Eivol

Gisteren samengevat: vier vergaderingen, waarvan er twee de dag zelf in mijn agenda gepland werden, een stuk of vijftig nog te beantwoorden mails, waarvan ik er toch goed de helft heb kunnen behandelen of delegeren, een dringend document dat écht afgewerkt moest worden en geen dag kon wachten. Dit alles resulteerde in een werkdag die eindigde rond tien uur ‘s avonds (geloof me, ik ben niet van plan hier een gewoonte van te maken) en dan moest ik nog beginnen aan de voorbereidingen voor mijn mondeling examen Russisch. En toen ik eindelijk in bed lag, was ik zo opgefokt dat ik de slaap die ik broodnodig had, niet kon vatten. En het ziet ernaar uit dat dit het stramien zal zijn voor de rest van januari.

One down, three to go

Naar goede aloude gewoonte heb ik weer beroep moeten doen op mijn kortetermijngeheugen om daarin op het laatste nippertje nog een hoop nieuwe woordenschat op te slaan. Eveneens naar goede aloude gewoonte viel het examen beter mee dan verwacht. Hoera!

Receptieverslaafd

Ik ben dol op recepties. Ik hou van de bubbels die er naar goed gewoonte geschonken worden, ik hou van de prachtige kleine hapjes die er geserveerd worden en het spel van je strategisch opstellen zodat de bediening je toch zeker niet over het hoofd ziet. Maar ik hou nog het meeste van de gelegenheid om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. Zo ook vrijdagavond: een kleine receptie met belangrijk volk uit alle hoeken en uithoeken van Europa. Tref ik een heel sympathieke Hollandse die dezelfde studierichting als ik gedaan heeft (en geloof me, zulke vrouwen zijn, wat mijn eerste studierichting betreft, niet zo dik gezaaid) én die bovendien in Wrocław op Erasmus geweest was, de stad die ik deze zomer ga bezoeken. We hadden meteen stof genoeg om een boeiend gesprek aan te knopen.

Soms

Heel soms, kan ik begrijpen waarom een mens nood heeft aan religie. Wanneer je geconfronteerd wordt met de onbevattelijke uitgestrektheid van het heelal en de nietigheid van de mens, lijkt zingeving onbereikbaar veraf.

Filmpje gezien bij Moosability.

Oververhitte hersencellen

Een beetje schoorvoetend moet ik toegeven dat het momenteel allemaal een beetje veel aan het worden is: een drukke fulltime job, twee talen, een opleiding fotografie en een druk sociaal leven. Vooral het Russisch en Japans begint door te wegen. Ik zit nu voor beide talen in het derde jaar en de tijd dat je je ervan af kon maken met een paar gestolen minuutjes studeren op de trein is nu echt definitief voorbij. Bovendien heb ik voor beide talen zeer veeleisende leerkrachten die blijkbaar niet begrijpen dat werkende mensen niet elke dag met hun talen bezig kunnen zijn. Zelfs al zou ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Voor mij blijven deze talen niet meer dan een hobby, maar dan wel een heel tijdrovende hobby op dit moment. Nuja, van zodra de examens achter de rug zijn, zal dit alles weer snel vergeten zijn.

Al ben ik wel blij dat mijn vriend en ik voor onszelf uitgemaakt hebben dat we nog één jaar Japans er bij doen en dan stoppen. Na vier jaar zouden we dan voldoende voorbereid moeten zijn om een mooie reis door Japan te maken, het uiteindelijk einddoel van al dit afzien. 😉 En dan ga ik een gemakkelijke taal doen. Spaans of zo. 😉