familie

Een niet zo prettig kerstfeest

Traditiegetrouw bevonden wij ons op eerste kerstdag bij de ouders van mijn vriend. Het werd een avond met hindernissen. Het petekindje van mijn vriend, net anderhalf, had al twee dagen op rij meer dan veertig graden koorts. De ouders dachten dat er tandjes zaten aan te komen, maar kijk, daar kwam onze uitgebreide theoretische kennis van all things children weer maar eens van pas. Veertig graden is veel te hoog om enkel aan het doorkomen van de tandjes te wijten te zijn. Dus werd de dokter van wacht gebeld terwijl de soep werd uitgeschept.

Een kwartiertje later vertrok de papa met zijn dochter naar de dokter, terwijl de mama, hoogzwanger en door de dokter platte rust voorgeschreven, wat zat te snikken in de zetel. De kerststemming was ver te zoeken. Een dik half uur later was de papa terug met het verdict: een dubbele oorontsteking die ook naar de keel aan het afzakken was. De verklaring voor de hoge koorts was meteen gevonden. Met wat overredingskracht kregen we een lepeltje antibiotica in het kind en hoopten we dat een dutje wat beterschap zou brengen.

Ondertussen werd het hoofdgerecht geserveerd: kwarteltjes. Hoe het kwam, weet ik niet, maar opeens bevond ik me in een discussie met de pa van mijn vriend die vond dat tegenwoordige homoseksualiteit te veel ” gepromoot”  werd. Ik verslikte me bijna in mijn kwartel, want dit soort uitspraken zijn een regelrechte belediging voor alle holebi’s die ik ken en die geworsteld hebben met hun geaardheid. Voordat de sfeer aan tafel helemaal ontspoorde, trok ik me discreet terug op het toilet, in de hoop dat het gesprek na mijn terugkomst een andere wending zou genomen hebben. Wat gelukkig inderdaad zo was.

Volgende minidrama: nog voor het dessert was het petekindje van mijn vriend opnieuw wakker geworden, badend in het zweet en werkelijk ontroostbaar. Blikken van paniek in de ogen van de ouders, maar gelukkig konden we hen overtuigen dat naar spoed rijden niet nodig was. En brachten een paar filmpjes van Bumba soelaas. Lang leve studio 100!

Het dessert werd zonder al te veel problemen verorberd. Maar mijn vriend en ik waren, ondanks de nachtelijke sneeuwbui die we moesten trotseren, na deze tumultueuze avond blij dat we opnieuw in Leuven waren.

Gelukkig gaat het vandaag alweer een pak beter met het petekindje van mijn vriend. Zieke kinderen, het is me wat.

60

Vrijdagavond vierden we de zestigste verjaardag van mijn vader. Het was een bescheiden feestje met mezelf en mijn vriend, mijn broer en zijn vriendin en de broer van mijn moeder met zijn gezin. Dat weerhield ons er echter niet van er een gezellige, zij het veel te warme (ondanks het terugschroeven van de temperatuur naar 18 graden bleef die thermostaat maar 25 graden aangeven) avond van te maken. Zestig jaar, dat verdient een feestje, nietwaar? Jammer genoeg brachten die zestig jaar ook veel kommer en kwel. Vooral de laatste jaren sinds het herseninfarct van mijn moeder waren erg zwaar. Respect voor de toewijding waarmee hij de zorg voor haar op zich genomen heeft. Laat ons hopen dat de komende jaren toch wat straaltjes geluk mogen brengen en dat zijn gezondheid hem niet in de steek laat.

Op je gezondheid, pa!

Family dinner

Gisterenavond was family night. We hadden mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin over de vloer. We gingen voor een volledige vismenu, omdat mijn vader graag vis eet. Te beginnen met scampi in sherry als appetizer, gevolgd door gevulde sint-jacobsvruchten en krab (met dank aan de Delhaize) en als hoofdgerecht kabeljauw met kerstomaatjes, basilicum en mozarella. Als dessert aten we elk een overheerlijk gebakje van Demeestere.

Enige probleem: ik was mijn stem helemaal kwijt. Deze ochtend was het al gene vette en dat regisseren van de modellen heeft het er beslist niet beter op gemaakt. Gehoest en gesnotter daar kan ik mee leven, maar een vlotte conversatie voeren als er een soort schurend piepgeluid uit je keel komt, is een ramp voor iemand die graag en veel praat zoals ik. Ach ja, zo kwam mijn vriend ook eens aan het woord. 😉

Sinterklaas

Gisteren speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje. Haar tweede Sinterklaas al en al heeft ze het concept nog niet helemaal door, cadeautjes uitpakken is altijd leuk. De cd met kinderliedjes was alvast een groot succes, want ze begon spontaan te dansen op de muziek. Hopelijk nemen de ouders ons dit geschenk niet al te zeer kwalijk, want ik vermoed dat ze de cd nog ettelijke keren zullen mogen horen. 😉

Japan

Eindelijk! Na al die jaren Japanse les, is het dan zover. De vluchten zijn geboekt. Volgend jaar zo rond Pasen trekken we voor drie weken naar het verre en exotische Japan. Wat we gaan bezoeken en hoe we dit zullen doen, moet nog een invulling krijgen. Uiteraard zullen we zeker Tokyo (東京) en Kyoto (京都) bezoeken. De rest zal zichzelf in de komende weken en maanden wel uitwijzen. En omdat ons vorige uitstapje naar Barcelona zo goed is meegevallen, zullen we de volledige drie weken in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin doorbrengen. Ojee, als dat maar goed gaat! 😉

Verjaardagslunch

Onder het motto: een verjaardag kan je nooit te veel vieren (en neen, ik ben nog steeds niet officieel verjaard), gingen mijn vriend en ik vanmiddag lunchen met mijn vader. Eerst even langs het rusthuis om mijn moeder gedag te zeggen en dan naar een plaatselijke taverne, want mijn geboortestad heeft bedroevend weinig hippe restaurants. Maar kijk, hip is só overrated. De taverne had heerlijke mosselen (met witte wijn, look en chilipepertjes) en prima cava. We namen de tijd om bij te praten want door mijn drukke agenda, durven de familiebezoeken er al eens bij inschieten. En we maakten een afspraak om in de kerstvakantie mijn kamer in het ouderlijke huis uit te mesten. Benieuwd wat voor herinneringen ik zal terug vinden in die kasten en laden die al jaren niet meer open geweest zijn…

Een vroeg verjaardagscadeautje

Een nieuwe batterijgrip voor mijn Canon 550D, omdat de batterijgrip van de oude 450D uiteraard niet op de nieuwe past. Fabrikanten doen niets liever dan hun klanten geld uit de zakken kloppen. Alweer een ander soort batterijen, alweer een nieuwe oplader. Ik kan al een ganse collectie aanleggen ondertussen. Een batterijmuseum, als het ware. Wat niet wegneemt dat die batterijgrip uiteraard een heel welkom geschenk is. Met dank aan mijn vriend voor de tip aan de schoonfamilie.

Yikes

Is dat weekend nu alweer voorbij? Het was alleszins gezellig: weer wat bijgeleerd in de cursus Photoshop, de modderige opening van het vernieuwde park aan abdij Keizersberg meegemaakt, een diner klaargemaakt (nuja, de eer gaat naar mijn vriend, zelf heb ik niet veel gedaan) voor vrienden op zaterdagavond en een familiebijeenkomst op de zonnige zondag.