Na het samen koken en het samen zingen, kon een gezamenlijk diner in een Brussels restaurant met de medestudenten niet uitblijven. De keuze viel op restaurant Hana, omdat dit uitgebaat wordt door échte Koreanen. We waren met z’n twaalven, maar voor ons eigen comfort (zogezegd om makkelijker naar het toilet te kunnen gaan) hadden de uitbaters beslist om ons per zes aan twee aparte tafels te zetten. Dat leek me niet echt gezellig, dus na wat aandringen van mijn kant werden beide tafels tegen mekaar geschoven. Toegegeven, ik heb een vrij kleine blaas, maar het lijkt me niet onoverkomelijk dat een paar mensen even moeten opstaan om mij door te laten om deze te ledigen. Rare jongens, die Koreanen.

Het eten was werkelijk uitstekend. Veel beter dan in het restaurant waar ik samen met mijn collega’s lunchte. Ik liet meteen wat mede-studenten kennis maken met de Koreaanse versie van umeshu, mijn favoriete pruimenlikeur. We hadden op voorhand onze menukeuze moeten doorgeven en onze gerechten verschenen met een schrikbarende snelheid op tafel. De bulgogi (불고기) was subliem. Alleen jammer dat ik mijn tong verbrandde in mijn enthousiasme om van dit heerlijke gerecht te proeven. Natuurlijk werd er kimchi als bijgerecht geserveerd. Ikke blij, natuurlijk.

Tijdens het eten informeerde ik bij mijn mede-studenten of er sommigen reisplannen naar Korea hadden. Er waren inderdaad een aantal mensen die aan het plannen waren voor 2017. Ik kreeg zelfs het aanbod om bij een groepje aan te sluiten, maar om heel eerlijk te zijn, lijkt het me leuker om deze ervaringen enkel met mijn vriend te delen. Hoe groter de groep hoe moeilijker het vaak is om tot een overeenstemming te kon over reisplannen. En ik zou graag willen dat deze reis even bijzonder wordt als onze twee reizen naar Japan.

Ik kon het niet laten om nog een dessertje te bestellen. De Koreaanse versie van mochi (찹쌀떡) sloot de maaltijd in stijl af. Omdat we al om 18.30u hadden afgesproken, waren we vrij vroeg klaar met tafelen. Een deel van de groep haakte af en koos ervoor om op een weekavond tijdig naar huis terug te keren. En zo bleef ik achter met nog vier andere mede-studenten. Zelf had ik met mijn vriend afgesproken dat ik hem en zijn collega’s zou vervoegen als het diner vroeg gedaan zou zijn. Hij zat samen met zijn collega’s Saint Patrick’s Day te vieren in The Meeting Point.

Dit zei ik ook zo aan mijn collega-studenten en tot mijn grote verbazing zagen ze het allemaal geweldig hard zitten om te komen meevieren. Ok, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, uiteraard. En het bijkomende voordeel was dat één van mijn collega-studenten met de auto was en ons zo een fikse wandeling bespaard bleef. 😉

In The Meeting Point aangekomen reageerden de collega’s van mijn vriend lichtelijk verrast, maar wel vriendelijk. We schoven een tafeltje bij en maakten er één grote groep van. Al moet ik er wel eerlijk bij vermelden dat de groepen niet echt vlot mengden. De ruwe bolsters van de Polen, Litouwers en Roemenen zullen de ietwat fragiele meisjes uit mijn Koreaanse klas was afgeschrikt hebben. 😉 Polen zijn natuurlijk geen Aziaten, he. 😉

Verder was het een erg gezellige avond, die eindigde in een sprintje van mezelf en mijn vriend om de laatste trein te halen die ons vóór middernacht in Leuven zou brengen. 2016 is voorwaar het jaar van de treinsprintjes!