film

1917

Volgens mijn blog is het bijna een jaar geleden dat ik nog eens een cinemazaal betrad. En dan te bedenken dat ik vroeger minstens twee keer per maand in een cinemazaal te vinden was. Het Netflix-effect, zeker? Het is nu eenmaal makkelijker om in het comfort van je eigen huis naar die eindeloze parade aan series te kijken.

Maar voor een cinematografisch overweldigende film zoals 1917 is het grote scherm met surround sound de enige gepaste plek. Wat een ongelooflijk huzarenstukje van regisseur Sam Mendes en cinematograaf Roger Deakins! Door de knappe montage lijkt het alsof de film uit één lang ononderbroken shot bestaat. Hierdoor krijg je het gevoel dat je letterlijk met de twee hoofdrolspelers meeloopt: in de loopgraven, langs ruïnes van plat gebombardeerde dorpen, brandende kerken, doorheen velden met omgehakte kerselaars, ploeterend door de modder,… De horror van de oorlog heeft nog nooit zo dicht op mijn huid gezeten als bij deze film. Zeer knappe en geloofwaardige vertolkingen ook van beide hoofdrolspelers. Een mokerslag van een film.

Gaat dat zien en prijs je gelukkig dat je in vredestijd geboren bent. Oorlog is waanzin.

Chernobyl

Het moet lang geleden zijn dat een serie nog zoveel indruk op mij gemaakt heeft als Chernobyl. Echt, die drakensaga met zombies valt volledig in het niet bij deze fictieve versie van een waargebeurd drama: de kernramp van Tsjernobyl uit 1986. Omdat de realiteit de fictie vaak honderden malen overtreft. En ja, ik weet dat er kritiek is op de reeks omdat niet alles helemaal exact gebeurd is, zoals het in de reeks wordt voorgesteld. Maar het resultaat is werkelijk fenomenaal. Voor mij toont de reeks tegelijkertijd het beste én het slechtste in de mens. Chernobyl toont het failliet van totalitaire systemen, maar tegelijkertijd toont de reeks dat er altijd mensen opstaan die bereid zijn om het goede te doen, die hun eigen leven willen opofferen om dat van anderen te redden. En zo zijn er ongetwijfeld velen, bij ons in het Westen onbekende helden, die er alles aan gedaan hebben om de gevolgen van de ramp in te dijken.

Wel een waarschuwing: dit is géén reeks om te bingewatchen. Ik moest na elke aflevering wat tijd nemen om te bekomen.

One Child Nation

Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.

En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord.  Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.

En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.

The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.

The favourite

Na het prachtige, maar loodzware ‘Beautiful Boy’, hadden mijn vriendin en ik afgesproken bij ons volgende filmuitstapje toch voor iets lichter kijkvoer te kiezen. ‘The favourite‘, een zwarte komedie waar vrouwen de hoofdrol spelen, leek me dan ook ideaal.

En jawel, de film is doorspekt met grappige momenten, maar, wat mij betreft, alles behalve een komedie. De driehoeksverhouding tussen de drie vrouwen is prachtig in beeld gebracht en de regisseur slaagt er heel knap in je beurtelings sympathie en afgrijzen te doen voelen voor elk van de drie personages. En uiteindelijk is er, zoals in het echte leven, van een happy end geen sprake. De beeldvoering van de film is adembenemend. Veel scènes zijn gefilmd met een breedhoeklens, wat een heel bijzonder effect geeft, omdat de vervorming van de lens zo prominent in beeld komt. De kostuums zijn schitterend en bepaalde scènes (de dansscène, de nar die met appelsienen bekogeld wordt) zijn inderdaad hilarisch, maar het zijn vooral de drie hoofdrolspelers die de aandacht naar zich toe zuigen. Vooral Olivia Colman als de tragische Queen Anne is schitterend.

Een aanrader, maar verwacht niet de cinema vrolijk buiten te stappen.

PS: Bij het drankje na de film vertelde mijn vriendin me dat ze zich als holebi niet altijd veilig voelt in Leuven. Wat mijn beeld van het progressieve en tolerante Leuven toch wel een deuk gaf. Nooit begrepen waarom mensen per sé willen bemoeien met de seksuele voorkeuren van anderen. Jammer. :-(

Beautiful boy – Felix Van Groeningen

Hartverscheurend mooie film van Vlaams topregisseur Felix Van Groeningen, een talent waar we terecht trots op mogen zijn. De film is gebaseerd op de memoires van vader en zoon David en Nic Sheff. De film brengt op een bijzonder realistische manier in beeld hoe de verslaving van de oudste zoon Nic stukje bij beetje uit de hand loopt en hoe vernietigend de impact van een verslaving is op de vader en zijn nieuwe gezin. Gelukkig ben ik zelf in mijn persoonlijke leven nog nooit met verslaving geconfronteerd geweest en dat is maar goed ook, want verslaving is een ziekte die bijzonder moeilijk te genezen is.

Met dank aan mijn lieve vriendin die me uitnodigde om samen te genieten van de film in de zetels van Cinema ZED Vesalius.

Girl

Ik ben altijd een beetje voorzichtig wanneer een film zo de hemel wordt ingeprezen als Girl, de debuutfilm van Lukas Dhont. Wanneer de verwachtingen te hoog gespannen zijn, bestaat het risico op teleurstelling. Bij deze kan ik jullie alvast geruststellen: al die lovende recensies en prijzen waarmee de film overladen wordt, zijn meer dan verdiend.

Girl is een film die je vanaf de eerste beelden bij de keel grijpt en je niet meer los laat. De beelden zijn prachtig, het verhaal beklijvend en de vertolkingen overtuigend. En jawel, nieuwkomer Victor Polster is fenomenaal in deze film. Wat een prestatie van een zestienjarige: hoe hij bijna zonder woorden de complexe gevoelens van het hoofdpersonage weet te vertolken, dwingt respect af.

Ik kan maar hopen dat deze film meer begrip brengt voor de specifieke problemen waar transgenders mee worstelen. Al vrees ik dat de mensen die het meest baat hebben bij nieuwe inzichten niet naar deze film zullen gaan kijken. Maar aan al de rest: gaat dat zien!