Een avond onder vrienden

Terwijl de crème de la crème van de social media “influencers” zich te goed deden aan gratis eten en drinken op het feestje van die gast die rijk geworden is met Oost-Europese vrouwen naakt voor zijn webcams te zetten en meent dat het verkeersreglement voor losers is, gingen mijn vriend en ik gisterenavond op bezoek bij vrienden.

Het werd een gezellige avond onder het genot van een goed glas wijn en gezonde knabbels. We haalden herinneringen op aan onze Schotlandreis en lachten veel. Maar er waren ook moeilijke momenten in het gesprek. We hadden het (uiteraard) over het recente plotse overlijden van de moeder van onze gastvrouw. Een overlijden dat niemand had zien aankomen en waardoor een vrolijke vrouw, een rots in de branding, veel te vroeg weggerukt werd. Haar twee schattige kleinkinderen zullen het zonder hun oma moeten stellen. Onze gastvrouw zonder haar steun en toeverlaat. Triestig.

Veel tegenslagen, momenteel in onze vriendenkring, hopelijk brengt het najaar beterschap.

Party weekend!

Het laatste weekend van augustus stond volledig in het teken van ons jaarlijkse zomerfeestje. Een gelegenheid om onze vrienden vol bier en cocktails te kappen. :-) Ter voorbereiding werd er vrijdagavond en zaterdag druk gekuist. Waarna de 56 mensen en twee baby’s die we over de vloer kregen er opnieuw een flink boeltje van maakten en we zondag het kuisen nog eens dubbel en dik konden overdoen (en ‘t waren niet de baby’s die de grootste smossers waren).

De schoonbroer van mijn vriend speelde zijn rol als barman van dienst voortreffelijk. Iemand met wat ervaring in het horecamilieu achter de cocktailshaker, dat maakt een wereld van verschil. En waren wij daar getuige van het ontkiemen van een nieuwe romance? Spannend!

Zondag bevochten we de al dan niet grote kater (niet slim schatje om al die cocktails van je schoonbroer zonder nadenken binnen te kappen) met een stevig ontbijt op ons terras in gezelschap van het koppel dat was blijven overnachten en genoot ik na het kuisen van een wandeling door het autovrij Leuven terwijl mijn vriend zijn kater probeerde te temmen.

Hilarische afsluiter van het weekend: toen we allebei zondagavond een beetje zaten te suffen achter onze pc, ging opeens de bel. Ik was helemaal niet ingesteld op bezoek, want ik had mijn lenzen al uitgedaan. Bleek dat iemand de uitnodiging niet grondig genoeg had gelezen en een dag te laat op ons feestje was. Al een geluk dat we de boel al min of meer opgeruimd hadden. Onze kameraad vond het erg gênant, wij vonden het vooral heel erg grappig. 😉

Volgend jaar weer!

De Correcties van Jonathan Franzen

Vergis jullie niet, De Correcties is absoluut een fenomenaal boek dat met recht en rede een klassieker van de Amerikaanse literatuur genoemd mag worden. Toch heeft het me ontzettend veel moeite gekost om dit boek uitgelezen te krijgen. Wellicht omdat de situatie van het gezin Lambert me zo akelig bekend voorkwam en me dieper trof dan ik wel zou willen toegeven. Gemiste kansen, onuitgesproken verlangens, verkeerde keuzes en toch blijven verder doen tegen beter weten in en zo je eigen leven de dieperik in helpen. I’ve seen it all before.

Twee oudjes in een huis dat rondom hen vervalt, de vader heeft Parkinson en begint te dementeren, het koppel voert een dagelijkse stille oorlog.  Hun drie kinderen hebben het nest verlaten of zijn het, beter gezegd, ontvlucht. Alle drie de kinderen zijn op hun manier mislukkigen, misfits, die wanhopig de schone schijn proberen hoog te houden. Ik werd er eerlijk gezegd een beetje moedeloos van. Ik wilde in het boek stappen en de personages eens goed door mekaar schudden. Sommige passages vervulden me met zoveel ongemak (de dronken haagscheerscène) dat ik het boek gewoon moest wegleggen.

Het is echt lang geleden dat een boek nog zo’n gevoelige snaar bij mij geraakt heeft, maar ik weet zeker dat ik dit nooit meer zal herlezen.

Oja, ik ben het trouwens volstrekt oneens met dit citaat op de cover van het boek: “bij vlagen buitengewoon grappig”. Ik heb geen enkel moment de aanleiding gevoeld om te lachen. In tegendeel bij het lezen van dit boek krulden mijn mondhoeken consequent naar beneden. Voor mij was dit een wrang, door en door triest boek. Pas op de allerlaatste pagina komt er een straaltje hoop te voorschijn. Of toch niet?

Het weekend van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart

Op Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart zelf hadden we niets gepland, want de daarop volgende dagen beloofden druk genoeg te worden. ‘s Avonds kregen we echter een mailtje met heel slecht nieuws over het nog ongeboren baby’tje van vrienden en besloten we de planning voor het weekend lichtelijk aan te passen zodat we zondagavond op terugweg van de kust bij hen konden binnenspringen. Om een luisterend oor te bieden of gewoon samen een potje te janken.

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een brugdag genomen, want ik was uitgenodigd op de trouw van een collega. Een beetje een a-typische trouw, want het feest startte ‘s middags om één uur. Maar de locatie en het concept waren perfect voor de bruid en de bruidegom en hun twee schattige deugnieten van kinderen. Het weer was schitterend, zelfs een beetje té warm en we waren dan ook blij dat de tafels opgesteld stonden in de schaduw. Terwijl de talrijk aanwezige kinderen speelden op de speeltuigen, sprongen op het springkasteel, speelden met de doldwaze ballonbeestjes en zich lieten omtoveren tot stoere draken en prinsessen, genoten de volwassenen van een glaasje wijn en een heerlijke barbecue. Echt een fijne en ontspannen namiddag.

Zo rond zeven uur ‘s avonds namen we (na een werkelijk uitmuntend dessertbuffet, de tiramisu was to die for) afscheid om verder te rijden naar De Panne waar we een weekendje zouden doorbrengen met een onlangs gescheiden vriendin. We praatten wat bij, maar maakten het niet al te laat. Het was een vermoeiende dag geweest (sociaal zijn, een mens wordt daar zo moe van), dus kropen we na nog een nachtmutsje onder de wol (of beter gezegd het donsdeken).

Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker door het getimmer en gehamer van de Marcel Vanthilt crew die bezig was met het opzetten van een gigantische tent voor één of andere zomershow waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv hebben, het is een zegen). Ik weigerde echter de slaap los te laten en slaagde er na veel gedraai in opnieuw in slaap te vallen. En pas wakker te worden rond half elf. Missie uitslapen: succes!

We brunchten op ons honderdduizendste gemak en besloten onze spullen bijeen te pakken voor een wandeling in het natuurreservaat De Westhoek op de grens met Frankrijk. De zilte zeelucht deed ons deugd. Terwijl onze tenen wegzakten in het duinzand hadden we heel serieuze gesprekken, over waarom relaties stuk gaan, het effect op de kinderen en hoe de draad weer op te pakken. Mijn vriendin is een sterke vrouw, zij redt zich wel. Op meer dan één manier lijkt het alsof ze van haar figuurlijke ketenen verlost is en nu pas haar volle potentieel bereikt. Het is voor haar ex dat ik mijn hart vasthoud…

Bijna aan de grens met Frankrijk keerden we op onze stappen terug en wandelden langs de zee terug. Ondanks het feit dat het een lang weekend was, vond ik het vrij rustig. We zagen paardjes, vliegers, kitesurfers, zeilwagens en zelfs een landende helikopter. De zon was ondertussen op volle sterkte en de zonnecrème kwam van pas.

Rond een uur of vier waren we terug aan het Leopold I monument waar een wit baldakijn en witte stoeltjes stonden opgesteld die rechtstreeks uit een Amerikaanse film leken geplukt te zijn. We zagen dat de eerste gasten al zaten te wachten, dus installeerden we ons op de trappen van het monument om naar de aankomst van de bruid en bruidegom te kijken. Wat een bijzondere plek om je huwelijk te vieren. De in zalmkleurige kleedjes gestoken bruidsmeisjes kwamen trouwens uit dezelfde Amerikaanse romantisch film als de rest van het decor.

Als tussendoortje aten we een pannenkoekje bij één van de vele brasseries op de dijk. En ik dronk daarbij een heerlijke sangria. Ondertussen zocht ik op tripadvisor naar een leuke plek om te dineren. Ik vond er verschillende die niet te ver uit de buurt waren. Helaas was het eerste restaurant op mijn lijstje ingepalmd door het huwelijksfeest en de volgende twee waren helemaal volzet. Lesson learned: wil je iets chiquer eten op een zaterdagavond in De Panne, dan reserveer je best. Onze vriendin stelde voor om in een grote brasserie vlakbij Plopsaland te gaan eten waar ze als specialiteit grill hadden. Na een ritje met de kusttram bleek Moeder Lambik wel nog een plekje voor ons te hebben. Het eten was iets minder verfijnd dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar de gegrilde gamba’s smaakten heerlijk en het looksausje was geweldig. Simpele kost, meer moet dat soms echt niet zijn. We sloten af met een ijsje voor onze vriendin en een calvados voor onszelf.

Terug op ons appartement aan de zeedijk overliep onze vriendin onze kerntalenten. Onze vriendin zit namelijk in de HR business en maakt gebruik van een vrij ingenieuze methode om tot een kerntalentenanalyse van haar kandidaten te komen. Wij hadden een keer meegedaan aan een wetenschappelijke test van deze methode en waren benieuwd om haar conclusies te horen. Al bij al bleken deze vrij goed aan te sluiten bij het beeld dat we van onszelf hebben. Mijn vriend en ik zijn allebei gezegend met veel kerntalenten, een gezonde dosis creativiteit en veel zin voor initiatief. Het probleem is, is dat je met zo’n profiel nooit honderd procent je ding zal vinden, omdat je te veel uiteenlopende interesses hebt. Je bent dus gedoemd om steeds op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen in je werk of daarbuiten. Dat komt perfect overeen met het gevoel dat ik al heel mijn leven heb: zoekende zijn naar wat mijn ding is en het maar niet vinden. Nu blijkt dus dat ik “mijn ding” nooit zal vinden. Zucht…

Het goede nieuws is dat de profielen van mijn vriend en mezelf wonderwel bij mekaar pasten. Alleen blijk ik competitief te zijn en hij niet (mijn vriend heeft ooit gezworen  nooit meer Risk met mij te spelen) en sta ik graag in het middelpunt van de aandacht en hij niet. Dat komt dat goed uit, want er is maar voor één persoon plaats in mijn spotlight. 😉

Na dit serieuze intermezzo speelden we een collaboratief spel Het Verboden Eiland. Samen met je mede-spelers moet je proberen de verschillende schatten bijeen te brengen en het eiland te verlaten vooraleer het eiland zinkt. Best wel leuk, maar ik miste toch het competitieve element. 😉

Zondag deden we het uitslapen van zaterdag nog eens dunnetjes over, met die uitzondering dat mijn vriend en ik (enfin ja, ik) het zotte idee opgevat hadden om vóór het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. Het waaide redelijk hard en aan de outfits van de mensen op de dijk te zien was het redelijk frisjes, maar ik slaagde er toch in mijn vriend over te halen om mee te komen. Bibberend liepen we in onze badkledij en handdoeken naar het strand. Het water was behoorlijk koud en de golven vrij onstuimig. Erg lang bleven we niet in het water, maar we kunnen toch zeggen dat we in de Noordzee gezwommen hebben.

We brunchten op het appartement, hielpen wat schoonmaken en namen rond het middaguur afscheid van onze vriendin, die terug huiswaarts trok om op tijd terug te zijn om de kinderen op te vangen.

De zon was alweer van de partij, terwijl we via allerlei sociale mediakanalen vernamen dat het in het binnenland rotweer was. Daar moesten we dus van profiteren. We maakten een extra lange strandwandeling en mijn vriend maakte van de gelegenheid gebruik om zijn witte bast van een (rood) kleurtje te voorzien. Rond een uur of vier hadden we het wel gezien aan onze Belgische kust en besloten we alvast in de richting van onze West-Vlaamse vrienden te rijden. We werden pas na 19u verwacht, maar we zouden onderweg toch nog ergens stoppen om te eten.

Heel toevallig leidde onze route ons langs West-Vleteren. Daar moesten we natuurlijk stoppen! De abdij was uiteraard niet te bezoeken en de bierverkoop lag ook stil omdat het zondag was, maar brasserie In de Vrede was wel open en het terras zag er erg aanlokkelijk uit. Het kostte ons even wat moeite om de ingang te vinden, maar al gauw zat mijn vriend met een glas West-Vleteren voor zijn neus. Ik dronk een appelsapje en we aten allebei een hommelpaptaart (niet zo bijzonder als de naam doet vermoeden).

Verder richting Ieper om daar iets te eten op de Grote Markt. We liepen linea recta naar Markt 22 omdat we daar de vorige keer dat we er waren zo lekker gegeten hadden. Ook nu werd ik niet teleurgesteld, de zalm met risotto van artisjok was zalig! We probeerden ons tijdens het avondmaal wat mentaal voor te bereiden om het komende bezoek, want we wisten niet goed in welke toestand we onze vrienden zouden aantreffen en welke beslissing ze zouden genomen hebben.

Het werd een emotioneel bezoek, maar ik heb er toch een goed gevoel aan over gehouden. Soms is een luisterend oor bieden het enige wat je kan doen. En soms is dat ook gewoon genoeg. Ik wens hen veel sterkte voor de komende zware weken en maanden.

 

Het Marktrockweekend

Een iets rustiger weekend dan het vorige en dat mocht ook wel, want er lagen nog bergen onverwerkte foto’s op mij te wachten. Vrijdag op tijd gestopt met werken om nog een gedeelte van de Meyboomviering mee te pikken. Daarna deed ik samen met mijn vriend een terrasje en probeerden we alweer een nieuw sushi-restaurant uit (You Sushi). Aan het tempo waarop er in Leuven nieuwe sushirestaurants bijkomen, gaat 50% van de Leuvense restaurants binnenkort sushi serveren. Niet dat je mij hoort klagen! 😉

Na onze sashimiboot met smaak naar binnen gewerkt te hebben, ging ik een ijsje halen bij Decadenza en liepen we wat rond tussen de Marktrockkraampjes. Niet veel volk op de Leuvense pleinen en de acts waren ons grotendeels onbekend. Ondanks de beperkte publieksopkomst kwamen we veel bekend volk tegen (waaronder de jongste zoon van vrienden die heerlijk lag te slapen in zijn buggy, zijn oren beschermd met een gigantische koptelefoon). Ik voelde me niet echt geïnspireerd om foto’s te nemen en we keerden dan ook ruimschoots op tijd naar huis.

Zaterdag werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Wegens de slechte gezondheidstoestand van zijn oma en opa vond de traditionele familiebijeenkomst nu bij zijn ouders plaats. Het was een drukte van belang, want de drie nichtjes en de broer en zus van mijn vriend hebben zich de laatste jaren vol overtuiging op gezinsuitbreiding gestort. De aanwezige kinderen (tien) waren tussen de nul en vijf jaar oud en eisten uiteraard alle aandacht op. Van rustig bijpraten was er geen sprake. Ik had beloofd wat foto’s te maken van het jonge volkje, wat best wel een uitdaging was: zoveel jeugdige energie geconcentreerd op één plek. Maar de resultaten mogen er zijn.

De oma van mijn vriend kwam ook even langs, maar al het lawaai van de achterkleinkinderen werd haar al snel te veel. Bij het afscheid had ze tranen in haar ogen. Alsof ze dacht dat dit de laatste keer was dat ze ons allemaal samen zou zien. En het deed zeer, te zien hoe fragiel en breekbaar haar lichaam geworden was. De tand des tijds toont geen genade.

Zondag had ik het appartement voor mij alleen. Mijn vriend was naar de vrijgezellen van een vriend en ik deed het rustig aan. In de namiddag wat gaan wandelen in de Kruidtuin en vervolgens nog een stukje K3 meegepikt. Het historische moment dat deze drie dames de Leuvens Oude Markt volledig inpakten, mocht ik toch niet missen. Nog nooit zo’n concentratie aan buggy’s bij mekaar gezien op onze Oude Markt. Maar het mag gezegd: het jeugdige volkje was een erg enthousiast en dankbaar publiek, de sfeer zat er goed in en ik betrapte mijn voet erop zelfs een beetje in de maat mee te tikken.

Al bij al niet veel van Marktrock gezien. En spijtig genoeg moet ik deze columnist bijtreden: trek de stekker eruit. De gloriedagen van Marktrock liggen immers spijtig genoeg al lang achter ons.