Vandaag heb ik een glimlach getoverd op het gezicht van heel wat collega’s. Blijkt dat het enige wat je daarvoor nodig hebt, een stel heel hard knisperende (snerpende, piepende) schoenen zijn. Elke keer als ik naar het toilet ging om mijn blaas te ledigen, keken ze mij met een grote glimlach aan. Als ik nog eens schoenen koop, moet ik beslist letten op het aantal decibels dat ze produceren.
D’Hoogeschool
De hype is al lang voorbij, maar ondertussen waren mijn vriend en ik nog altijd niet in D’Hoogeschool geraakt. Restaurantweek leek ons daarom een geknipte gelegenheid om dit recht te zetten. En ‘t mag gezegd, D’Hoogeschool stelde niet teleur. De twee voorgerechtjes en het hoofdgerecht waren overheerlijk, alleen het dessert (met Madeleinekes, maar in tegenstelling tot Proust, ben ik niet echt een liefhebber) viel wat tegen. De bediening liet wat steken vallen, maar was zeer vriendelijk. We zullen er alleszins nog eens terugkeren.
De Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen
Kan er wat van! Nog helemaal aan het nagenieten van hun concert in M.
Uitstelgedrag
‘t Is des mensen, zeker? En hoe langer je iets uitstelt, hoe hoger de berg wordt die je over moet. Zo probeerde ik al weken het verslag van de conferentie in Madrid af te werken. Er kwam altijd wel iets tussen dat dringender was. Tot ik er vandaag gewoon genoeg van had en me voornam niet naar huis te gaan voordat het ding af was. En dat heb ik dan ook gedaan. Ik moest langs een achterpoortje uit ons gebouw wegglippen, want de gewone uitgangen waren al afgesloten, maar ik voelde me een paar kilo lichter. Blij dat ik die berg eindelijk overwonnen had.
Ohlala, madame, vos seins bougent
Het duurde een paar seconden voordat ik effectief begreep wat hij gezegd had en ondertussen was hij me al voorbij. Even dacht ik hem nog een venijnige opmerking achterna te roepen, maar bij nadere inspectie bleek dat hij eigenlijk wel gelijk had. ‘k Heb het dan maar zo gelaten.
Amateurisme
Soms kan ik het ook allemaal niet meer goed volgen. Vandaag komt een partner van ons binnenstormen met een document dat dringend dringend getekend moet worden door de Grote Baas. Net op het moment dat ik op het punt sta te vertrekken naar een vergadering. Ik regel het één en ander met de secretaresse, maar bij mijn terugkomst twee uur later blijkt er nog niets getekend te zijn (niet door de schuld van de secretaresse). Na nog wat begrijpelijk gemor van de Grote Baas (onze partner had inderdaad wat eerder met dat document over de brug moeten komen) is het document eindelijk goed en wel ondertekend en bezorg ik het aan de persoon die al een anderhalf uur zat te wachten op die handtekening (ja, het was zó dringend). Een uur later zijn we weer terug bij af, blijkt dat het verkeerde document ter ondertekening voorgelegd werd. Jullie kunnen je voorstellen dat de Grote Baas not amused was. En ik eigenlijk ook niet. Verregaand amateurisme, noem ik dat.
Balans werk – privé
Ik mag echt niet klagen wat mijn werk betreft, er worden mij echt veel mogelijkheden geboden om opleidingen te volgen en te netwerken. Zo zat ik deze middag op een netwerksessie met als thema “balans werk – privé”. Iemand van de deelnemers mocht een probleem aan de groep voorleggen en wij mochten suggesties en oplossingen aandragen. De casus in kwestie klonk me zo cliché in de oren dat ik bijna moest gillen. “Mama met twee jonge kindjes, pendelt tussen school, crèche en werk, heeft een functie met verantwoordelijkheid, wil geen poetsvrouw, wil haar kinderen niet te veel bij de grootouders achterlaten, zit bijna elke avond thuis werkmails te beantwoorden, omdat ze het anders niet gebolwerkt krijgt en heeft bijgevolg totaal geen tijd voor zichzelf. Het typevoorbeeld van iemand die alles tegelijkertijd perfect wil doen en dus het gevoel heeft dat ze op alle vlakken tekort schiet.”
En toen was ik gewoon even blij dat ik mijn drukke leven tenminste geheel en alleen aan mijn egoïstische zelf te danken heb en ik niet de zware verantwoordelijkheid tors om kinderen in deze wereld naar volwassenheid en een onzekere toekomst te leiden, gebukt gaand onder een gigantisch schuldgevoel.
Leve mijn eigen, drukke leven!
The end
Vandaag werd er een orgelpunt geplaatst achter maanden van hard werken, zag ik mezelf voor een volle zaal geprojecteerd worden op een gigantisch scherm, kreeg ik bloemen en was ik zo moe dat ik zelfs niet tot de laatste persoon op de receptie ben gebleven. Jaja, het kan verkeren.
Rode Runderkerrie
Zondag hadden we vrienden D en D te gast. Het scheelde niet veel of we hadden ons etentje moeten uitstellen, want vriendin D was vlak voor onze afspraak serieus ziek geweest. Gastro-enteritis (buikgriep in de volksmond), een mens kan daar serieus mottig van zijn. Gelukkig hebben wij geen kinderen die allerhande virussen en bacterieën binnenbrengen en blijven mijn vriend en ik grotendeels gespaard van ziektes.
We serveerden onze gasten bladerdeeghapjes van de Delhaize, een slaatje van tomaten, olijven, basilicum en balsamico en een heerlijke kerrie als hoofgerecht. Voor het dessert maakten we het ons gemakkelijk: Häagen-Dazs ijs en biologische aardbeien. Omdat ik het hoofdgerecht echt wel gemakkelijk én lekker vond, wil ik het recept graag met jullie delen:
Ingrediënten voor vier personen
250g biefstuk (hebben wij verdubbeld)
1 eetlepel plantaardige olie
1 eetlepel rode-kerriepasta (hebben er een volledig potje in gedaan)
2,5 cl kokosmelk (ook verdubbeld)
2 theelepels vissaus
1 theelepel palmsuiker of lichtbruine basterdsuiker
180g baby-maïs uit blik, uitgelekt
60 g stropaddenstoelen uit blik, uitgelekt (vervangen door oesterzwammen en bruine champignons)
15 g kleine verse basilicumblaadjes
gestoomde witte rijst voor het serveren
Wikkel de biefstuk in plasticfolie en leg hem circa 30 minuten in het vriesvak tot het vlees stevig aanvoelt. Neem het vlees uit het vriesvak, verwijder de folie en snijd het vlees in dunne plakken. Verhit de olie in een wok op een hoog vuur. Roerbak de plakken biefstuk in porties circa 1 tot 2 minuten tot ze bruin worden. Schep het vlees uit de wok en laat op keukenpapier uitlekken. Doe de kerrie pasta in de wok en roerbak 10 tot 15 seconden tot de pasta begint te borrelen. Schep er de kokosmelk, vissaus, suiker, maïs en paddenstoelen door en breng aan de kook. Draai het vuur lager en laat, zonder deksel, 5 minuten zachtjes koken. Schep er het rundvlees door en laat al roerend in circa 1 minuut doorwarmen. Schep de kerrie in kommen en bestrooi met basilicumblaadjes. Dien onmiddellijk op met gestoomde witte rijst.
Gewond
Zaterdag hadden we een afspraak met vriendin en oud-collega L. Haar man kon er wegens zijn superdrukke job niet bij zijn en pluimgewichtje kan niet zo goed tegen de warmte en was daarom ook thuis gebleven. Om het voor de twee kindjes die wel mee waren (2 en 5) een beetje plezant te maken, trokken we naar het Provinciedomein. Hadden we meteen ook een excuus om zelf een beetje het kind uit te hangen. Het werd een middag genieten van de zon, waterfietsen, ijsjes eten en spelen in de speeltuin. Alleen het ritje met de minicars (je weet wel, van die ouderwetse autootjes waar je een muntstuk moet insteken om ze te laten starten, als kind was ik daar dol op) was geen succes. M vond het na één rondje meer dan welletjes. Denk dat ze het een beetje te snel vond gaan. Gelukkig vonden we een bereidwillig jongetje dat maar al te graag het voertuig van M wilde overnemen.
Iets minder was de onzachte ontmoeting van mijn hiel met het kinderfietsje van M. Gevolg: een verticale kras van meer dan vijf centimeter. Nooit beseft dat bandjes van een kinderfiets zo scherp konden zijn. Het bloed droop langs mijn hiel naar beneden en het deed verrekte veel zeer. Voorzichtige M was er helemaal van aangedaan. Gelukkig helen zulke wonden snel, al kan ik nu wel even geen schoenen met fijne bandjes op de hielen aan.