Gisteren kreeg ik van mijn collega het bericht dat ik verwachtte, maar waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat het niet zou komen: de baby van mijn collega is geboren en tegelijkertijd gestorven. Het scenario komt me ondertussen al veel te bekend voor. Toepassing van embryoselectie om een erfelijke aandoening uit te sluiten, na een veel te lange lijdensweg eindelijk zwanger, de ouders dolgelukkig en dan, door een gruwelijke speling van het lot blijkt de baby een andere afwijking te hebben dan de erfelijke afwijking waarop geselecteerd werd. Bij elk berichtje dat ik kreeg van mijn collega, zag ik de kansen op een goede afloop slinken. En toch blijf je hopen, hopen dat de testen verkeerd zijn, dat de baby wel nog eens kans heeft, dat misschien de afwijking nog meevalt, dat de ouders die éne verschrikkelijke keuze niet moeten maken. Helaas, het mocht niet zijn.
Hoe verschrikkelijk moet het zijn om mama te worden en geen baby mee naar thuis te kunnen nemen? Ik ben er oprecht niet goed van.
Mijn mama heeft het 2 keer meegemaakt (niet nav met erfelijke afwijkingen). ‘k denk dat ik nooit heb kunnen vatten of doorgehad heb wat voor impact dat op haar gehad heeft. Nu kan ik me al wat meer inleven maar zoiets kan je niet vatten. Echt niet.
Een kind verliezen op welk moment in zijn levensfase ook is het gruwelijkste dat een moeder kan overkomen.
[…] steeds verplaatst. Gelukkig kwam in dit geval van uitstel, geen afstel. Wel spijtig dat we door de afwezigheid van één van mijn medewerkers niet voltallig waren. Ik zal al maar beginnen aan het inplannen van de volgende lunch. […]
[…] het dramatisch woordgebruik, maar eerlijk waar, ik weet niet hoe dit anders te omschrijven. Na het verschrikkelijke verlies dat zij en haar partner eerder dit jaar moesten incasseren, komt nu het bericht dat ze […]