Shoppen

Deze namiddag hebben mijn vriendje en ik doorgebracht in de gezelligste winkelketen van het land (yeah, right). Het was er naar goeie gewoonte weer pokkedruk. Gelukkig waren mijn vriend en ik al eerder op verkenning geweest en wisten we goed wat moesten hebben. Het was wel een beetje wringen om al onze aankopen in de auto te krijgen en dan vervolgens mezelf daar nog ergens op de achterbank bij te wringen, maar we zijn zonder ongelukken thuis geraakt.

De buit: vier boekenkasten (in diverse formaten), een kastje voor in de badkamer, een wasmand, wat opbergdozen, geurkaarsjes en een geweldig schattige cactus die ik gewoon niet kon laten staan. Cactussen zijn naar het schijnt ideale planten voor mensen zonder groene vingers. En nu maar hopen dat al die plantjes een beetje met elkaar kunnen opschieten.

Alweer een plantje extra

Gisterenavond (na de elektriciteitshock) hadden we afgesproken met vrienden E, T en hun schattige poppendochter M, omdat ze ons appartementje eens wilden zien. En ja, ze hadden een plantje en een kaartje bij om ons te feliciteren met onze verhuis. Een kleurrijke orchidee siert nu het aanrecht van onze keuken. Dit legt een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders, want ik heb niet echt groene vingers. Planten hebben in mijn aanwezigheid de gewoonte om zielig weg te kwijnen. Maar ik heb gezworen dat ik het deze keer beter zal aanpakken. Ik zal de twee plantjes die we hebben gekregen, vertroelen en verzorgen en ze zullen groeien en bloeien (althans dat hoop ik).

Na de ronleidingen in ons appartementje, zijn we met z’n allen een uitgebreide, superlekkere menu gaan eten in restaurant Himalaya. Leuk gebabbeld. Gepraat over de toekomstplannen van E en T, nu E’s doctoraat bijna achter de rug is en hij een postdoc in het buitenland ambieert. Gespeeld met M, die gisterenavond een echt modelkindje was. Nog geen één jaar oud en ze is de hele avond mooi op de schoot bij mama en papa blijven zitten (de Himalaya had geen kinderstoeltjes). Iets voor het dessert gebracht werd, viel ze in slaap in de armen van mama T en blijkbaar lag ze daar goed. 😉

Heel leuke avond. Goed gezelschap en lekker eten, meer moet dat echt niet zijn.

En toen sloeg mijn hart een paar slagen over

Toen ik vanavond thuis kwam, bleek geen enkel apparaat, geen enkel stopcontact en geen enkel licht in ons appartementje nog te werken. Meteen doemden allerlei doemscenario’s op in mijn hoofd. Spookbeelden van gefrituurde elektronica trokken voorbij aan mijn geestesoog. Ik spoedde mij meteen naar de elektriciteitskast in de berging, waar bleek dat alle verliesstroomschakelaars en zekeringen gewoon op stonden. Lichte paniek borrelde in mij naar boven. Mijn vriendje was nog niet thuis en ik kon hem ook niet bereiken, want hij had zijn gsm thuis vergeten (wat hem nog nooit overkomen is). Dus liep ik wat op mijn eentje allerlei noodscenario’s te verzinnen. Met het weekend in zicht zou het niet zo gemakkelijk zijn om een hersteller te vinden. Ik zag ons al opnieuw op de stoep staan bij nonkel K.

Gelukkig is dit een verhaal met een happy end. Bij nader onderzoek bleek dat de elektriciteitsschakelaar in de kelder af stond. Vermoedelijk per ongeluk afgezet door één van de werkmannen die hier nog steeds rondwaren. Ofwel heeft er iemand ons eens flink willen kloten. Voor de zekerheid hebben we, nadat de schakelaar opnieuw in de juiste stand stond, toch maar alle apparaten één voor één getest. Groot was onze opluchting toen alles nog bleek te werken. Dat was schrikken.

Revue!

Eergisteren heb ik even een sprongetje in de tijd gemaakt. Neen, niet met behulp van de teletijdmachine van professor Barabas, maar door simpelweg naar de Revue te gaan. Laat ons zeggen dat dat laatste keer toch enkele jaartjes geleden was. Dit jaar had ik echter extra motivatie om te gaan kijken: er was mij een gratis drankje beloofd (dat ik niet gekregen heb, snif, snif) en er deden uitzonderlijk veel vrienden en kennissen mee, zowel voor als achter de schermen.

Tot mijn grote opluchting werden nog steeds the usual suspects door de studentjes geparodieerd: de prof met de voorliefde voor boerenpaarden en de zware allergie voor water en doucheproducten, zijn trouwe sidekick, gever van hetzelfde vak en spline-enthousiast, de scheikundeprof met het Franstalige accent, de architectuurprof met de seksueel getinte achternaam, de fietsende decaan met het hoge stemmetje en de éminence grise, al jaren op emeritaat, maar nog steeds niet van cantussen weg te slaan. Het lijkt wel alsof de jongere generatie proffen niet interessant genoeg is om te parodiëren. 😉 Dé sterrol van de avond was dit jaar trouwens weggelegd voor een niet-prof. Iedereen die ooit in Leuven gestudeerd heeft, zal al wel eens van Mark Peeters gehoord hebben, zeker? De man die gelooft dat ruimtevaart FAKE is en dat vrouwen maar beter de pil laten links liggen.

De regisseur van de revue was er trouwens in geslaagd de one and only échte Mark Peeters te laten opdraven. Naar het schijnt heeft hij zich te pletter gelachen met de capriolen van de proffen en zijn alter ego op het podium. Ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem aan te spreken tijdens de pauze. Ik stelde mij voor als fangirl van het eerste uur. Wat mij op een hoop achterdochtige blikken kwam te staan. Blijkbaar is de man een beetje paranoïa en vond hij het Bijzonder Verdacht dat ik wist wie hij was…

Oja, ik ben er weer in geslaagd geïnterviewd te worden. Alsof er nog niet genoeg domme filmpjes van mij op het internet circuleren.

Het elektriciteitsmysterie

Ons appartement en bij uitbreiding het hele gebouw, het blijft een bron van zorgen. Toen mijn vriend en ik vorige zaterdagavond druk aan het schilderen waren (de schoonfamilie was al naar huis), kwam de vader van de bovenbuurman aanbellen. Of onze elektriciteit nog werkte. Wij: “Euh ja, zoals je ziet.” Alle pc’s stonden op, alle lichten brandden, de microgolf had nog maar net aangestaan en de frigo deed zijn best om al die pintjes op temperatuur te houden. Bij de bovenbuurman werkte echter zo goed als niks meer: de lichten brandden op halve kracht en alleen de frigo gaf nog een teken van leven.

Aangezien wij de ganse dag geschilderd hadden en geen enkel probleem hadden ondervonden, gingen wij ervan uit dat er ergens een apparaat bij onze bovenbuur voor kortsluiting zorgde. Wel sneu voor de bovenbuur, dus stelden we voor een kabel van bij ons tot bij hem te trekken zodat hij toch nog wat op zijn pc kon werken. De buurman verkoos echter andere oorden op te zoeken. Ik kon hem geen ongelijk geven. 😉

Deze week kwamen we hem tegen in de trappenhal. En wat bleek: blijkbaar had Electrabel “ergens iets verkeerd gedaan” met als gevolg dat ongeveer al zijn apparaten die aan het elektriciteitsnet hingen, gefrituurd waren: kapotte pc, kapotte verwarmingsketel, kapotte microgolf,… Electrabel had toegegeven dat ze een fout gemaakt hadden en de schade zou door hen vergoed worden. Ze wisten wel niet goed wát ze fout hadden gedaan en eigenlijk hadden ze ook niks veranderd maar de schade zouden ze wel betalen. Klinkt u dat ook niet een beetje bizar in de oren, beste lezer? Toegeven dat je een fout hebt gemaakt, maar niet weten wat die fout is…

En het wordt nog vreemder: in de andere, nog onbewoonde appartementen, was er ook schade. Op verschillende appartementen was de bewegingssensor voor de lichten in het halletje doorgebrand. Zwartgeblakerd, naar het schijnt (ik heb het zelf niet gezien, dit zijn de woorden van de overbuur). Enkel ons appartement was gespaard gebleven. Geen enkel apparaat heeft schade ondervonden. Blijkbaar hebben wij ergens een speciale beschermengel die onze apparaten en computers voor schade behoed heeft. Bijzonder bizar.

Nu maar hopen dat het bij deze ene anomalie blijft, want aangezien Elektrabel niets gerepareerd heeft, kan het zijn dat dit probleem zich opnieuw voordoet. En misschien blijven wij dan niet gespaard…

Weird

Twee fotootjes die ik op 23 februari in Brussel genomen heb met mijn Treo. Ik vond het zo’n raar schouwspel dat ik dit gewoon móest fotograferen, waarna ik natuurlijk prompt vergat dat die fotootjes nog op mijn Treo stonden. Ze zijn van ondermaatse kwaliteit, maar ik wilde ze toch graag met jullie delen.

Terrasje

Het eerste terrasje van het jaar 2007 is een feit. Deze avond na het werkcollege samen met mijn vriendje genoten van een overheerlijke salade niçoise (met verse tonijn!) op het terras van de Kosmopol. Zalig om in de buitenlucht te kunnen eten na een vermoeiende dag.

D’r liep trouwens veel bekend volk rond in Leuven. Op een kwartier tijd twee mannen van drieduizend (pieter jelle en i-manuel) en een oudstudiegenootje gezien. Iedereen zag er bijzonder goed gezind uit. ‘t Zal de invloed van het lentezonnetje zijn. 😉