Vrijdagmiddag woonde ik tijdens mijn middagpauze een gratis voorstelling van de documentaire ‘De kerk in het midden’ bij. Een zeer eenvoudig gefilmde documentaire over het leven in grootstad Brussel die me in al haar eenvoud bij momenten echt bij de keel wist te grijpen. De diverse bevolkingsgroepen in onze vaak verguisde hoofdstad leven meestal naast mekaar, maar deze documentaire toont hoe ze samenkomen in en om de Miniemenkerk in volkswijk de Marollen.
Wat deze documentaire zo mooi maakt voor mij is de onbevangen manier waarop de zeer uiteenlopende personages aan het woord gelaten worden. De gesprekken zijn puur en eerlijk en tonen kleurrijke mensen wiens levens elkaar soms vluchtig dan weer dieper raken. De rode draad doorheen de documentaire zijn de prachtige Bach-cantates gebracht door het koor en het orkest verbonden aan de Miniemenkerk. De sterke figuur in deze documentaire is ongetwijfeld de stokoude pastoor die van geen wijken weten wil, maar uiteindelijk toch (verplicht?) met pensioen gaat. Lang heeft de man niet kunnen genieten van zijn pensioen, want de film eindigt met zijn begrafenis. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet leven los van hun engagement.
Gisteren woonde ik samen met een aantal collega’s in het Vlaams Parlement een vertoning bij van de documentaire Samuel in the Clouds van Belgische regisseur Pieter Van Eecke. De vertoning werd georganiseerd door United Nations Cinema en de Vlaamse Overheid. Na ‘Before the Flood’ van Leonardo DiCaprio die ik online bekeek, voor mij de tweede Climate Change film in minder dan een week tijd.
Samuel in the Clouds heeft hetzelfde thema als Before the Flood, maar de aanpak is radicaal verschillend. Samuel in the Clouds focust op het hoofdpersonage Samuel, wiens familie al generaties lang werkt op de flanken van de berg Chacaltaya in de Andes in Bolivia. Samuel bediende vroeger de skilift op de hoogste skipiste ter wereld, maar door de oprukkende klimaatverandering verdwijnt de eeuwenoude gletsjer en wordt skiën onmogelijk. Toch blijft hij koppig naar ‘zijn’ berg trekken, in de hoop dat de sneeuw ooit zal weerkeren.
De traag voortkabbelende film beklijft door de prachtige beelden. Al miste ik een beetje duiding bij sommige fragmenten. Doordat de focus zo erg op Samuel lag, bleven andere nevenpersonages, die ongetwijfeld ook een interessant verhaal hadden, onderbelicht. De houding van Samuel, die koppig blijft doen alsof er niets aan de hand is, terwijl hij elke dag de gletsjer kleiner ziet worden, kan dienen als een metafoor voor de mensheid in het algemeen. Het is immers veel gemakkelijker die hele klimaatverandering te negeren dan de noodzakelijke wijzigingen door te voeren om de catastrofe af te wenden. Dat de film volledig in het Spaans gesproken werd, was voor mij natuurlijk een extra meerwaarde.
Het overheersende gevoel dat ik overhield na het bekijken van beide klimaatfilms was moedeloosheid. Het lijkt er, ondanks de klimaatakkoorden van Parijs, niet op dat het de goede kant uit gaat met onze planeet. Zelfs als we nu alle zeilen bij zetten. Die gesmolten gletsjers zullen nooit nog in hun oorspronkelijke toestand terug keren. En binnen een aantal jaren zal de prachtige ijsbeer ongetwijfeld uitgestorven zijn.
Het debat dat na de voorstelling van de film volgde, was dan ook rondom surreëel te noemen. De mensen aan tafel deden hun best om te laten uitschijnen dat het allemaal wel goed zou komen. Vooral de tussenkomsten van Victor Dries, milieu-adviseur van minister Homans deden mij het ergste vrezen. Als we allemaal maar een beetje minder vlees zouden eten en wat meer de fiets zouden nemen, zou het allemaal wel in orde komen. Ik denk dat we het stadium van “alle beetjes helpen” al lang voorbij zijn. Er is nood aan drastische en onpopulaire maatregelen op grote schaal. Al weet ik goed genoeg dat er geen enkele politicus in Vlaanderen genoeg haar op de tanden heeft om zulke maatregelen te nemen. En dan nog, wat kunnen wij als minilandje doen als de rest van de wereld niet volgt? De enige positieve evolutie die ik zie, gebeurt momenteel in China, waar men wel massaal in hernieuwbare energiebronnen begint te investeren. Die Chinezen moeten natuurlijk wel, want in hun steden kan niemand meer adem halen.
Na het meest tenenkrullende debat aller tijden, kon ik een glaasje wijn om dit alles door te spoelen wel gebruiken. Spijtig dat het slechte wijn was.
Het officiële verslag van deze avond vinden jullie hier. Applaus voor de verslaggever die iets zinnigs van het debat wist te maken.
Ik ondersteunde deze film via kickstarter, omdat ik het doodzonde vind dat zoveel mensen (niet enkel vrouwen) worstelen met een negatief zelfbeeld. Ik hoop van harte dat de kleine jongens en meisjes in mijn vriendenkring zullen opgroeien met het besef dat een vetrolletje meer of minder niet het einde van de wereld is en dat je zoveel meer bent dan je uiterlijk.
Dit weekend stond grotendeels in het teken van DOCVILLE. Ik had de eer en het genoegen uitgenodigd te zijn voor de openingsavond waarop ‘My Scientology Movie’ van mijn grote held Louis Theroux in Belgische première ging. Geweldige documentaire, met de onnavolgbare Louis Theroux in een glansrol. Echt ongelooflijk hoeveel humor deze documentaire bevatte. Al realiseer ik me natuurlijk wel dat de situaties die voor ons komisch zijn (het openbare weg incident, bijvoorbeeld) slechts oppervlakkig de waanzin van de Scientology sekte tonen. De echte waarheid is wellicht nog veel shockerender dan deze documentaire toont. Als je de kans hebt, moet je deze film zeker meepikken.
En, én, tijdens de receptie achteraf, hadden mijn vriendin en ik de gelegenheid om met Louis Theroux op de foto te gaan. Al een geluk dat ik mijn fototoestel had meegenomen en ik dus een foto van hoge kwaliteit uit de brand kon slepen. Ik denk dat Louis Theroux zelf wat overdonderd was door al die mensen die met hem op de foto wilden, maar hij bleef vriendelijk glimlachen. In het echt is hij trouwens net zo sympathiek als in zijn documentaires. Ik koester deze foto alvast als een prachtig souvenir van een geweldige avond.
Zondagnamiddag gingen mijn vriend en ik dan naar ‘In Pursuit of Silence’ kijken. Beetje een teleurstelling, moet ik toch wel zeggen. Een opeenstapeling van clichés die mij weinig tot geen nieuwe inzichten opleverden. Dat ik ergens in het midden van de film in slaap gevallen ben, zegt wellicht genoeg. Wel leuk gevonden: elk nieuw beeld werd voorzien van het aantal decibels dat we te horen kregen.
Als je echt een origineel filmpje over stilte wil zien, kan ik onderstaand youtube fimpjes van Veritasium aanraden:
Neen, serieus, lang geleden dat ik nog zo genoten heb van een superheldenfilm. Een superheld die zichzelf niet te serieus neemt, ondanks een toch vrij gruwelijke origins story, hoe verfrissend. Ook leuk hoe de film zelf met het genre lacht door alle clichés uit de kast te halen. Het resultaat is verfrissend origineel met dialogen op het scherp van de snee. Applaus voor de scenaristen! (En voor het special effects team, die hebben ook het onderste uit de kan gehaald.)
Persoonlijk niet zo’n fan van Ryan Reynolds, maar in deze film vond ik hem echt te genieten, vooral wanneer hij het superheldenpakje droeg. En het happy end zorgde voor toch nog een beetje Valentijnsromantiek. Onverwachte meevaller, deze film!
Ziet er ten huize yab als volgt uit: aan huis geleverde sushi vergezeld van een glaasje witte wijn, gevolgd door een avondje cinema. Kerstavond moet zowat de rustigste avond van het jaar zijn om naar de cinema te gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen.
Natuurlijk moesten we naar ‘Star Wars: The Force Awakens‘ gaan kijken om met eigen ogen (en een 3D-brilletje op de neus) te kunnen beoordelen of al de positieve buzz rond deze film terecht is. En jawel, J.J. Abrams did it again! ‘The Force Awakens’ is een waardige opvolger voor het eerste deel van de trilogie (over de prequels zwijg ik zedig). Een geweldige, bijna ouderwetse avonturenfilm met adembenemend beeldmateriaal én een plotwending die iedereen naar adem zal doen happen. Er was slechts één scène waarbij ik mijn ‘Suspension of disbelief’-kaart moest bovenhalen. Verder heb ik enorm genoten van deze fantastische reboot van deze grootse sterrensaga van deze en de vorige eeuw. Ik kijk al uit naar de twee volgende films!
PS: Extra pluspunten voor de girl power in deze film!
Vanavond woonde ik de opening bij van het Kortfilmfestival in de Kinepolis, een event waar ik elk jaar naartoe probeer te gaan. Dit jaar was het ‘land in de kijker’ Spanje, wat mij al deed uitkijken naar de hapjes en de drank op de receptie. Helaas, wat een teleurstelling. De door de Spaanse ambassade gesponsorde cava was een verschrikking. Mierzoet. Alsof er ergens tijdens het proces iets was misgelopen en de wijnmaker in kwestie er dan maar pakken suiker bij had gekapt om te verdoezelen dat het eigenlijk om een mislukte wijn ging. Echt desastreus. De slechte cava was gewoon hét gespreksonderwerp van de avond. Nog nooit meegemaakt dat de bediening de mensen bijna moest smeken om hun glas te mogen bijvullen. Het regende beleefde weigeringen. En de hapjes stelden ook al niet veel voor. Alleen de pulpo kon ermee door.
Tja, Spanje is natuurlijk hard getroffen door de crisis, maar een beetje fierheid op de eigen producten mag toch wel. Spanje heeft zoveel goede, niet te dure cava, jammer dat er dan op zo’n pr-moment brol geschonken wordt. Slechte punten voor de Spaanse ambassade.
Deze middag mochten mijn collega’s en ikzelf gratis en voor niks de documentaire ‘Our City‘ bijwonen in Cinema Avonture. Eens geen lunchvergadering, maar wel een interessante documentaire over de grootste terroristische broeihaard van ‘t land, aka Brussel. De documentaire werd aangekondigd als een cinematografische reis door de vele lagen van onze hoofdstad. Toch bleef ik na de vertoning op mijn honger zitten. Het Brussel dat in beeld gebracht werd, toonde enerzijds het Brussel van de migranten en anderzijds het Brussel van de eurocraten. Het rijke spectrum aan Brusselaars die zich daartussen bevinden, bleef schandelijk onbelicht. Jammer, want het beeld dat in de documentaire van Brussel geschetst werd, kwam naar mijn aanvoelen slechts gedeeltelijk overheen met deze mooie, lelijke, interessante, complexe stad that I love to hate or hate to love.
Jammer dat er na de voorstelling geen gelegenheid tot vragen stellen meer was, want ik had graag van de regisseuse gehoord waarom ze net voor déze beelden gekozen had. Misschien was er gewoon te weinig tijd om gans de Brusselse caleidoscoop in beeld te brengen. Enfin ja, ik kon mijn hart alleszins ophalen aan de vele beelden van bouwwerven. Kan ik uren naar blijven kijken!
Het Holebifilmfestival is altijd een goeie gelegenheid om films te bekijken die in het commerciële circuit geen kans krijgen. Bovendien werd Der Kreis aangeraden door Kurt Van Eeghem tijdens de openingsavond van het festival. En een goeie love story met obstakels, wie houdt daar niet van?
Ergens moet ik de korte inhoud van deze film verkeerd geïnterpreteerd hebben, want waar ik dacht dat Der Kreis specifiek over de periode van de Tweede Wereldoorlog ging, ligt het zwaartepunt van de film op de naoorlogse jaren in Zürich. Zwitserland was toen één van de weinige Europese landen waar homoseksualiteit niet strafbaar was. Een feit dat uiteraard veel gays aantrok en van Zürich de gay hoofdstad van de wereld maakte. Een klein fait divers waar ik volkomen niet van op de hoogte was. Helaas duren mooie liedjes niet lang en maakt het oogluikend toestaan van homoseksualiteit plaats voor repressie wanneer er zich enkele ophefmakende moorden voordoen in het milieu van Der Kris, een homo-magazine.
Hoewel Der Kreis me de ganse 102 minuten wist te boeien en de love story en de tijdsperiode heel erg geloofwaardig uitgebeeld werden, werd naar mijn mening de flow van de film te vaak onderbroken door de interviews met de twee hoofdpersonages (de film is gebaseerd op waargebeurde feiten). Prachtig dat beide heren na al die jaren samen oud geworden zijn (ze waren zelfs het eerste homokoppel dat trouwde in Zürich), maar door de interviews tussen de re-enactments heen te weven, geraakte ik nooit volledig in het verhaal. Een verhaal dat trouwens met recht en reden verfilmd werd! Prachtige love story mét een happy end. Een lichtpuntje in deze donkere dagen waarin het terrorisme hoogtij viert.
Oja, eervolle vermelding voor de kortfilm ‘Primavera rosa en el Kremlin’. We kunnen er niet genoeg aan herinnerd worden hoe schandalig de behandeling van holebi’s in het Rusland van Poetin wel niet is.
![IMG_9086[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/12/IMG_90861-e1451055937349-1024x1024.jpg)