Een beetje teleurgesteld

In de fotografiecursus waaraan ik deze maand vier avonden lang drie uur van mijn kostbare tijd besteed heb. Het bleef voor mij allemaal een beetje te theoretisch. Te veel (saaie) powerpointpresentaties, te weinig praktijk. Ik had gehoopt dat de cursus iets meer hands-on zou zijn. Pas op, ik ben ervan overtuigd dat je een theoretische basis moet hebben om goeie foto’s te nemen, maar de theoretische uitleg had beperkt kunnen blijven tot één avond. Fotograferen leer je toch voornamelijk door het te doen. Trial and error. Waarom niet wat uitleg over flitsen geven en dan de mensen dit laten proberen? Ter plekke, onder begeleiding.

Enfin, geen kwaad woord over de mensen van Foto gamma, een bende enthousiaste amateurfotografen die echt hun best gedaan hebben om er iets van te maken. Misschien verwachtte ik gewoon te veel. Misschien heb ik al te veel over fotografie gelezen om iets uit een basiscursus te kunnen halen. De tips en tricks die ze meegaven over portretfotografie, landschapsfotografie, architectuurfotografie, enzovoort kende ik al. En vaak zijn de beste en origineelste foto’s degene die de conventies aan hun laars lappen. De als voorbeeld getoonde foto’s vond ik vaak ook maar gewoontjes. Klassieke landschappen, portretten die photshopgewijs wazig gemaakt zijn en waarvan alleen de ogen scherp zijn, tja, echt aanspreken doen zulke foto’s mij niet. Maar hier speelt natuurlijk het aspect persoonlijke smaak.

Waarmee ik totaal niet gezegd heb dat ik vind dat ik goeie of originele foto’s maak. Ik vind van mijn eigen foto’s dat ze maar al te vaak blijven steken in clichébeelden. Ik mis een originele invalshoek, die sprankel die een gewoon onderwerp kan optillen tot een geweldige foto. Mankeer ik talent? Moet ik gewoon blijven oefenen? Ik weet het niet. Dit alles zal mij echter niet tegenhouden een keuze te maken uit de lijst van activiteiten die foto gamma het komende jaar nog organiseert, maar ik zal enkel aanwezig zijn als ik er zeker van ben dat het programma mij aanspreekt.

"Uwe man"

Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo’n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw “vriend van yab”, want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.

Unicum

Vandaag heb ik iets heel bijzonders meegemaakt. Zo bijzonder dat ik mezelf even moest knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. We zaten in vergadering (niks nieuws tot zover) met een externe consultant. Een consultant waarvan we veel verwachtten (en die we ook genoeg betaalden voor zijn expertise). We zetten ons probleem uiteen. Toonden hem welke voorbereidingen we reeds getrofen hadden en waar we vastgelopen waren. Zegt die consultant doodserieus: “Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om jullie problemen op te lossen”.

Jullie hadden de gezichten van de mensen rond de tafel moeten zien tijdens de doodse stilte die toen viel. Openhangende monden, ongeloof, ja zelfs schok. Een consultant die zijn eigen onkunde toegeeft. Nog nooit meegemaakt. Hij stelde voor iemand anders van zijn bedrijf te sturen die beter onderlegd was in de materie, verontschuldigde zich en klapte zijn laptop dicht. En daarmee was de vergadering afgelopen. Een eerlijke consultant, maak dat mee!

Hey!

Is het al iemand opgevallen dat we NOG STEEDS geen (federale, met dank aan Peter) regering hebben? Sorry, meneer Leterme, ik wil iedereen een kans geven, maar ik moet mij helaas aansluiten bij het koor dat zingt: “U kan het niet.”

Gezocht: peperlikeur

In Utrecht dronken we een werkelijk geweldig aperitief: peperlikeur met cava. Dit leek ons een ideaal drankje om op toekomstige feestjes aan onze gasten te serveren. Helaas weten we niet waar we in België peperlikeur kunnen kopen. Een kleine Google-zoektocht naar peperlikeur levert bedroevend weinig resultaten op. Vandaar deze oproep: kent er iemand een winkel waar ze dit drankje verkopen? De persoon die mij de gouden tip geeft, trakteer ik op cava met peperlikeur. 😉

Update 28/11: Aan de reacties te zien ben ik niet duidelijk genoeg geweest in mijn omschrijving. Het drankje dat ik zoek is een roodachtige likeur. Een likeur met aan de smaak te oordelen (en aan de decoratie op het glas) als basis die kleine, pikante rode pepertjes die in veel Aziatische gerechten gebruikt worden. Het leek mij een soort drankje dat je in een Aziatische winkel zou kunnen vinden.

Impressies van Utrecht

Er zijn twee dingen die Utrecht is uniek maken: de hoogste Domtoren van Nederland en de werven. De Domtoren is niet enkel uniek door zijn hoogte: de toren staat volledig los van de kerk. Op 1 augustus 1674 verwoestte een tornado het slecht geconstrueerde schip van de Domkerk. De stenen puinhoop bleef nog jaren liggen en deed dienst als een soort van steengroeve. De laatste restanten van de ruïnes werden pas in 1826 opgeruimd, waardoor het Domplein ontstond dat de toren scheidt van de rest van de Domkerk. Best wel een bizar gezicht: een losstaande toren en een halve kerk met daartussen een plein.

De werven van Utrecht zijn een ander verhaal. Utrecht is gebouwd aan een zijarm van de Rijn. Doordat men stroomopwaarts dammen op de Rijn gebouwd heeft, is in de loop der tijden het water in de grachten beginnen zakken. Hierdoor kwamen de kelders van de huizen aan de grachten gelijk te liggen met het waterniveau. Slimme bewoners kwamen op het idee om de kelders verder uit te graven onder de straten door tot aan het laagstaande water van de grachten. De handelswaar kon dan rechtstreeks vanaf de boten op de gracht in de verlengde kelders binnengebracht worden. Zo zijn de werven ontstaan. In de werfkelders zijn nu winkeltjes en restaurantjes gevestigd.

Het was een beetje frisjes tijdens ons bezoek in Utrecht, maar dat weerhield er ons niet van om de 465 trappen van de Dom te beklimmen. Boven op de toren woei een venijnig windje, maar gelukkig bleven de hemelsluizen dicht. ‘s Avonds maakten we een boottochtje op de grachten. Het toeval bracht ons samen met een groep Nederlanders die luidruchtig flauwe mopjes vertelden en met hun schallend gelach voor een bijzonder hartelijk sfeertje aan boord zorgden. Best wel gesjellig. Een tip voor de mensen met kinderen: bezoek zeker het spoorwegmuseum. Prachtig museum waar men door een interactieve en multimediale aanpak (ik lijk wel een reclamefolder) treinreizen en treinen van vroeger en nu in beeld brengt. De moeite.

Met dank aan de vriendin van mijn broertje. Want als zij niet in Utrecht haar stage had gedaan, zou ik deze stad waarschijnlijk nooit bezocht hebben.