Paella

Vorige week vrijdag proefde ik van de lekkerste paëlla ooit. In Leuven dan nog wel. Echte Valenciaanse paella klaargemaakt volgens de eeuwenoude traditie. In een gigantische pan op een gasvuur, omdat een open vuurtje stoken in de stad niet zomaar mag.

Heel toevallig bleken onze vrienden ook al een tijd het voornemen te hebben een bezoekje aan de Koerier van Navarra te brengen. Ik denk dat dit restaurant één van Leuvense restaurants is die al het langste op mijn lijstje stonden, maar het was er gewoon nog nooit van gekomen. Misschien omdat ik altijd het idee had dat een bezoek aan de Koerier van Navarra iets is wat je best in groep doet. Al hoeft dat niet, het was toch tof om met zes andere koppels aan tafel te zitten.

We werden door Ivo Hermans op een bijzonder welbespraakte wijze ingehuldigd in de geheimen van de échte gladde paella. Boy, kon die man vertellen. Ongelooflijk. Zijn schitterende verhalen deden me zonder problemen mijn grommende maag vergeten, want je moet wel een beetje geduld hebben, een échte paella warm je niet zomaar even op in de microgolfoven.

Maar het resultaat was fabuleus en smaakvol. En de dagverse crema catalana was om duimen en vingers bij af te likken. En zeg nu zelf, hoeveel restaurants ken je waar je als afzakkertje een absint van het huis krijgt?

Een absolute aanrader voor de liefhebbers van de authentieke Spaanse keuken en wijnen. En oja, voor de prijs moet je het zeker niet laten, we waren net iets meer dan dertig euro per persoon kwijt.

La Cinquième Saison

Gisteren woonde ik op het Gentse filmfestival de voorstelling bij van La Cinquième Saison van Peter Brosens & Jessica Woodworth. Ik was al fan van het duo sinds Altiplano en ja, ook Het Vijfde Seizoen wist mij te betoveren. De fotografie was magistraal, er is gewoon geen ander woord voor. Ik denk dat ik de film zelfs zonder geluid had kunnen bekijken, zo adembenemend mooi was het koude en kille landschap van de Condroz. Alle bewondering voor het werk van cameraman Hans Bruch Jr.

Het Vijfde Seizoen vormt het sluitstuk van een triologie waarin de problematische relatie tussen de mens en de natuur wordt aangekaart. Maar geen nood, je hoeft de twee vorige films niet gezien te hebben om van dit meesterwerk te genieten. De openingscène alleen al maakt de film de moeite waard: Peter Van Den Begin in conversatie met een prachtige haan. Het beeld blijft op je netvlies plakken. De enige kritiek die ik heb, is dat de boodschap er op het einde iets te dik op ligt. Voor mij had die dramatische finale niet gehoeven. Maar oordeel vooral zelf. Je zal er geen spijt van hebben.

Business women

Zaterdag het nuttige aan het aangename gepaard. Onze vriendin is sinds kort haar eigen baas. Een moedige stap in economisch onzekere tijden, maar wel in een branche waar nog veel groeipotentieel in zit: coaching. Nu had ze wat professioneel ogende foto’s nodig om op haar toekomstige website en visitekaartjes te zetten. Dus trokken mijn vriend en ik met al ons fotografisch materiaal naar haar huis en alwaar we trachtten haar uiterst professioneel in beeld te brengen in diverse werkgerelateerde situaties (bureau, flipchart, coaching gesprek). Blijkt dat mijn vriend niet alleen een zeer bekwame fotografie-assistent is, maar ook een niet onaardig fotomodel. Mijn vriendin deed dat trouwens ook erg goed, al kreeg ze op het einde wel kramp in haar lachspieren.

Voor mij was het alleszins een erg toffe ervaring. Ik fotografeer nog wel veel, maar vooral tijdens events en onze reizen. Dat soort fotografie laat niet toe de foto te regisseren zoals je dat kan doen in een omgeving waar je alles onder controle hebt. Er werd nog wat geschoven met bureaus en andere accessoires. Gordijn open, gordijn dicht. We experimenteerden er op los.

Na al dat harde werk werden we beloond met een heerlijk etentje: verse pompoensoep, roggevleugeltjes en zelfgemaakte taart met ijs als dessert. Het kon niet op. We kregen bij het afscheid nog drie mooie porties pompoensoep mee. Daar gaan we van genieten!

Lan-party

Terwijl de verkiezingsuitslagen binnenrollen, wordt er hier druk gegamed, ten huize yab. Terwijl de kreten opstijgen, blijf ik aan de zijkant staan. Gaming, het is mijn ding niet. Jammer wel, als ik zie hoeveel fun the guys (and one girl) hebben. Maar hey, knabbelen aan die fotoachterstand is ook zeer bevredigend.

Kindbruidjes

In een tijd waar we in het nieuws gebombardeerd worden met gruwelijke beelden en ik bij mezelf merk dat mijn vel in de loop der jaren onvermijdelijk wat dikker geworden is, kwam de impact van deze beelden onverwacht hard aan. Het is gewoon niet juist dat veel te jonge meisjes met onvolgroeide lichamen elke kans tot zelfontwikkeling wordt afgenomen, gedwongen in huwelijken met veel te oude venten, kinderen barend waardoor hun lichaam verwoest achterblijft. Een meisje van acht met een vent van vijftig, ik word er onpasselijk van. Respect voor kinderen zoals Malala Yousafzai, het Aghaanse meisje dat opkwam voor haar recht om naar school te gaan. Spijtig dat ijveren voor een basisrecht in Afghanistan de kogel betekent.

In wat voor een onrechtvaardige wereld leven we toch?

Wereldeierdag

Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar blijkbaar is het komende vrijdag 12 oktober Wereldeierdag, een dag waarop de gezondheidstroeven en de veelzijdigheid van het ei worden gepromoot in heel de wereld. Blijkbaar is het al de zeventiende keer dat er een Wereldeierdag gehouden wordt, maar ik moet eerlijk bekennen dat de vorige dagen hier ongemerkt gepasseerd zijn. Nochtans zouden er in tal van landen evenementen en acties gehouden worden om de positieve bijdrage van eieren aan een evenwichtige voeding te vieren. Dit jaar staat het ei echter volop in de spotlights door een campagne van VLAM.

Nu vind ik persoonlijk dat het ei wel eens in de bloemetjes gezet mag worden. Zo’n briljante vorm dat zelfs Columbus het gebruikte om zijn gelijk aan te tonen. En de prachtig warme kleur van halfgestold eigeel voert me recht terug naar Paaszondagen waar we aan een feestelijk gedekte tafel traditioneel zachtgekookte eitjes aten, met een snuifje zout, natuurlijk.

In onze eigen gerechten verwerken mijn vriend en ik niet zo vaak eieren (op een voorgerechtje met ei en garnalen na), maar het gebeurt al eens dat mijn vriend een spiegeleitje bakt tijdens het weekend. Doordat we zelf niet zo vaak eieren in huis hebben, is voor mij het ei onlosmakelijk verbonden met op vakantie gaan. Op vakantie eet ik bijna dagelijks eieren: scrambled eggs, gekookte eieren, omelet, pannenkoeken, you name it. Maar mijn favoriete eibereiding blijft zonder twijfel eggs benedict. Na de eerste kennismaking tijdens onze vakantie in Australië is de liefde nooit meer over gegaan. Jammer dat je dit in België bijna nergens op de menukaart vindt.

Wist je trouwens dat Japanners onveranderlijk elke dag een ei eten bij het ontbijt? Het liefst van al rauw. De eieren in Japan zijn dan ook supervers. Ze komen daar bijna rechtstreeks uit de kip haar kont op je bord terecht, bij wijze van spreken. Ook bij hotpot-gerechten wordt er een rauw ei geserveerd. Het is de bedoeling dat je het ei breekt en dan de inhoud van de hotpot door het geklutste ei haalt. En we weten allemaal hoe hoog de levensverwachting is in Japan.

Enfin, geniet dus met een gerust gemoed van een eitje. Dat zal ik ook doen!

Een dagje West-Vlaanderen

Zondag brachten we door bij onze West-Vlaamse vrienden en hun twee schattige kindjes. De zon was onverwacht van de partij (ze had wellicht nog iets goed te maken na een uitgeregende zaterdag), waardoor we zelfs een tijdje met een glaasje wijn in de tuin konden zitten. Onze vriendin had haar beste kookkunsten bovenhaald en toverde zelfgemaakte dipsaus, zelfgemaakte quiche, een ovenschotel met pasta en een ijsje met zelfgemaakte aardbeiencoulis uit haar mouw. En daarna konden we geen pap meer zeggen. Wij mogen ons gelukkig prijzen dat we zoveel vrienden hebben die graag hun laatste culinaire creaties op ons uittesten. 😉

Eend!

Als de schoonfamilie op bezoek komt, doet een mens al eens extra moeite, want ze komen zelden naar Leuven. De laatste keer moet toch al een jaar of drie geleden zijn. De hapjes die we tijdens ons vorige etentje uitgetest hadden, vielen ook in de smaak bij de ouders van mijn vriend. Advocado en garnalen, it truly is a winning team. Het hoofdgerecht werd verondersteld een curry met struisvogel en appeltjes te zijn, maar per abuis namen we eend mee in de Delhaize. Gelukkig bleek eend met appeltjes ook erg lekker te zijn. Voor het dessert speelden we op safe met gebakjes van Demeestere. Zo’n prachtige chocoladekunstwerkjes, dat krijg ik zelf niet in mekaar gebokst. En als je daar dan nog eens een glaasje overheerlijke porto bij drinkt, is het helemaal smullen geblazen.

We gaven de souvenirs af die we in Hokkaido kochten (confituur en mochi) en wuifden de schoonfamilie uit na een erg gezellige en ontspannen avond. Heel leuk om een keertje op ons gemak te kunnen bijpraten zonder dat de kleinkinderen erbij waren.