Mia verkoopt onzin

‘t Is allemaal de schuld van de mannen en de maatschappij. Vrouwen worden gedwongen om thuis te blijven en voor de kroost te zorgen. Althans, dat denkt Mia. Sta me toe hier de heren der schepping een beetje te verdedigen. Ik ken toevallig heel veel koppels waarbij zowel de man als de vrouw hoogopgeleid zijn. Beiden een mooi diploma op zak, allebei kansen op een mooie carrière. En wat blijkt: vaak zijn het de vrouwen zélf die ervoor kiezen om een stap terug te zetten en zeker niet omdat hun man dit van hen verlangt of omdat zij sociale druk ervaren. Want al die mannen steken braaf hun handen uit de mouwen wat het huishouden betreft en zijn even betrokken bij de opvoeding van hun kinderen als hun vrouwen. En neen, dan heb ik het niet over schaarse quality time met de kroost. De meeste vaders die ik ken zijn echt hands-on: flesjes geven, pampertjes verversen, kindjes naar de crèche doen, kleedjes aandoen, troosten, enzovoort.

Ik kan enkel vaststellen dat na een bevalling de ambities van veel vrouwen afzwakken, hun prioriteiten veranderen. Let op, dit is zeker niet bij alle vrouwen het geval, ik wil niet veralgemenen. Deze conclusies zijn louter gebaseerd op observaties in mijn vriendenkring, bestaande uit enkel hoogopgeleiden. Het beeld dat ik heb, is dus fragmentarisch. Ik ken vaders die viervijfde werken, maar ik ken veel meer vrouwen die deeltijds werken. Ik ken ook hoger opgeleide vrouwen die stiekem toegeven dat ze liever thuis zouden blijven bij de kindjes. Eigenlijk worden ze daar zelfs een beetje scheef om bekeken (ook door mij): allez, zo’n mooi diploma en daar dan niks mee doen? Sociale dwang in de andere richting?

yab en vriend gingen naar de Ikea

En brachten mee:
ikea1

ikea2

ikea3

Dozen, dozen, dozen en dozen. Op de onderste foto zien jullie trouwens hoeveel plaats er nog voor little old me overbleef. Ik kan jullie verzekeren, ik heb al aangenamere autoritjes meegemaakt. Het mag een wonder heten dat we alles in de auto gekregen hebben. Heeft ons twintig minuten puzzelwerk in de parking van de Ikea gekost.

PS: Neen, de L is niet voor mij, maar wel voor een anonieme blogger waaraan mijn vriendje rijles geeft.

Soeprecept

Gisteren probeerden we voor het eerst dit receptje voor spinaziesoep met kokos en zoete aardappel uit. Het viel zo goed mee dat ik dit recept graag met jullie wil delen.

Ingrediënten voor 4 personen
2 el boter (heb ik vervangen door olijfolie)
500 g zoete aardappels, in blokjes
1 ui, gesnipperd
2 teentjes knoflook, uit de knijper
1 el gemberwortel, geraspt
1 el currypasta
750 ml groentebouillon
250 ml kokosmelk
sap van 1 citroen (gekocht, maar er vergeten bij te doen, waarschijnlijk is die soep mét citroen nog lekkerder)
1/2 el gedroogde pepertjes, gekneusd (geen gedroogde pepertjes in de Delhaize, heb er verse bij gedaan)
500 g verse spinazie, fijngehakt
zout en zwarte peper

Bereiding
Smelt de boter in een steelpan en bak daarin de aardappelen, de ui, knoflook, gember en currypasta 5 minuten of totdat ze licht gekleurd zijn. voeg de bouillon, kokosmelk, citroensap en pepertjes toe. Breng het aan de kook, doe de deksel op de pan en laat alles 15 minuten zachtjes koken of totdat de aardappelen gaar zijn. Laat de soep enigszins afkoelen. Giet de helft uit de pan en pureer dit met een blender. Giet de puree weer terug bij de soep in de pan, voeg de spinazie toe en kook nog 1-2 minuten, totdat de spinazie is geslonken en de soep door en door warm is. Breng de soep op smaak met zout en peper.

Controle

Gisteren hadden we bevriend koppel L en J op bezoek. Altijd goed voor een avondje uptempo babbelen, want het is moeilijk spraakwaterval L bij te benen. Deze keer werd ik zowaar gebombardeerd tot zijn favoriete onderwerp. Hij noemde mij een controlefreak omdat ik al onze hotels voor de komende grote vakantie al op voorhand heb vastgelegd. Persoonlijk vind ik het gewoon comfortabel om op reis niet meer op zoek te hoeven naar een plek in de herberg, maar ik geef toe dat zo’n manier van reizen de spontaneïteit niet ten goede komt.

Enfin, ik weet dat hij ergens wel een punt heeft, maar ik hoef er daarom niet voortdurend met de neus ingewreven te worden. Gelukkig veranderde het onderwerp later op de avond naar een veiliger thema: het feminisme en de rol van de vrouw in de maatschappij. Best te verteren met een glaasje Żubrówka erbij.

Minibaby’tje

Twee weken oud is ze ondertussen al en deze namiddag bracht ik haar een bezoekje. Juwelen uit, handen goed wassen, met alcoholgel insmeren en mondmaskertje, hoewel niet strikt nodig, voor. Een ietsiepietsie minimensje in een couveuse, verbonden met allerlei monitors. Het kleinste baby’tje dat ik ooit gezien heb. Vredig slapend alsof er niets aan de hand is. De kaap van de kilo heeft ze ondertussen gerond. Op naar de twee kilo!

Renaissanceliederen

Ik heb hier ooit eens een lijstje geplaatsy met dingen die ik graag zou willen doen. Ondertussen volg ik sinds september vorig jaar een fotografiecursus (zij het niet aan de academie) en heb ik zelfs tijd gevonden om bescheiden zanglessen te nemen. In de catalogus van vormingplus vond ik de ideale cursus voor mij: vier vrijdagavonden van half acht tot tien. Ideaal voor mensen met een drukke agenda.

Al bleek het niet zo gemakkelijk om om de cursuslocatie te vinden. Na wat in het duister samen met enkele medecursusten rondgedoold te hebben op het terrein van De bron, vond ik dan toch het witte kasteeltje waar we samen zouden zingen. De dames aanwezig bleken bijna allemaal met de pensioenleeftijd te flirten en waren trouwe zangcursusvolgers. Ik voelde me een beetje een vreemde eend in de bijt. Maar dat gevoel verdween toen we na de voorstellingsronde (er waren gelukkig nog twee meisjes van mijn leeftijd die beiden in een solidariteitskoor zongen) begonnen te zingen. Werden uit volle borst meegezongen: “Pavane” van Tabourot, “It was a lover and his lass” van Thomas Morley, het drinkliedje “Tourdion”, “Signum” van Tielman Susato en “Viva la musica” van Michaël Praetorius. De meeste van de liederen kende ik, wat het meezingen des te leuker maakte.

Ik kijk al uit naar volgende week.

Erik is saai

En dan bedoel ik niet Erik Van Looy zelf, de regisseur en presentator van het populaire spelprogramma dat ik nog nooit gezien heb, ik ken de mens niet, dus wie ben ik om hem voor saai uit te maken, maar wel het blad dat zijn naam draagt. Ik dacht, ach een broertje van Goedele, leuk om op de trein of  op het toilet te lezen. Boy was I wrong.

Adieu Marie-Antoinette

Onze favoriete bakker om de hoek heeft definitief de deuren gesloten “wegens omstandigheden”. God mag weten welke omstandigheden, want het was een goed draaiende zaak. Zo goed draaiend dat er vaak rond een uur of zes ‘s avonds geen brood meer was (de bakker bleef elke dag tot zeven uur open, een zegen voor de werkmens) en we onverrichter zaken moesten terugkeren. Ik had al iets opgevangen over een sluiting, maar dacht dat dit tijdelijk was. Nu blijkt het definitief te zijn.

Eén ding is zeker: het wordt een quasi onmogelijke opdracht om ‘s avonds nog aan brood te geraken. De enige andere bakker in de buurt kan er maar wel bij varen, want die ziet zijn klantenbestand verdubbelen en is elke avond steevast uitverkocht tegen de tijd dat wij er langskomen. Hopelijk wordt de zaak snel overgenomen, want elke avond beschuitjes eten, dat steekt ook tegen op den duur.