Vergetelheid

Vandaag door een collega gevonden in de kast op het werk: een envelop met daarin de geldelijke bijdragen van alle collega’s aan het geboortecadeautje van het zoontje van collega Q, de collega die ons binnenkort gaat verlaten. Een geboorte die ondertussen al drie maanden geleden is. Helemaal vergeten en blijkbaar ook ontsnapt aan trashday.

Onder het motto: de baby in kwestie heeft nu toch ook nog pampers nodig, zal ik dit niet onaardige bedrag eens snel storten. Beter laat dan nooit.

PS: Laat ons hopen dat dat niet de reden is dat hij van werk is veranderd.

Op naar Libin

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen komt met de minuut dichterbij. Dit jaar zijn we slimmer geworden en hebben we ons een stresserende race tegen de tijd bespaard door gebruik te maken van Collect&Go. Wat een luxe, zeg! Je komt bij je Colruyt aan en alles staat voor je klaar in mooie opvouwbare bakjes. Ok, hun stapeltechnieken zijn nog voor verbetering vatbaar, maar wie klaagt daarover als je inkopen voor een gans weekend voor een groep van drieëntwintig volwassenen en vijf kinderen op een kwartiertje gedaan hebt?

Libin (opgepast, website die duidelijk nog uit de beginjaren van het web stamt), here we come!

Trashday today

In de gangen op het werk stonden grote containers. Containers die aan een hoog tempo gevuld raakten met door de jaren heen opgespaard papier. En dan beseft een mens een te meer hoe snel de chaos dreigt. Eens al je documenten uitsorteren en weggooien wat verouderd of overbodig geworden is, het is geen overbodige luxe. En het werkt bevrijdend, zo’n trash day. Al die documentatie die je toch nooit meer bekijkt. Weg ermee!

FYI: Ons bedrijf verhuisde vier jaar geleden naar een nieuw gebouw, dat door de steeds groeiende papierberg nu al kampt met een nijpend opslagplaatsgebrek.

Iep!

Via mijn werk kreeg ik een DVD van deze bijzondere kinderfilm in mijn bezit. Het is niet echt mijn gewoonte kinderfilms te kijken, maar de schrijfster Joke Van Leeuwen is meermaals bekroond voor haar werk en ik was wel een beetje benieuwd naar het verhaal. En wat een schattige film was me dat. Zo prachtig mooi, dat je bijna smelt. Met schitterend naïeve dialogen en een einde dat ver af staat van de traditionele Disney-meligheid. En het kleine vogelmeisje blijkt zowaar een écht meisje te zijn en geen computergegenereerde creatuur. Ik heb de film met kinderlijke verwondering gekeken. Een ideetje voor in het achterhoofd te houden als we nog eens op zoek zijn naar een verjaardagscadeautje voor een kind.

Een succes over de hele lijn

Vorige week werd het slotevent gehouden van het project waarvan ik twee jaar lang projectleider was. Een project dat, na een wat moeizame start, een heel succesvol verloop heeft gekend. Ik ben oprecht trots dat ik deel uitmaakte van het team dat zulke mooie resultaten heeft bereikt en dat we op zo’n goede manier hebben samen gewerkt.

Op het slotevent wilden we de resultaten van ons project met een breder publiek delen en de aanwezigen enthousiasmeren om in het vervolgtraject te stappen. En ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn. De presentaties waren stuk voor stuk goed doordacht en niet te technisch. De opkomst was meer dan behoorlijk. We waren er bovendien in geslaagd twee VIP’s op het podium te krijgen om het belang van ons project te onderstrepen. Mijn vroegere baas, die ondertussen met pensioen is, had zelfs voor de gelegenheid een gaatje in zijn drukke agenda gevonden (want ja, gepensioneerden hebben het zelfs nog drukker dan werkmensen). En niet onbelangrijk: de catering was uitmuntend. Volledig vegetarisch, maar lekker, niet te doen. En omdat ik één van de sprekers was, kreeg ik een doosje heerlijke chocolaatjes mee naar huis.

Toen ik na de afsluitende receptie op de trein stapte, voelde ik me dan ook, ondanks mijn vermoeidheid, licht en vrolijk en neen, dat was niet enkel te danken aan de schuimwijn. 😉 Ik hoop van harte dat het vervolgtraject even succesvol wordt.

Exit zondag

Een zondag die bestond uit

  • een gratis ontbijt op de Heverleese braderie in ruil voor foto’s,
  • een verjaardagsfeestje met veel taart voor mijn oma die 90 werd. Het mensje had geen flauw idee waarom er taart gegeten werd en wie al die vreemde mensen waren die haar per sé wilden kussen en pakjes geven, maar de taart smaakte haar duidelijk en ze leek op haar manier te genieten van de aandacht.
  • en een etentje bij de ouders van mijn vriend om de gaatjes tussen de taart op te vullen.