het kelderverdiep (alwaar we vaststellen dat de nooduitgang heel onorthodox geblokkeerd is) en beginnen aan ons bezoek.
De eerste zaal die we bekijken, valt tegen. De opstelling is eerder gericht op kinderen en wil de wondere wereld van insecten tot leven brengen, maar heus, gigantische uitvergrotingen van luizen en ander ongedierte, daar krijg ik letterlijk de kriebels van.
De volgende zalen gaat het echter in stijgende lijn: de verzameling (uiteraard dode) kevers vind ik erg mooi en ook de hoofddeksels uit alle hoeken van de wereld spreken mij aan. Het hoofddeksel dat het meest indruk maakt, is een gigantische constructie gemaakt van het haar van Chinese vrouwen uit dezelfde familie. Heel bijzonder, maar ik zou het toch maar vreemd vinden om met het haar van mijn overleden oma op mijn hoofd rond te lopen.
De zaal die op mij het meest indruk maakte, toonde de wondere wereld van de Kalash, een volk dat in het uiterste noorden van Pakistan woont en zijn bijzondere polytheïstische cultuur wist te behouden, ondanks het feit dat ze omringd zijn door moslims die hen vaak vijandig gezind zijn. Hun aantallen nemen de laatste decennia echter sterk af, waardoor de kans reëel is dat deze unieke cultuur ten dode is opgeschreven. De schitterende foto’s van de Kalash tonen de bijzondere band van dit volk met het prachtige Himalaya gebergte rondom hen en de kleurrijke feestelijkheden die als een rode draad door hun bestaan lopen.
Ik moet toegeven dat het verhaal dat het museum met de permanente collectie wilde vertellen voor mij niet zo duidelijk is. Dan maar gewoon genieten van de zeer mooie presentatie. Erg sfeervol.
Rond drie uur in de namiddag beginnen we toch een klein hongertje te krijgen en gaan we iets eten in het café op het hoogste verdiep van het museum. Het mooie uitzicht (mét zon en spectaculaire wolkformaties) krijgen we er gratis bij. In de verte zien we de kathedraal pronken op haar heuveltop.
De lunch stelt niet veel voor (een quiche opgewarmd in een microgolfoven), maar ik maak van de gelegenheid gebruik om even op te zoeken hoeveel dit gigantische museum gekost heeft. Omdat ik het zo fantastisch geformuleerd vind, wil ik graag dit citaat met jullie delen:
“Le montant total de l’ouvrage s’élève à plus de 306 millions d’euros. Un “coût pharaonique” dénoncé par l’association Canol. Plus de quatre fois le prix initial. Quinze ans après le début des travaux, la métropole a enfin révélé à ses administrés le coût définitif de la construction du musée des Confluences.”
Yep, dat lezen jullie goed, dit museum kostte vier keer meer dan oorspronkelijk gepland…
Het museum is veel groter dan we verwacht hadden en we ronden ons bezoek pas af rond 16u. Ik moet zeggen dat ik de manier van presenteren zeer mooie en vernieuwend vond, maar voor mij was de logica van de opbouw van de zalen niet altijd duidelijk. Maar toch: aanrader!
Onze INDIGO Weels bevinden zich op de plek waar we ze hebben achter gelaten. We fietsen terug langs de Rhône tot aan het oude centrum, alwaar we onze fietsen parkeren. Ons oorspronkelijke plan is nog iets te gaan drinken, maar halverwege, besluiten we toch maar geen risico te nemen. We hebben gewoon te weinig tijd en snel snel een drankje naar binnen kappen, is niet echt leuk te noemen.
We doen een poging om twee INDIGO Weels los te maken uit een rijtje op een ingewikkelde manier aan elkaar vastgemaakte fietsen die op de stoep liggen, maar we moeten onze poging onverrichter zaken staken. Toch niet altijd zo’n geweldig systeem, die deelfietsen. Gelukkig vinden we een beetje verderop twee fietsen die we wel kunnen losmaken.
Bij de terugtocht naar ons hotel voelen we druppels. En jawel, we hebben nét onze fietsen vastgemaakt op het plein voor het station, wanneer de regenbui losbarst. We haasten ons naar het station om bij de Exki mijn avondmaal voor op de trein te kopen. Het kleine stukje dat we vervolgens van het station naar ons hotel moeten overbruggen, is voldoende om ons flink nat te maken. Gelukkig hebben we een regenjas aangetrokken.
We halen onze valiezen op bij de Ibis Styles en verkassen naar het Mercure hotel, een blok verder, omdat de bar gesloten is. Bij de Mercure hangen we onze jassen te drogen en bestel ik een glaasje versgeperst fruitsap om het weekend in schoonheid te eindigen. Rond 19u neem ik afscheid van mijn vriend, wiens trein naar Genève een uur later vertrekt, mooi op tijd om mijn trein van 19.17u te halen.
Helaas, helaas, bij aankomst in het station blikt dat de tgv naar Brussel-Zuid 50 minuten vertraging heeft. Omdat ik geen zin heb om in het ongezellige station van Lyon-Part-Dieu rond te hangen, keer ik terug naar hotel Mercure, waar mijn vriend zich ondertussen aan een tafeltje in het restaurant gezet heeft. Hij heeft net zijn avondeten besteld, wanneer ik opnieuw binnen kom. Dus drink ik noodgedwongen een glaasje champagne terwijl ik hem gezelschap hou. 😉
Na voor een tweede keer afscheid genomen te hebben van mijn vriend, keer ik terug naar het station. Gelukkig blijft het bij 50 minuten vertraging, waardoor ik toch nog vóór middernacht in Brussel-Zuid zal geraken. Even ontstaat er wat verwarring op het perron, want deze trein blijkt een samenstelling te zijn van mijn trein en de trein van nog een uur vroeger (die dus met 1 uur en 50 minuten vertraging rijdt). Van één van mijn medereizigers verneem ik dat de vertraging te wijten is aan een bommelding in Marseille. Daar kan de SNCF uiteraard niets aan doen, maar het blijft een feit dat hun communicatie gewoonweg op niks trekt.
Gelukkig verloopt de rest van de reis vlot en geraak ik zonder problemen in Brussel-Zuid. Dolblij dat ik zo vooruitziend was om mij een hotel vlakbij Brussel-Centraal te boeken, omdat ik maandagochtend al om 8.15u op het werk moet zijn. Zo lig ik toch nog min of meer op tijd in bed. Moe, maar blij met alweer een geslaagd weekend in Lyon.
Jardin Botanique en Le Passe Temps – 7 september 2019
Beetje te vroeg wakker op deze mooie zaterdagochtend. Het ontbijt is niet echt bijzonder te noemen, maar ze hebben verse minichocoladebroodjes, heerlijke lokale kazen en actimel. Meer is er niet nodig om mij ‘s ochtends gelukkig te maken. Al moet ik toegeven dat deze Ibis Styles toch wel minder is van niveau dan de Mercure waar we de vorige keer overnacht hebben. Maar hey, door hier te logeren, sparen we geld uit om chic te gaan dineren!
De zon schijnt volop, ideaal weertje voor een bezoek aan de Botanische Tuin van Lyon. Het is een stevig stuk wandelen van ons hotel, maar de verplaatsing meer dan de moeite waard. Wat een aangename verrassing! De Botanische Tuin van 8 hectare heeft een collectie van zo’n 15.000 verschillende plantsoorten en zou daarmee de grootste botanische tuin van Frankrijk zijn. We wandelen door prachtige serres, rozentuinen, rotstuinen, cactustuinen,… en ontdekken zowaar en samenscholing van giraffen! En van schildpadden! We weten echt niet waar eerst kijken.
We gaan zo op in het natuurschoon rondom ons dat we pas rond 13u aan de lunch denken. Helaas: de tuin heeft wel veel mooie bloemen en planten, het eetaanbod is iets minder. We laten ons oog vallen op een crêperie, een lekker pannenkoekje gaat er altijd wel in. Spijtig genoeg serveert deze crêperie (serieus, het stond in koeien van letters op hun gevel!) vandaag geen crêpes. Dikke teleurstelling. Mijn vriend heeft net een slaatje gekocht, wanneer ik hem totaal ontgoocheld kom meedelen dat er geen pannenkoeken zijn.
Omdat ik zo boos ben omwille van de false advertising, besluit ik deze zaak niet het genot te gunnen iets anders bij hen te consumeren. Ik houd het dus bij een vers geperst fruitsapje. Gelukkig heb ik ‘s ochtends veel kaas gegeten, waardoor ik niet zoveel honger heb.
Na deze lunch in mineur wandelen we verder langs een prachtige vijver. De botanische tuin is zo groot en mooi dat je er makkelijk een ganse dag kan spenderen. En ik denk dat we slechts een fractie van de plantencollectie gezien hebben, maar geen erg, dan hebben we een goede reden om nog eens terug te komen.
Na ons bezoek aan de de botanische tuin, lopen we langs de oevers van de Rhône verder naar Vieux Lyon. We komen langs een prachtige kleurrijke trap (waar uiteraard elke instagrammer ter wereld een selfie wil maken), ontdekken een aantal verborgen traboules en genieten van de street art die je hier werkelijk overal vindt. Aangezien mijn middagmaal uit enkel een glaasje fruitsap bestond, begint mijn maag nu stilletjes aan te knorren. Dus laat ik googlemaps ons de weg wijzen naar de artisanale gelatozaak Único. Lekker, maar niet zo goed als de gelato van Decadenza in Leuven.
Een korte, maar stevige klim brengt ons naar een mooi uitkijkpunt bij Maison Villemanzy, één van de vele in Lyon. Het voordeel van een stad met veel niveauverschillen. We zetten onze wandeling verder, steken de Saône over, wandelen een stuk langs de oevers en keren dan terug over de Passerelle du Palais de Justice. Het is nog te vroeg om naar ons hotel terug te keren, maar te laat om nog iets te bezoeken. Tijd om te aperitieven dus!
We belanden in Muraato, een mooie en gezellige wijnzaak, waar je gewoon zegt welk soort wijn jouw voorkeur wegdraagt en de dienster haalt een flesje wijn boven dat helemaal jouw ding is. Mijn witte wijn is echt een schot in de roos. Het bordje met mini-tapas biedt net voldoende tegengewicht om de wijn op mijn bijna lege maag niet meteen naar mijn hoofd te laten stijgen. Het is zo gezellig dat we nog voor een tweede glas opteren, wellicht niet zo verstandig aangezien we vanavond nog een uitgebreid diner op het programma hebben staan. Maar dat zijn zorgen voor later. Per slot van rekening leeft een mens maar één keer!
Lichtelijk aangeschoten keren we terug naar het hotel om ons op te frissen (amai, mijn voeten zijn vuil) en om te kleden voor een avondje culinair genieten in sterrenrestaurant Le Passe Temps. We vrezen even dat we tijdens de wandeling naar het restaurant door regen zullen overvallen worden, maar gelukkig komen we droog ter plekke aan.
Wij zijn de allereerste gasten in Le Passe Temps, dat ik uitkoos omdat het restaurant een Koreaanse chefkok heeft. We krijgen de beste tafel in de ganse zaak aangeboden met zicht op de indrukwekkende wijnkast, het enige accent in het sobere interieur. We zijn vertrokken voor een avond vol tongstrelende verrassingen. Onze smaakpapillen worden verwend met rundstartaar, tonijntartaar, kreeft met truffel en parmaham (ongelooflijk heerlijk!), lotte met courgette en zalig mals rundsvlees als hoofdgerecht. Elk gerecht is samengesteld uit zorgvuldig uitgekozen streekproducten. Na al dat heerlijks volgt nog een selectie van regionale kazen, een yuzu dessert met meringue (ik had op voorhand voorspeld dat we een dessert met yuzu zouden krijgen) en een chocoladedessert om in schoonheid te eindigen.
Terwijl wij zitten te genieten, breekt boven Lyon de lang verwachte regenbui los. Gelukkig is de bui over gewaaid tegen dat wij onze terugtocht naar het hotel aanvangen (toch een klein half uur stappen). Als slaapmutsje drinken we nog een glas van mijn eigen persoonlijk whisky op de kamer en kruipen vervolgens in bed. Helemaal voldaan!
Culinaire ontdekkingen in Leuven: Bar Leuv
Omdat mijn vriend vrijdagavond erg laat in Leuven was (de laatste vlucht van Genève naar Brussel heeft tegenwoordig standaard een uur vertraging), deden we het rustig aan op zaterdagochtend. We sliepen een beetje uit, hingen wat rond op ons appartement en begaven ons rond brunchtijd richting het stadscentrum om een nieuwe culinaire hotspot aan het Leuvense firmament te ontdekken: Bar Leuv, een ontbijt- en lunchplek die de mosterd duidelijk bij Bite Leuven gehaald heeft. Wat uiteraard een goede zaak is, want Bite Leuven is één van mijn favoriete lunchplekjes. En jawel, Bar Leuv stelde niet teleur. Ik heb erg genoten van mijn stuk brood met zalm, geitenkaas en avocado-pasta (hipster-style!).
Zowel mijn vriend en ik hadden na dit laat ontbijt nog een plekje over voor een dessert. Tijd om een oude, ondertussen gevestigde waarde, te herontdekken: de Quetzal Chocoladebar, hofleverancier van krachtvoer voor talloze Leuvense studentes. Ik bestelde een brownie met aardbeien, ijs en chocoladesaus en mijn vriend ging voor een milkshake. Het zonnetje scheen heerlijk en we genoten volop van de (misschien laatste) zonnestralen op ons gezicht.
Daarmee hadden we alleszins meer dan genoeg energie opgedaan om onze wandeling door Leuven verder te zetten. Het was druk in de Leuvense straten. Wij waren duidelijk niet de enige mensen die van deze prachtige nazomerdag wilden genieten.
Uiteraard sloten we de namiddag af op het terras van Bar Nine, met mijn favoriete cocktail: de chilly mango frozen daiquiri (ja, ik ben gewoon zó voorspelbaar).
Cuba revisited
Voor wie graag nog eens mijn Cuba reisverhalen naleest, hier is’t te doen. Echt een dikke aanrader, Cuba. Bijzonder mooi land, warme mensen en interessante geschiedenis. Voor elk wat wils, maar vergeet zeker niet de immodium en motilium in je reiskoffer te steken.
Van Varadero naar Brussel – 1 mei 2019
Onze laatste halve dag in Cuba. Zo’n vakantie is toch altijd veel te snel voorbij. Ik heb het gevoel dat ik maar een fractie gezien heb van Cuba en dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. De dag luieren op het strand gisteren voelt ook een beetje als een verloren dag. Ik had gehoopt meer watersporten te kunnen doen in Varadero, maar ja, als het weer niet mee wil… Al heb ik het gevoel dat het personeel overdreven voorzichtig is, zo hard waaide het nu ook weer niet. We genieten voor de laatste keer van het ontbijt en maken een mooie strandwandeling op het prachtig witte zandstrand van Varadero. De laatste keer genieten van dat prachtige blauwe zeewater…
Het is 1 mei vandaag, een bijzondere dag voor het communistische Cuba. Jammer dat we net vandaag moeten vertrekken, want ik had graag door de straten gewandeld om de sfeer om te snuiven. Het personeel van het restaurant is alvast volop aan het feesten en we zien een praalwagen klaar staan voor de optocht vanavond.
De nemen voor de laatste keer een douche in onze hotelkamer, pakken onze valiezen en geven onze kamersleutel af bij het onthaal. We hebben de dag voordien een taxi besteld en duidelijk aangegeven dat we veel bagage hadden. En hoera, de dame aan het onthaal heeft dat goed geregeld. Er wacht ons een heus taxibusje. Wat een luxe!
De rit naar Varadero Airport verloopt supervlot. Onderweg zien we allerlei feestelijk uitgedoste mensen in de Cubaanse kleuren (blauw, rood en wit) en met Cubaanse vlaggen. Ook het inchecken van de bagage en de security check op de luchthaven zijn een fluitje van een cent. Er is op de luchthaven zowaar een mooi aanbod aan winkels en er is zelfs de mogelijkheid om iets te eten (wel junkfood). En zelfs de toiletten zijn aanvaardbaar! We hebben opeens een heel ander gevoel bij deze luchthaven dan bij aankomst. Mijn broer koopt nog een paar losse sigaren en dan is het tijd om te boarden. Natuurlijk speelt er een bandje bij het boarden. We kunnen geen afscheid nemen van Cuba zonder live muziek.
Aan boord begeven we ons naar onze toegewezen zetels, maar dan blijkt dat daar andere mensen zitten. Verwarring alom. Tot blijkt dat deze mensen moeten afstappen in Cancún en dat wij voor de korte vlucht van Varadero naar Cancún vrij plaats mogen nemen in het vliegtuig. Het was handig geweest om hier op voorhand duidelijk over te communiceren. Dat zou ons veel gedoe bespaard hebben. We vinden allevier een plekje en dan moet het personeel gans het vliegtuig door om te controleren of elk stuk handbagage aan boord aan een passagier kan toegewezen worden. Unclaimed hand luggage wordt van het vliegtuig verwijderd. Vervelend allemaal.
Het is niet ver vliegen tot Cancún en we maken ons op om even de benen te strekken. Via de intercom deelt het boordpersoneel van het vliegtuig ons echter mee dat de passagiers die doorvliegen naar Brussel niet mogen afstappen. We moeten blijven zitten. Wat de bizarre situatie oplevert dat de schoonmaakploeg van Cancún aan boord komt terwijl wij nog allemaal op het vliegtuig zitten en het vliegtuig schoonmaakt met de passagiers er nog op. Een bizarre ervaring, maar ergens ook interessant om te zien hoe hard zo’n schoonmaakploeg moet werken. Veel tijd hebben ze alvast niet om het vliegtuig schoon te maken dat er een lange tocht van Brussel over Varadero naar Cancún heeft opzitten. We krijgen allemaal propere dekentjes en de kussenslopen worden gewisseld. Top!
De vlucht verloopt verder vlotjes, buiten een groot incident met een passagier die op de rij voor mij zit. Zij maakt er een groot drame van dat er slechts één maaltijdoptie beschikbaar is (met kip) en dat er geen vis-optie wordt aangeboden. Een steward met engelengeduld legt uit dat mensen met bijzondere vereisten dit op voorhand moeten aangeven bij het boeken van de vlucht. Voor een bijzondere maaltijd moet immers een supplement betaald worden. Dat gaat er maar niet in bij de dame in kwestie en ze dreigt bij jan en alleman klacht te gaan indienen. De steward blijft bewonderenswaardig kalm en vriendelijk. Ik zou het al lang hebben opgegeven en gezegd hebben: “En dient u vooral een klacht in mevrouw. Geniet van uw kip!”
Varadero – 30 april 2019
Niet veel te melden over onze voorlaatste dag in Cuba. Mijn vriend en ik slapen een beetje uit, we trekken met ons vieren richting het ontbijtbuffet en brengen de rest van de dag aan het strand door. Helaas staat er te veel wind, dus is het niet mogelijk een kayak of een paddle board te ontlenen. Erg jammer, want ik had ernaar uitgekeken nog eens op een paddle board te kunnen staan.
Dus zit er niet veel anders op dan te relaxen op het strand met een podcast in de oren en af toe te gaan afkoelen in het schitterend blauwe water. In de namiddag pikken mijn vriend en ik nog een salsales mee. Ditmaal kan ik wel als vrouw dansen en dat gaat me een pak beter af.
Na de salsales verkassen we met ons gezelschap van het strand naar het zwembad. We hebben sinds onze aankomst immers nog niet in het hotelzwembad gezwommen. Al moet ik zeggen dat het leuker zwemmen is in zee. Zeker omdat er een idioot loopt te voetballen aan de rand van het zwembad. Niemand van het personeel spreekt hem erop aan, dus voel ik mij geroepen de goede orde te bewaren en wijs ik hem erop dat de rand van het zwembad geen voetbalveld is. Mijn opmerking wordt me niet in dank afgenomen, maar ik houd voet bij stuk. Zo makkelijk val ik niet te intimideren.
Voor ons laatste avondmaal laten we ons eens goed gaan aan het buffet. We sluiten de avond af in de bar waar we genieten van een ‘International Dance Show’, een amalgaam van dansen uit verschillende landen gebracht door zeer getalenteerde dansen. Die natuurlijke aanleg voor dansen van de Cubanen, daar kunnen wij houterige, blanke Europeanen nog een puntje aan zuigen.
