Afscheid nemen in schoonheid

Vanochtend zijn mijn vriend en ik naar Herentals gespoord om samen met zijn familie en vrienden afscheid te nemen van zijn opa in de prachtige historische Begijnhofkerk. Begrafenissen zijn natuurlijk altijd een emotioneel moment, maar het pakte mij minder dan anders. De teksten en de muziek waren prachtig en schetsten een goed beeld van de mens die hij geweest was, maar mijn ogen bleven droog. Misschien maakten de vele begrafenissen die ik vorig jaar bijwoonde en waarbij ik afscheid nam van mensen die te vroeg uit hun leven weggerukt werden, dat dit afscheid voor mij minder heftig aanvoelde. Bij mij overheerste vooral een gevoel van dankbaarheid omdat hij op een mooie manier heengegaan is, zonder onnodig lijden. Een mooi einde voor hemzelf, maar ook voor zijn naasten.

De koffietafel was dan ook het ideale moment om herinneringen op te halen en samen met de familie 96 goed gevulde jaren te herdenken.

Ssanggyesa tempel en Seomjingang Embankment Road – 10 september 2019

Aangezien ons Camp Jirisan Parkview hotel geen ontbijt voorziet, steken we weer het plein over om in één van de restaurants iets te eten. We vinden een leuk restaurantje met een terras in de zon en bestellen allebei bibimbap met paddenstoelen. De ideale manier om aan de dag te beginnen!

IMG_9637

We nemen de wagen en rijden langs een prachtige route naar de Ssanggyesa tempel. Onderweg passeren we weer veel oude dametjes die naarstig aan het werk zijn. We parkeren onze wagen op de parking van de tempel en moeten nog een klein stukje lopen naar de ingang. Ik moet toegeven dat ik deze tempel minder indrukwekkend vind dan degenen die we eerder bezochten. Ook de infrastructuur is een pak minder luxueus. De toiletten zijn niet meer dan een gat boven een put waarin je het werk van al de vorige bezoekers kan bewonderen.

IMG_0194

IMG_0199

IMG_0203

IMG_0204

IMG_0205

IMG_0207

IMG_0208

IMG_0211

IMG_0217

Vanaf de Ssanggyesa tempel wandelen we naar de Buril waterval. Een fijne, niet al te lastige wandeling die ons naar een prachtige waterval brengt. Wanneer we aan de voet van de waterval aankomen, staan daar vier oudere heren in hinking gear selfies te nemen. Uiteraard bied ik aan een groepsfoto van hen te nemen. De heren zijn duidelijk in de wolken met mijn aanbod. Als dank krijgen mijn vriend en ik een energy bar die zelfs nog niet eens zo slecht smaakt.

IMG_0228

IMG_0232

IMG_0234

IMG_0251

Op de terugweg wijken we even af om een klein tempeltje te bezoeken. De tempel is omgeven door prachtige natuur en nodigt uit tot een moment van innige introspectie met z’n tweetjes. 😉

IMG_0254

IMG_0258

IMG_0266

IMG_0267

IMG_0270

Natuurlijk is het alweer lang voorbij lunchtijd eer we bij de wagen terug zijn. Op zoek naar een plek om iets kleins te eten komen we terecht op het terras van een prachtig aangelegde tijd waar je een heel assortiment aan koffies kan kopen. Ik bestel een warme drank op basis van zoete aardappel, mij aangeraden door de knappe barista die ook nog eens uitstekend Engels spreekt. Daarbij eet ik, uiteraard, een lekker stuk chocoladetaart. Het lichtpaarse drankje is echt lekker. Een ontdekking!

IMG_0283

IMG_9647

Na dit calorierijk vieruurtje hebben we energie genoeg voor een volgende wandeling. Op onze kaart van Jirisan National Park staat een wandeling aangegeven die een prachtige zonsondergang belooft. We rijden dus naar het beginpunt van de wandeling, parkeren onze wagen en beginnen aan onze wandeling langs de Seomjingang embankment road. Het eerste stuk van de wandeling leidt ons langs een vlonderpad tussen kastanjebomen. Het vlonderpad is, buiten ons, geheel verlaten.

Na een tiental minuten wandelen zien we een oudere dame die op het pad een berg kastanjes aan het verzamelen is met naast haar een grote, mooie, witte hond. Om de één of andere reden wordt de dame super zenuwachtig wanneer we haar naderen en begint ze snel, snel de kastanjes bij elkaar te rapen. Om de dame te kunnen passeren, loop ik voor mijn vriend uit. Ik hou de hond in het oog en wijk helemaal uit naar het meest rechtse gedeelte van het vlonderpad om zo ver mogelijk uit de buurt van dame en hond te blijven. Net op het moment dat ik de dame voorbij loop, springt de hond echter naar mij toe en geeft me, geheel onverwacht, een flinke knauw met zijn tanden. Ik gil het uit van de pijn en van het verschieten. De reactie van de hond kwam geheel uit het niets, want ik vormde geen bedreiging voor hem of zijn baasje.

Mijn eerste gedacht is: shit, hopelijk hou ik hier niets aan over, want met hondsdolheid in een Koreaans ziekenhuis eindigen lijkt met niet echt aangenaam. Gelukkig heeft de mond van de hond geen rechtstreeks contact gemaakt met mijn huid. De hond knapte in mijn roze kleedje, dat de aanval gelukkig zonder kleerscheuren (pun intended) doorstond. Ik hef het kleedje op om de schade te inspecteren. Ik zie de afdrukken van de tanden van de hond in mijn vel gekerfd staan, maar hij heeft gelukkig niet echt doorgebeten. Ik zie een paar lichte schaafwonden met een beetje bloed terwijl zich rondom de beet een mooie bloeduitstorting begint te vormen. Nog eentje om aan mijn collectie toe te voegen. Die Hirudoid is nog nooit zo goed van pas gekomen.

IMG_9648

De eigenares van de hond is zo mogelijk nog harder geschrokken dan ikzelf. Ze put zich uit in verontschuldigingen. Mocht dit mij in België overkomen zijn, ik zou naar de politie gestapt zijn om aangifte te doen. We bevinden ons echter in the middle of nowhere in een nationaal park en ik heb geen zin om een politiekantoor op te zoeken en daar aangifte te doen in een taal die ik slechts zeer oppervlakkig beheers. Ik hou het dus simpelweg bij “괜찮아요” (ik ben ok). Ik ben nog nooit in mijn leven door een hond gebeten en ik had niet bepaald gedacht dat dit mij in Zuid-Korea zou overkomen. Voor alles een eerste keer, zullen we maar denken. Mijn vriend, de grote hondenliefhebber, is uiteraard ook geschrokken. Volgens hem heeft de hond geen enkel teken gegeven dat hij tot de aanval zou overgaan. Ik blijf er echter bij dat hoe goed getraind een hond ook is, je nooit honderd procent in staat bent te voorspellen hoe zo’n dier gaat reageren. Dit incident bewijst dat eens te meer.

Enfin ja, de plek van de beet doet serieus zeer, maar aangezien er verder toch niet veel aan te doen valt (‘t is niet dat we ontsmettingsmiddel in onze rugzak hebben zitten), besluiten we de wandeling maar verder te zetten. In de hoop de beloofde prachtige zonsondergang boven de Seomjingang rivier te kunnen bewonderen. Het pad langs de rivier is super makkelijk met zicht op de omringende bergen en de rijstvelden.

IMG_0319

IMG_0321

IMG_0330

IMG_0332

Wat verder langs het pad komen we een soort container met vensters op palen tegen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we stappen binnen. Blijkt deze constructie een soort informatie en observatiecentrum te zijn voor de otter. De oude meneer die het informatiecentrum bemand, is duidelijk in zijn nopjes met ons bezoekje en toont ons vol trots een opgezet exemplaar van een otter die sneuvelde in het verkeer.

We zien talrijke vogels en een dikke spin, druk bezig haar web te weven. De zonsondergang stelt ietwat teleur, veel minder spectaculair dan de folder ons deed uitschijnen.

IMG_0347

IMG_0351

IMG_0353

IMG_0364

IMG_0372

Na deze ietwat teleurstellende zonsondergang maken we rechtsomkeert, want de duisternis valt nu snel en bij valavond komen de muggen buiten. Ik heb voor vandaag al genoeg beten opgelopen.

Vlak voor we terug op de parking aankomen, passeren we een huis waarvoor een grote witte hond staat. Het beest is vastgebonden met een touw maar maakt zo’n misbaar dat zowel mijn vriend als ik zelf ons, na de eerdere ervaring vandaag, behoorlijk op ons ongemak voelen. We sprinten het huis voorbij en zijn opgelucht op de parking aan te komen. Genoeg avontuur voor één dag.

We keren terug naar ons hotel, parkeren de wagen en steken (voor de zoveelste keer) het plein over om te gaan eten. We komen dezelfde oude ajumma tegen als de dag voordien. Ze smeekt ons half om opnieuw bij haar te komen eten, maar we moeten haar teleurstellen. Wij streven ernaar een zo divers mogelijk scala aan eetgelegenheden te bezoeken.

Uiteindelijk belanden we in een leuk restaurant een paar meter verder waar we gewoon op een stoel kunnen zitten (bij de ajumma zaten we op de grond). We bestellen een maaltijd met een overvloed aan banchan, die we doorspoelen met makgeolli en daarna nog een flesje soju. Een bijzonder gezellige avond!

IMG_9659

Salsa hereniging

Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens samen salsa gedanst hadden. Beetje moeilijk natuurlijk als de ene lessen volgt in Genève en de andere in Kessel-Lo. Dus moesten we profiteren van het feit dat mijn vriend op vrijdagavond in Leuven was. Gelukkig was het voor Marc en Claudia geen probleem dat mijn vriend een avondje kwam mee dansen. Uiteindelijk zijn er altijd mannen te kort. 😉

Het eerste uur salsales (semi-intermediair) ging supervlotjes. Mijn vriend herinnerde zich de figuren niet meer, maar dat merkte je amper. Hij keek goed naar de lesgever en verder viel hij terug op muscle memory. Het tweede uur (intermediair) was lastiger. Gelukkig hadden we besloten de tweede les niet door te schuiven en enkel met z’n twee te dansen. De vier laatste figuren van de les wilden niet echt lukken en het is vervelend voor de andere leerlingen als je zit te knoeien.

Ik vond het alvast superleuk om eindelijk nog eens samen te dansen, misschien moeten we de volgende keer dat we elkaar zien in Genève of Leuven naar een salsafeestje gaan!