Over de wervelvind die door ons appartement raasde

Aka zes hevige jonge kerels tussen één en vijf jaar. De Fatboy zag af onder al dat jeugdig geweld en de knuffels zagen alle hoeken van het appartement. Gelukkig was er een ipad om sommige van de jongens even tot rust te laten komen in onze slaapkamer, zodat de zes volwassenen rond onze tafel elkaar toch een beetje konden verstaan. De pasta van Pastificio Antonio die we professioneel opgewarmd hadden in onze oven en de taarten van Willems vielen alvast in de smaak.

Omdat het jonge grut ‘s maandag allemaal op tijd uit bed moest om naar de crèche of school te gaan, moesten we naar mijn gevoel alweer veel te snel afscheid nemen. We wisselende knuffels uit en spraken af dat dit beslist voor herhaling vatbaar was. Aja, want dat partijtje Mens Erger Je Niet moet nog afgemaakt worden!

Hoera, een reislijstje!

Altijd leuk om inspiratie op te doen voor toekomstige reizen! En laat tripadvisor nu net mijn favoriete site zijn om reizen te plannen…

13/25. Ruimte voor verbetering, dus!

Kaas en wijn!

Fantastische zaterdagavond achter de rug. Met dank aan Kazen Elsen, die ons de suggestie aan de hand deden om, in plaats van alle kazen tegelijkertijd te serveren, te werken met een kaasmenu. Van kaas als hapje bij het aperitief tot kaas als dessert. Graag deel ik met jullie onze menu mét aangepaste wijnen, natuurlijk!

  • Aperitief: Cabris Fermier Les Deux-Sèvres (een rauwmelkse geitenkaas uit de Poitou-Charentes) vergezeld van een glaasje champagne om te klinken op de zwangerschap van één van de twee koppels die we te gast hadden. Jammer genoeg mocht de zwangere vrouw in ons gezelschap enkel van de gepasteuriseerde kazen eten. Daarom hadden we ook nog wat fijne charcuterie voorzien om er zeker van te zijn dat zij en de baby geen honger moesten lijden.
  • Eerste gang: Tommette de Savoie Fermier (een halfharde kaas van rauwe koemelk uit de Haute-Savoie), Beaufort d’Été (een harde kaas van rauwe koemelk afkomstig van een alpage in Tignes), Taleggio Bio (Taleggio van de bioboerderij La Cascina in Montaldeo), Affidelice de Berthaut (Kaas met gewassen korst van gepasteuriseerde melk uit Bourgogne) vergezeld van een glaasje wit wijn Pittatore Sacchetto Fiorella Langhe Barolo uit 2012.
  • Tweede gang: Gratte-Paille Triple Crème (romige witschimmelkaas uit gepasteuriseerde koemelk van Fromagerie Rouzaire in Ile-de-France) en Coulommiers St-Siméon (een kaas van rauwe koemelk uit Ile-de-France) vergezeld van een glaasje rode wijn Salento Negroamaro uit 2001.
  • Dessert: Cashel Blue Farmhouse (Zachte romige blauwschimmel van gepasteuriseerde koemelk, met de hand gemaakt en gerijpt op de Grubb family farm in Tipperary, Ierland) vergezeld van een ongelooflijk heerlijke dessertwijn Domvs Avrea Passito uit 2007. Wat een zalig wijntje. Heel blij dat ik daar gisteren nog even om gegaan ben bij Enoteca Stappato. Echt een fantastische afsluiter.

IMG_4717[1]

Uiteraard konden we het niet laten onze gasten na al dat lekkers nog een digestief aan te bieden en werden de whiskyflessen boven gehaald.

Voor herhaling vatbaar!

Tip voor bezoekers

Als we een uur afspreken voor een bezoekje aan ons appartement, kom dan alsjeblieft geen drie kwartier te vroeg. De mogelijkheid is reëel dat jullie gastheer en gastvrouw in vrij ontklede toestand in bed liggen te stoeien. En dan is zo’n interruptie niet echt een goed begin van een geslaagde avond. 😉

A beautiful day for a wedding

Wat een fantastisch huwelijksfeest! En wat een schitterende locatie is dat Kasteel van Brasschaat, zeg! Ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspellingen werden we begroet door een stralend zonnetje toen we onze wagen parkeerden in het park van Brasschaat. We waren een beetje aan de vroege kant, want de moeder van de bruidegom (die alles geregeld had voor haar zoon en zijn Chinese vrouw, omdat het nogal moeilijk is een feest in België te organiseren als je zelf in Chicago woont) was nog net de laatste orders aan het personeel aan het uitdelen. Geen bridezilla, maar een mother-of-the-groomzilla. 😉 Ze was duidelijk nerveus, maar heette ons erg hartelijk welkom en schoof mij een overgebleven corsage over de pols. Meteen de allereerste keer in mijn leven dat ik zo’n ding droeg.

We feliciteerden de bruid (mét een zwanger buikje, jaja, als mijn vriend iets doet, dan doet hij het meteen goed) en bruidegom en de ouders. De ouders van de bruid waren helemaal uit China overgevlogen, het was hun allereerste keer in België en het moet voor hen best wel een angstaanjagende bedoening geweest zijn, al die Europeanen die hen per sé wilden kussen terwijl dat in China helemaal niet gebruikelijk is. Gelukkig was er een tolk die kon vertalen zodat ze toch iets begrepen van wat er gezegd werd.

Tijdens de receptie druppelde hoe langer hoe meer volk binnen dat ik nog herkende vanuit een grijs verleden, toen onze vriend nog gewoon in Leuven studeerde en samen met mijn vriend verjaardagsfeestjes gaf. Heel veel bekende gezichten dus. Echt fijn om sommige mensen na al die jaren nog eens terug te zien en te spreken. De meesten waren nog geen haar veranderd (alhoewel sommige heerschappen misschien wel wat minder haar hadden dan vroeger).

We kregen een plek aan de Italiaanse tafel toegewezen en hernieuwden de kennismaking met de Zweedse ex-collega van de bruidegom en haar Engelse echtgenoot, door het toeval in België terechtgekomen. Ook heel erg grappig: de neef van de bruidegom die aan mijn rechterhand zat bleek ooit (hij was toe nog een middelbare scholier) nog mijn IRC-kanaal overgenomen te hebben. Iets waar ik toen niet echt mee kon lachen. Gelukkig had ik toendertijd veel IRCadmins als vrienden, dus het euvel was al snel verholpen en hij werd eens goed op zijn plek gezet. Nu was hij helemaal volwassen en konden we eens goed lachen met het voorval. De neef bleek trouwens een erg sympathieke vriendin te hebben die net zoals ik veel met sociale media bezig was.

Na de speeches van de bruidegom en de ouders van de bruid en de bruidegom was het ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert aan mij. Ik had mijn research grondig gedaan en was door gans mijn fotocollectie (sinds 2001) gegaan om foto’s van de bruidegom in min of meer compromitterende poses te verzamelen. Een mooie staalkaart van al de feestjes die we samen vierden en van onze vriendschap. De bruidegom wist dat ik iets zou tonen en had zich op voorhand al wat zorgen zitten maken of hij daarna nog wel zijn Chinese schoonouders onder ogen zou kunnen komen, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het allemaal erg braaf gehouden heb.

We sloten de namiddag af met een ongelooflijk fantastisch dessertbuffet en kregen als afscheid nog een Chinese spaarpot in de vorm van een kat mee. For good luck! Dat de (bijzonder gelukkige) moeder van de bruidegom mij nog een prachtig bloemstuk in de handen drukte als dank voor de speech, maakte mijn dag helemaal af.

Eentje om in te kaderen en later, als hun baby groter is, met plezier op terug te blikken.

IMG_2652

IMG_2696

IMG_2702

IMG_2708

IMG_2747

IMG_2748

IMG_2750

 

Mijn eerste salsafeestje

Woensdagavond 30 april organiseerden onze dansleerkrachten een feestje om het danslesseizoen af te sluiten en het salsazomerseizoen te openen. Voor de gelegenheid hadden we gans de Waaiberg voor onze groep ter beschikking. Ik had er best wel naar uitgekeken. De lessen op zich zijn erg leuk, maar je voert de figuren alleen uit op commando, er is geen ruimte voor vrij dansen. Dit zou dus de allereerste keer worden dat mijn vriend en ik ons op de dansvloer zouden wagen om uit te testen hoeveel van die figuren nu effectief in ons geheugen waren blijven zitten.

De Waaiberg had voor Zuid-Amerikaans getinte gerechten gezorgd en er was best wel veel volk, ook van andere cursussen. Wij zaten aan tafel met een paar gasten en een ietwat oudere dame die ons vrolijk toevertrouwde dat ze al van ‘s middags op een terras zal en ondertussen al twaalf pinten achter de kiezen had. Ik verbaasde mij over het feit dat ze er nog zo nuchter uit zag. Die verbazing verdween echter snel toen ze haar dagelijkse drankverbruik begon op te sommen. Minstens één fles wijn per dag lijkt me toch wat van het goede te veel.

Tijdens de dansles hadden we niet echt de gelegenheid om veel met onze danspartners te praten. Iedereen is te geconcentreerd bezig met het onthouden van de correcte volgorde van de bewegingen en te vermijden om op elkaars tenen te gaan staan. Dit was dus de eerste keer dat we echt de gelegenheid hadden om met mekaar in gesprek te gaan. Jammer genoeg bleken mijn vriend en ik weinig tot niets gemeenschappelijk te hebben met onze tafelgenoten wat tot heel wat ongemakkelijke stiltes leidde. Het tafelen duurde dan ook veel te lang naar mijn goesting en ik zat te popelen om mijn stoel te verlaten.

Helaas was het al bijna half twaalf toen er eindelijk schot in de zaak kwam. Na een korte herhaling mochten we vrij dansen, maar toen was onze goesting al een beetje over. We moesten de dag nadien immers al rond het middaguur in Brasschaat zijn voor een huwelijksfeest en we wilden er toch een beetje presentabel uitzien. We namen dus afscheid voor het feest goed en wel begonnen was. Doodjammer. Volgende keer beter?

IMG_4705[1]