Kanker

Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.

En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.

Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.

En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.

C-mine

Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.

Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.

En oja, proficiat aan Jan Hoet. Die prijs voor de Algemene Culturele Verdienste is absoluut verdiend!

Frustrerend

Ik kom altijd met een ontevreden gevoel terug van zo’n mondeling examen. Je wil vanalles vertellen maar de woordenschat ligt niet klaar op je tong. Je kan er niet opkomen, terwijl je het woord wel degelijk kent, maar het blijft net buiten bereik. Frustrerend. Vooral bij het examen Russisch was dit een probleem. Omdat ik nog niet gestudeerd had voor het mondeling, zat de woordenschat nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En in tegenstelling tot bij Spaans, waarbij ik al wel eens een Italiaans woord durf “verspaansen”, is dit bij Russisch geen optie. Enfin, ik had natuurlijk in de loop van het jaar ook harder kunnen studeren, zoals die brave gepensioneerde leerkrachten bij mij in de Russische les. Dan was het voorzeker ook wat vlotter gegaan.

Kleine wereld

Vorige week vrijdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met een kameraad uit de Japanse les om samen ramen te gaan eten in de Nanaban in Zaventem. Onze kameraad had zijn reisgenoot die hem vergezelde op zijn reis door Japan met zich meegebracht. Toen we aan mekaar werden voorgesteld, rinkelde er zowel bij mijn vriend als bij mezelf een belletje. Het gezicht van de reisgenoot kwam ons allebei bekend voor, maar we konden hem niet meteen thuisbrengen. Dat weerhield ons er niet van fijne gesprekken over Japan te hebben aan de toog van de Nanaban. (Liefhebbers van ramen, dit is uw eetgelegenheid: goedkoop, lekker en een echte Japanner achter het fornuis!)

De Nanaban is echter niet de meest geschikte plek om lang te blijven hangen na het eten. Daarvoor is het drankaanbod niet gevarieerd genoeg. 😉 Dus gingen we richting Leuven in de hoop een leeg tafeltje te vinden in de ViaVia (een reiscafé, als dat niet toepasselijk was). Het was er niet zo druk, we hadden geluk. We kozen een tafeltje bij het raam dat uitzag op de tuin en zetten ons gesprek verder.

We bekenden aan de reisgenoot dat we dachten hem van ergens te kennen, maar bij hem rinkelde er geen belletje. Gelukkig zijn er tools zoals iphones en facebook en na een korte blik op onze gemeenschappelijke vrienden viel mijn frank euro. Lang, lang geleden ontmoetten we de reisgenoot op de housewarming party van onze vriendin J. Hij had indruk op ons gemaakt met supertoffe verhalen over een zeilreis op de Middellandse Zee. Wij hadden duidelijk iets minder indruk gemaakt, want hij herkende ons niet. 😉

Toen dit mysterie opgehelderd was, bleek dat aan het tafeltje naast ons een ex-collega van mij zat die ongeveer een half jaar geleden ons bedrijf verliet omdat haar tijdelijk contract ten einde was. Geruild van plaats en grondig bijgepraat over haar huidige job, die jammer genoeg minder goed meeviel dan verhoopt. Tja, het zijn niet overal zulke toffe collega’s, he. 😉

Enfin, dat de wereld klein is, bleek maar eens te meer. Maar nu kan je ook gewoon online opzoeken hoe klein…

Vriendschap

Ik schiet tekort. Er zijn te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig weken in een jaar. Mijn agenda maakt dat ik al blij mag zijn als ik mijn vrienden vier keer per jaar zie. En dat is gewoon te weinig. Hoe kan je een goede vriendin zijn als je enkel de oppervlakkigheden van Facebook te zien krijgt? Hoe weet je wat je vrienden echt bezig houdt? Waar ze ‘s nachts van wakker liggen?

De voorbije weken werd ik er twee keer pijnlijk mee geconfronteerd hoe moeilijk het is de banden strak te houden. Twee lunchafspraken leerden me over de besognes over de kinderen van ene en de gezondheidsproblemen van de andere. Zorgen die ik uiteraard niet kon wegnemen, maar waarvoor ik graag een luisterend oor wilde bieden. Toch voelde ik me een tweederangsluisteraar. Iemand die je wel je problemen wilt vertellen, maar niet de eerste persoon naar wie je belt als je problemen hebt. Ik wil graag van mezelf denken dat ik er ben voor mijn vrienden. Maar is dat wel zo? Kunnen ze bij mij terecht? Misschien zijn ze niet geneigd om met hun problemen naar mij te komen, omdat ze weten dat onze agenda zo vol zit? Maar ben ik dan nog wel een goed vriendin? En verwateren vroegere hechte vriendschappen niet stilletjesaan tot gewoon gezellig samenzijn met kennissen?

Ik schiet tekort.

Photoshop-spielerei

Het einde van het schooljaar nadert. Dit wil zeggen dat we op dit moment volop woordjes en grammatica in ons hoofd aan het stampen zijn en dat de opdrachten voor de cursus photoshop bijna moeten ingeleverd worden. Voor die laatste cursus heb ik snel een paar dingen ineen geflanst. Ik ben er zelf niet echt tevreden over, maar door tijdsgebrek zal dit moeten volstaan, vrees ik.

Gingen we gisteren voor een broodje de stad in

Bleek Leuven overspoeld door dames met groene draagtassen. De KVLV bouwde een feestje omdat ze 100 jaar bestonden. Alhoewel ik zelf geen lid ben en ook geen intenties in die zin heb (de activiteiten lijken me net iets te rollenpatroonbevestigend), moet ik zeggen dat de levensvreugde die de dames uitstraalden, aanstekelijk werkte. Dus, proficiat KVLV, 20.000 feestvierende dames (en hier en daar een heer) dat kan tellen.

Hoe blijf je fris tijdens een lange vlucht?

Niet dat ik de komende maanden nog veel lange vluchten gepland heb, maar een mens kan maar beter goed geïnformeerd zijn.

Enfin, het artikel geeft de voor de hand liggende tips, maar gaat in zijn laatste aanbeveling wel serieus uit de bocht:

Neem een deodorant, een camouflagestick, een verzorgende lippenbalsem, een verstuiver met thermaal water, mascara en dagcrème mee in je reistoilettas. Deze beautyproducten verwijderen elk spoor van vermoeidheid in een mum van tijd.

Niemand op de redactie die er blijkbaar aan gedacht heeft dat die stomme veiligheidsvoorschriften in verband met vloeistoffen en crèmes nog steeds gelden en dat personen die alles wat aangeraden wordt in hun reistoilettas steken daarmee niet verder dan de security zullen geraken. Wie dus gehydrateerd wil blijven zal het met het tax free aanbod op het vliegtuig zelf moeten doen.

餅

Een vergelijkende studie leert dat de meeste westerlingen niet zo’n fan zijn van mochi. De vier dozen die we kochten op de luchthaven van Tokyo (eentje voor de familie, eentje voor de Spaanse les en twee voor mijn collega’s), werden op z’n zachtst gezegd op gemengde gevoelens onthaald. De chocolade versie bleek het meest gewaardeerd te worden. De mierzoete versie met de fruitsmaakjes was duidelijk niet echt in trek (als ik eerlijk moet zijn, ook bij mezelf niet). De klassiekers met smaken als groene thee, sesam en rode bonen werden meer geapprecieerd dan ik verwacht had.

Moraal van het verhaal: volgende keer all the way voor de klassieke smaken gaan. Yab leert de Belgen mochi eten! 😉