Laatste ontbijt in ons fantastische hotel. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar voordat we opnieuw richting België trekken, zijn we van plan nog een laatste wandeling te doen op het mooie Schouwen-Duiveland. Ditmaal rijden we richting Dreischor voor een wandeling tussen de wijngaarden. Jawel, jullie lezen het goed, op Schouwen-Duiveland wordt wijn geteeld.
Het is vandaag iets minder zonnig dan de vorige dagen. Niet dat we klagen, want we hadden op voorhand zeker getekend voor het prachtige weer van de voorbije dagen. De wandeling leidt ons langs een aantal geocaches, waarvan we toch twee van de drie weten te vinden. Succes! De grappigste is toch wel de geocache in de vorm van een druiventros.
De wijngaarden zijn mooi onderhouden en de wijnranken staan vol met knoppen. Klaar om een uitbundig lichtgroen tevoorschijn te toveren. De wandeling brengt ons langs prachtige landschappen en we spotten onderweg koeien en pony’s. Jammer genoeg voelt onze vriendin zich wat minder goed, dus zijn we genoodzaakt de wandeling wat in te korten.
Stipt om 9u zaten we op deze mooie, zonnige Paasdag aan de ontbijttafel. Deze ochtend stond er een wandeling in de Zeepeduinen in Burgh-Haamstede op het programma. Het leuke aan deze wandeling was dat we onderweg vragen moesten oplossen om dan uiteindelijk een woord te vormen met de oplossingen van al de vragen. Met zoveel doorgewinterde quizzers en slimme mensen in ons gezelschap zou dat beslist een fluitje van een cent zijn.
We reden met de wagen naar het startpunt van de wandeling en parkeerden onze wagens op de parking van de plaatselijke Albert Heijn. De wandeling bleek een schot in de roos, het was echt een genot om te wandelen doorheen het witte zand van de prachtige Zeepeduinen. Onderweg kwamen we langs een bunker, een overblijfsel uit de tweede wereldoorlog en we kruisten drie Shetland pony’s die op hun gemak stonden te grazen op het pad, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de mensen die langs kwamen.
Stipt om 9u zaten mijn vriend en ik volgens afspraak aan de ontbijttafel, waar onze vrienden uiteraard al op ons zaten te wachten. Er zijn nog zekerheden in het leven. Het ontbijt was erg verzorgd met voldoende keuze uit warme en koude gerechten en uitstekend brood met lokaal gewonnen zout!
Wij zorgden voor een stevige bodem, want vandaag stond er een fietstocht van 59,2 km op het programma. Enfin, dat was de intentie, want mijn vriendin heeft tijdens haar studententijd een fietsongeval gehad en was niet volledig gewonnen voor het idee van een fietstocht. Het kostte dus wat overredingskracht om haar te overtuigen, maar de aanhouder wint. Bovendien was het ideaal fietsweer vandaag.
De eerste helft van de route stopten we regelmatig onderweg om wat foto’s te nemen en te genieten van de prachtige natuur van Schouwen-Duiveland. We beklommen een uitkijkpunt in een natuurgebied en de Plompe toren van Burgh-Haamstede.
Vrij last minute beslisten we om samen met onze vrienden tijdens het Paasweekend naar Zeeland te trekken. Ik zocht en vond een mooie accommodatie in Kerkwerve en aangezien mijn vriend in Zwitserland sowieso vrijaf heeft op Goede Vrijdag, besloten we al te vertrekken op vrijdagochtend.
We spraken af elkaar te treffen om 12.30u op randparking P3 in Zierikzee om het weekend te starten met een gezamenlijke lunch. Onze vrienden vertrokken uit Testelt en wij uit Leuven. Je zou denken dat we dan ongeveer op hetzelfde moment zouden aankomen, want het is niet dat Testelt en Leuven zo ver uit mekaar liggen, maar onze vrienden kwamen op hun route onverwacht veel file tegen.
Mijn vriend en ik zaten dus dik twintig minuten eerder te genieten van een wijntje op het onverwacht zonnige terras van Eetcafé Marktzicht, in het hart van Zierikzee. Niet bepaald een straf.
Nadat onze vrienden ons vervoegd hadden, moesten we gelukkig niet lang op ons middagmaal wachten. Mijn tafelgenoten gingen voor hamburgers, uitsmijters en croques, maar ik kon de verleiding van de asperges niet weerstaan. Lang leve het aspergeseizoen!
Na de lunch wandelden we op het gemak terug naar de parking door de gezellige straten van Zierikzee. Ik kon de verleiding niet weerstaan om een stuk “Paaskaas” te kopen en ook onze vrienden kochten een paar bolletjes kaas als souvenir, konden we dat meteen al van onze todolijst schrappen.
Doordat ik op voorhand weinig tijd had, had ik niet de moeite genomen om ons op voorhand in te checken in ons hotel. Mijn ervaring is dat dat meestal toch heel vlot verloopt, dus ik zag de meerwaarde niet direct. Dat was een kleine misrekening want de eigenares van Hof van Alexander was tergend traag. In haar plaats zou ik me toch zo’n kaartlezer aanschaffen die eenvoudigweg de gegevens van een eID kan inlezen.
Nadat we eindelijk ingecheckt waren, vroegen we meteen of we fietsen konden huren. Dat verliep gelukkig iets vlotter, maar echt onder de indruk van haar efficiëntie was ik toch niet. Enfin, we namen de codes voor onze kamers in ontvangst, brachten onze valiezen naar de kamer en trokken vervolgens terug naar Zierikzee.
Ditmaal parkeerden we ons op een andere randparking in Zierikzee, niet ver van Brasserie De Kaoie waar ik voor het avondmaal gereserveerd had. We slenterden een beetje op goed geluk door de straten van Zierikzee. Als we iets interessant zagen, een windmolen, een ophaalbrug, een mooi gebouw, een kerk, een stadspoort, een brulboei, liepen we gewoon die richting uit. Onze eerste indruk van Zierikzee werd bevestigd: mooi en gezellig stadje. Dat de lucht strakblauw was en we (toch wat onverwacht) konden genieten van een stralend zonnetje maakte dat alles er nog mooier uit zag.
Vandaag om acht uur uit de veren. Da’s bijna uitslapen. 😉 We genieten op het gemak van ons laatste ontbijt in Ponta Delgada. We pakken onze valiezen voor de allerlaatste keer, checken uit en laten onze valiezen achter bij het vriendelijke personeel van Casa do Páteo.
Het is heel heel warm vandaag. Reden te meer om het rustig aan te doen en verkoeling te zoeken in de botanische tuinen van Ponta Delgada.
De eerste Botanische tuin die we bezoeken, de Jardim Botânico António Borges is gratis. We zien een moedereend met haar kuikens en genieten van de mooie bomen en de overvloedige natuur. De volgende botanische tuin op ons lijstje, is helaas dicht, maar die vlak daarnaast, de Jardim Botânico José do Canto, is wel open. We zijn onder de indruk van de prachtige Australische bomen met de gigantische wortels.
Voor onze laatste lunch keren we terug naar de pier met de vele restaurants. En zo belanden we bij een ramenrestaurant. Een pikant noedelsoepje doet altijd deugd! Onderweg terug naar het hotel springen we nog even binnen in de Igreja de São Pedro en pik ik een laatste gelato mee: een simpel bolletje vanille als afsluiter van deze mooie vakantie.
Vervolgens halen we onze koffers op in het hotel en verwissel ik mijn flipflops voor mijn wandelschoenen voor de vlucht naar huis. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terug keren naar de Azoren, een prachtige vakantieplek die nog niet volledig is dichtgeslibd met toeristen.
We wandelen voor de laatste keer naar de ondergrondse parking bij de haven en betalen opnieuw ons parkeerticket bij de receptie (die automaten zijn echt onbetrouwbaar). Bij een benzinestation vlak voor de luchthaven vullen we de brandstoftank van onze huurwagen en daarna leveren we onze laatste, minst favoriete wagen in bij AutAtlantis. Op de kleine luchthaven kopen we nog snel wat likeurtjes voor de ouders van mijn vriend en checken we onze koffers in.
Ik koop vervolgens nog wat koekjes voor mijn collega’s en dan is het tijd om te boarden. Stipt op tijd! Dat gebeurt ook niet vaak. Bij het opstijgen genieten we van een werkelijk prachtig uitzicht op São Miguel. Fantastisch! In het begin van de vlucht is er even wat commotie aan boord, omdat iemand onwel is geworden. De crew vraagt zelfs via de intercom of er medisch personeel aanwezig is op de vlucht. Maar gelukkig lijkt het mee te vallen en moet onze vliegtuig niet terugkeren naar de luchthaven.
De vlucht verloopt verder vlotjes en we landen zonder problemen in Zaventem. Veel mooie herinneringen rijker en één lens armer.
Na een deugddoende nachtrust genieten mijn vriend en ik van het uitstekende en elke dag variërende ontbijtbuffet in ons hotel. Na het ontbijt rijden we met onze huurwagen naar Sete Cidades voor onze uitgestelde self guided tour. De weersvoorspellingen geven een bewolkte en regenachtige dag, maar tijdens de rit zelf houden we het droog. We zijn alleszins op alle mogelijke weersomstandigheden voorzien. Vlak voordat we onze bestemming bereiken, kunnen we alvast genieten van een prachtig uitzicht op het meer van Sete Cidades.
We parkeren onze wagen op een parkeerplaats in de buurt en stipt om 10u melden we ons aan bij het Adventure Center van Futurismo. Ter plekke krijgen we een fiets en een helm. Tot onze grote verbazing schijnt de zon volop en is het stevig warm. Die weersvoorspellingen zitten er dik naast. Niet dat we klagen!
We fietsen rond het kratermeer van Sete Cidades waarvan het ene gedeelte blauw is (Lagoa Azul) en het andere gedeelte groen (Lagoa Verde). Beide delen van het meer worden door een brug van elkaar gescheiden. De reden van het kleurverschil is dat het groene gedeelte van het meer ondieper en kleiner is dan het blauwe gedeelte. Dit zorgt voor meer voedingsstoffen in het water, wat een groene kleur veroorzaakt.
De fietstocht op een vlakke, brede zandweg langs het meer is erg gemakkelijk en dus verre van avontuurlijk. Er rijden spijtig genoeg veel wagens op de stoffige wegen rond het meer, waardoor ik veel last heb van stof in mijn ogen. Omdat ik harde lenzen draag, beginnen mijn ogen heel hard te tranen als daar stof in komt. Behoorlijk vervelend en dat maakt dat ik minder van de fietstocht kan genieten dat gehoopt.
Na anderhalf uur zijn we terug bij ons vertrekpunt en stappen we over op onze kano. Eén van de medewerkers van Futurismo vindt het blijkbaar heel bijzonder dat ik met een kleedje aan ga kayakken. Hij kent er niks van, want ik heb voor deze gelegenheid een speciaal sneldrogend kleedje aangetrokken dat zich uitstekend leent tot kayakken! Het kayakken is trouwens veel leuker dan het fietsen en is echt ontspannend. Al moet ik bekennen dat mijn vriend het merendeel van het werk doet. Die selfies maken zichzelf niet, he!
Rond half één meren we onze kayak aan. Na me wat opgefrist te hebben in de toiletten, wandelen we over het gras richting het meer, helaas door een verkeerde beweging stoot ik mezelf met het beentje van mijn bril in mijn linkeroog en vliegt mijn lens uit, het gras in. Het is letterlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Mijn vriend en ik doen ons best, maar de lens is helaas nergens meer terug te vinden. Dat wil dus zeggen dat ik de rest van onze trip maar half zal zien. En natuurlijk heb ik pas sinds begin dit jaar een nieuw paar lenzen en neen, mijn bril dragen is geen optie, want daarmee zie ik nog slechter dan met één goeie lens en ik zou bovendien geen zonnebril kunnen dragen. Heel vervelend, maar niets aan te doen, helaas. Gelukkig loopt onze vakantie op zijn laatste beentjes.
Een klein beetje bedrukt gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Op weg naar één van de weinige restaurants in Sete Cidades merken we dat redelijk wat straten afgezet zijn voor verkeer. In het midden van de straat zijn een aantal mensen druk bezig met geometische patronen te leggen met fel gekleurde houtkrullen in rechthoekige houten kaders. Aan de straatkant staan overal vlaggenstokken met vlaggen van verschillende landen uit de wereld. Het resultaat is heel bijzonder en erg mooi om naar te kijken, zelfs met maar één lens.
Het is overduidelijk een feestdag hier in Sete Cidades en dat betekent dat de weinige restaurants stampvol zitten. We geraken met ons tweetjes nergens meer bij. We besluiten dan maar terug te wandelen naar de parking en andere oorden op te zoeken. Op goed geluk belanden we in restaurant 3 arcos. Dat blijkt een meevaller te zijn. Mijn vriend gaat weer voor een gerecht met vlees en frieten, niet echt mijn ding, maar het is hem gegund. Gelukkig is mijn inktvis geserveerd met een lokale saus heel lekker, maar de portie is zo groot dat ik niet alles op krijg.
We sluiten de late lunch af met een stuk verse ananas en een digestief en besluiten terug te rijden naar Ponta Delgada. Onderweg zien we echter wegwijzers naar het uitzichtpunt Vista do Rei, drie sterren in mijn Michelingids. Na een snelle zoektocht op googlemaps blijkt dat maar elf minuten rijden. Het is nog steeds een mooie zonnige dag, dus de kans dat we een mooi uitzicht te zien krijgen is groot. En jawel, we worden niet teleurgesteld: het uitzicht op het blauwgroene meer is fantastisch. Opvallend: speciaal om toeristen de mogelijkheid te geven om dit uitzicht te aanschouwen, is heel de verrkeerssituatie aangepast en zijn er enkele gloednieuwe wegen aangelegd.
We besluiten de dag te eindigen met een zwempartijtje in de Atlantische Oceaan. We rijden naar het Praia do Pópulo, een populair zwart zandstrand in Ponta Delgada. Zandstranden zijn schaars op de Azoren, dus het is er behoorlijk druk. Na wat zoeken vinden we een parkeerplekje en maken we gebruik van de fantastische gratis infrastructuur om ons om te kleden.
Deze late namiddag heeft de zon heeft ons helaas in de steek gelaten, maar het is nog steeds aangenaam warm. Echt zwemmen doen we niet: de golven zijn heel sterk en ik wil niet graag ook mijn tweede lens verliezen. We springen wat in de golven en verbazen ons over de kracht van moeder natuur. Al vind ik witte stranden toch mooier dan zwarte stranden.
In de kleedhoekjes ontdoe ik mij van mijn badpak. Ik doe een poging om het plakkerige zand van mij af te spoelen onder de publieke douches. Dat blijkt minder evident dat het lijkt.
Na ons omgekleed te hebben rijden we terug naar onze favoriete ondergrondse parking. We gaan naar het hotel om ons proper te schrobben en wandelen vervolgens door de stad op zoek naar iets te eten. Veel zaken zijn dicht op zondagavond, dus belanden we uiteindelijk opnieuw bij de Nepalees waar we het tijdens ons vorige bezoek zo lekker vonden.
Mijn vriend bestelt exact hetzelfde als de vorige keer, maar de saus lijkt toch ietwat anders. Wellicht staat er een andere kok aan het fornuis. Het is ondertussen dan toch beginnen regenen, maar het bijft aangenaam warm buiten. We laten het niet aan ons hart komen en sluiten de avond af met een glas CRF om te klinken op onze laatste avond op de Azoren.
Op de wandeling terug naar het hotel pikken we nog een optreden mee van een traditioneel dansgezelschap ter gelegenheid van Noites de Verão.
Vandaag zitten we al om acht uur aan het ontbijt. Da’s een heel half uur vroeger dan het officiële openingsuur van het ontbijt, maar tot onze opluchting staat het ontbijtbuffet al netjes uitgestald op ons te wachten. Een meevaller waardoor we mooi op tijd zijn voor de whale watching om negen uur.
Ik ben een beetje zenuwachtig, want we zijn er niet in geslaagd een apotheker te vinden die zo vroeg open was om pilletjes tegen de reisziekte te kopen. Moeten we zeker op onze meeneemlijst zetten voor onze volgende trip! Laat ons dan maar hopen dat de polsbandjes met drukpunten hun werk zullen doen. Ik probeer het zeurderig stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat die polsbandjes uiteraard geen enkel effect hebben, te onderdrukken en hoop dat het placebo effect volstaat om mijn zeeziekte onder controle te houden.
Gelukkig is de zee bijzonder kalm en denk ik dat ik deze boottocht zelfs zonder medicatie zal overleven. De zon is alvast van de partij en de lucht is stralend blauw. En jawel al snel spotten we een school tuimelaars die gezellig een stukje met ons meereizen. Wat later spotten we drie potvissen en nog twee scholen gewone dolfijnen. We krijgen zelfs twee mooie staarten van de duikende potvissen te zien. Succes! Het is duidelijk dat ik het fotograferen niet meer zo goed beheers als vroeger, want echt goeie foto’s hou ik niet over aan deze boottocht. Gelukkig hebben we wel een paar filmpjes waarop de dieren goed te zien zijn.
Ons laatste ontbijt bij Casa da Cisaltina in Povoação. Naar goede gewoonte brengt onze gastvrouw weer veel te veel eten naar onze tafel en alhoewel we ons uiterste best doen, slagen we er niet in alles op te krijgen.
We pakken onze koffers bij elkaar en nemen afscheid van ons gezellige appartementje. Er wacht ons immers een stevig stuk rijden langs best wel moeilijke wegen naar Ponta Delgada, de onofficiële hoofdstad van de Azoren. Gelukkig is mijn vriend een goeie chauffeur en komen we zonder kleerscheuren aan in Ponta Delgada. Ons hotel Casa do Pateo ligt in het hart van de stad en heeft geen parkeerplaats, dus we parkeren onze huurwagen op een parkeerplek zo dicht mogelijk in de buurt van het hotel.
We zijn te vroeg om te kunnen inchecken, dus laten we onze valiezen achter in het hotel dat eerder een statig stadspaleis lijkt. We wandelen terug naar de wagen en gaan op zoek naar een parkeerplaats waar we de wagen voor een langere periode kunnen laten staan. Gelukkig is er een grote ondergrondse parkeerplaats bij de haven van Ponta Delgada waar we onze wagen met een gerust hart kunnen achterlaten.
Voor de lunch moeten we het niet ver zoeken: vlakbij de ondergrondse parkeergarage bevindt zich Portas do Mar, een pier met allemaal restaurants en bars met overdekte terrassen. Vanaf die pier heb je zicht op de Piscinas Ponta Delgada en veel zonnekloppende en zwemmende mensen. We belanden op het terras van Momentos Cozinha d’Autor. Ik heb na het riante ontbijt niet zoveel honger, dus hou ik het bij een portie heerlijke gegrilde mosselen. Met een glaasje sangría daarbij, dat smaakt altijd en zeker als het een warme dag is. We besluiten meteen al te reserveren voor het avondmaal, om te vermijden ‘s avonds in deze drukke toeristische plek te moeten zoeken naar een restaurant dat nog een tafel vrij heeft. Onze keuze valt op een Nepalees restaurant. Na al die dagen Portugees eten, hebben mijn vriend en ik een keer zin in iets anders.
Tijd om Ponta Delgada te verkennen. Uiteraard brengen we een bezoek aan de prachtige Igreja Matriz de São Sebastia daterend uit de zestiende eeuw. De prachtig versierde buitengevel, de overvloedig versierde zijkapellen en het fenomenale houtsnijwerk maken dat een bezoek aan deze kerk werkelijk een must is. Wij zijn alleszins onder de indruk.
Vandaag is het weer zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Omdat we vandaag niet gebonden zijn aan een bepaalde timing ontbijten we op het gemak om 8.35u. De dame die het ontbijt bezorgt, blijft maar schotels aandragen en het lukt ons zelfs niet om al het fruit op te krijgen.
Omdat het zo hevig regent, besluiten we de kat wat uit de boom te kijken en gezellig te relaxen op ons appartement tot het weer verbetert. Gelukkig ziet het tegen 10.30u iets beter uit en besluiten we naar het tabaksmuseum te gaan. De rit om daar te geraken is alleszins bijzonder uitdagend door de mist en regen. Jullie mogen ervan uitgaan dat mijn vriend erg voorzichtig gereden heeft.
Het Museu do Tabaco in Maia laat zich nog het best omschrijven met de Engelse term ‘quaint’. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik van het museum moet denken. Ik vermoed alleszins dat een museumprofessional een stevige kluif aan dit museum zou hebben om er echt een samenhangend geheel van te maken. Maar de gebouwen waar vroeger tabak te drogen hing, zijn interessant om te bezoeken en een aantal filmpjes geven meer inzicht in het proces van de tabaksverwerking. Iets waar wij sinds ons bezoek aan Cuba uiteraard alles van weten! Het gebouw waarin het museum zich bevindt was trouwens tot 1988 een werkende tabaksfabriek.
Na ons bezoek aan het tabaksmuseum bewonderen we de onstuimige oceaan vanaf de vlak bij elkaar gelegen Miradouro Maia en Miradouro do Frade. Aan de stevige golven te zien, denk ik niet dat we vandaag zullen gaan zwemmen in de Atlantische oceaan. 😉
Vandaag worden we bij het opstaan voor het eerst geconfronteerd met de toorn van de weergoden van de Azoren. Het is echt barslecht weer. We hopen vurig dat het weer nog omslaat, want fietsen en kayakken in de regen is allesbehalve plezant. Stipt om 8.15u zitten we aan het ontbijt met een mooi aanbod aan lokale producten en brood. Hoe het juist komt weet ik niet, maar we hebben duidelijk te veel tijd genomen om te ontbijten. Sete Cidades blijkt meer dan anderhalf uur rijden van onze verblijfplaats en we moeten daar al om 10u zijn. Een verkeerde inschatting van onze kant.
Onderweg lijkt het weer alleen maar te verslechteren: onze kleine huurwagen wordt gegeseld door regen en wind en we voelen de moed iet of wat in onze schoenen zakken. Ik besluit te bellen naar Futurismo, de organisatie bij wie we onze self guided tour geboekt hebben, en te vragen of het mogelijk is om onze boeking te verzetten naar zondag. Volgens de huidige weersvoorspellingen zou het weer dan beter zijn. En oef! Het blijkt helemaal geen probleem om de boeking te verplaatsen. Een pak van ons hart.
Change of plans dus. São Miguel is bekend voor de thee, dus besluiten we een bezoek te brengen aan de oudste theeplantage van het eiland: Chá Gorreana, waar sinds 1883 thee gekweekt en verwerkt wordt. Wij zijn duidelijk niet de enige toeristen die door het slechte weer hun plannen hebben moeten omgooien. Het is er behoorlijk druk. We werpen een blik op de mooi onderhouden theeplantages, leren hoe thee gemaakt wordt en mogen zo veel gratis thee drinken als we willen. We twijfelen even of we iets zouden kopen in de mooie shop, maar alles is er duidelijk veel duurder dan op de andere eilanden. São Miguel is duidelijk het meest toeristische eiland van de Azoren.
Onderweg naar Caldeira Velha stoppen we bij Miradouro de Santa Iria om te genieten van het uitzicht, dat zelfs bij slecht weer nog mooi is. We parkeren op de parking bij Caldeira Velha, maar beslissen uiteindelijk ons bezoek uit te stellen naar een ander moment. Ook de shuttlebus die een aantal bezienswaardigheden in het natuurpark aandoet, laten we voor wat het is. We moeten nog drie kwartier wachten op de volgende shuttlebus en het weer is echt te slecht.
Verder dus naar Ribeira Grande. Volgens googlemaps zouden er heerlijke bifanas te krijgen zijn bij Bifanas à Ferreirinha, maar bij aankomst daar blijkt de kraam jammer genoeg gesloten. En zo belanden we bij Nana Coffee waar ik mij beperk tot een very basic lunch met boterhammen met kaas en hesp en stiekem een beetje jaloers ben op de bifana vna mijn vriendje. Onze serveerster heeft duidelijk een slechte dag, want echt vriendelijk is ze niet.
Omdat het weer nog altijd kwakkelt, besluiten we een bezoek te brengen aan het Arquipélago Arts Center. Deze voormalige tabaksfabriek werd mooi gerestaureerd in 2014 en het is vooral de architectuur die het bezoek de moeite maakt. De hedendaagse kunst op zich is niet zo bijzonder.
