in het nieuws

Een gevoelig thema

Het is een thema waar ik al lang en veel over nagedacht heb: de huidige manier waarop de geneeskunde omgaat met mensen die ten dode zijn opgeschreven. De overdreven therapeutische ijver die veel artsen aan de dag leggen, zelfs al is het zinloos. Nog een operatie, nog een behandeling, nog een poging,… Het leven wordt in het beste geval enkel gerekt, vaak ten koste van de levenskwaliteit, maar deze ijver kost de maatschappij vooral heel veel geld. Ik vind de vragen die in dit artikel opgeworpen worden, dan ook heel zinvol. Al moet ik toegeven dat ik verbaasd ben dat het net de CD&V is die de discussie opent.

PS: Hoe zou het nog met Ariel Sharon zijn?

Mia verkoopt onzin

‘t Is allemaal de schuld van de mannen en de maatschappij. Vrouwen worden gedwongen om thuis te blijven en voor de kroost te zorgen. Althans, dat denkt Mia. Sta me toe hier de heren der schepping een beetje te verdedigen. Ik ken toevallig heel veel koppels waarbij zowel de man als de vrouw hoogopgeleid zijn. Beiden een mooi diploma op zak, allebei kansen op een mooie carrière. En wat blijkt: vaak zijn het de vrouwen zélf die ervoor kiezen om een stap terug te zetten en zeker niet omdat hun man dit van hen verlangt of omdat zij sociale druk ervaren. Want al die mannen steken braaf hun handen uit de mouwen wat het huishouden betreft en zijn even betrokken bij de opvoeding van hun kinderen als hun vrouwen. En neen, dan heb ik het niet over schaarse quality time met de kroost. De meeste vaders die ik ken zijn echt hands-on: flesjes geven, pampertjes verversen, kindjes naar de crèche doen, kleedjes aandoen, troosten, enzovoort.

Ik kan enkel vaststellen dat na een bevalling de ambities van veel vrouwen afzwakken, hun prioriteiten veranderen. Let op, dit is zeker niet bij alle vrouwen het geval, ik wil niet veralgemenen. Deze conclusies zijn louter gebaseerd op observaties in mijn vriendenkring, bestaande uit enkel hoogopgeleiden. Het beeld dat ik heb, is dus fragmentarisch. Ik ken vaders die viervijfde werken, maar ik ken veel meer vrouwen die deeltijds werken. Ik ken ook hoger opgeleide vrouwen die stiekem toegeven dat ze liever thuis zouden blijven bij de kindjes. Eigenlijk worden ze daar zelfs een beetje scheef om bekeken (ook door mij): allez, zo’n mooi diploma en daar dan niks mee doen? Sociale dwang in de andere richting?

MIA’s

Niet dat ik zo geweldig op de hoogte ben wat er tegenwoordig hip is in het muziekwereldje, maar hey, een invitatie voor een gratis feestje sla ik nooit af. En zo kwam het dat ik mij gisterenavond, samen met mijn vriend en wat collega’s op de prijsuitreiking van de MIA’s bevond. In de VIP-ruimte, wel te verstaan, alwaar we de prijsuitreiking via grote schermen konden volgen. De meeste aanwezigen (waaronder mezelf, ik geef het toe) wiepen echter slechts sporadisch een blik op het scherm. Te druk bezig met netwerken, u kent dat wel. Het was heel leuk, al had ik toch iets meer gratis drank verwacht op een VIP-feestje. We waren verrassend snel door onze voorraad bonnetjes en ik kon echt niet weerstaan aan de verleiding van nog een glaasje Jacob’s Creek. En oja, Daan en Absynthe Minded waren de grote winnaars van de avond, maar dat wisten jullie allemaal al.

Een nieuwe mediaster is geboren

Alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, zo staat de directeur van de school waar de verdachte van de moord op het jonge koppel in Loksbergen les gaf, de pers te woord. Het doet een beetje vreemd om hem na al die jaren terug te zien. Toen hij als piepjonge directeur aan het hoofd van zijn eerste school kwam, zat ik op de banken van diezelfde school mijn broek te verslijten en koesterde ik nog de onrealistische droom dat ik de wereld zou veranderen. Ondertussen staat hij aan het hoofd van een heuse scholengemeenschap, maar voor de rest is hij nog niets veranderd, alleen wat grijzer geworden. Voor sommige mensen is de tijd blijkbaar mild.

PS: Wat betreft de mediaverslaggeving over deze zaak, wil ik de aandacht van de dames en heren journalisten graag opnieuw vestigen op dit essay van Geert Buellens.

TV

Ongelooflijk wat een impact zo’n tv-spelletje heeft. Als je geen tv hebt, valt dat echt moeilijk te begrijpen. Zeker als je al die heisa in de pers ziet (wel gemakkelijk, de krant is tegenwoordig veel sneller uitgelezen) en de gekte op Facebook. Ik had het lef om in mijn statusboodschap mee te geven dat het hele gedoe mij ijskoud liet en bam: meteen een hoop commentaren die mij het afbreken verweten van het beste tv-programma aller tijden. Man, ben ik blij dat ik daar geen energie hoef in te steken. Ik denk dat ik nog wat Russische woordjes ga bekijken.