familie

De taarten van Demeestere

De traditionele nieuwjaarsgourmet in mijn ouderlijk huis op de allereerste dag van het jaar wordt al even traditioneel gevolgd door een kerststronk en Limburgse vlaaien. Omdat de taartjes van Demeestere de vorige keer zo in de smaak waren gevallen bij mijn vader, hadden mijn vriend en ik beloofd deze keer voor een Leuvens dessert te zorgen.

We bestelden op voorhand de volgende creaties (ze taarten noemen doet hen oneer aan):

  • Luchtig schuim van melkchocolade met crèmeux van peperkoek en een krokante toets in buchevorm
  • Creatie van bittere chocolade en chibouste-crème in buchevorm
  • Een tarte tatin met jonagold appel
  • Een assortiment van 4 mini dessertjes: duo van chocolade, bavarois van framboos, verfijnd soesje en frangipanne met peer

Uiteraard was het te veel, maar gesmuld dat er werd, het had geen naam.

Kerstfeestje #5

Na kerstavond al vastend doorgebracht te hebben, was mijn maag- en darmsysteem voldoende hersteld om er op kerstdag weer in te vliegen. De ouders van mijn vriend hadden, naar goede traditie, overvloedig veel eten in huis gehaald. Nochtans hadden ze een vooraf samengestelde Colruyt menu gekocht, bedoeld voor een bepaald aantal personen. Ik denk dat de samenstellers van die menu’s bij de Colruyt allemaal grote eters zijn, want hoewel ik echt mijn best gedaan heb, na het tweede voorgerecht (de paté met veenbessen), zal ik eigenlijk al vol.

Tussen de gangen door werden er ook nog pakjes uitgewisseld. Via een elektronisch lootje, had iedereen op voorhand een persoon toegewezen gekregen waarvoor hij of zij een pakje moest kopen. Een prima systeem, vind ik persoonlijk, want zo vermijd je een cadeautjesoverdaad. Alleen de kleine nichtjes van één en twee jaar oud ontsnapten aan dit systeem en die werden dan ook rijkelijk overladen met cadeaus. En het is nog maar pas Sinterklaas geweest! De jeugd van tegenwoordig verdrinkt in het speelgoed. Ze hebben zoveel speelgoed dat ze niet meer kunnen kiezen met wel stuk eerst te spelen. Misschien moeten we ons toch eens de vraag stellen of dat allemaal wel nodig is. En dat terwijl er elders kinderen zijn, waarvan de meest rudimentaire dagdagelijkse behoeften niet vervuld worden.

Enfin, dezelfde vraag kan je je natuurlijk stellen bij al dat overdadig schransen. Niet dat ik niet hou van de gezelligheid rond kerstmis, integendeel. Maar het kan geen kwaad om ook eens stil te staan bij wat er elders in deze wereld mis gaat.

Ik weet alvast wat ik volgend jaar op mijn verlanglijstje voor kerstmis zet: een HappyPack! (En ja, natuurlijk is dit slechts een manier om mijn Westerse geweten te sussen, maar alle beetjes helpen, nietwaar?)

Beiaard

Tijdens de Leuvense kerstmarkt beklom ik de trappen van de toren van de universiteitsbilbiotheek. Bestemming: het terras met prachtig uitzicht over de kerstmarkt op het Leuvense Ladeuze- en Hooverplein en het kleine kamertje van de beiaardier vlak boven dat terras.

De beiaard is het instrument dat de hoofdrol speelt in één van mijn allervroegste herinneringen. Ik zit op de armen van mijn moeder en we komen net terug van een bezoek bij mijn oom en tante die op dat moment in Borgerhout woonden. We haasten ons te voet door de donkere, vochtige straten naar de plek waar de auto van mijn ouders geparkeerd staat. Opeens hoor ik iets wat ik nog nooit gehoord heb. Een betoverend geluid klinkend door de nacht. Tinkelende belletjes die ons door de donkere nacht naar de wagen begeleiden.

De klanken die ik die avond hoorde, heb ik nog jaren meegedragen. Spijtig genoeg is de melodie nu verdwenen uit mijn hoofd.

Pas veel later besefte ik dat het geluid dat me toen zo betoverde, afkomstig was van de klokken van de beiaard. Maar het instrument heeft daarmee voor altijd een plekje in mijn hart veroverd.

Sinterklaas spelen

Deze namiddag zijn we het petekindje van mijn vriend haar Sinterklaas gaan brengen. Ons petekindje in Den Haag konden we jammer genoeg niet persoonlijk gaan bezoeken, gelukkig stuurt de Sint zijn cadeautjes tegenwoordig ook met de post op. De mama deelde ons telefonisch mee dat het snoepgoed en de cadeautjes goed waren aangekomen. Alleen de speculaas was in stukjes. Het pakje was er ook verrassend snel. BPost is duidelijk klaar voor de openstelling van de markt. 😉

Het petekindje van mijn vriend was alleszins ook tevreden met haar cadeautjes. Al vindt ze spelen met de iPhone nog altijd het allerplezantste. Zo gaat dat tegenwoordig: vijf minuten spelen met de nieuwe knuffel en de nieuwe boekjes en de rest van de avond zeuren om op de iphone spelletjes te mogen spelen. Die jeugd van tegenwoordig. Misschien moet de Sint volgend jaar dan maar een iPad brengen?

Familiebezoek

Gisterenavond hadden we mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin op bezoek. We besloten het onszelf niet te moeilijk te maken en serveerden als voorgerecht wat rauwe groentjes met humus, miniquiches uit de Delhaize en vishapjes van De Walvis. Voor het hoofdgerecht kozen we een simpel gerecht uit één van de kookboeken van Jamie Oliver: kip in papillot met witte wijn, tijm en paddenstoelen. Supergemakkelijk: je kiepert alles in zo’n aluminiumzakje en schuift de zakjes op een bakblik in de oven.

Totdat er een zakje scheurt natuurlijk. Wat gevloek, overladen naar een nieuw zakje, de wijn bijvullen en de timer van de oven opzetten. Wat we even uit het oog verloren waren, was dat we de stukken vlees iets groter genomen hadden dan in het recept en dat we dus de baktijd moesten verlengen. Uiteraard viel onze euro pas toen de zakjes al geopend op de borden lagen en de kip van binnen nog rozig bleek te zien.

Flater, flater. Al een geluk dat wij geen ambitie hebben om aan kookprogramma’s deel te nemen. De kippenborsten werden uit de kapotte zakjes gevist, in stukken gesneden en vervolgens in de microgolfoven opgewarmd, terwijl ik inwendig vloekte om zoveel stommiteit. Zeven minuten langer in de oven was waarschijnlijk voldoende geweest om een goed gare kip te verkrijgen en ondertussen koelde de pasta af op de borden.

Enfin, de kip raakte warm en zelfs met koude pasta viel het nog wel te eten. Maar we hebben beslist geen professionele indruk gemaakt.

Als dessert stonden een chocoladetaartje en appeltaartje van bij Demeestere op het menu. Tussen het eerste en het tweede stuk chocoladetaart en het tweede en het derde glas Drambuie liep het ergens mis met de maag van mijn broertje. Waardoor hij weeral een deel van de avond op het toilet kon doorbrengen. Het was minder erg dan de vorige keer, maar wegens de herhaling voelde ik mij dubbel zo schuldig. De volgende keer krijgt hij enkel nog maar water van mij. Beloofd.

Alweer een memorabele avond ten huize yab.

Allerzielen

  • De ondoorgrondelijke en niet te vangen blik van mijn moeder.
  • De herfstzon door het glas dat op mijn armen brandde.
  • De smaak van eendenborst op mijn tong.
  • Het gezelschap van mijn vader.
  • Een derde verjaardagsetentje.
  • Een wervelwind winkeltrip.
  • Een pasgeboren baby in mijn armen.
  • De blik van de trotse ouders.
  • De origineelste doopsuiker ever!

Volgepropte weekends

Zaterdag naar het verre West-Vlaanderen alwaar we op gourmet getrakteerd werden door onze vrienden L en S en ik kleine I hielp haar eerste foto’s te maken. Al vrees ik dat een reflexcamera met externe flits toch net iets te zwaar is voor een meisje van bijna tweeënhalf. 😉 Zondag van het rusthuis in Hasselt waar mijn fysiek onverwoestbare, maar mentaal niet meer helemaal bij de zaak zijnde oma onverstoorbaar een stukje wafel at. Alsof haar leven ervan afhing. Daarna naar de Kempen om de nog steeds in het ziekenhuis verblijvende oma van mijn vriend een hart onder de riem te steken om te eindigen bij zijn zus en schoonbroer een dorp verder, alwaar ik het petekindje van mijn vriend iphone-gewijs rond mijn vinger draaide. De wonderen van de moderne technologie! Elk kinderleed kan ermee bezworen worden.

Drie ziekenhuizen op twee dagen tijd

Wie doet het ons na? Eentje in Turnhout, eentje in Herentals en eentje in Sint-Niklaas. Geen van alle dicht bij Leuven, spijtig genoeg. Twee bezoekjes aan pasgeboren baby’s en eentje aan de oma van mijn vriend, die de laatste tijd helaas een beetje op de sukkel is met haar gezondheid. 85 jaar, het begint te tellen, natuurlijk. De artsen spreken over een operatie en we hopen natuurlijk op het beste, maar we bereiden ons stilletjesaan ook voor op het slechtste.

Komaan oma, twee nieuwe achterkleinkinderen erbij, dat moet toch een goede reden zijn om er nog wat jaartjes bij te doen.

Van ‘t één naar ‘t ander

Zondag lang in bed gelegen, maar niet goed geslapen. Ik steek de schuld op nét iets te veel drank zaterdagavond. Tegen de middag voelde ik me beter en vertrokken we naar de housewarming van een bevriend koppel. ‘t Was in Leuven te doen, altijd gemakkelijk als je met de fiets naar een feestje kan. We brachten (op verzoek) wat speciale biertjes mee en vlees voor op de barbecue. Eens daar leek het ruime aanbod aan quiches en rijstpap mij aantrekkelijker dan een stuk slecht gebakken vlees en bleef ons vlees onaangeroerd in de frigo liggen. We kenden buiten het koppel wiens huis gewarmd werd, niemand, maar gelukkig waren er onder de genodigden toffe en vlotte mensen en de bijna drie meter hoge zonnebloem op het balkon was een ideale gespreksopener. 😉

De housewarming zou nog tot ‘s avonds duren, maar we moesten al snel afscheid nemen om naar onze volgende afspraak te gaan: de familiebijeenkomst bij de oma en opa van mijn vriend. De achterkleinkinderen, die steeds talrijker worden, zogen naar goede gewoonte alle aandacht naar zich toe en voordat ik het wist, was ik verstoppertje aan het spelen met het oudste achterkleinkind. Al was het concept hem nog niet helemaal duidelijk. Want ik hoefde maar te vragen: “Waar zou B zich nu toch verstopt hebben?” en daar klonk een klein stemmetje uit een schuilplaats naar keuze: “Hier!” Super grappig.

Twee jaar

Dat de tijd vliegt, dat wist ik al langer. Maar kinderen drukken je nog een beetje harder met de neus op de feiten. Zeker als je zo’n volwassene in spé een tijdje niet meer gezien hebt, valt het op hoe groot de sprongen zijn die ze gemaakt hebben.

Zondag vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Twee jaar al, net verlost van haar pamper en apetrots op haar potjesprestaties. Al gebeurt er zo nu en dan nog eens een ongelukje, de weg naar de onafhankelijkheid is definitief ingezet.

Helemaal een digital native trouwens, die kleine meid, want mijn iphone heeft geen geheimen meer voor haar. Ze kan het woord al prima uitspreken en perfect duidelijk maken welke spelletjes ze wil spelen. Wat een beetje vervelend is als je een stuk taart probeert te eten met een kind en een iphone op je schoot. Maar kom, het was haar verjaardag, dan mag een kind al eens verwend worden.