feest

Six degrees

Dit weekend heb ik mij weer eens verbaasd over hoe klein de wereld is.

Het begon vrijdagochtend op het perron in Leuven. Ik liep business partner L (zoals dat zo mooi heet) tegen het lijf die dezelfde richting als ik uit moest. We waren gezellig aan het keuvelen op het perron, toen L iemand begroette. De jongen in kwestie bleef even staan voor een praatje en al gauw bleek dat we elkaar emailsgewijs kenden. De eerste keer dat ik hem in levenden lijve zag. Ik had hem trouwens totaal niet herkend. In ‘t echt ziet hij er helemaal anders uit dan op zijn profielfoto. 😉

Zaterdag op het trouwfeest bleek dat één van de vriendinnen van de bruid net als ik bevriend was met de mama van Ella. De vriendin van de bruid had dit Facebook-gewijs ontdekt. De dag voor het feest was ik erachter gekomen dat een collega met wie ik nauw samenwerk, naar hetzelfde trouwfeest moest. Ze had blijkbaar nog bij de bruid op kot gezeten. We waren er ons geen van beiden van bewust dat we de bruid als gemeenschappelijke vriendin hadden.

Zondag moesten mijn vriend en ik naar een babyborrel. We waren nog een beetje groggy van het trouwfeest en niet in ons meest sociale doen. We hebben nog even bij mijn ex-collega’s gestaan, maar het gesprek viel al gauw stil. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van een overaanbod aan oesters, broodjes, koude schotels, chocomousse en Limburgse vlaaien dat ons in zaal Dennenhof geserveerd werd. En ja, daar rolde zowaar een andere business partner binnen. Blijkt dat hij nauw bevriend was met de mama en papa van de feestende baby in kwestie.

Jaja, six degrees of separation, ik kom er elke dag mee in aanraking.

A hell of a party!

Gisteren is alweer een vriendin van ons in het huwelijksbootje gestapt. Ze vormt nu samen met haar knappe echtgenoot een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend en ik waren er echt van onder de indruk hoe braaf en hoe lief de kindjes waren. Want zeg nu zelf, het is niet altijd gemakkelijk om aanvaard te worden door de kindjes van je nieuwe echtgenoot, zeker niet als die kindjes nog heel jong zijn. De twee kindjes werden echt bij het feest betrokken en ik denk dat ze ervan genoten hebben.

Na de misviering (en een kleine tussenstop op ons appartement omdat ik me nog moest omkleden, ik had geen zin om te verkleumen in de kerk), trokken we richting feestzaal. Onderweg kregen mijn vriend en ik een soort déjà vu. Dat gevoel werd gevolgd door een aha-erlebnis. Enkele jaren geleden hadden we in hetzelfde kasteel tot in de vroege uurtjes gefeest op het trouwfeest van goeie vriendin  M. En meteen wist ik dat we ons over de kwaliteit van het eten alvast geen zorgen moesten maken.

We hadden bovendien erg veel geluk met de mensen aan onze tafel. We kenden niet zoveel volk op het feest, maar gelukkig bleken onze disgenoten supersympathieke mensen te zijn. Het klikte geweldig goed en het gesprek viel geen moment stil. Het eten was om duimen en vingers af te likken, zo lekker. Ik denk dat ik nog een paar nachten kan dromen van al de lekkernijen die uitgestald stonden bij het dessertbuffet. Zalig! Ik heb gedanst, ik heb gelachen, ik heb gebabbeld, ik heb fijne nieuwe mensen leren kennen. En voordat we er erg in hadden, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik wens D&D nog veel geluk samen. Hun huwelijk heeft alvast een schitterende start genomen.

Gezellige avond

Twee bakken Carlsberg, een werkmens, een boskabout, een beginnend zelfstandige met een geweldig mooie jobtitel, een Bruno, wat aardbeien, een beetje chips, mijn vriendje en mezelf, dat waren de ingrediënten voor een supergezellige avond vol drink- en babbelplezier. Al heb ik een beetje valsgespeeld en voor mezelf een Piña Colada gemaakt. Bier is niet zo mijn ding.

Special guest van de avond: Lucie, die zich veel te makkelijk door de mooie praatjes van Ntone liet overtuigen om, ondanks het wachtende blokwerk, toch iets te komen drinken. Ze heeft er ocharme zelfs de sleutel van haar fietsslot voor moeten opofferen. Hopelijk is er ergens te lande een sleutelmaker die de in twee gebroken sleutel kan fixen… Gelukkig waren er galante heren genoeg om de dame in nood terug kotwaarts te voeren. Alwaar ze na deze kleine afleiding hopelijk nog veel bladzijden heeft kunnen studeren. 😉

Een rustige zaterdagnamiddag

Eerlijk: ik had geen tijd deze zaterdag. Er lagen (en liggen) nog bergen werk op mij te wachten. Maar na het examen Russisch in de voormiddag had ik er gewoon geen zin in. Dus gingen mijn vriend en ik een kijkje nemen op het wereldfeest.

Een goed idee, zo bleek. De Bruul liep vol met rare vogels die we al dan niet discreet konden nastaren. De eetstandjes brachten ons zwaar in verleiding, jammer dat we net uitgebreid gegeten hadden op een terrasje. We pikten een stukje taikoconcert mee, werden geconfronteerd met de obstakels die het leven van een rolstoelgebruiker of een blinde moeilijker maken en zagen hoge concentraties aan roze stoelen. We hoopten op een spectaculaire capoeiravoorstelling, al viel dit een beetje tegen. Ofwel hadden we gewoon niet genoeg geduld om te wachten tot de opwarming voorbij was. We genoten van de sfeer, het gekwetter van de spelende kinderen, de gemoedelijkheid van de mensen en de aangename temperatuur.

Alleen de cocktail met citroen, rietsuiker en gember viel wat tegen. Veel te veel gember, waardoor de smaakpapillen lichtelijk overdonderd werden.

Een ontspannende namiddag, al bleef ik natuurlijk last hebben van een knagend schuldgevoel. ‘k Heb gewoon even gedaan alsof ik niks merkte.

Blogmeet 2008

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de positieve commentaren die ik al her en der op ‘t internet gelezen heb. Het was een bijzonder geslaagde blogmeet. De regen bleef lang genoeg uit, waardoor we gezellig buiten konden eten. Het Alma-personeel was zeer vriendelijk en het eten was bijzonder mooi afgewerkt (al waren de vegiburgers een beetje taai naar mijn goesting). We kregen schuimwijn en aperitiefhapjes, een gigantische berg groenten, net genoeg vlees, begeleid door wijn, water en fruitsap à volonté om alles door te spoelen. Om de laatste gaatjes op te vullen, was er nog een riant aanbod aan desserts (chocomousse, tiramisu en kleine gebakjes). De Moete is een heel gezellige locatie voor een feestje, al hadden sommige bloggers wat moeite om de juiste weg te vinden. Gelukkig is iedereen er toch geraakt. 😉

De sfeer was fantastisch. Ik heb bijzonder leuke gesprekken gehad, gelachen, verloofden gefeliciteerd, camera’s ontweken, vastgesteld dat de wereld klein is, het mooie rode hemd van Ntone bewonderd, carrièreadvies gegeven, Engels gesproken tegen een Portugees, en nog veel meer. Ik heb kortom genoten van het eten én de mensen. Er heeft de ganse avond geen muziek gespeeld, maar dat was me zelfs niet opgevallen totdat iemand me erop wees. De gesprekken gingen zo vlotjes dat er geen stiltes waren om op te vullen. Alleen jammer dat we voor niks Sabam betaald hebben. Een bezoekje van zo’n inspecteur zou anders wel grappig geweest zijn. Betalen om geen muziek te draaien. Sabam verdient onze liefdadigheid niet.

Rond een uur of half één hebben we de tafels in de Moete op de juiste plaats teruggezet en zijn we huiswaarts gekeerd. Dankzij onze bob Jeronimo waren we een paar minuten alweer thuis en kon ik in mijn bed kruipen. Moe, maar voldaan.

Op naar de volgende editie!

Blogmeet wordt blogbarbecue

De kogel is door de kerk. Op zaterdag 24 mei vanaf 18.00u organiseren Dries, Karel, Goya, Bruno en ikzelf een heuse blogbarbecue. Wij hopen natuurlijk dat de zon van de partij zal zijn, maar zelfs als het pijpenstelen regent, zullen wij dit beslist niet aan ons hart laten komen. En er is meer goed nieuws. Dankzij onze sponsors zal de prijs voor een avondje smikkelen en smullen 10 euro bedragen. Ja, u leest het goed, 10 euro. Niet langer twijfelen, gewoon inschrijven!

West-Vlaanderen is ver

Vooral als je in het holst van de nacht de weg naar huis moet aanvatten na een (zeer goed) trouwfeest. Al een geluk dat ik een goeie chauffeur heb, want mijn oogjes durven na een avondje lekker eten en feesten al eens dichtvallen. Maakt het de dag erna nog wat erger: geklop en geboor op enkele meters van je hoofd om acht uur ‘s morgens en het wanhopig doorzoeken van een nog half verdoofd gedeelte van je hersenen in de hoop daar de verbuigingen van accusatief, genitief en datief in het Russisch terug te vinden. Vier uur slaap, het haalt beslist niet het beste in mij naar boven.