Tagliatelle met champignonragout

Dit was één van onze favoriete gerechten, back in the day toen we nog op kot zaten en onze etentjes nog niet zo gesofisticeerd waren. Het recept is poepsimpel: gooi wat champignons of andere paddenstoelen in een pan met knoflook en ui, laat inkoken met witte wijn en room en klaar is kees. Je hoeft er alleen nog maar wat gekookte pasta aan toe te voegen. Het leek me het perfecte gerecht voor een zaterdagavond met zes volwassenen en twee kleuters. Toch viel het gerecht me tegen. De pasta had meer al dente mogen zijn (verse pasta goed klaarmaken, ik krijg het maar niet onder de knie) en ik vond de saus pit misschien, ofwel is mijn smaakzin wat verfijnder geworden nu de dagelijkse Almamaaltijden al enkele jaren achter ons liggen.

Gelukkig maakten de voorgerechtjes en het dessert (you can’t go wrong with chocoladefondue) veel goed. Niemand is met honger van tafel gegaan en de kinderen hebben zelfs gezegd dat ze het lekker vonden.

Monster-trilogie

Neen, ik heb het niet over de tv-serie waar je blijkbaar ofwel vóór ofwel tégen moet zijn, want door de afwezigheid van een tv ten huize yab, is het mij nog niet gelukt een aflevering mee te pikken. Ik heb het dus over de boeken van Lanoye waarop deze fictiereeks gebaseerd is. Een tijd geleden zat de trilogie voor een spotprijsje bij de Humo. Dus kocht ik de Humo, las ik één artikel en gooide hem vervolgens bij het oud papier. Nooit begrepen wat mensen in dat tijdschrift zien. De trilogie van Lanoye daarentegen, dat is andere koek.

Vooral het eerste deel is één lang, hilarisch opwindend leesavontuur. Vol met uitvergrote karikaturale personages die tegelijkertijd verbazingwekkend dicht bij de realiteit staan. Sommige scènes bezorgden met flashback’s naar mijn jeugd. Ik denk dat ik vroeger echt zulke tantes hád. Enfin, het boek is bijwijlen hilarisch, maar ook tragisch, want de hoofdpersonages zijn gedoemd ten onder te gaan en in hun val leggen ze de rotte plekken van het systeem bloot, in een land waar iedereen zijn best doet om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.

Tegen dat ik bij het derde boek van de trilogie aanbeland was, begon het recept wat afgezaagd te geraken en als “meer van hetzelfde” aan te voelen. En het lot van Katrien, die als onschuldige bijstaander ongewild de neerwaartse spiraal in gang zet, was voor mij te gruwelijk. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek een waar genot was om te lezen. Een gruwelijk geestig genot.

Een goed gesprek

Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.

Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. :-)

Eén jaar iPhone

Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik de trotse bezitter van een iPhone4 werd. Drie dagen geleden stierf de man die dit schitterende stukje mechaniek hielp realiseren. En alhoewel ik de personencultus rond Jobs overdreven en zelfs wat griezelig vind (Wozniak is degene die de eerste Apple computer ontwikkelde, al kwam het idee wel van Jobs; de iPod, iPhone en iPad werden ongetwijfeld door een gans team uitgedacht en de mens heeft ook zijn fouten), kan ik niet ontkennen dat mijn iPhone mijn leven echt wel een pak makkelijker gemaakt heeft. Daarom, als saluut voor een briljant man die te vroeg gestorven is, een lijstje van mijn favoriete apps:

  • De mailclient, zodat ik altijd en overal mijn werkmail kan lezen. Man, man, mijn verplaatsingen zijn zoveel productiever geworden.
  • Safari, tja… Nooit meer je hersenen hoeven te pijnigen om op een vergeten naam, plaats of tijdstip te komen.
  • Evernote. Synchronisatie, I love it!
  • Twitter, om te klagen wanneer de NMBS er weer eens voor zorgt dat alles in het honderd loopt en om de tijd te doden als ik ergens moet wachten.
  • Google translate. Handig in taalcursussen en daarbuiten.
  • Facebook!
  • Tripadvisor. Love it! Al moet ik dringend wat teruggeven aan de Tripadvisor community. Een bron van goede en bruikbare tips over restaurants en hotels overal ter wereld.
  • Foodspotting. Wordt helaas heel weinig gebruikt in België, maar is een beetje mijn guilty pleasure.
  • GPS4Cam: om automatisch gps-coördinaten aan mijn foto’s te koppelen. Werkt geweldig goed.
  • Een hoop kinderspelletjes om het kleine grut te  amuseren: Bus, Animatch, Little People, Itsy Bitsy Spider, Fairies Fly,…
  • Wunderlist: om lijstjes te maken, uiteraard.

Waar ik mijn iphone niet voor gebruik: muziek beluisteren. Ik heb wel even geprobeerd om naar Japanse dialoogjes te luisteren, maar die witte oortjes zitten gewoon niet comfortabel. Ik vermoed dat ik extreem kleine oren heb of zo, want ik krijg altijd pijn van die dingen en ik zie het niet zitten om met zo’n grote headphone op de trein te zitten. En muziek leidt me af van mijn werk. Sinds kort gebruik ik een koptelefoon op het werk, maar enkel omdat het ding aan noise cancelling doet (een open werkomgeving is soms niet bevorderlijk voor de concentratie); muziek zet ik niet op.

Lees vooral ook dit artikel op Gawker dat het over Jobs minder fraaie kantjes heeft.

Deze week

  • werkte ik op mijn vrije dag.
  • werkte ik op de laatste zonnige zaterdag van het jaar.
  • Moest ik het onderspit delven tegen een Ledebergse muggenovermacht met als resultaat acht jeukende bulten.
  • Werd ik eens niet door mijn squashpartner in de steek gelaten (al nam ik het zekere voor het onzekere door hem sms-gewijs aan onze afspraak te herinneren).
  • Werkte ik tot half twee ‘s nachts.
  • Moest ik machteloos toezien hoe het aantal ongelezen mails in mijn inbox aangroeide.
  • Vergaderde ik de pannen van het dak .
  • Ging ik naar een schitterend concert van Thomas Zehetmair, maar kon ik niet beletten dat mijn gedachten afdwaalden naar het werk dat nog verzet moest worden.
  • Reeg ik de werkgerelateerde dromen aan mekaar.
  • Coördineerde ik als een professional.
  • Leek ik ondanks alle onrealistische deadlines en slaapgebrek energie op overschot te hebben.

En de week is nog niet om! (Maar voel ik daar een kriebel in mijn keel?)