Tip voor moederdag!

Zoals jullie weten, was de initiële reactie van de ‘schoon’mama op onze verhuis naar Genève niet zo goed (gelukkig is ze ondertussen al wat gewend geraakt aan het idee). Dus toen de mensen van Greetz.be me een kortingsbon aanboden voor hun bloemenservice, zag ik mijn kans schoon. Wie houdt er immers niet van een mooi boeket bloemen? Of nóg beter: een mooi boeketje bloemen vergezeld van een doosje chocolade! De keuze was snel gemaakt en de bestelling kostte mij welgeteld vijf minuten. Het was zelfs mogelijk om een zelfgemaakt kaartje met een foto van mezelf en mijn vriend en een persoonlijke boodschap aan de bestelling toe te voegen. En de bloemen worden met een koerierdienst op moederdag zelf geleverd. Als dat niet mooi is!

greetzbe

 

En nu maar hopen dat ons moederdagcadeautje in de smaak valt (letterlijk én figuurlijk).

Een paard als fotomodel

Het voorbije weekend had ik een wel heel grillig fotomodel voor de lens. Jawel, ik legde zowaar een paard op de gevoelige plaats vast. Toegegeven, het paard was eerder bedoeld als rekwisiet voor de communiefoto’s van het petekindje van mijn vriend, maar het diva-gedrag van het paard oversteeg ruimschoots dan van onze communicant. Het kostte heel wat overtuigingskracht om het paard te laten poseren op de manier waarop in het wilde. Er was dan ook zoveel heerlijk groen gras dat er zoveel aantrekkelijker uitzag dan de lens van mijn fototoestel. Maar goed met wat gesleur en getrek slaagden we er toch in enkele leuke foto’s te maken. Al moet ik zeggen dat ik best wel opgelucht was dat het paard terug op stal ging en ik mij volledig kon concentreren op het communicantje in spé.

paard

Na de fotoshoot gingen we gezellig iets eten met de zus van mijn vriend (en mama van zijn petekindje) en haar gezin. We belandden in brasserie Den Hertog in Olen, waar het vlees uitstekend was, maar de bediening echt ondermaats. Jammer, want zo’n zaak verdient beter. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Foto van het wagyu jodenhaasje dat ik echt wel verdiend had na de inspanningen van de namiddag:

Wagyu jodenhaasje

Mijn neefje heeft een baby!

Voorbij zijn de tijden dat we samen tikkertje speelden, zandkastelen ontwierpen of kampen bouwden in het bos. Mijn neefje (tweede in een rij van vier zonen) is papa geworden. Een meisje in een bastion van mannen. Benieuwd wat dat zal geven!

Deze eerste mei was hét geknipte moment om mijn achternichtje te gaan bewonderen. Mijn vriend en ik spraken met mijn broertje en zijn vriendin af om samen naar Antwerpen-Centraal te sporen. Veel keuze aan treinen hadden we niet, maar om de twee uur reed er toch een trein van Limburg over Leuven naar Antwerpen. Een korte wandeling later kwamen we aan bij de woonst van mijn vriend. Een woonst die mijn neef en zijn vriendin voor het eerst betrokken na terugkomst uit het ziekenhuis met hun kersverse dochter. Het bed moesten zijn ouders ‘s de avond voordien nog ineen vijzen. Kwestie van zoveel mogelijk grote veranderingen ineens achter de rug te hebben. 😉

Mijn neef en zijn vriendin hadden smakelijke hapjes voor ons voorzien en na hun dochter uitgebreid bewonderd te hebben (wat een braaf kindje!) kregen we een rondleiding in hun nieuwe huis. Mijn neef heeft de maanden na de aankoop al flink gewerkt, maar er is nog veel werk voor de boeg. Niet ideaal met een baby’tje in huis, maar moeilijk gaat ook, zeker?

IMG_3909[1]

De namiddag vloog voorbij en we namen afscheid met de belofte nog eens terug te komen voor een zomerse barbecue (als mijn vriend en ik dan toevallig in het land zijn).

Alvorens terug te keren naar Leuven/Limburg gingen we nog snel ramen eten bij de Wagamama. Best wel ok, maar niet te vergelijken met échte Japanse ramen. Misschien bij gelegenheid nog eens naar Zaventem sporen. 😉

IMG_3913[1]

Paaseieren rapen

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders voor het jaarlijkse paasfeest. Om vóór de start van het feest nog even langs de opa van mijn vriend te kunnen gaan, heb ik me na de Koreaanse les de longen uit het lijf gelopen om de trein naar Leuven te halen. Ik had geluk, want doordat de trein van 12.16 twee minuten vertraging had, was ik zelfs sneller in Leuven dan verwacht. Ik at snel snel het slaatje op dat ik tijdens de pauze in Brussel was gaan kopen en hup, de auto in voor een rit van ongeveer een uur.

Uiteraard was de opa van mijn vriend blij met dit onverwacht bezoekje. De opa van mijn vriend is nog heerlijk helder van geest, alleen spijtig dat zijn oren en ogen het steeds meer laten afweten. Door zijn slechte ogen kan hij geen boeken meer lezen, een ramp voor zo’n intelligent en belezen man, in het bezit van een mooie collectie boeken. En gesprekken met hem moeten noodgedwongen al schreeuwend gevoerd worden, in de hoop dat zijn hoorapparaat toch nog iets oppikt van wat er gezegd wordt. Ik duim van harte dat de technologie van de hoorapparaten snel verbetert, want het is frustrerend hoeveel energie het nu vergt om een gesprek gaande te houden, langs beide kanten.

Na dit korte bezoekje was het tijd om paaseieren te rapen. We leidden de kinderen eerst af met de spelletjes die mijn vriend en ik gekocht hadden en deden de gordijnen van de vensters die op de tuin uitgaven dicht, zodat ze de nep-paashazen niet aan het werk zouden zien. Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren dat ik als kind ooit in de paashaas geloofd heb. In Limburg waren het trouwens de paasklokken die uit Rome de eieren meebrachten, maar ook dat fabeltje heeft nooit veel indruk gemaakt op mij. Wellicht vond ik het idee van vliegende klokken gewoon te gek of zo. Al was ik altijd blij met de chocolade!

Wel grappig om te zien dat het oudste nichtje van mijn vriend ondertussen al door heeft hoe de vork in de steel zit, maar mooi meespeelt om het plezier voor de kleintjes niet te vergallen. Enfin ja, het gejoel van de kinderen toen ze zagen dat de paashaas doorheen gans de tuin paaseieren verstopt had, was genoeg om gans de buurt uit hun middagdutje te halen. Met zijn vijven stormden ze de tuin in om al dat lekkers bijeen te rapen. Om het plezier nog wat te verlengen werd zo nu en dan een eitje uit de mand gevist en stiekem terug verstopt. Hoe mooi om nog jong en goedgelovig te zijn!

Daarna genoten we van een aperitief in het zonnetje. Het deed me echt deugd om te ontspannen met een glaasje prosecco in de hand. Het zijn nogal stresserende tijden geweest, de voorbije weken, maar ik heb het gevoel dat alles nu wel op zijn pootjes aan het vallen is. Uiteraard werd er veel naar onze plannen gevraagd en ik begin nu zelf ook echt af te tellen. Fijn ook dat de ouders van mijn vriend zich ondertussen met het idee verzoend hebben.

Alleen spijtig dat ik zo dom geweest ben mijn splinternieuwe zonnebril, speciaal gekocht om in de paasvakantie op reis te gaan, in Herentals achter te laten. Hopelijk slaagt de post erin mijn zonnebril snel terug naar Leuven te brengen.

Terug naar Hasselt: Taratata

Eén voor één strepen we namen van ons lijstje. Gisterenavond was het de beurt aan mijn vader om ons Grote Nieuws te vernemen. We hadden speciaal voor de gelegenheid een fijn restaurant met een behoorlijk domme naam uitgezocht in Hasselt. Een gesprek verloopt immers zoveel vlotter onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. Zijn reactie was, tot mijn grote opluchting, erg positief. De rest van de avond konden we dus zonder zorgen genieten van het eten en plannen smeden voor de toekomst.

Oja, grote fan van het nieuws pand van Taratata, een leuke mélange van historisch erfgoed met moderne toetsen. Heel erg geslaagd. Wat de gerechten betreft was de absolute uitschieter de gerookte paling met groene asperge en ei. Ik moest me inhouden om het bord niet af te likken, zo lekker! Echt blij dat we deze extra vijfde gang besteld hadden.

Appetizers:
IMG_3190

IMG_3192

Aubergine | pompoen | quinoa:
Aubergine | pompoen | quinoa

Schelvis | knolselder | gele biet:
Schelvis | knolselder | gele biet

Gerookte paling | groene asperge | ei:
Gerookte paling | groene asperge | ei

Kalfsentrecote | bloemkool | gnocchi:
Kalfsentrecote | bloemkool | gnocchi

IMG_3203

Cheesecake | peer | dragon:
Cheesecake | peer | dragon

Aan Tafel bij Luc Bellings

Toen ik in de krant las dat Luc Bellings, in wat ondertussen een traditie onder sterrenchefs begint te worden, binnenkort de deuren van zijn restaurant zou sluiten, stuurde ik meteen een berichtje naar mijn broer en zijn vriendin. Zij hadden mijn vriend en ik immers al zoveel goeds over dit restaurant verteld en waren echte fans van de kookkunsten van Luc Bellings. Jammer genoeg, waren mijn vriend en ik nog nooit in dit Hasseltse restaurant geraakt. Hoog tijd dus om nog snel een tafeltje te reserveren, en, voordat de deuren definitief dicht gaan, te proeven van de culinaire lekkernijen van deze Hasseltse topkok. Mijn broer en zijn vriendin zeiden meteen toe en zo konden we de voorbije vrijdag genieten van een heuse topmaaltijd.

Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd erg verwend ben op culinair gebied, maar Aan Tafel bij Luc Bellings speelt toch in een hogere klasse. Elk gerecht was een festijn voor de zintuigen, prachtig gepresenteerd, sublieme smaakcombinaties, gewoon helemaal af. Helaas liet ik de aangepaste wijnen noodgedwongen aan mij passeren. Het leek me niet zo’n goed idee mij in de alcohol te storten alvorens ettelijke uren op een vlucht richting Seoul te moeten zitten. En we hadden toch een bob nodig om ons gezelschap veilig thuis te brengen, nietwaar? Dus hield ik het na de overheerlijke huisaperitief met champagne en rozenwater bij een glaasje water.

Dit diner was voor mijn vriend en ik ook de ideale gelegenheid om mijn broer en zijn vriendin op de hoogte te brengen van onze plannen (waarover jullie heus binnenkort meer zullen vernemen, beloofd). Hun reactie was heel positief en we klonken op nieuwe uitdagingen aan de horizon, zowel voor hen als voor ons.

Verder laat ik de foto’s van de gerechten voor zich spreken.

Kippenhuidkrokantje – Groene Kerrie – Koriander:
Kippenhuidkrokantje - Groene Kerrie - Koriander

Paté – Speltbroodje – Truffel:
Paté - Speltbroodje - Truffel

Gin – Tonic – Passievrucht:
Gin - Tonic - Passievrucht

Gepekelde Zalm – Quinoa – Meloen:
Gepekelde Zalm - Quinoa - Meloen

Pizza – Paprika – Trapanese – Daslook:
Pizza - Paprika - Trapanese - Daslook

Scheermesje – Selder – Dashi – Zure Room:
Scheermesje - Selder - Dashi - Zure Room

Kreeft – Gerookte Paling – Bergamot – Komkommer:
Kreeft - Gerookte Paling - Bergamot - Komkommer

Tonijn – Paksoi – Wortel – Thaise Bouillon:
Tonijn - Paksoi - Wortel - Thaise Bouillon

Tarbot – Witlof – Beenham – Mosterd:
Tarbot - Witlof - Beenham - Mosterd

Kalfsfilet – Kalfszwezerik – Knolselder – Hazelnoot:
Kalfsfilet - Kalfszwezerik - Knolselder - Hazelnoot

Kabeljauw – Broccoli – Selder – Jus Van Kokkels:
Kabeljauw - Broccoli - Selder - Jus Van Kokkels

Bloedsinaasappel – Rozen – Witte Chocolade:
Bloedsinaasappel - Rozen - Witte Chocolade

Haver – Tonka – Peer – Kardemom:
Haver - Tonka - Peer - Kardemom

Camillethee met zoetigheden:
Thee met zoetigheden

Uit dineren met de ‘schoon’ouders

Onze cadeau voor de veertigste huwelijksverjaardag van de ouders van mijn vriend was een diner in De Pastorie in Kasterlee. Opdat iedereen bij deze feestelijke gelegenheid een glaasje wijn zou kunnen drinken, reserveerden we een overnachting in het pand tegenover het restaurant. Dat bleek een goeie beslissing te zijn, want voor een heel redelijke prijs kregen we een appartement te onzer beschikking dat ongeveer even groot was als het appartement waar mijn vriend en ik ons dagelijks leven in slijten. Echt dik in orde én een gemak om na het diner gewoon de straat te moeten oversteken om in bed te kruipen.

IMG_2710

We checkten om 16u in zodat we ons op ons gemak konden douchen en klaarmaken voor het avondmaal om 19u. Voor zo’n feestelijke gelegenheid mag er al eens een glitterjurk uit de kast gehaald worden, he? Hoeveel huwelijken houden tegenwoordig nog zo lang stand?

De Pastorie zelf loste de verwachtingen die een Michelinster met zich meebrengt moeiteloos in. Zeer vriendelijke bediening, prachtig pand en overheerlijk eten. Wij waren erg blij met de tafel die we toegewezen kregen, die een beetje apart lag van de rest van het restaurant (onze theorie was dat we dineerden op de plek waar ooit de persoonlijke kapel van de pastoor was geweest), waardoor we bijna het gevoel hadden de enige klanten te zijn.

IMG_2714

Ik laat jullie naar goede gewoonte meegenieten van de culinaire lekkernijen die we binnen speelden.

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:
oester met granita van wodka

Dim sum van gevogelte:
dim sum met gevogelte

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:
Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein

Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline:
Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline

Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot:
Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot

Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum:
Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum”, witlof, sukade

Winterse salade:
Winterse salade

“Creatie”…als thema mango, rijstcrème, chocolade:
Creatie…als thema mango, rijstcrème, chocolade

Zoetigheden voor bij de thee:
zoetigheden

zoetigheden

 

De wijnen die bij dit alles geserveerd werden, waren ook uitstekend.

Na een goede nachtrust wachtte ons een heerlijk ontbijt aan dezelfde tafel als waar we de avond voordien gedineerd hadden. We voelden ons echt de koning te rijk. Want het ontbijt is én blijft, de belangrijkste maaltijd van de dag!

ontbijttafel

omelet met spek

de pastorie

Een heerlijk verwenweekendje én een ideale gelegenheid om de schoonfamilie van onze nieuwe (spannende) plannen op de hoogte te brengen. Al werden deze niet op onverdeeld enthousiasme onthaald, wat ik vanuit hun standpunt uiteraard begrijp.

Het Grote Nieuwjaarsbrievenweekend

Vorig weekend stond helemaal in het teken van de petekindjes, allez, toch twee van de drie, want het derde woont in Zwitserland en daar doen ze niet aan nieuwjaarsbrieven. Zaterdagmiddag werden we verwacht bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar we samen lunchten alvorens niet één, maar drie nieuwjaarsbrieven te mogen aanhoren. Na de zelfgeschreven (inclusief schattige schrijffouten) nieuwjaarsbrief van het oudste nichtje en petekindje van mijn vriend, konden de twee jongere zusjes natuurlijk niet achter blijven. Het middelste nichtje richtte haar voor de meter bedoelde nieuwjaarsbrief zelfs aan ‘tante yab’. Een hele eer, al blijf ik het moeite hebben met het voorvoegsel ‘tante’, ik voel mij al oud genoeg, de laatste tijd (het is dit jaar al twintig jaar geleden dat Lady Di verongelukte, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik tijdens tweede zit samen met een kameraad op zijn studentenkot live naar de begrafenis zat te kijken).

Het werd verder een gezellige namiddag met een hoop spelletjes (UNO blijft mijn favoriet). Bij valavond keerden we terug naar Leuven. Mijn vriend bijzonder geconcentreerd achter het stuur, want op de heenweg naar Geel, waren we maar liefst drie wagens tegen gekomen die van de weg geslipt waren en zelf hadden we ‘s ochtends ook één keer een bocht gemist, gelukkig zonder erg, want we reden gewoon op het kruispunt rechtdoor een veldweggetje op. ‘s Avonds bleek het echter minder glad dan ‘s ochtends dus we bereikten zonder kleerscheuren ons appartementje in Leuven.

De zondag was het de beurt aan mijn petekindje. In tegenstelling tot de nichtjes de dag voordien, was er heel wat overredingskracht nodig om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te laten opzeggen. Hoe zeer de mama ook haar best deed, ik kon hem amper verstaan. Gelukkig kwam hij nadien los en na het avondmaal speelden we samen verstoppertje tot ik het beu werd en hem zei dat ik nog één keer zou meespelen, maar dat hij dan wel zijn nieuwjaarsbrief nog eens moest opzeggen. En zowaar, hij deed het nog ook (wel al roepend in de andere kamer, maar hey, I take what I can get).

En zo werden de spaarrekeningen van de jongste generatie ook alweer gespijsd.

Bergbaumuseum – 1 november 2016

De laatste dag van onze vierdaagse zetten we opnieuw in met een gezamenlijk ontbijtje. Na het ontbijt speelden de kinderen buiten terwijl wij onze spullen bijeen pakten. Ongelooflijk wat een mens zoal meesleurt voor amper vier daagjes weg.

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke gastvrouw van Burg Blens (ze benadrukte meermaals hoe braaf de kinderen wel niet geweest waren en beloonde hen zelfs met extra snoepjes, wij trots natuurlijk), vertrokken we richting Heimbach.

Heimbach is een charmant dorpje vlakbij de stuwdam Rurtalsperre Schwammenauel. We beklommen in Heimbach de toren van het plaatselijke kasteel en genoten van het uitzicht op de mooie omgeving. Qua weersomstandigheden hadden we het moeilijk beter kunnen treffen, dit weekend, wat een prachtig herfstweer! Vervolgens maakten we een fijne wandeling langs de Rur. De kinderen begonnen lastig te worden (want wandelen is saai), maar niets dat we niet onder controle konden houden met een beetje Pokemon Gó.

IMG_4844

IMG_4848

 

IMG_4851

IMG_4853

IMG_4854

IMG_4860

IMG_4863

IMG_4864

IMG_4866

We wandelen tot aan de leuke brasserie Terrasse am See met uitzicht over de rivier en besloten daar het middagmaal te nuttigen. Dat de vermoeidheid bij de kinderen begon te wegen, bleek uit het geruzie tussen de twee meisjes. Wat volgende grappige situatie opleverde: twee meisjes die over tafel met elkaar ruzie maakten met daartussen twee jongens die geen kik durfden geven.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook last van de vermoeidheid had, want mijn geduld was ongeveer opgebruikt. Gelukkig was er onze vriend die het lont uit het kruitvat haalde door één van de nichtjes op schoot te nemen en haar soep geduldig binnen te lepelen. Spijtig genoeg zaten er tientallen peperbolletjes in de tomatensoep. Die er allemaal één voor één uitgevist moesten worden, want de jongedames houden niet van pikant. Wie kiepert er nu ook ganse peperbolletjes in tomatensoep?

Enfin ja, we zagen al snel in dat het geen goed idee was om de kinderen de ganse wandeling terug te laten doen, dus gingen de mannen te voet de wagen halen terwijl mijn vriendin en ik ons best deden om de kinderen koest te houden. Om tot bij ons te geraken, moesten de mannen een verbodsbod (de weg was enkel toegankelijk voor plaatselijk verkeer) en veel boze blikken van wandelaars negeren. Maar nood breekt wet!

Als afsluiter van ons weekend brachten we een bezoek aan het Bergbaumuseum van Mechernich. Het leek ons wel fijn om in de onderaardse gangen van de mijn rond te dwalen. De gids bleek echter enkel Duits te spreken (wat voor mij geen probleem is, maar de kinderen verstonden er uiteraard helemaal niks van) en ging te zeer in detail bij het uitleggen van de werking van de mijn. Mijn Duits is niet slecht, maar al die geologische en technische termen gingen toch ook mijn petje te boven. Enfin ja, ik zal nooit meer vergeten dat ‘blei’ lood is in het Duits.

Na de veel te lange inleiding mochten we dan eindelijk de mijn zelf verkennen. We kregen allemaal een helm op het hoofd (vooral nuttig voor de volwassenen, want die mijngangen zijn niet al te hoog en ik slaagde er toch in een paar keer in mijn hoofd te stoten). De vriendelijke gids (een actieve gepensioneerde) deed echt zijn best om de kinderen wat te animeren, maar al zijn vragen aan hen stelde hij in het Duits. Ik deed mijn best om te vertalen, maar je zag dat de aandacht van de kinderen al snel verslapte.

De mijn zelf was echt de moeite van een bezoek waard: de rondleiding was vrij uitgebreid en bracht ons in verschillende gangen en zalen. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een oude mijn bezocht en dat terwijl ik niet eens zo ver van de Limburgse mijnstreek ben opgegroeid. Interessant om weten is dat deze mijn tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang door de bevolking als schuilplaats gebruikt werd.

IMG_4897

IMG_4905

IMG_4906

IMG_4910

IMG_4914

IMG_4922

Na ons bezoek was het al bijna half vijf. We stonden voor de keuze om rechtstreeks naar huis te rijden (toch een goeie drie uur rijden naar Geel om de nichtjes terug bij hun ouders af te leveren). Het leek ons daarom verstandiger om een vroeg middagmaal te nuttigen (‘s middags hadden we toch niet veel gegeten) en dan in één trek naar huis te rijden en de kinderen in bed te steken.

Op Allerheiligen waren er jammer genoeg veel zaken gesloten, maar gelukkig konden we terecht bij Bistro Rathaus in het centrum van Mechernich. Aangezien het één van de enige zaken was die open was, was het er behoorlijk druk. Gelukkig slaagden we erin een tafel voor acht personen te bemachtigen door drie oude dametjes weg te jagen die er een tasje koffie kwamen drinken. 😉

Het duurde nogal lang voordat we effectief ons eten kregen, maar de wafels met poedersuiker die de twee jongsten besteld hadden, vielen zo goed in de smaak, dat we meteen een tweede portie bestelden. Het oudste nichtje at (weeral) spaghetti, deze keer zelfs mét de saus op de pasta geserveerd. Progress!

IMG_2062

IMG_2064

IMG_2067

Na het avondmaal reden we met twee dodelijk vermoeide meisjes in één ruk door naar Geel. Half slapend werden ze van schoenen en jassen ontdaan en rechtstreeks in bed gestoken. We bleven nog wat napraten bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, maar maakten het niet te laat. Een goede nacht slaap zou ons immers zelf ook deugd doen.

Een rit naar Leuven later, zat het weekend er alweer op!